17. Orzeł kontra kruczki

wargi mnie bolą z niepocałowania

— Urszula Kozioł

— Tooosiaaaa, a długo ciem nie bendzieeee?

Tymek spuścił główkę i zaczął się bawić wystającymi spod mojej czapki kudłami.

— Obiecuję ci, że jak teraz wrócę, to już nigdy nie wyjadę.

Ładujący do bulwersująco małego bagażnika torby Grzesiek spojrzał na mnie zza pleców kuzyna, podnosząc podejrzliwie brew.

Pizgało na tej Malince jak w Kieleckiem. Ale wreszcie, wreszcie, KURWA WRESZCIE wyjeżdżałam już ostatni raz. Jeszcze tylko ostatniego mamuta ujarzmić i wolne. I mieć w dupie, czy trener zgubił swoje kapcie, czy tylko zostawił je w domu, nie przejmować się urojonym lękiem wysokości Murańki, zapasem żelu do włosów Sierściucha, doładowanym kontem Ryżego Brutusa...

Bo ja już postanowiłam, tak swoją drogą. Ekhem.

Kruczek był wyjątkowo rozkojarzony tego dnia (news roku, serio), blady jakiś i niewyraźny, więc kazał się pospieszyć. I, jakby mało nam było kłopotów, zabrał z sobą Titusa na przedskoczka. Hipisowskie dziecko od rana miało na paszczy przerażający zaciesz i skakało wokół busa jak naprawdę na haju. Brakowało, żeby wszystkich wyściskał. Na szczęście, każdy dał mu powitalnego kopa w siedzenie. Pożegnałam się więc po raz ostatni z Tymkiem i wujostwem, zarzuciłam swoją torbę na ramię i zbliżyłam się do bagażnika, przy którym kończył urzędować Grzesiek.

— Wsadzaj, tylko z głową, bo jeszcze się waliza od tej całej Agaty musi zmieścić — poinformował mnie nie do końca zadowolonym tonem i poszedł w stronę szoferki. Ja nie wiem, koniec sezonu się zbliżał, biba w Planicy, a oni marudni jak mohery na nieszporach.

A, bo ja wam nie powiedziałam. Jegomość Aleksander Zniszczoł uznał, że pięciu kolegów i sztab to za mało, więc weźmie sobie kompankę na wyprawę do Słowenii.

Zajebioza. Nie dość, że musiałam jeździć z tą bandą pomyleńców w jednym busiku, to teraz dołączyła do tego szacownego grona najmniej pożądana osoba w tej części globu.

— Ciekawe, po co ją za sobą targa — mamrotałam gniewnie pod nosem, układając swoją torbę między innymi. — I tak mamy mało miejsca w busie.

— Fakt, twoja dupa zajmuje aż dwa siedzenia.

Jest takie jedno słowo, które wyraża więcej niż tysiąc słów.

Kubacki.

Obróciłam się na pięcie, a gnom tam stał ze złośliwym uśmieszkiem przyczepionym do ohydnej mordy. No tak, teraz wiem, czemu Treneiro był taki zniesmaczony — bo nowotarska księżniczka nie zdążyła jeszcze do nas zajechać swoją karocą. No to przybyła. I ja bym wolała, żeby jej koło po drodze odpadło.

— Nikt cię nie pytał o zdanie, mendo — warknęłam i odwróciłam się do układania bagażu.

— Antonino, ja też tęskniłem! — zawołał śpiewnie i objął mnie od tyłu, za co zarobił łokcia w brzuch.

Nie będą mnie tu żadne paskudne gnomy obmacywać!

— Spierdalaj, łamago! — odcięłam się, po czym bez większych wstępów przeszłam do części pasażerskiej i zajęłam miejsce jak najdalej od wszystkich.

Siedziałam z założonymi rękami i miną, która odstraszała potencjalnych napastników. Titus radośnie klapnął zadem obok mnie, licząc zapewne, że mu szepnę jakieś dobre słówko. Jeśli serio tak myślał, to może powinien odwiedzić swojego psychiatrę.

— Antoś, uśmiech! — zaśpiewał, po czym palcami rozciągnął mi gębę, imitując to, o co mnie prosił.

Dostał po łapskach, że aż zaklaskało.

— No co ty, nie cieszysz się? — Na jego ucieszonej mordzie pojawiło się prawdziwe przerażenie. — Przecież koniec sezonu jest! Trzy konkursy i fajrant!

— Ta — mruknęłam, po czym westchnęłam i wyjęłam z podręcznego plecaka poradnik pod tytułem: Jak nie rozjebać otoczenia, kiedy dopada cię nieziemski wkurw. A tak na serio, to czytałam Lek na śmierć — coś, co wszyscy kadrowicze powinni łykać w moim otoczeniu. Prewencyjnie.

Niestety, dziecko z bagażnika miało rację. Powinnam była się cieszyć, bo za cztery dni miałam się uwolnić od tych matołów, ale średnio to wszystko widziałam. Rozstawałam się z nimi w atmosferze skisu i wzajemnej nienawiści. W przypadku Kubackiego to nie była żadna nowość, ale Zniszczoł...

Jak ja kiedyś tego gnoja dorwę, to mu łeb ukręcę jak kurze na rosół. Naprawdę. Ja nie żartuję. Zresztą fryz ma jak kogut, to może się nikt nie zorientuje.

— WIERZ MI, ŻE O NICZYM BARDZIEJ NIE MARZĘ OD LISTOPADA — dodałam głośniej, bo zauważyłam, że do środka tarabani się jakaś ryżawa czupryna, a za nią błyskające kolorowymi szponami monstrum.

Usiedli w rzędzie przed nami i świergotali jak dwie ptaszynki.

Do porzygu.

Kilka minut później do busa zapakowała się reszta i w końcu ruszyliśmy w stronę lotniska, a wtedy zapadłam się w siedzeniu, woląc czytać książkę, niż gapić się na tych popaprańców dookoła. Zwłaszcza że zaraz obok Titusa usiadł Kubacki z paskudnym uśmieszkiem.

— Gotowa na słoweńską patę? — zapytał durnowato.

Murańka odwrócił się do nas i popukał w czoło.

— Przecież Planica jest w Słowacji, młotku — oznajmił mu tonem znawcy.

Spojrzeliśmy po sobie z szaflarską mendą i walnęliśmy synchronicznego fejspalma.

Zmieniłam zdanie. Bardzo się cieszę, że to już koniec.

* * *

Ku naszemu wielkiemu zdziwieniu, do Planicy nie dotarł ulubiony szczurek Kuttina, Kraft, bo dopadło go jakieś wściekłe grypsko jelitowe, więc nam się dziesiątka trochę odchudziła. Zniszczoł awansował na miejsce siódme. Ciasno się zrobiło strasznie w tej czołówce. Choć, oczywiście, nie dla Prevca. Mógłby sobie odpuścić te wszystkie konkursy, a i tak wygrałby z palcem w odbycie.

Z naszej ogólnej dobrej tendencji niewiele zostało: Kamil trzymał się kurczowo miejsca dziewiątego, a Żyła huknął w dół jak winda z przeciętymi kablami i wylądował na pozycji dwudziestej. Nieco lepiej poszło Sierściuchowi, bo on był dwie pozycje wyżej. Reszta poszła tylko niżej. I widzicie? Tak to jest, jak media pompują balonik. Tak się awanturowali, że najlepszy sezon, a tu, proszę państwa, typowy polski blamaż. Nie ma czego oglądać. Do domu wracamy z kwitkiem jak zawsze.

Pogoda w Słowenii chyba wiedziała, że Prevc rozwalił swoich przeciwników jak z kałacha, bo dawało słońcem po oczach tak, że musieliśmy nosić dobrej marki okulary przeciwsłoneczne. Wolno nam było je ściągać dopiero w cieniu. Normalnie w oczach się pierdzieliło od tej oślepiającej bieli. Kibiców ściągnęła tu cała rzesza, ale flag słoweńskich było najwięcej w powietrzu. Bo i kto by chciał przegapić planicowską popijawę?

Pierwszego dnia zajechaliśmy bardzo wcześnie na trening. Wszyscy się rozgrzewali, a ja siedziałam w naszej budce drewnianej ze Skrobotem, który smarował sobie na pełnym luzie narty. Widziałam po podpisie, że należały Żyły.

Westchnęłam. Dzisiaj miały dotrzeć ukochane drugie połówki czołowych nielotów Kruczka. Słyszałam, jak Kamil bardzo się martwił przez telefon, czy Ewa na pewno czuje się na siłach, żeby dojechać. A mnie to nikt, kuźwa, nie spyta, czy mam siły, żeby ich nie pozabijać gołymi rękoma. Murańka tłumaczył Agnieszce, że Słowacja jest naszym bardzo bliskim sąsiadem i starał się jej zobrazować drogę do Planicy. Pozostaje nadzieja, że Klimek Dżunior będzie miał więcej oleju w głowie. Zniszczoł wszędzie latał z tą swoją Anitką jak kot z pęcherzem, pokazywał jej uroki Planicy i opowiadał tak suche kawały, że mi w domu pranie na balkonie wysychało samo. Kot planował jakąś niespodziankę dla Kaśki, Żyła prosił Justynę, żeby mu jaką dobrą gorzałę przywiozła, tylko nie Pana Tadeusza!, a Titus cieszył trepa, że będzie robił za królika doświadczalnego dla Tepesa.

Jeno Kubacki łaził bardziej rozdrażniony i marudny jak zwykle. Żeby tak wziąć jedną z tych łopat, co nimi śnieg na skoczni odgarniają, i BĘC! mu w ten zakuty blond łeb...

Ech, marzenia ściętej głowy.

Jeszcze mnie męczyło jak refluks to gówniane Willingen.

— Powiedz mi, że ty nie masz z tym całym szwindlem nic wspólnego — odezwałam się do Skrobota po pół godzinie milczenia.

A ten sumiennie i w pocie czoła pracował. I kto go za to docenił, premię dał, pogłaskał po głowie? Nikt! Bo nam, sztabowym szaraczkom, tylko dupę się truje, jak coś zawalimy, a jak sukces, to laury zbierają te latające patyczaki, do konia wafla.

— Co sobie skoczkowie robią, to jest skoczków brocha — wymamrotał, nie spuszczając wzroku z równomiernie rozprowadzanego wosku. — Ja tu tylko narty smaruję.

— Jesteś naaaajlepszy.

Skrobot wzruszył ramionami, a potem go pierwszy raz widziałam się szczerzyć.

— Wiem — odparł z samozadowoleniem. — Weź se czekolady, leży obok gaci Klimka.

— Wyjdź za mnie, Kacperku.

Jak już odkopałam ze stosu Murańkowych fatałachów tabliczkę czekolady, to nasza sielanka się zakończyła, bo wróciła księżniczka Kubacka z rozgrzewki. Miała do gęby przyklejony złośliwy uśmieszek, czyli wszystko było po staremu. Za godzinę miały się zacząć kwalifikacje, więc bęcwał pewnie robił sobie nadzieję, chociaż ja nie wiem na co.

— Antosiu, dlaczego nie siedzisz gdzieś teraz z Grzywą i jego dziewczyną? — zaświergolił po chamsku. — Czyżbyś z nimi... nie gadała?

Uśmiechnęłam się bardziej jadowicie od niego.

— A ty? Czemu właśnie nie siedzisz gdzieś ze swoją dziewczyną? Czyżbyś jej... nie miał?

Kubacki nabierał powietrza w płuca, żeby mnie na pewno zastrzelić swoją ripostą, ale drzwi do budki znowu się otworzyły i tym razem pojawił się w niej łeb Anitki.

— Hej, nie widzieliście może...

— Biega przy skoczni — odpowiedzieliśmy równocześnie z Mustafem.

Jeśli wymuskane czupiradło się zdziwiło, to nie dało tego po sobie poznać. Odmruknęła coś w stylu dzięki, a my spojrzeliśmy na siebie z mendą.

— A ty skąd wiesz, gdzie on jest? — zapytał mądralińskim tonem. — Ponoć się nienawidzicie.

— Zawsze muszę wiedzieć, gdzie jesteście, matole — odwarknęłam, wstając z miejsca.

Wyszłam z budki w przekonaniu, że może mnie to słońce i dobra pogoda jakoś pocieszą przed kolejnym polskim blamażem. Na nic moje próby. Zobaczyłam, jak Ryży Brutus przytula się z Anetką i cieszy do niej tę swoją szczygłowatą mordę, więc automatycznie poczułam obiad z komunii w gardle. Odwróciłam się na pięcie, by zrobić sobie spacer wzdłuż okalającego nas lasu.

Zastanawiałam się, jak mam pogadać z Treneirem i czy w ogóle informować jego ciołków o podjętej przez siebie decyzji. Bo ich to w sumie nie obchodzi, nie? Kruczuś sobie zatrudni jakąś inną dziunię i będzie. O, a może Anitkę? Żeby Oluś, nasz „drugi po Bogu”, nowy następca Miszczunia, mógł być blisko damy swego serca. Tak, tak, na pewno by mu się spodobała ta wizja i kto wie, czy nawet nie próbował jej przemycić trenerowi, kiedy nie było mnie w pobliżu. Ja tylko mam nadzieję, że Naczelny Polski Ornitolog chociaż próbował oponować. Bo inaczej w ogóle bym straciła wiarę w ludzkość.

Zignorujmy fakt, że obecność Kubackiego regularnie mnie tej wiary pozbawia.

Miałam nadzieję, że sobie w ten ostatni weekend odpocznę jak na prawdziwym wyjeździe, nie w męczarni z bandą debili z nartami większymi od siebie w pizgawicy takiej, że uszy odpadały. Ale na drodze do pełni szczęścia stanął mi Gębala, który zadzwonił do mnie z prośbą, żebym kupiła zaopatrzenie na „ucztę narodów” po finałowym konkursie, więc westchnęłam, zawróciłam i wybrałam się piechotę do centrum Planicy.

Jak się szybko zorientowałam, słoweńska stolica skoków to kompletne zadupie, a zwłaszcza okolica skoczni. Zwątpiłam i chciałam już oddzwonić do Gębali, żeby mu przekazać, że ma sobie to zaopatrzenie i całą tę imprezę wsadzić głęboko w dupę, kiedy...

— HEEEEEJ, ĄĄĄĄTEEEEK!

Nie wiem, skąd Fannemel wytrzasnął najzwyklejszą w świecie hondę civic, ale zdecydowanie za kierownicą takiej siedział i machał do mnie jak dziecko specjalnej troski.

— Fannis?! — wykrzyknęłam w zdumieniu.

Zupełnie w dupie miał fakt, że wszyscy na niego trąbili, a wokół kręciły się rzesze ludzi.

— Wybierasz się może do centrum?! — zapytał z szerokim wyszczerzem.

Odpowiedziałam mu tym samym.

* * *

— Strasznie mi przykro z powodu Alexa.

Właściwie to nie wiem, czemu wcześniej traktowałam kurdupla tak z buta. Fajny był i bez wstrząśnienia mózgu. W sensie z mojej strony.

No tak, już wiem. To było zanim Zniszczoł mnie opierdolił z góry na dół, a potem wywlekł na światło dzienne moje problemy rodzinne.

Siedzieliśmy w Maku i się obżeraliśmy. To znaczy ja się obżerałam, on spokojnie popijał kawę. Ech, no dobra... Ja też się nie obżerałam znowu tak bardzo. W końcu żołądek ma się jeden (a nie, jak krowa, cztery. O BORZE, TO ANITKA MOŻE ŻREĆ BEZ KOŃCA!) i trzeba go szanować. A mój to w ogóle jest zszargany nerwami.

Przełknęłam porcję żutych frytek.

— Niby czemu? — burknęłam, przypatrując się uważnie składowi hamburgera, którego podniosłam z tacy.

Odechciało mi się jeść, więc z niechęcią rzuciłam go z powrotem na miejsce, a wygłodniałe oczy norweskiego liliputa zalśniły. Głośno przełknął ślinę, nie spuszczając hamburgera z oczu.

— Eee... — zaczął, próbując zebrać na powrót myśli. — No, że ten doping i w ogóle. Pewnie najadł się stresu niepotrzebnie.

Wzruszyłam ramionami, siorbiąc colę na cały lokal.

Fannis wybałuszył oczy.

— Co miał znaczyć ten gest? Czy wy... wy ze sobą... nie gadacie?

Thanks, Captain Obvious. That was completely unnecessary.

Wywróciłam oczami.

— Stara historia. Nie ma co gadać. — Zamieszałam rurką w papierowym kubku, a na dnie zadzwoniły kostki lodu.

— Jak stara?

Przepraszam, czy ja trafiłam przypadkiem na jakieś przesłuchanie w bazie CBŚ?

— Jak Walter Hofer.

A było tak miło... Obskoczyliśmy z kurduplem największe markety w tej słoweńskiej zapchajdziurze, bo on też robił zakupy dla swojego teamu. Samochód miał od ich fizjoterapeuty, który akurat był w odwiedzinach u chorej ciotki z Lublany i sam przyjechał. Siedzieliśmy więc w tym Maku z pełnymi torbami i tylko cud wielki pozwolił nam zająć jakiekolwiek miejsca, bo ruch tam był jak w Rzymie. Turystów od groma. Polaków dało się rozpoznać po „Kurwa, więcej was matka nie miała?!” i „Jebane Szwaby, wszędzie człowieka wypierdolą.”

Fannemel spojrzał na mnie z politowaniem.

Znowu wywróciłam oczami.

— Pokłóciliśmy się w Willingen.

Chwila przyjemnej, względnej ciszy.

— Czyli już nie jesteście razem?

Jedynym powodem, dla którego nie oblałam Fannemela resztkami coli był fakt, że była to cola. A colę trzeba szanować.

Wdech, wydech. Nie chcesz spędzić życia za kratkami.

— Nigdy. Nie byliśmy. Razem.

Czy ja się wyrażam jakoś po niemiecku, że nikt mnie nie chce słuchać?

— Musimy się zbierać — stwierdziłam po chwili, a Fannemel mi przytaknął.

Podreptaliśmy w kierunku samochodu, nie unikając cichych pisków i nastoletnich, irytujących chichotów, a także paru gróźb pod moim adresem. Luzik, przyzwyczaiłam się. Z Fannemelem to standard. Mogłabym być jego dziewczyną.

I zrobić Zniszczołowi na złość...

HALO, STOP. DOKĄD ZMIERZASZ, MOJA PANNO? Co za dużo, to niezdrowo.

— Zobaczymy się jeszcze w przyszłym sezonie? — spytał, kiedy gnaliśmy stówę na godzinę w kierunku skoczni.

Westchnęłam, oglądając za szybą rozmyte lasy bieli i zieleni. I co mu tu powiedzieć, żeby nie zmiażdżyć jego małego serca?

Wait, Socha, czy ciebie właśnie obeszły czyjeś uczucia? Zabiję tego ryżego gnoja. ZABIJĘ!

— Nie wiem — skłamałam gładko. — Muszę jeszcze pogadać z trenerem o swoim kontrakcie.

— Mhm.

Chwila milczenia.

— Trochę szkoda będzie, jeśli go nie przedłużysz. — Chyba próbował się do mnie uśmiechnąć tą mysią gębą.

— Eee tam. Przeżyją.

Wszyscy przeżyją. Nikogo nie obejdzie, że nie będę ich budzić rannym świtem ani pamiętać o tym, gdzie mają klucze, kiedy mają zjeść i stawić się na zbiórce u trenera. Ja się mogę urabiać po łokcie, a i tak tego nie docenią.

Dwie minuty później Fannemel zaparkował między busami kadrowymi pod skocznią, wyjął z bagażnika moje i swoje zakupy, po czym pożegnał się, machając ręką. Kiedy się odwróciłam na pięcie, żeby dotrzeć do naszego domku, zobaczyłam pewną jeszcze-nie-parę, z której wątpliwej budowy chłopak obdarzył mnie nienawistnym spojrzeniem.

Kij ci w oko, Zniszczoł.

— Autografy po lewo, zdjęcia po prawo.

Gnom z Szaflar był dziesiąty w kwalifikacjach i chyba mu się wydawało, że ktoś zamierzał ten fakt celebrować. Oprócz niego, rzecz jasna.

— Kubacki, weź się jebnij w ten swój durny czajnik — mruknęłam, co Skrobot skwitował stłumionym parsknięciem śmiechem.

Poza tym byliśmy w konkursie wszyscy. Czaicie to? WSZYSCY. Miszczunio i Ryży Brutus to sprawa oczywista, reszta — przyfarcili z warunkami i tyle. Toż to już Titus by lepiej skoczył i coś ugrał, ale on cieszył mordę, że mógł tory przecierać. Moje gratulacje. Nawet Sierściuch był trzeci, życiówkę nową walnął i jakoś nie obrósł w piórka, tylko marudził, że musi buty wypucować, bo mu śniegu naleciało. Kruczek dumny chodził jak paw do tego stopnia, że z uśmiechem udzielił Tadziowi wywiadu. Oni wszyscy byli dziwacznie zadowoleni i zrobili dzień dziecka Mieczyńskiemu. No, może prócz Titusa, który prawie się rozpłakał, kiedy szanowny pan redaktor Skijumping.pl wytknął mu, że przyjechał tu w roli powietrznego królika doświadczalnego dla duetu Tepeš&Hofer.

Akurat nieloty przebierały się w naszej budce, kiedy drzwi otworzyły się nieoczekiwanie na oścież i stanęły w nich cztery głowy osobników żeńskich. Rozległy się wielkie wrzaski, okrzyki wojenne i wybuchy euforii, więc zręcznie wyszłam z tego pomieszczenia nagich kościotrupów i ich kochanek, zwłaszcza że Agatka wprost zatrzęsła się z radości na myśl, że pozna więcej szczegółów z życia prywatnego tych jełopów.

— Zaczekaj, Antoś — odezwał się Miszczu, kiedy byłam jedną nogą za progiem.

(W kontekście skoków nawet progi nie są już progami).

Jęknęłam z niezadowoleniem, ale zamknęłam z powrotem drzwi, płaszcząc się na ścianie, bo tłok był w tym drewniaku niemożliwy.

— Chcieliśmy wam coś powiedzieć — odezwał się oficjalnym tonem, rozglądając się po reszcie zebranych.

Stochowa wyszczerzyła się tak, że prawie jej gęby zabrakło. Skojarzyło mi się to ze stojącym bardzo blisko, ZA BLISKO (mimo ścisku) Anetki Zniszczołem, więc wywróciłam oczami po kryjomu.

— Nie chcieliśmy tego robić przed końcem sezonu, bo zainteresowanie mediów mogłoby nas przerosnąć, ale przed nami trzy ostatnie konkursy, więc... BĘDZIEMY MIELI SYNA!

Kolejne wybuchy euforii i wzajemnej miłości i innych mdłych bzdetów, ale poczułam, że skoro wreszcie oficjalnie wysłuchałam całego tego przemówienia, które mną ani trochę nie wstrząsnęło, to mogę sobie wyjść.

— Ooo, no to gratulacje, Miszczu! Jużem się bał, że ty w ogóle o dzieciarni nie myślisz! — odezwał się roześmiany głupkowato Żyła, idąc do niego z zamiarem wyściskania.

Im wszystkim w ogóle zebrało się na jakieś czułości, więc to zdecydowanie nie było miejsce dla kogoś z takimi jajami jak ja.

— Ja wiem, że ty jesteś gbur, ale na coś takiego mogłabyś się ucieszyć! — odezwał się oburzony Titus, który w jakiś niezauważony sposób zmaterializował się z mojej prawej strony.

Kółko Wzajemnej Adoracji nagle zamilkło i zaczęło się gapić na mnie jak na zdrajczynię. A już najgorsze spojrzenie posyłał mi ten ryży kretyn.

Miszcz przyszedł mi z pomocą. Uśmiechnął się i odparł:

— Ach, bo ona wiedziała pierwsza.

Niestety, tę swoją pomoc mógł sobie wsadzić w odbyt, bo zaraz posypały się skargi, dlaczego Stoch zdradził tajemnicę jakiejś babie, a nie im i czemu ja w ogóle nic nie powiedziałam. No nie dogodzisz księżniczkom. Może miałam to sobie napisać na czole? Bo to nie tak, że Miszczunio starał się to ukryć przed mediami, czy coś.

Całe oburzone towarzystwo pogodził Muraniek, który zapytał inteligentnie:

— Ale że kto będzie miał syna? — Rozległy się jęki rozpaczy. Zrobiłam fejspalma. — No coooo, no nie zrozumiałeeem...

— Jeszcze raz gratuluję.

Poklepałam Miszcza po ramieniu i tym razem naprawdę wyszłam z budki.

Niech Bóg wynagrodzi Kruczkowi w dzieciach w zdrowiu psychicznym fakt, że pozwolił mi zarezerwować pojedynczy pokój dla mnie samej, bo inaczej bym się musiała przenosić jak reszta tych patafianów, do których przyjechały matki, żony i kochanki. Tylko jedna Agatka poszkodowana, bo nie mogła zostać sam na sam z Rudym Brutusem ze względu na obecność szlachetnie porzuconego Kubackiego. Nie dość więc, że nici z seksów, to na dokładkę wredna morda szaflarskiego malkontenta dwadzieścia cztery na siedem.

Serce moje złośliwe podskoczyło z radości.

Niestety, mój entuzjazm przygasił Titus, który zapukał mi do drzwi z kołdrą i poduszką pod pachą, oznajmiając, że go Stochowie wywalili na zbity pysk i nie ma się gdzie podziać. To z łaskawości duszy swojej pozwoliłam mu przenocować na podłodze pod warunkiem, że zamknie mordę i nie uroni ani słówka. Na własne szczęście, wywiązał się z umowy, chociaż nie zrobiło mi to wielkiej różnicy, bo ja, jak to ja, nie mogłam zasnąć.

Przecież i tak nie umiesz nigdy spać w nowym miejscu.

Westchnęłam sobie po cichu. Może i Brutus był rudy, ale swoje wiedział. A już na pewno znał moje zwyczaje. Niespanie, herbatę, czekoladę, poranną rutynę... Wiedział, dlaczego jestem, jaka jestem, a mimo to jakimś cudem odnalazł we mnie dobro. Prześwietlił mnie jak rentgen w Górniczym w Bytomiu. I nie uciekł. Może naprawdę powinnam mu odpuścić?, kotłowało mi się we łbie po północy. A jak wiadomo, noc to najgorsza pora na myślenie, bo człowiek się robi taki jakiś miękki i nieprawdziwy, więc gdyby mój mózg mógł zmienić kurs, to bym była wdzięczna. Ale przesz ryży wypierdek nie chciał źle, nie? Tylko czemu ze mną tego nie skonsultował?

Bo byś się nie zgodziła, ciemna maso.

Musiałam sobie przyznać rację. Prowadziłam wewnętrzne dialogi, jutro rano wysyłam faksem Boskiemu Apollo rachunek za odszkodowanie. I być może następnego dnia bym do niego podeszła, prosząc, żeby przestał się foszyć jak panienka z okienka, tylko że jednej rzeczy wybaczyć mu nie umiałam, chociaż mnie skręcało jak nie wiem.

Ojca. I z tego względu postawiłam na nim ostateczny i nieodwołalny krzyżyk.

Tylko że teraz to będę musiała sobie sama po herbatę latać.

— Nie, mamo... — wymamrotał przez sen Titus gdzieś z dołu. — Nie zjadłem tej mortadeli, to Grzesiek zrobił...

Czekały mnie jeszcze trzy dni użerania się z tym gangiem matołów. Trzy dni codziennego umierania z nadmiaru debilizmu w bliskim otoczeniu.

Kolejny poranek w Słowenii znowu zaczął się bardzo wcześnie, bo i konkursy odbywały się w jakichś chorych godzinach świtu. Nie wiem, może Prevc i ekipa są jak konie i po prostu nie sypiają. Ale mogliby uszanować fakt, że inni jednak końmi nie są i potrzebują się trochę wyspać (dwie godziny nad ranem nie wystarczają na cały dzień zawodów). Skrobota pierwsze słowo brzmiało KURWA, a ja je powtarzałam jak mantrę aż do końca dnia. Nasz serwismen niezadowolon był, bo tu narty trza smarować, a czasu mało, a Hofer popędza, a Kruczek już marudzi, odkąd nogę za łóżko wystawił. Panie prezydencie, jak rzyć?

Z papierologią też problemów porobiło się co niemiara. Recepcjonistka stwierdziła, że jej się coś w danych do rezerwacji nie zgadza, więc jak cymbał stałam przy kontuarze i modliłam się, żeby ktoś ten burdel wysadził w powietrze, raniąc przy okazji te durne faneczki spod skoczni, które ani pomocne, ani miłe nie były. Nawet się wysrać nie dało, takie zrobiły się namolne. Przez te moje problemy administracyjne tylko się wszystko opóźniało, więc Ekipa Kruczkowego Wpierdolu patrzyła na mnie spod byka. Na dobitkę okazało się, że ruda Grażyna zza biurka po prostu przeoczyła kilka rubryk i potwierdzenie przelewu, i wtedy to mnie szlag jasny trafił.

Tymczasem na Letalnicy pełna sielanka. Słońce chciało wypalić oczy (znowu musiałam chodzić w tych moich wyczepistych okularach z żółtą oprawką z Passoy, które nam dostawcy dali w gratisie, jak wódy zwozili do restauracji wujostwa*), kibice częściowo uchlani, Słoweńcy gotowi, żeby spuścić innych na drzewo. Kubacki to był taki pewien swego, że już planował, gdzie postawi swoje trofeum. Ja Wam powiem gdzie: w pokoju Prevca. Tego najstarszego, znaczy się. Bo pozostali dwaj byli tymczasowo wyautowani. Cene, bo mu nie szło, Demon, bo za młody. Jako że finał zawsze odbywa się na mamucie, to usiadłam obok Grześka z resztkami czekolady, próbując oszacować, ilu Słoweńców i Norwegów znajdzie się w pierwszej dziesiątce konkursu.

I dobrze, że się z pomysłów tych niedorzecznym raz-dwa rozmyśliłam, bo bym się przejechała jak ten Zabłocki na mydle.

— Mustaf teraz — wymamrotał Sobczyk, plotąc sobie breloczek do kluczy z kolorowych żyłek, co to były hitem za czasów mojej podstawówki.

Jeżusie, ale ja jestem stara.

Spojrzałam leniwie w górę, w myślach przygotowując jakąś celną ripostę na ten jego lot rozpaczy, a tymczasem Kubacki na górze kask dopiął, nosem pokręcił, rękawy naciągnął i sruuu! Leciał, jakby mu kto setę kazał wypić, bo znosiło go na prawo jak Pietrka po imprezie w Ga-Pa. Ja nie wiem, on ma cięższe kości po tej stronie, czy co? Albo jakiś niedorozwinięty, to już prędzej.

Inna sprawa, że pewnie wątroba od zapijania spartolonych konkursów musiała mu ciążyć. To wszystko tłumaczy.

Ale ten nasz Mustaf dwieście pięć metrów walnął, więc tylko z niezadowoleniem mlasnęłam, bo mi się moje plany mściwości bez limitu poszły kochać. Wesół jak skowronek przysiadł się do nas, zdejmując buty z miną księcia szwedzkiego.

— I czego tę mordę tak głupio cieszysz? — warknęłam, widząc, że próbuje mi się wzrokiem wwiercić w czaszkę, żebym w końcu uznała jego wyższość. Niedoczekanie. — Dla osiemdziesięciu procent uczestników dwieście pięć metrów to byłaby porażka życiowa.

Ale ten, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, nic nie powiedział, tylko z tym durnym, pokrętnym uśmieszkiem wstał, otrzepał się i rzekł, co następuje:

— Bo twoje wkurwienie oznacza, że brak ci argumentów, czyli dobrze się spisałem. SZACH-MAT, SOCHA!

I przekoptykował do Kacpra niczym Noami Campbell na wybiegu.

— A ŻEBY CIĘ TRAKTOR PRZEJECHAŁ NA TYM TWOIM SZAFLARSKIM ZADUPIU! — krzyknęłam za nim, aż się kilka zdziwionych osób odwróciło w moim kierunku. — I czego się, kurwa, gapicie, padalce?! — warknęłam, i chociaż nie zrozumieli dosłownie, to chyba po mojej minie wywnioskowali, że każda kolejna sekunda gapienia się zaowocuje krwawą jatką.

Grzesiek aż na chwilę przestał pleść, podniósł brew i spojrzał na mnie podejrzliwie. A ja odwróciłam wzrok.

Może byłam ostatnio trochę bardziej drażliwa, ale to nie moja wina była. Wszystko szło nie tak! Menda coś za dobrze sobie radziła, ludzie zaczynali ze mną jakieś poważne dysputy przeprowadzać, Zniszczoł mnie wkurwił, Zniszczoł dostał dyskwalifikację za doping, Zniszczoł został uniewinniony, a kiedy próbowałam z nim pogadać, dostałam buta na twarz. I jeszcze to jego plastikowe, wypacykowane czupiradło, które chichotało jak pojebane w każdym kącie. I jak ja miałam nie dostawać częstoskurczów serca, no jak? Przecież z tymi matołami inaczej się nie da.

Na zawale albo wcale.

Następnym, który spisał się w miarę przyzwoicie, był Kot Maciej. Albo Maciej Kot, whatever. Ten z kolei życiówkę swoją zaorał w postaci dwustu trzydziestu jeden metrów i do końca konkursu pozostał w top ten. Aczkolwiek że Sierściuch jest zdolną zwierzyną, a jego forma idzie w górę, wiedzieliśmy choćby od zeszłego tygodnia. Pouśmiechał się do kamer, zmiękczył nogi około dziewięćdziesięciu procent żeńskiej części publiczności, po czym udał się do naszej budki. I puścił mi jakieś niezrozumiałe oczko po drodze.

No dobrze, Żyła wcześniej też nie spartolił koniec końców, bo miał te swoje dwieście dwadzieścia osiem i przecież wiele gorszy od przyjaciela swego najdroższego nie był, zaledwie dwa miejsca niżej, bo trochę mu jednak słoweński halny pomógł.

Ale Słoweńcy i Norwegowie też sobie nie dali w kaszę dmuchać, a jakże. W dziesiątce z hukiem zameldowali się Forfang, Tande, Gangnes i, rzecz jasna, kurdupel Fannemel. Ale gospodarze czuli się na swoim obiekcie wyjątkowo dobrze i proszę mi tutaj kitów nie wciskać, że lotów narciarskich się nie trenuje, bo jak widziałam, że wszystkie słoweńskie nieloty nagle grzmocą ponad dwieście dziesięć metrów, to zwątpiłam w życie. Cicha rywalizacja polegała na tym, że w stawce byliśmy z nimi naprzemiennie i na każdy skok Polaka któryś ze Słoweńców odpowiadał metr dłuższym. I tak się przeskakiwaliśmy jak dzieci w piaskownicy, próbujące sobie nawzajem udowodnić, kto ma najdalej ląduje. Dlatego po pierwszej serii tabela wyglądała następująco: prowadził Prevc (wstrząsnęła nami ta informacja), zaraz za nim uplasował się Kranjec, potem Forfang, czwarty Tepeš dżunior, piąty Ryży Brutus, szósty Miszczunio, siódmy król serc trzynastoletnich z laczkami w herbie rodowym, ósmy Fannemel, dziewiąty Gangnes i ostatni Sierściuch. Gdzieś na dwunastej lokacie czaił się Wiewiór z tym swoim durnym wyszczerzem, a chlubne miejsce trzydzieste zajął z godnym pożałowania wynikiem Kubacki, z którego miny wnioskowałam, że we własnym mniemaniu właśnie odwalił kawał solidnej roboty. Żal mi było tylko przybitego Murańki, któremu zabrakło pół punktu do awansu, ale występy na mamutach przyprawiały go ostatnio o palpitacje serca, więc tak jakby niewiele mogliśmy mu pomóc. Pocieszałam się tym, że nie w mojej gestii będzie leżało odprowadzanie go na terapię, bo przecież ja pakowałam manatki lada moment.

W przerwie, która trwała aż dwadzieścia minut, było trochę zamieszania, bo coś się Sierściuchowi z wiązaniami nart stało i szybko musiano zażegnać kryzys. Ku ogólnemu zdziwieniu, szanowny Kocur nie siał paniki, tylko cierpliwie czekał, aż mu Zbyszek z Grześkiem naprawią te wiązania, poprawiał w lusterku czuprynę i od czasu do czasu całował Kaśkę. Rzygam tęczą. A na barwne wymiociny zebrało mi się tym bardziej, że nieopodal Anitka ekscytowała się zajmowaną przez Brutusa lokatą, chociaż ten starał się ostudzić jej zapał.

W pewnym momencie odwrócił się i spostrzegł, że opieram się plecami o zewnętrzną ścianę budki, więc posłał i jedno z tych swoich groźnych spojrzeń, na które ja odpowiedziałam wywróceniem oczami.

Szaflarska menda otworzyła serię drugą swoim cudnym wyczynem o długości stu osiemdziesięciu siedmiu i pół metra, więc poszczęściło jej się, bo z takim antyrekordem do finału by nie wszedł. Ale Kubacki rad był i kontent z tego osiągnięcia, zwłaszcza że pod drodze zaatakowały go fanki i z opóźnieniem się przebierał.

— To wszystko przez ten mój zwierzęcy magnetyzm... — westchnął teatralnie, oddawszy ostatni autograf.

Usiadł obok mnie i Grześka, zaczynając zmieniać buty.

Uśmiechnęłam się złośliwie.

— Zapewniam cię, Kubacki: gdyby osły miały siłę przyciągania, byłbyś lepszy niż grawitacja.

Ale ten się wcale nie wpienił, tylko dumny był dalej z siebie, jakby rekord świata co najmniej ustanowił. Może i ustanowił, ale dopóki debilizm stosowany nie jest dyscypliną sportową, nie można mu tego zaliczyć.

— Zazdrość przez ciebie przemawia, Socha — wyśpiewał z nonszalancją, po czym pozbierał manatki poszedł do Skrobota.

Odprowadził go mój szyderczy śmiech.

Następny do golenia był Żyła, ale trochę musieliśmy sobie na niego poczekać. Kruczek w gnieździe zamarzał tuż obok Janusa, którego mordercza mina sugerowała pogrom w słoweńskiej kadrze, która raz po raz starała się wspiąć się w górę tabeli z różnym skutkiem. Jedno jest pewne: Goran nie o taką Słowenię walczył. Jak już garbik z fajeczką zameldowały się na belce, to ciachnęły dokładnie tę samą odległość, więc Wiewiór swoją zacną lokatę dwunastą utrzymał.

Zdeterminowany Semenič przeskoczył Pietrka o kolejne dwa metry. W odpowiedzi więc Sierściuch skoczył tyle samo, co w pierwszej serii. Potem nastąpił zmasowany atak Norwegów, którzy pozamieniali się miejscami, i w końcu Miszczunio zaorał dwieście trzydzieści trzy i pół metra i pełen optymizmu zszedł ze skoczni, jak na nartach skrzydłach lecąc do ucieszonej żony.

Ostatni z naszych był Zniszczoł, który z miną profesjonalisty usiadł na belce, poprawił rękawy i śmignął w dół. I leciał, i leciał, i leciał... aż zatrzymał się dopiero na dwieście trzydziestym czwartym metrze, ustanawiając nową życiówkę. Ale wcale nie był zadowolony, chociaż pewnie Agatka przy telebimie już szczała w gacie z radości. Pomachał do kamery i w milczeniu zmienił przy nas ubranie.

Przy jego nazwisku na tablicy nadal widniała jedynka.

Najbardziej pokrzywdzone dziecko skoków, niejaki zeszłoroczny zdrajca narodu słoweńskiego, Jurij Tepeš, pojawiło się na rozbiegu minutę później. Ojciec szybko wcisnął zielone, więc synalek odepchnął się od belki, a Zniszczoł zamarł, wpatrując się w powietrze.

Dwieście trzydzieści trzy i pół metra. Tyle, co Miszczunio, pół metra bliżej niż rudawa wesz, ale lepsze warunki. Brutus przełknął z trudem ślinę.

Dwa. Ta liczba wyświetliła się na telebimie obok nazwiska najsłynniejszego władcy wiatru na świecie. Ryżawa szumowina uśmiechnęła się z ulgą, ale wcale się nie przemieściła do boksu lidera, tylko zarzuciła narty na ramię i odeszła w Skrobotowym kierunku. Takie to wychowane, że nawet na rywali nie poczekało. Wstyd, powiadam! Wstyd i hańba!

Niestety, Kranjec nie był taki litościwy jak kolega Tepeš, u którego uprzejmość wymusiło spóźnienie na progu. Bo wszystkich w balona robić można, ale nie Kranjca na mamucie. Wujcio Robi bez większych problemów rąbnął dwieście czterdzieści dwa, zostawiając Zniszczoła bardzo daleko w tyle.

I dobrze tak nadętemu pawianowi. Jeszcze by sobie pomyślał, że dobry w te skoki jest i w dupie by mu się poprzewracało. To by dopiero były dramata!

Zgodnie z przewidywaniami, Prevc wylądował na metrze dwieście czterdziestym piątym bez telemarku i gracji, ale wygrał tym cały ten planicki bajzel. A to z kolei oznaczało, że Zniszczoł zajął zaszczytne miejsce trzecie. Chociaż ja uważam, że gdyby Kasai nie poczuł się gorzej, to by cymbał nawet w dziesiątce nie był. Tak by im wszystkim dziadzio samuraj dał do wiwatu, że przepraszać za zniewagę by go przyszli.

Mogłabym przysiąc, że podczas ceremonii dekoracji śnieg pod Agatką był mokry, a ona była o krok od ataku częstoskurczu.

* * *

Agatka lubi tościki. Z dżemikiem wiśniowym. A może by Agatka zjadła jajeczniczkę? Nie, nie, nie, to tuczące, dżemiczek lepszy. Herbatki? Ale tylko zielonej, dziś dzień detoksu! A może Oleczek pokaże Agatce jeszcze raz to trofeum ze wczoraj? Ach, te kwiaty były cudowne, dziękuję! Oleczku, zapodaj masełko, jeszcze będzie chlebik razowy z odtłuszczonym serkiem i pomidorkiem. I nie mam pojęcia, co dzisiaj włożę... Oleczku, może wiesz, jaka jest prognoza? No cóż, zapowiadali trochę loterię wiatrową, ale słońce będzie skutecznie rozgrzewać twą promienistą cerę, nie martw się. Och, ale czy mi dwa metry szpachli od tego nie odpadną? Na pewno nie zdmuchnie mi pudru? Bo wiesz, wzięłam ten pyłkowy i obawiam się, że mi to paskudne wietrzysko zajebistość odbierze.

Siódma rano, proszę państwa, a ja z nienawiścią i obrzydzeniem żułam ciemne pieczywo z szynką, starając się zabić tę chodzącą śmiertelną dawkę glukozy z naprzeciwka spojrzeniem. Przysięgam, gdyby za usprawiedliwione morderstwo nie wsadzali do kicia, tamta dwójka dawno leżałaby martwa pod stołem, a mój żołądek wreszcie by normalnie trawił.

W temacie kici. Sierściuch siedział obok, może niedosłownie, bo oddzielała nas Kaśka, ale był w pobliżu i chichrał się z mojej miny Hitmana na chwilę przed dokonaniem harakiri. Bardzo, kuźwa, śmieszne. Jakby on nie mógł zasnąć, bo a) tak i b) zasrany Titus chrapał jak nawiedzony do czwartej nad ranem, to by już takiej durnej mordy nie robił. A uwierzcie mi, chrapanie tego jełopa przypominało ścinanie drzewa pod oknem.

A i kawy mi nie wolno, więc jak się miałam postawić na nogi?

— Kończcie to szybciej, za czterdzieści minut musimy być na skoczni — marudził Kruczek, który był nie w sosie, bo go obudziłam kubłem lodowatej wody.

Przepraszam bardzo, ale jak ktoś HIBERNUJE jak stare niedźwiedzisko i nie reaguje na łagodną pobudkę, to ja się cackać nie będę. No i też się nie cackałam. Kubeł zimnej wody o szóstej rano to najlepsza możliwa pobudka. I najszybszy sposób na zawał, ale nie rozmawiajmy o tym aspekcie. Ale przynajmniej zapamiętał, o której mamy być pod Letalnicą.

I co te matoły beze mnie zrobią, no co? OBUDZĄ SIĘ Z RĘKĄ W NOCNIKU, ot, co!

Kwadrans później siedzieliśmy ściśnięci jak sardynki w puszce, czyli jechaliśmy pod słoweńskiego mamuta. Wspaniała podróż. Zawsze uwielbiałam słuchać ŚWIERGOLENIA NAWIEDZONYCH GOŁĄBKÓW, zwłaszcza że jeden z nich niedawno wbił mi nóż w plecy i był przyczyną mojego życiowego nieszczęścia. Obwiniam cię, Ryży Brutusie, za nieszczęście całego żywota mojego. Smaż się w piekle, pomiocie szatański, amieni.

Pocieszało mnie tylko to, że Mustaf siedział z nosem na kwintę. Zgadnijcie, kto wczoraj odgrażał się na pół hotelu, bo go trener nie wybrał do drużynówki? Mroczna część mojej duszy miała smakowitą pożywkę.

SZACH-MAT, LESZCZE! SOCHA WRÓCIŁA DO GRY!

Albo inaczej: karma, dziffko.

Kolega Kubacki jechał więc jako tymczasowa psiapsióła Titusa, którego wprost rozsadzało w fotelu, tak mu było spieszno do pozostania żywą kukiełką Tepeša. Wiecie, ja tam nie krytykuję. Każdy lubi to, co lubi. Jedni lubią guziki, inni pływanie, a jeszcze inni lubią ryzykować życiem, żeby trzydziestu wymuskanych lalusiów się nie pozabijało**. Pasji się nie ocenia. Co innego taka menda z Szaflar, dla niej to była pasja przymusowa. Hobby zastępcze za skakanie na nartach.

Skrobot sobie radośnie smarował kolejne narty, część jełopów się rozgrzewała, część już tylko utrzymywała ciepło lub pomstowała na ogólną ponurą kondycję wszechświata (Dzióbao go to bardzo), więc wolałam poprzebywać sobie na świeżym powietrzu, póki rzesza kibiców go nie zagęściła.

Dwa konkursy. Tylko tyle mnie dzieliło od końca pracy. A potem magisterium i szara, katowicka codzienność. Bez zgrai mend, matołów i głąbów z nartami na ramionach. Bez zakręconego jak tampon Kruczka, Skrobota-skarbnicy pustych węglowodanów, Stękały-przyszłego ambasadora Milki i Oreo, mądrego Grześka, cichego Zbyszka, zarobionego Gębali... Niby fajnie. Bo życie bez wiecznych waliz i masowego prania w poniedziałki i wtorki, bo od środy trzeba się pakować na nowo, bo w czwartek wylot. Ale miałam wrócić do domu, który nie był moim domem. Nie mogłam dłużej zostawać u wujostwa, ale też nie chciałam wracać do przeszłości, którą starałam się na dobre zamknąć. Tylko że teraz w tę przeszłość miały się wpisywać czołowe nieloty i obrażony śmiertelnie Olek.

Westchnęłam, wypuszczając obłok gęstej pary.

Musiałam cokolwiek przyznać przed sobą, że jednak trochę miał racji. Byłam mendą — nie gorszą niż ta z Szaflar, ale jednak. I byłam wrzodem. A on chciał dobrze. Tylko że... mógł to zrobić choćby siłą, ale uprzedziwszy mnie o swoich zamiarach. Na pewno bym pękła i uległa, bo jednak zagubiony Kruczek miękczy nawet tak kamienne serca jak moje, ale przynajmniej bym wiedziała. I wcale nie musiał wypominać mojego bolesnego życia rodzinnego dla efektu wstrząsu.

Ale co miałam robić? Zostawać na kolejny sezon z nadzieją, że Arielka kiedyś przestanie stawiać fochy i zachowa się jak facet z jajami, a nie babsko z rybim ogonem i muszelkami na cyckach? Nie, to nie wchodziło w ogóle w grę. Próbowałam go przeprosić? Próbowałam. Jak się zachował? Jak buc. Przyganiał kocioł garnkowi, a ja miałam w sobie na tyle godności, żeby nie dać się kolejny raz sponiewierać jak szmatę. Skończył się dzień dobroci dla zwierząt. I jeśli cymbał zamierzał się rozstawać w atmosferze ogólnej nienawiści, to nie śmiałam burzyć jego następnego perfekcyjnego planu, który w jego zamyśle pewnie miał siać ogólnie pojętą dobroć, miłość i wzajemną przyjaźń.

Panie, ja w takie bajki przestałam wierzyć, odkąd dziadkowi w święta siedemnaście lat temu wymsknęło się po pijaku, że Dzieciątko Jezus ma swoje źródło w emeryturach jego i babci. Żaden zatem ryży palant nie był mnie w stanie przekonać, że na świecie jest inaczej.

Oparłam się o jedną z barierek, które lada moment miały oddzielać skoczną szlachtę od nieskocznego plebsu, i gapiłam się na idealnie błękitne, czyste niebo. I kontemplowałam sobie doskonałość słoweńskiego sklepienia niebieskiego, kiedy dotarło do mnie, że ktoś się zbliża. Ktoś blondwłosy, w beżowym zimowym płaszczyku, drogich kozakach, z mordem wypisanym na wypindrzonej gębie. Zdecydowanie była to baba, i to żyrafa. Zastanawiałam się, czy już ułożyć gardę czy może dać dyla? Przecie wysokie to takie, to ma krok z pięć razy dłuższy od mojego. Ha! Ale prędkość nie taka!

Toteż zostałam.

— To ty jesteś asystentką Kruczka?

Czy ja to mam wypisane na czole, że wszyscy od razu zgadują? Cóż, czupiradło wyglądało nieziemsko na zdeterminowane. Obrzuciłam ją pogardliwym spojrzeniem.

— Ta, bo co? — odmruknęłam, mierząc ją wzrokiem od stóp do głów, oparta łokciem o metalową barierkę.

Dobra, była ładna; miała zrobione loki na włosach do ramion, a jej zdolności makijażowe wykraczały poza pomalowanie sobie rzęs, bo usta miała bordowe jak wino i cerę jak żurnala. Ja taką szminką prędzej pomalowałabym zęby niż wargi. I co niby taka paniusia miałaby chcieć od najbardziej męskiej baby w promieniu trzystu kilometrów?

Teraz to ona mnie zmierzyła wzrokiem.

— Kochasz go?

Wywaliłam gały.

Ja mam chyba zawał.

— Kogo? — spytałam z przerażeniem. Wiele chorób widziałam, ale takiej jeszcze nie. Mimo Murańki w kadrze. — Kruczka?!

A NIECH MNIE RĘKA BOSKA BRONI!

Laska pokręciła tym swoim wypindrzonym łbem. To się sprecyzuj, Lola, bo w tej kadrze jest jeszcze dziesięciu innych facetów, którym z chęcią wyrwałabym nogi z dupy, niekoniecznie z wielkiej afektacji.

— Dawida.

Przecież Podsiadło dopiero się na mnie pozna, pff.

I wtedy mnie uderzyło.

— MENDĘ?! — wydarłam się tak, że w słoweńskich wiadomościach tego wieczoru na pewno podali, że gdzieś wysoko w górach spadła lawina.

Cizia skrzywiła się od natłoku decybeli, a ja próbowałam się pozbierać po tym jawnym policzku w twarz. Chrząknęłam i wreszcie odparłam z politowaniem:

— Może i jestem walnięta, ale jeszcze amnezji nie mam, żeby się w debilach kochać.

Księżniczka zrobiła pełną obrazy minę i ta mimika bardzo mi kogoś przypominała. Cóż, moje wymęczone szare komórki zaczęły pracować ze zdwojonym wysiłkiem i wreszcie uprzytomniłam sobie, na czyim zamku straszy.

— Borze szumiący, TY JESTEŚ MARTA?! — W tej Planicy ryj mi się nie zamykał, no.

Ale przynajmniej mi zawał przeszedł. Nie ma to jak szybka kuracja nowotarskim bęcwałem. Efekt natychmiastowy, choć efekty uboczne w postaci regularnej irytacji chyba nie są tego warte. Lepiej po prostu unikać źródła zagrożenia.

Swoją drogą nie tak ją sobie wyobrażałam. Myślałam, że będzie miała twarz gremlina, garba i trzecie oko, a tu proszę bardzo, lala jak z żurnala.

— Kubacki jest w budce, czeka aż mu Skrobot narty wysmaruje — dodałam, domyślając się, że przyleciała tu aż z nowotarskiego zadupia, żeby walczyć o niego jak nieustraszona lwica z kolorowymi tipsami, żelami, czy innymi hybrydami. — Ktoś w końcu musi tory przetrzeć.

MWHAHAHAHAHAHAHA. Mściwa była ma uciecha.

— Ale... Ale... — jąkała się Mustafowa nieszczęśnica, a brzmiało to trochę jak „allez” w „ALLEZ LES BLEUS”. A przesz Euro dopiero pod koniec czerwca. — Ale przecież byliście parą! Wszystkie gazety o tym pisały!

Wywróciłam oczami. Dwudziesty pierwszy wiek, a ludzie nadal wierzą szmatławcom.

— Taka z nas była para jak z koziej dupy trąba — odparłam lekceważącym tonem. Widząc jednak, że laska zupełnie nie czai bazy, wykonałam ponowie swój znak firmowy — wywróciłam oczami. Ja się z tymi szaflarskimi ćwokami wykończę, jak lody śmietankowe kocham. Płeć ćwoków nie ma znaczenia. — Słuchaj, ten tępy matoł odwalał takie mambo-dżambo, bo kocha CIEBIE, a nie mnie. Podejrzewam, że wolałby skakać w FIS Cupie, niż zadurzyć się we mnie. Ja nie wiem, wy nie umiecie pogadać jak dorośli ludzie, tylko musicie kombinować jak koń pod górę? — Ty hipokrytko... — Zrób mi tę przyjemność, sprzedaj mu liścia za wymyślanie, opierdol go za ogólną głupotę, a potem mu powiedz, że go kochasz i ma cię w tej chwili pocałować.

Dziunia osłupiała.

— Ale... — mamrotała.

— Domek jest prosto i w prawo. — Pokazałam kciukiem za siebie. — Wiadomo, znajdziesz po fladze.

Marta (jak sobie przypomniałam z Lahti — Mączyńska) w oszołomieniu odwróciła się na pięcie i poszła krokiem wieloletniej modelki, a ja pokręciłam głową.

Widzicie? Ja tu nadgodziny robię, a czy ktoś mi dopisze to do wypłaty? Da na prywatną terapię? Opłaci wakacje? Tak się w PZN-ie traktuje przeciętnego pracownika, szaraczka, który nart nie nosi. Kopa w dupę na do widzenia jeszcze sprzedadzą i tyle z nich pożytku.

Kilka minut później Grzesiek przyszedł, mamrocząc gniewnie pod nosem, że sobie niektórzy telenowelę urządzili w miejscu pracy i spytał mnie, czy idę z nim już na miejsce boksu lidera, bo sprawdził wszystkie krótkofalówki. Tak też uczyniłam. Kwadrans później, kiedy przyszła pora na przedskoczków, a ja kopsnęłam się po dwie herbaty z automatu dla mnie i Sobczyka, widziałam szczęśliwego jak prosię w deszcz Kubackiego, który miział się przed wyciągiem ze swoją Martką-nartką. A słoneczko pięknie mu rozświetlało odbitą na czerwono dłoń na ryju.

Jakieś pół godziny później Martka pojawiła się w sektorze tuż obok, gdzie stały też pozostałe drugie połowy naszych niepełnosprytnych nielotów, a jak ją spytaliśmy, jakim cudem sforsowała słoweńskich Goranów na bramie, to powiedziała, że uwierzyli jej na widok zeszłorocznej akredytacji. Ale taka gęba na pewno otwierała nieraz gorsze przejścia, więc czego ja zdziwiona byłam.

Na telebimie pokazali ciamajdy Kruczka. Miszczunio, Wiewiór, Zniszczoł i Sierściuch napięli do kamery obustronne bice, po czym wybuchnęli śmiechem. Jakże uroczo. Na pewno Dove weźmie ich do swojej kolejnej reklamy. Założą białe topy i figi i zagrają scenkę z serii: Kobietą jest się niezależnie od kształtów. Zniszczoł zagra tę najbardziej poszkodowaną: rudą, chudą i durną.

Puścili w końcu ekipy z belki. Znowu wzięli udział Francuzi, a nawet Włosi. Nie weszli do drugiej serii, ale liczy się udział, nie? Zresztą wylądowali za burtą razem z Kazachami i Koreą. Za to nasi uparli się na miejsce piąte, bo za każdym razem dawali się wyprzedzać gospodarzom choćby o metr. A ci czerpali z tego mściwą satysfakcję.

Podczas przerwy przed finałem musiałam się nasłuchać komplementów, które Agatka prawiła swemu lubemu, czy tam prawie lubemu. Szkoda, że do tych herbat nie dają gratis wiader, bo miałabym gdzie się wyrzygać...

Kiedy już jednak wszyscy byli na miejscach, a dziewczyny w swoim sektorze zajęły się rozmową, Grzesiek chrząknął i spojrzał na mnie z ukosa.

— A wy z Grzywą dalej nie gadacie?

Wzruszyłam ramionami, kręcąc kółka papierowym kubkiem, na którego dnie była zimna resztka earl greya z automatu.

— Jest uparty jak muł i tak samo głupi, to czego się będę gimnastykować — burknęłam zza szalika.

Sobczyk mruknął w zastanowieniu i siedział przez chwilę cicho. Co im tak wszystkim zależało na tej relacji mojej i Ryżego Brutusa? Wiem, że wiedzieli, że ja wiem, że oni wiedzą, ale chyba słyszeli o tym końcowym wyczynie jełopa i nie liczyli, że tak po prostu puszczę mu to płazem? Ba, nawet chciałam! Ale się zaparł jak koń pod górę i wolał być wrzodem. A ja z gęby dupy dłużej robić nie zamierzałam.

— To trzeba z nim pogadać — odezwał się tonem wyroczni.

— No przecież próbowałam — warknęłam, bo ileż można tłumaczyć.

— Ja nie o tobie mówię. — Zerknęłam na Sobczyka, który minę miał zupełnie poważną, chociaż mnie się zdawało, że jednak sobie żarty stroił. — Tylko o chłopakach.

Z dwojga złego wolałam przepracowywać nowo nabytą traumę udając, że interesuje mnie konkurs, niż otwarcie przed Grześkiem pokazać, że mną wstrząsnęło jak colą, do której ktoś wrzucił miętówkę.

Czy on chciał nakłonić tych przeciwnych mi jełopów, żeby pogadali z tym rudym cymbałem... DLA MNIE?! Czy on w ogóle z nami jeździł na zawody w tym sezonie? Przecież oni go zeżrą jak Wiewiór jajecznicę na śniadanie. No, może prócz Sierściucha, bo ten się dla mnie jakiś miły ostatnio zrobił. I Skrobota, który w takich cyrkach nie będzie miał chęci uczestniczyć. A nuż Gębala wymasuje Brutusowi mózg i ten zmądrzeje?

Na dobry początek drugiej serii Tande został zdyskwalifikowany za nieprzepisowy strój, więc awansowaliśmy na miejsce czwarte.

Pierwszy na belce pojawił się Wiewiór. Zdążył się zaśmiać głupkowato, zanim Kruczek machnął chorągiewką i poleciał na dwieście piętnasty metr. Nie było tragedii. Szkoda tylko, że Zniszczoł (piąty w klasyfikacji generalnej przypominam, głównie ze względu na nieobecność Krafta) ledwie dociągnął do dwusetnego metra, a Sierściuch uleciał dwieście dwadzieścia, ale przy takim huraganie, że Prevc wylądowałby na parkingu albo w Austrii. Nasza nadzieja pozostawała więc w Miszczu.

Przeżegnał się, pokręcił nosem i z poważną miną posunął w dół rozbiegu. Jak patrzyłam na jego sylwetkę w locie, to mi serce chciało wyskoczyć z cycka, normalnie o krok od częstoskurczu byłam! Ale wysoko i równo leciał, jak to podwójny mistrz olimpijski.

I wylądował! Dwieście trzydzieści cztery metry, alleluja! Pierwsze miejsce, nowa życiówka! Pozostawało czekać na resztę.

Hayböck. Przystojna, ale zdradliwa świnia. Skoczył dwieście trzydzieści sześć metrów, ale spoko, jeszcze Niemcy zostali. Bez Freunda już nie byli tacy mocni — chyba że w gębie. Rysiu z miną męczennika zasiadł na belce, a kilka sekund potem wylądował na dwieście trzydziestym czwartym metrze. Uratował go fakt, że wcześniej młody Geiger odpalił dwieście czterdzieści i zwalił swoje hotki z nóg. Byliśmy więc nadal trzeci. Ostatnia nadzieja w ulubieńcach Janusza skoków (drugiego po Boskim Apollu).

No dobra, Prevc, pomyślałam sobie, mrużąc z determinacją oczy, teraz to koncertowo spierdol. Pero ze swoim firmowym pokerfejsem zasiadł na belce, a jak mu łysy ze skoków machnął chorągiewką, to poleciał. I leciał. I skończyć nie chciał. Ale kiedyś musiał. Na parkingu by mu odległości nie policzyli. Czekałam na to, co pokaże monitor.

Dwieście czterdzieści pięć metrów, kompletny brak telemarku i same osiemnastki. Żegnaj, okrutny świecie. Na co ja w ogóle liczyłam?

Spojrzałam na Miszczunia, który kilka metrów od nas wraz z resztą matołów oglądał końcówkę rywalizacji, a po ostatnim skoku dnia opuścił bezradnie ramiona. Agatce też mina zrzedła i przestała tak cheerleaderkować w tej swojej zagrodzie dla umysłowo chorych.

Za to Słoweńcy posyłali nam złośliwe uśmieszki, bo znowu nas przeskoczyli. Tym razem nie o jeden metr, a o jedenaście.

Ta Planica to jednak przereklamowana jest jak produkty z Biedronki, które polecają się na święta.

* * *

— Planicka pata, tak. To jest zdecydowanie to, czego teraz potrzebuję.

No tak, niektórzy się nie opierdalają i nie mają jeszcze wolnego jak wyciągający się na restauracyjnym krześle Kubacki. W dodatku mają zgagę, bo przez rozespanie napili się soku pomarańczowego na pusty żołądek. Ratuj się więc, kto może. I byle szybko. Bo będzie pawik albo prawy sierpowy. Sama nie wiem, co gorsze.

Nie zjadłam nic w trakcie tego śniadania. Coś mnie złe przeczucie męczyło, ale uznałam to za omam po kolejnej, jakże owocnej w sen nocy. Cztery godziny! Szaleństwo! Tym razem wina nie leżała w chrapiącym Titusie, bo go kopałam w dupę za każdym razem, kiedy zaczynał ścinać drzewo, więc się budził, mamrotał coś, zasypiał na nowo i za pół godziny powtórka z rozrywki. A potem mnie samą zmęczenie wzięło i koło drugiej walnęłam w kimono.

Ostatni konkurs. Luz w dupie godny pozazdroszczenia. Ziobera by zżymało z zazdrości. Mieliśmy świętą czwórcę w konkursie, pozostali odwalali bimbano. No, może prócz Murańka, który przy synu nagle nabierał życia i ogarniał (częściowo) rzeczywistość. Planował więc jakiś tam spacer, wypad do sklepu, a przede wszystkim — pomoc w organizacji ostatniej imprezy sezonu. W sensie, mi chodzi o tę ucztę.

No, prawie wszyscy mieli luz w dupie. Pozycja Zniszczoła i jego strata dwudziestu punktów do trzeciego w klasyfikacji Gangnesa nie dawała mu zbyt wiele przełknąć tego ranka. Cóż, Agatka ze skóry wyłaziła, a nasz Brutus nadal blady łaził jak ściana. JA miałam na niego remedium, ale co zrobić, skoro wybrał sobie taką łajzę na dziewczynę?

Skoro mowa o dziewczynach — Marta Mączyńska była szczęśliwa do zrzygania, a jej gruchanie z szaflarską mendą podchodziło pod mobbing w pracy. Mobbing na mnie, rzecz jasna.

Dzień na skoczni jak każdy inny. Za dużo Szwabów, za mało normalnych ludzi. Ale nawet tu Helgi z wurstami docierały. Niestety. Atmosfera iście szampańska, jakże się radował naród słoweński, albowiem oto dziś Peter Prevc miał przypieczętować swoje zwycięstwo przewagą ponad sześciuset punktów nad drugim Hayböckiem. Reszta mogła walczyć o utrzymanie lokat, ewentualnie niewielki zysk. Ale Zniszczoł walczył o podium, co wyczynem było historycznym, w Polszy pewnie telewizja i radio od rana srały ogniem na temat tego, jak to nasz młody a zdolny reprezentant w skokach narciarskich w ciągu jednego sezonu odnotował taki progres, że kosmos i cuda wianki, i gruszki na wierzbie.

No niesamowite... Taki Adaś to o wiele młodziej pierwszy konkurs wygrał, a wszyscy wiemy, co było potem. Zniszczołowi wszyscy już medale w Pjonczang rozdawali, a mnie się coś zdawało, że on raczej się do żadnej Korei nie wybierze. Ot, co.

Tymczasem moje osobiste dramata pozostawały częściowo nierozwiązane. Jakoś skutków żadnych rozmów z chłopakami nie odczuwałam, więc coś mnie Grzesiek w bambuko z tą pomocą zrobił. Ale już mi było wszystko jedno. Niech se i z Obamą gadał. Ja już swój krzyżyk na nich postawiłam.

W nocy, jak spać nie mogłam. Przynajmniej taki pożytek z tego nowego miejsca miałam.

— Antek, potrzymasz Klimka? — usłyszałam za plecami, opierając się o budę najbliżej skoczni.

— Przecież to bydlę wielkie jest — burknęłam.

Ktoś się zaśmiał. Odwróciłam się na pięcie i zobaczyłam, że to szanowny Muraniek ze swoją żoną brechtali się z mej omyłki, bo trzymali dżuniora, więc pewnie go pomyliłam z ojcem. Okazało się, że Aga chciała buta dowiązać, a cudowne dziecię polskich skoków akurat z toi-toia korzystało.

— Ty to niemożliwa jesteś... — mruknął flegmatycznie rozbawiony Klimatronic. — To znaczy możliwa — dodał, widząc moją nieprzyjazną minę.

— A co ja — kot Schrödingera jestem? — warknęłam.

Przede mną roztaczała się boska wizja pogadanki z Kruczkiem, najlepiej zanim się schleje na melanżu sezonu. A oni śmieli podchodzić i truć mi dupę jakimiś takimi komplementami, czy czymś.

— Jaki kot Wellingera? — spytał Muraniek, marszcząc brwi w zamyśleniu.

Agnieszka w pośpiechu pociągnęła go za ramię, machając na mnie ręką, że mam sobie tym nie zawracać głowy.

Pff, jakbym w ogóle zamierzała.

Poczłapałam do pogwizdującego Grześka, obok którego szalały nasze fanki numer jeden swoich wybrańców losu, a ja pacnęłam na dupę na ławce, podpierając głowę rękami. Takie mnie jakieś zmęczenie życiem naszło i nawet mnie rozpoczynający się konkurs nie obszedł za bardzo. Ani te dzikie wrzaski od licznie zgromadzonych kibiców z flagami słoweńskimi. Ani nic w ogóle. Dopiero ostatnia dziesiątka mnie trochę pobudziła, bo zapowiedzieli Kasaia, a dziadka samuraja to zawsze oglądać warto.

I tak potem wystąpiło kilku leszczy, w tym Freitag i wspomniany przez Murańkę Wellinger, i ponoć nawet Morgi się gdzieś tu zleciał tym swoim śmigłowcem bynajmniej nie z Lego, ale to też mnie średnio obeszło. Miszczunio, co miał skoczyć, to skoczył i zapowiadało się na utrzymanie miejsca. Zniszczoł za to zaszokował, pod koniec serii był czwarty i już mu coraz mniej brakowało, żeby to podium swoje dostać. Wystarczyłoby, że utrzymałby lokatę, bo Gangnes był siódmy. To nasz skaczący emeryt był trzeci, więc mu nie zagrażał. Ani czwarty w generalce, tu nieobecny Kraft.

W przerwie Anitka blada, a Zniszczoł jeszcze bledszy. Coś bym powiedziała, ale nie jestem ordynarnym prosiakiem.

Jak się zaczął konkurs punkt dziesiąta, tak druga seria zaczęła się punkt jedenasta. Ja nie wiem, czego oni taką przerwę jak Berlin zrobili. Bo ja bym już ten bajzel z nartami wolała mieć za sobą. Ale chcieć, a mieć...

Pierwszy z naszych śmignął Wiewiór. Cudów to on nie pokazał, dwieście jedenaście metrów to metr dalej niż w poprzedniej serii, ale żaden wielki progres. Jednak swoje dwudzieste miejsce zatrzymał. Następny po nim Sierściuch wywindował w górę o jedno miejsce w generalce, bo z ostatnich dwustu dwudziestu pięciu zrobił dwieście trzydzieści dwa, a to było co najmniej pocieszające, że w przyszłym sezonie nam obciachu nie narobi. Tak sobie przynajmniej liczyliśmy.

Miszczu poleciał na metr aż dwieście trzydziesty trzeci i jak był ósmy, tak ósmy pozostał. Pożegnał się elegancko z widownią, obracając się w każdym kierunku, a kilka minut później już się przytulał z żoną.

Wreszcie przyszła pora na Brutusa.

Narty wpasowane w tory. Zapięcie kasku poprawione. Wiązania sprawdzone. Ostatni szybki wydech dla odwagi. A potem Kruczek machnął biało-czerwoną flagą po raz ostatni w sezonie 2015/2016.

Zniszczoł sunął w dół, osiągając prędkość dziewięćdziesięciu dziewięciu kilometrów na godzinę. Gnał jak pocisk. Dotarłszy do końca najazdu, wyprostował się i napiął jak struna.

Jego lot był spokojny, stabilny. Jakimś cudem wypracował z Kruczkiem, żeby mu narty nie falowały jak reformy babci na sznurze do prania. Próbowałam dojrzeć, jakie oznaczenia metrowe przekracza, ale tak mi pikawa waliła, jak na niego patrzyłam, że nie mogłam skupić wzroku na niczym innym.

Rozpościerając ręce jak skrzydła, zetknął narty ze śniegiem. Prawą wysunął i spokojnym, prostym ślizgiem wyjechał za linię bezpieczeństwa. Wypiął buty, odblokował zatrzask kasku. W końcu wbił narty prostopadle w śnieg i oparł na nich czoło, czekając na wynik twarzą do kamery. Pokazali bladego z przejęcia Kruczka w gnieździe i stłoczone, przytulające się matki, żony i kochanki polskich nielotów.

Zamknęłam powieki. Niech ci będzie, Brutusie. Żebyś był na podium.

Dwieście czterdzieści. Nowy rekord Polski. Dwie dziewiętnastki. Żółty słupek sunął w górę, mijając takie numerki jak trzy, czy dwa. Zatrzymał się na jedynce... w połowie.

Był ex aequo z Wellingerem i stało się oczywistym, że stanie na podium Pucharu Świata.

Potem Kranjec z orłem wielkim na łbie wyskoczył, kąpiąc Prevca w szampanie, a słoweński naród ryknął z uciechy. I rozpoczęła się najdłuższa w moim życiu dekoracja: bo najpierw za ostatni konkurs, potem za Puchar Świata u bab, potem za loty, potem Puchar Narodów, w którym my zajęliśmy zaszczytne (i jakże wysokie) miejsce czwarte, A DOPIERO NA SAMIUSIEŃKIM KOŃCU zlitowali się nad nami, postanawiając wreszcie rozdać Kryształową Kulę. Nogi mi do dupy właziły, a im się na sentymenta, kurna, zebrało. Chciałam wreszcie wypić grzańca, zeżreć burgera od USA i mieć wyjebane aż do jutrzejszego wylotu, a zamiast tego patrzyłam, jak durnych chudzielców, jedno po drugim, obwieszają medalami. Też mi rozrywka.

Zniszczoł wszedł na najniższe pudło ucieszony jak dziecko z lizakiem, a Agatka była zaszczana z radości. Wiem to, bo stała bardzo niedaleko mnie. I wszystko byłoby okej, bo Hayböck stanął po drugiej stronie, a największe zaszczyty zebrał Prevc, ale nagle zaczęło się odwalać coś co najmniej dziwnego. Otóż Zniszczołowi podali mikrofon.

Tak, kurwa, mikrofon. Nawet Grzesiek na mnie popatrzył ze zdumieniem.

Nawet kibice ucichli. Zrobiło się tak cicho, że słyszałam, jak Amerykanom mięso na hamburgery skwierczy daleko stąd.

— Ja zapewne wiecie — odezwał się ryży skowronek po angielsku, choć brzmiał jak Rusek — moja obecność tutaj, na tym podium, jest sporym zaskoczeniem. — Zachichotał nerwowo, a w tle zagrały świerszcze. — To, oczywiście, składowa wielu czynników... — To on zna takie wyrażenia?! — ...więc chciałbym podziękować paru osobom. Jak wiadomo, życie sportowca indywidualnego bywa przewrotne i nie zakładam, że jeszcze mnie tu kiedykolwiek zobaczycie. Chciałbym tego i dołożę wszelkich starań, żeby tak było, ale nie mogę i nie chcę obiecywać niczego na pewno. Na pewno będę robił wszystko, co w mojej mocy, żeby powtórzyć, a nawet poprawić ten sukces. — Pierdol, pierdol, ja posłucham. Streszczaj się, cymbale, bo zaraz zeżrę tę twoją dziunię. — Należą się więc ogromne podziękowania dla trenera Kruczka, jego asystentów: Grzegorza Sobczyka i Zbigniewa Klimowskiego, a także reszty sztabu: fizjoterapeuty Łukasza Gębali i serwismena Kacpra Skrobota. — Nasz nartopuc przewrócił oczami, żując gumę.

Trochę się wyłączyłam, bo bęcwał zanudzał o jakiejś ciężkiej pracy i przygotowaniach, których ja świadkiem nie byłam, a przypominam, że pracowałam z nimi cały sezon. Ja bym mu powiedziała, co on miał — farta, że go którejś nocy nie udusiłam. Za to mendostwo i paraliż gęby.

A potem bym wpadła w ciężkie załamanie nerwowe, że jedyną znoszącą mnie osobę wysłałam na tamten świat.

W końcu wróciłam do słuchania z nadzieją, że powie coś mądrego.

— Chciałbym jednak przede wszystkim podziękować jednej szczególnej osobie, bez której dziś bym tu nie stał.

Ooo.

— Była przy mnie przez cały czas; kiedy klepałem bulę — bo i takie momenty się zdarzały — kibice się roześmiali — i kiedy lądowałem zdecydowanie za rozmiarem skoczni.

Zaczęłam dreptać nerwowo w miejscu, bo Brutus patrzył... w moją stronę. Tylko się nie ekscytuj, Socha, myślałam sobie, może on po prostu dostał zeza.

— Pocieszała mnie w najgorszych momentach, rozganiała ciemne chmury, które od czasu do czasu wisiały nad moją głową. Towarzyszyła mi w każdym momencie, niemal nie odstępowała na krok. Była nawet wtedy, kiedy przytrafiła mi się tamta niesłuszna dyskwalifikacja z Willingen.

Halo, czy na sali jest lekarz? Albo lepiej, makijażysta. Potrzebuję dobrze wypaść przed kamerami.

I nagle zaczęłam się przejmować wyglądem, no coś takiego...

— Nie zwątpiła we mnie ani na sekundę. Chciałbym ją przeprosić z całego serca, że dotąd nie doceniałem jej trudu. Ale chcę to uczynić w... niezwykły sposób. W jednym z ostatnich wywiadów spytano mnie, czy jest jeszcze coś, co chciałbym zrobić. Oprócz oczywistego sięgnięcia po nagrodę główną i poprawy jakości skoków, jest nieco inna rzecz.

Oddał mikrofon stojącemu obok niego z mindfuckiem Prevcowi, który od trofeów i ozdobnych badyli ledwie się trzymał na nogach, zeskoczył z pudła i zaczął iść w moją stronę, a wszystkie kamery bardzo uważnie go śledziły. Zaczęła mi napierdzielać pikawa. Co ten dekiel wykombinował, POMOOOOCYYYYY!

Patrzył, no patrzył w MOIM KIERUNKU! Wyciągał ręce... Nachylał się nad barierką... Był zdecydowanie za blisko...

Pocałował ją tak, jakby była lepsza niż tysiąc Kryształowych Kul (co było oczywistym kłamstwem). Jakby przez cały sezon snuła się za nim jak cień, wspierając go, kiedy zaczynał wątpić (słusznie) w swoje umiejętności sportowe. Jakby nauczył się od niej wielu cennych mądrości, a ona od niego, jak być lepszym człowiekiem. Jakby sprawiła, że zatliła się w nim nadzieja i dzięki temu dotarł tam, gdzie dotarł. Jakby co weekend dmuchała mu pod narty, stojąc na takim mrozie, że jej gluty zamarzały w nosie.

Widownia wybuchła gromkimi brawami i okrzykami radości. Wspaniale, a gdzie ja mam iść i klaskać?

Uśmiechnęłam się gorzko do siebie.

— Jasne.

Odwróciłam się na pięcie i wróciłam do domku, potrącając wszystkie Helgi po drodze.

* Zasadniczo Passoa to owocowy likier, ale likier to wciąż alkohol.

** Czy ktoś wie, do jakiego filmu nawiązuje ten cytat? :)

Mam do Was prośbę. Jeśli chcielibyście dalej czytać o przygodach Tośki i ekipy Kruczkowych osobników nie do końca latających – mam tu namyśli Tośków 2 – dajcie znać w komentarzach. Niech każdy komentujący zawrze w swojej opinii, czy uważa, że można w tej historii wymyślić jeszcze coś z sensem i na tyle ciekawego, że byłoby warte czytania. Podpowiem Wam, że mam całkiem – nieskromnie powiem – niebanalny plan. Tylko musicie dać znać, czy byście byli chętni. Chcę Was przy tym uprzedzić, że z oczywistych względów Tośka nie będzie całkowicie taka sama jak tutaj, ponieważ stagnacja w jej charakterze oznaczałaby, że Olek jest głupi jak but nadal się z nią zadając, a ona sama nie jest bohaterką dynamiczną. Nie mam tu na myśli nagłego przekierowania na sprawy sercowe, bo nawet tutaj takich nie ma, nie zrobię z tego opowiadania romansu – tylko czy jesteście gotowi przyjąć nieco oszlifowaną Antoninę Sochę? ;) Jeśli tak, to myślę, że co najmniej 15 głosów (różnych, niepochodzących od tej samej osoby) na tak by mnie przekonało. W komentarzach, rzecz jasna – po tym i następnym rozdziałem. Łącznie.

Chciałabym jeszcze zaznaczyć, że, oczywiście, każdy ma prawo do własnej interpretacji dość jednoznacznego cytatu na samym początku rozdziału, ale ja nie zapatruję się nań tak dosłownie. Ale, jak wiadomo, interpretacja nigdy nie jest odczytaniem intencji autora, a swoją wizją tekstu.

Bo Nie-lotni to naprawdę nie jest opowieść o miłości i Tośkowe „wargi mnie bolą z niepocałowania” też nie.

Jak widać, nawet załączony soundtrack ma wydźwięk ironiczny.

I GŁOSOWAĆ MI W ANKIETACH, BO PSEM POSZCZUJĘ!

A tak w ogóle – to co myślicie?

EDIT: Nie chodzi mi o to, żebyście podawali swoje pomysły na fabułę, a racze spróbowali pomyśleć nad tym, czy w stworzonym przeze mnie uniwersum da się opowiedzieć jeszcze taką historię, żeby nie było powtarzalności i nudy. :) Plan na fabułę to ja mam, więc nie macie się co martwić. :D