18. Pożegnanie ze Słowenią

Wpatrzony w mijające auta

Tempomaty, pasy, bieg

Historii zasępionych głów, ta.

Czy ktoś zapamięta mnie,

Jeśli dzisiaj zniknę,

Odnajdę swój pas, tempomat, bieg?

Dawid Podsiadło — Pastempomat

— Trenerze?

— ŁIIIII AAAAR DE CZEEEEMPJOOOONS, ŁIIII AAAAR DE CZEEEEMPJOONS...

— Dobrze się trener czuje?

— III COOOŚ TAM, III COŚ TAAAAAM...

— Eee, bo ja w sumie ważną sprawę mam.

Gadaj z dupą, a cię obsra. Ja mu tu przyszłam wieści wagi państwowej anonsować, a ten wolał ćwiczyć do The Voice of Slovenia. Nie miałam humoru, więc dziś nawet trener balansował na niebezpiecznej granicy życia i śmierci.

— KOZ ŁIII AAAAR DE CZEEEEMPJOOOOOOOONS!

Ku wielkiej uldze moich uszu i żołądka, Kruczek wreszcie zakończył swą krótką, acz bolesną dla moich uszu karierę estradową. Wyszczerzył się, wygładził kurtkę i odparł radosny jak szczygieł:

— Fantastycznie się czuję, Grzywa w końcu trzeci! Kto by pomyślał, że się tak w sobie zbierze... — zamyślił się na chwilę z durnym wyrazem twarzy. — To dzięki tobie, Tośka.

Poczułam się, jakby mnie zdzielił w gębę z liścia.

Staliśmy w opustoszałym już domku, mieliśmy sprawdzić, czy na pewno wszystko wzięliśmy, a trener dodatkowo posiał gdzieś swój telefon (czyli zapewne wsadził go do kieszeni), więc wyglądaliśmy jak ludzie urwani z zakładu dla obłąkanych — stary, wydzierający się wniebogłosy facet i zniesmaczony babiszon.

— Ta — mruknęłam do siebie.

— A co to za sprawa? — spytał, zaczynając wymachiwać łepetyną na boki. On to nazywał szukaniem.

Właściwie powinnam była olać ten jego durny srajfon, ale przecież ja nie jestem aż takim ordynarnym prosiakiem, żeby człowieka w potrzebie na pastwę losu zostawić. Ja może i mam świński charakter, ale serce na miejscu. Szkoda tylko, że pewien ryży pacan tego nie zdołał dostrzec przez prawie pięć miesięcy. Póki co jednak po srajfonie nie było ani śladu (wciąż stawiałam na kieszeń), ale za to skarpetki Murańka znalazłam.

Wyprostowałam się i odwróciłam twarzą do jego wypiętej w pochyleniu dupy.

Wzięłam głęboki wdech.

— Nie przedłużam kontraktu, trenerze.

Tak się gwałtownie wyprostował, że z hukiem przydzwonił w deskę z haczykami na ubrania. Obrócił się do mnie, patrząc z niedowierzaniem i masując sobie miejsce potencjalnego guza.

— Jesteś pewna?

A czego tu miałam szukać? Telefon się nie liczy. Nikt mnie nie potrzebował. Nie byłam jakaś niezastąpiona, czy coś. Teraz bęcwały na pewno się zbiorą i znajdą Kruczkowi moje godne zastępstwo. Mam tylko nadzieję, że nie wybiorą durnej groupie, która będzie miała mniej w głowie niż on sam, bo wtedy polskie skoki narciarskie przeżyją prawdziwy kryzys. A ja nie usiedzę spokojnie przed telewizorem.

Przytaknęłam głową.

Na twarz Treneira wpełznął smutny uśmiech, jakby dotychczasowy zaciesz z wielkiego osiągnięcia Brutusa przestał się wydawać taki wielki. Wykonał w moim kierunku dwa kroki, przemierzając w ten sposób prawie całą szerokość budki, zakleszczył mnie w niedźwiedzim uścisku i rozczochrał mi kudły.

Zrobiło się niezręcznie, a mimo to nie sprzedałam mu kopniaka w klejnoty. To w końcu Treneiro, heeelooooł!

Odsunął mnie od siebie na długość ramienia, nadal się uśmiechając, ale już nieco weselej.

— Dzięki, Tośka.

Po tych słowach wyszedł z budki, zostawiając mnie w niemałym oniemieniu, bo mi się oczy zaczynały pocić, czy ki czort. I ścisnęło mnie coś tu, o, w klatce. To chyba ze starości. Tak, to na pewno z tego.

Jedynym powodem, dla którego mogłabym EWENTUALNIE zmienić zdanie, był właśnie Kruczek. Bo on przecież w gruncie rzeczy zachowywał się jak ślepe dziecko we mgle, nie miał w tym wszystkim udziału, i w ogóle. To znaczy miał, ale on to zrobił z desperacji! No, jeszcze może mógłby mnie przekonać Sierściuch, ale musiałby się zdrowo napocić. Dla Kubackiego spakowałabym się ze dwa razy szybciej, niż zamierzałam. Titusa od razu wysłałabym do diabła. Chociaż on trochę za dobry na tortury... To do sklepu po bułki bym go posłała. Przyjemne z pożytecznym bym połączyła. Myślę, że ani Miszczunio, ani nikt inny nie paliłby się do nakłaniania mnie do czegokolwiek, więc...

Otrząsnęłam się z bezsensownych myśli i wykręciłam numer Treneira. Odebrał po kilku sygnałach.

— Wiedziałaś, że był w kieszeni, prawda? — zapytał ze śmiechem.

— Mhm.

— Jak ty to robisz, Tośka?

Westchnęłam.

— Dar, trenerze — odparłam. — To naturalny dar.

Osławiona uczta narodów wyglądała raczej przeciętnie; jedne nieloty gadały z drugimi, miszcze z miszczami, a Norwegowie fantastycznie bawili się w swoim skromnym, męskim gronie. Słoweńcy byli uchachani jak zjarany Zbyszek, ale podejrzewam, że nasz Zbyszek to ich Anže. Kto akurat przechodził obok, składał Prevcowi gratulacje, a ten zapewne tylko myślał o tych wszystkich Złotych Orłach i innych Kryształowych Czarach, które zabierał do domu. Ja sobie ucięłam krótką pogawędkę z Bicknerem i Boydem-Clowesem, bo wydawali się mili i sami sypali żarcikami jak z rękawa. Koniec pracy, a ja dopiero właściwych ludzi zaczynałam poznawać. Czujecie tę ironię? Zresztą ich i tak bym polubiła, bo dawali hamburgery, a nawet frytasy. Byli więc moimi bożkami żarła.

Norwegowie mieli gofery z dżemorem, ale tam się kręcił Fannemel, a jakoś nie byłam w nastroju ani żeby go okłamywać, ani żeby łamać mu serce złymi wieściami. Szkoda mu rozpoczynający się urlop psuć.

Znowu myślałam o innych. Jeszcze trochę, a zrobiłaby się ze mnie Matka Antonina z Wisły. No dobra, nie jestem z Wisły, ale to lepiej brzmi niż moja zabita dechami wiocha. Z drugiej strony — lepiej, że nie jestem żadną MARIĄ Antoniną.

Koło godziny siedemnastej wszyscy byli nażarci i lekko podchmieleni, więc się zawinęliśmy spod Letalnicy. Przed wejściem do busa zerknęłam na nią — prawdopodobnie ostatni raz w życiu.

Po powrocie do hotelu każdy miał inny plan na fun — z racji stanu Stochowej, ona i Miszczu umówili się na kulturalną flaszeczkę Wyborowej z Żyłami i Murańkami w hotelowym pokoju, w otoczeniu śmieciowego żarła i domowej roboty deserów. Widząc te ciasta, które nieszczęśnica Wiewióra z sobą przytaszczyła, poczułam się głodna. Cała reszta patafianów Kruczkowych, prócz sztabu, wybierała się do jakiegoś klubu. A ja nie wiem, nie bywam w takich miejscach, ale z filmów wygląda mi to jak nasz busik kadrowy: ciasne, zatłoczone i masz ochotę kopnąć tego przed tobą, bo tak wierzga. W związku z podjętą przed siebie decyzją i całym tym nielotnym bałaganem zamierzałam ostatnią noc w kadrze spędzić w towarzystwie herbaty i książki. I własnego durnego łba. Dlatego zamknęłam się w swojej izolatce i zaczęłam myśleć. (Wy się nie śmiejcie, my, blondynki, też mózgi mamy!).

Może powinnam była z tymi ciołkami pogadać? Mimo tej nienawiści i tak dalej. Niby należały im się niezłe bęcki za całokształt szajsu, który odwalili, ale jednak widziałam się z nimi ostatni raz. Wypadałoby im powiedzieć, że mimo wszystko nie byli AŻ TAKIMI WIELKIMI wrzodami na dupie, czasem to nawet zabawni bywali. Nawet taki Żyła, który umiał walnąć czymś śmiesznym i niekoniecznie była to jego twarz przygłupa. Albo Miszczunio, co był fajny, bo sam jeden godnie kraj nasz ojczysty reprezentował i mi honora wielkiego uczynił, sekret swój brzemienny w skutkach powierzając. Albo Muraniek; to w sumie nie jego wina, że mózg mu poskręcało jak tampon i często nie wie, gdzie jest. Albo Stękała, co zawsze jakiegoś batona, czy inną Milkę przemyci. Albo Titus, to porzucone dziecko hipisa, co dla ciebie w bagażniku podróż spędzi. Albo Stefek — wszyscy wiemy, że żaden z niego asasyn, serce ma ze szczerego złota. Życiem bym dla niego zaryzykowała. Albo te wszystkie szczyle z kadry B, ministranci Ojca Maciejusza — dobra, Biegun z Kłuskiem mają najebane w czapach, ale są znośni. O, i ten, no, zadrutowany. Konik Polny. Wcale nie taki wolny. Na rozbiegu śmiga ino wicher! Nawet tego zapchlonego Sierściucha polubiłam. Laluś z niego taki, że na miejscu Kaśki bałabym się, że mi kiedyś szpachlę podpierdzeli, ale co kto lubi, nie? Coś tam tego intelektu ma. I może się jeszcze okazać, że Kuttin nie był całkiem na bani, kiedy mówił, że będą z niego ludzie.

Uwaga, teraz będziecie w szoku. SZAFLARSKIEJ MENDY TEŻ MI BĘDZIE BRAKOWAĆ. Bo przecież gdzie ja taki drugi worek treningowy znajdę? Jak nie będę miała kogo w łeb zdzielić, to formę stracę. I szermierki słownej nie będzie na kim ćwiczyć.

Westchnęłam.

Wiedziałam, że Zniszczoł okazał się cymbałem większym, niż ustawa przewiduje, ale jednocześnie nie mogłam mu odpisać pewnych zasług. A właściwie jednej. Cała ta jego misja uspołecznienia mnie zakończyła się, na moje oko, sukcesem. Oto przyznałam się przed sobą, że będzie mi brakować ten bandy pomyleńców, co to z nartami na nogach się urodziła. I zaczęłam się martwić, co sobie inni poczują, jak im dowalę do pieca.

Zatem Zniszczole — dzieło swe doprowadziłeś do końca. A teraz jeb się na ryj, złamasie.

* * *

ŁUP, ŁUP, ŁUP!

Kogo, kurwa, popierdoliło?

Otworzyłam jedno oko i westchnęłam dla zachowania równowagi psychicznej. Zrobiło się ciemno. Nie potrzeba mi było kryminalnego skandalu na koniec współpracy. Bo jeszcze by kogoś w czarnym worku wynieśli i tyle by było z tego dobrego.

ŁUP, ŁUP, ŁUP!

NOGI Z DUPY POWYRYWAM!

Zerwałam się z łóżka, na którym niechcący mi się kimnęło i podbiegłam do drzwi. Ktoś chyba próbował je wyważyć ręką, bo to nie jest normalne, żeby RĄBAĆ W NIE JAK DRWAL DREWNO NA OPAŁ. W zasadzie miałam w głowie jedną wizję tego, kto mógłby się znaleźć po drugiej stronie, ale w duszy swej czystej i szczerej pomyślałam, jaka jestem pierdolnięta, że w ogóle mi to przyszło na myśl. Otworzyłam drzwi, a tam...

— Titus?! — skrzywiłam się, mrużąc oczy od światła z korytarza.

Jak nie słońce, to lampy. Słowenia chyba chce ogołocić polskich okulistów z pieniędzy i roboty.

Miętus zachichotał.

— A kogo się spodziewałaś? — zapytał uchachany. — Księcia Williama?

— W zasadzie wszystko byłoby lepsze od tego, co dostałam — mruknęłam. — Czego mi dupę trujesz?

— Choooo na balety.

Prychnęłam, parsknęłam śmiechem i popukałam się w czoło.

— Tu się jebnij, Titus.

Już zamierzałam zamknąć drzwi i wrócić do mojej pierzynowej samotni, ale chudy cymbał miał siłę, bo je odparł całym ciałem.

— No chooooooodź! Wszyscy idą!

Wzruszyłam ramionami.

— Ja nie mam na imię Wszyscy.

Titus wywrócił oczami.

— Mogłabyś w końcu wyleźć z tej nory i skorzystać, że ci jeszcze za to płacą. Za hajs PZN baluj.

W zasadzie jeden z czołowych punktów tabeli Największe niewypały polskiego narciarstwa (był drugi po wielkim wyczynie Matei w Planicy) miał rację. W gruncie rzeczy za dzisiejszy dzień jeszcze miałam płacone. Ale z trzeciej strony — ja takich miejsc nie lubię. Ja potrzebuję powietrza, oddechu. Przestrzeni życiowej na wschodzie, cytując pewnego znanego polityka*.

— Grzywa tam będzie — palnął, patrząc na mnie z oczekiwaniem.

Spojrzałam na niego jak na debila.

— A ty mnie próbujesz przekonać czy zniechęcić? — warknęłam.

Głupie to jak but. Gdyby robili testy na inteligencję przed przyjmowaniem do kadry, to by sam jeden Miszczunio się ostał. I sztab, rzecz jasna.

— Ja nigdzie nie idę — wymamrotałam, zostawiając otwarte wejście, ale wracając do łóżka.

Mnientus wlazł do środka, zamykając za sobą drzwi. Zawinęłam się w kołdrę, zapaliłam lampkę nocną i wzięłam łyk zimnej herbaty z willingenowskiego kubka. Nie wiedziałam, ile przekimałam, dopóki nie włączyłam androzłoma, który poinformował mnie, że dochodziła dwudziesta.

Wiecie, co? Nie śpijcie popołudniu, bo po pierwsze — będziecie mieli ochotę zeżreć całą cukiernię i lodziarnię obok zaraz po przebudzeniu (nie pomijając lodówek), a po drugie — poczujecie się jak wyciągnięci krowie z pyska. Japierdole. Jakby mnie kto łomem w łeb zdzielił.

Wróciłam do książki. Przez kwadrans panowała cudowna cisza. Ja właściwie nie wiem, co Kruczkowy nielot dalej robił w moim pokoju, bo chyba wyraźnie dałam ćwokowi do zrozumienia, że ja na żadne balety iść nie zamierzałam.

— Toooośkaaa, nooo... — zajęczał jak baba z okresem.

— Nie tośkuj mi tu — burknęłam pod nosem.

— Nie daj się prosić, boś nie świnia!

Spojrzałam na niego spode łba.

— Ty mi tu z bydłem nie wyjeżdżaj, bo całe bydło bawi się teraz w jakieś zadymionej... szopie. — Wzdrygnęłam się na myśl o wnętrzu klubu, w którym wali potem i zaczerpnąć powietrza to jak wygrać w totka.

I ludzie za to płacą, czaicie? Jakbym chciała się nawąchać spoconego cielska, to sobie na trening nielotów pójdę. To znaczy — już nie pójdę.

— No właśnie, ciągnie swój do swego — zarechotał głupkowato i dostał za to łokciem w żebra.

Siedzieliśmy jak te dwa jełopy na pojedynczym łóżku i pod lampką nocną. Ja miałam w ręku książkę, której czytanie tylko symulowałam, a on robił do mnie maślane gały, żebym ruszyła dupę. Ale po co ja miałabym tam iść? Bankiet w Kulm pokazał, że tancerka ze mnie taka, jak z koziej dupy trąba. I w czym ja tam niby miałabym się pokazać? W tych powyciąganych dresach czy PZN-owskiej kurtce z szumnym napisem POLSKA na plecach?

— Chcesz cały sezon swojej ciężej roboty zakończyć czytaniem jakiegoś badziewia, które cię w ogóle nie interesuje?

— JA SOBIE WYPRASZAM, ŚWIETLICKI WCALE NIE JEST NUDNY, A JUŻ NA PEWNO NIE JEST MI OBOJĘTNY...

Titus wywrócił oczami. Na mnie! Wywracanie oczami to MOJA działka, więc miał szczęście, że byłam w emocjonalnym bałaganie, bo by takiego gonga zarobił, że by się za trzy dni w szpitalu na OIOM-ie obudził.

Znowu zamilkliśmy na chwilę. A ja Hamletowskie dramata w głowie rozgrywałam: iść czy nie iść, oto jest pytanie... To już może lepiej byłoby powiedzieć, że reszta jest milczeniem... No, ale... Jeślibym spotkała tam Zniszczoła, to bym go za fraki wytargała, burdę wszczęła i na koniec byłby skandal. A gdybym go nie spotkała? Muzyki bym głośno posłuchała, czy coś. I może nawet się dobrego drinka łyknęła? A co, jak mi tak jaką tabletkę gwałtu i chamstwa wrzucą?, przemknęło mi przez myśl.

A może jak spotkam Zniszczoła, to będzie świetna okazja, żeby mu zakomunikować, że spierdalam? PRZEZ NIEGO?

— Mustaf mu powiedział, że nie sądził, że kiedyś pozna większego kretyna od siebie — wyskoczył jak ten Titus z bagażnika mój towarzysz w niedoli.

Wywaliłam gały na kolegę Mnientusa. Przez moment próbowałam sobie przypomnieć, czy na pewno poprzedniego wieczora myłam uszy, bo może mi ten fakt jakoś cudownie umknął.

CO, KURWA?

— Nasz Mustaf?! — krzyknęłam, aż się Miętus skrzywił. — Komu?

Titus się zmieszał.

— Nooo... Grzywie, nie?

A skąd ja mam wiedzieć?

Moje gałki oczne powoli wybierały się na spacer.

— I? — Nie chciałam ponaglać, ale żywotnie mnie to interesowało spieszyło mi się do spania.

Kruczkowy nielot namber łan wzruszył ramionami.

— I Grzywa dał mu po mordzie.

Zrzuciłam kołdrę jak oparzona, gapiąc się na Miętusa z w ogóle niemaskowanym wytrzeszczem.

— CO?!

Borze, gdzie się badało tętno, bo ja już chyba umieram, weźcie mnie stąd, co tu się odpierdala...

A jak temu gnomowi się coś stało, a JA NIC O TYM NIE WIEM?! A jak mu zęby wybił ten bęcwał rudy? Będę musiała się z ortodontą Sierściucha skontaktować, już on tam pewnie ma kontakty. Jak ja się miałam Treneirowi wytłumaczyć z takiego zaniedbania obowiązków, a w ogóle to kto pozwolił tym szczylom samodzielnie wychodzić do piaskownicy?

— A potem Mustaf mu oddał.

Operacja się powiodła. Pacjent zmarł.

— CI IDIOCI SIĘ POBILI?!

Tak jakby nie przewidziałam, że faceci to pseudohonorowe zwierzęta i szaflarska menda będzie chciała oddać. Co to jest — Planica czy Sodoma i Gomora?!

— Nie, bo potem stwierdzili, że są kwita i było po staremu.

A tego to w ogóle nie ruszało. Typowe samcze zachowanie — dać sobie po mordach, a potem uścisnąć rękę na zgodę. Spróbowałby który tak ze mną zrobić. To by miał wielokrotne złamanie otwarte prawego przedramienia.

— O co się pobili? — wymamrotałam, udając, że mnie wychodzące z poszewki nici na kołdrę nici interesują.

Titus zmarszczył brwi, patrząc na mnie jakoś tak... ja nie wiem, dziwnie. Ale oni wszyscy są dziwni, więc to niedziwne.

— O tę przemowę przecież — odparł, jakby to było takie oczywiste.

Otóż — nie było. Bo ja wiem, o co się nieloty mogą prać po ryjach? Wystarczyłoby, że jeden drugiemu by narty spiłował i już afera jak Słowenia cała.

— Że w sensie Grzywa ciebie w niej nie uwzględnił, że tak się ładnie wyrażę.

Uniosłam brwi i spojrzałam na niego ze zdumieniem. A ten wystawił kły na wysuszenie.

— Słownik se kupiłem!

Przytaknęłam trochę w transie.

Co ja za czasów dożyłam, że Kubacki stawał w mojej obronie przeciwko Zniszczołowi? Może znowu gdzieś pierdolnął meteor, tylko zamiast dinożarłów, tym razem wyginęły mendy. Na poziomie metafizycznym, że się tak ładnie wyrażę. Istniała więc wciąż nadzieja dla ryżego patafiana.

Popatrzyłam na Titusa, a ten dalej się szczerzył. Wywróciłam oczami.

— Idziemy na balety, Miętus. Ruszaj rzyć!

* * *

Uwaga, zanotujcie: choćby nie wiem jakie słońce chciało ci wyjarać oczy w dzień, w Planicy po dwudziestej pierwszej pizga dwa razy gorzej niż w kieleckiem.

— Nie miałaś tych, no... szpilek? — spytał mnie inteligentnie Titus, patrząc z niesmakiem na moje z lekka osolone traperki.

— A co, akupunktury ci się zachciało? — warknęłam. — Czy ja ci wyglądam na Anitkę, Miętus?!

— Anetę.

— Właściwie to Agatę, ale nieważne. No co, wyglądam ci?

Titus zmierzył mnie wzrokiem. Gdybym nie była trochę wierząca, to bym mu nie wybaczyła i poszedłby do tego klubu z darmowym makijażem a la śliwy pod oczami.

— Musiałabyś być dziesięć kilo chudsza, z siedem centymetrów wyższa i pamiętać o grzebieniu.

Zarechotał durnowato, to go zdzieliłam z pięści w ramię. Trochę mnie to zabolało, bo przesz chuderlawe to takie, że zamiast w mięśnie, to w kości trafiłam.

— Ty sobie nie pozwalaj, bo zaraz sam pójdziesz, cymbale!

Szliśmy przez zaspy, śnieg i pizgające zło, a Planica przypominała jakiś kampus studencki, czy coś. Wszędzie impreza, śmiechy, grzańce i muzyka. Sodomia i Gomoria, że tak swojego mentora Ferdynanda Kiepskiego zacytuję. Legalna, międzynarodowa libacja alkoholowa. Gorzej niż Woodstock, bo Woodstock odbywa się latem, a tu zima najprawdziwsza.

A poza tym Titus pierdzielił od rzeczy w typowy dla Kruczkowych nielotów sposób. Schudłam dwa kilo, na wzrost nic nie poradzę (małych ludzi Pan Bóg stworzył, pamiętajcie!), a przed wyjściem się uczesałam. I fakt, że był to pierwszy raz od dwóch tygodni, nie ma tu najmniejszego znaczenia! Nie potrzebowałam się upiększać, żeby wiedzieć, że jestem stokroć zajebistsza od jakiejś wymalowanej, szponiastej cizi. Bajecznym trzeba się urodzić. Żadne mejkapy jak u Foremniak nic tu nie dadzą.

Zastanawiałam się, po co Titus kazał mi wziąć prawie nieaktualną akredytację, ale sprawa się wyjaśniła, jak już trafiliśmy pod wieko puszki pandory, czyli słoweńskiego domu rozpusty. Kolejka liczebnością przypominała połowę trybun pod Letalnicą i już chciałam rzucić porządnym polskim mięchem, żeby ten fakt jakoś dobitnie skomentować, ale w tym momencie Mnientus pociągnął mnie za rękę i na kozaka podszedł do ochroniarza. Chciałam zacząć się wyrywać, spierdolić przed międzynarodową kompromitacją, ale dziecko z bagażnika zamachało Goranowi na bramie naszymi akredytacjami, a ten tylko kiwnął głową i zrobił nam miejsce.

Skubany. Czarodziej. Gandalf Miętowy, czy coś.

Spojrzałam na polskiego Pottera z nieskrywanym zdumieniem, a ten się wyszczerzył.

— Się gra, się ma.

W co? Bo mam nadzieję, że nie miał na myśli skoków. Może co najwyżej w warcaby.

Rozejrzałam się po przedsionku, że tak to nazwę. Zabrali nam kurtki do szatni, plastikowa pipa na szpilkach dłuższych niż moje gile z nosa ostemplowała mi jakimś niewidocznym gównem rękę, obrzuciła mnie pełnym niesmaku spojrzeniem, a potem Titus wciągnął mnie do środka, zauważając, że rozdymam nozdrza niczym prawdziwy hipopotam przed natarciem.

Rzeczywiście było jak tych amerykańskich filmach. Ciemno, wkurwiające lampy i ludzi tyle, że od razu mi się słabo zaczęło robić. Bo chyba trochę się nie do końca stosownie ubrałam. Niby znalazłam jakieś stare jeansy, ale jedyny szałowy t-shirt, jaki miałam, był to ten z Łan Erekszyn, który dostałam na osiemnastkę. Zwisał na mnie jak prześcieradło z nadrukiem, bo miał ze dwa rozmiary za dużo. Nie wiem, co sobie myśleliście, ale nie jestem jakimś waleniem, żeby XXL było dla mnie obcisłe. Całości dopełniały uwalone traperki. W sam raz, gdybym chciała grać wersję Zagubionych w lesie na totalnym zadupiu.

Parkiety były jakoś dziwnie zbudowane, bo po niskich schodkach wchodziło się na przestrzeń z burdelowskimi kanapami, które obsiadały dziunie z półnagimi dupami i dziani kolesie. Wypatrzyłam nawet Pierwszą Petardę Gorana Janusza z jakąś blondi u boku, jak popijał piwo w rozpiętej na dwa guziki białej koszuli. Titus mnie ciągnął za sobą jak chłop wóz z gnojem, a ja tylko kurwowałam w duszy dla zachowania równowagi psychicznej, bo co chwila ktoś na mnie wpadał i musiałam się odpychać od spoconych cielsk.

W pewnym momencie zorientowałam się, że obeszliśmy ten dom uciech ziemskich dookoła, bo znowu miałam dobry widok na Prevca w półnegliżu. Miętus zatrzymał się, przyjrzał mi się badawczo, a po chwili ściągnął moje łandajrekszynowe prześcieradło i zawiązał w supeł na boku.

— Co ty odwalasz, bałwanie?! — warknęłam, waląc go po łapach.

— Tak wyglądasz mniej wsiurowato.

Chciałam mu odpowiedzieć tak, żeby mu w pięty poszło, ale zrezygnowałam, bo jak widziałam te wypacykowane lale wokół, to stwierdziłam, że Titus nie całkiem od rzeczy pierdzieli.

Titus zmrużył oczy, skanując otoczenie, a po chwili podskoczył z radości.

— Mam! Chodź, idziemy do Mustafa i Maćka.

I ty, Titusie? I ty przeciwko mnie?!

— No chyba żartujesz! — zagrzmiałam, prawie przekrzykując dudniącą, zagłuszającą resztki myśli muzykę. — Ostatnia noc w... — Socha, tylko nie palnij głupoty... — tym sezonie, a ja mam ją spędzić w towarzystwie tej mendy?!

Titus wywrócił oczami. Znowu! JA SOBIE ZASTRZEGAM WYŁĄCZNE PRAWO DO WYWRACANIA OCZAMI NA WSZYSTKICH DOOKOŁA! ZA-BRA-NIAM!

— A co, wolisz usiąść z ekipą Hildego? — Wskazał na zalanych już porządnie Norków. Ku mojej uciesze, Fannemela (prawdopodobnie tylko chwilowo) z nimi nie było.

Kto wie, może przepychał właśnie czyjeś gardło w męskim kiblu, stojąc na barowym hokerze.

Teraz to JA wywróciłam oczami.

— Nie, ale wystarczyło mi pięć miechów z tym cieciem.

Titus westchnął i opuścił bezradnie ramiona, szukając w głowie rozwiązania.

Ostatnia noc z tymi cymbałami, Socha, odezwało się coś w mojej głowie. Dziwne, jeszcze nic nie wypiłam, a już mnie nafaszerowali? Może to w tym dymie coś rozprowadzają na rozluźnienie? Kto wie, może to w ogóle klub Laniška? Poczułam takie dziwne coś w sercu, jakby mnie ścisnęło, czy ki czort, ale to nie był żaden zawał. Zresztą nie tak on się objawia. W każdym razie przyjrzałam się ciężko myślącemu podróbą mózgu Titusowi i westchnęłam.

— Dobra, chodźmy do tych przygłupów.

Mnientusowi zdziwienie wskoczyło na tę wiecznie szczęśliwą mordę, a ja uprzedziłam jego ewentualne pytania, popychając go w kierunku schodków.

Byłam już na tym dziwnym lożowatym półpiętrze, katedrze, burdelskim gównie (tu wstaw swój ulubiony chamski epitet), ale odwróciłam się na chwilę, że spojrzeć na słoweński penthouse z góry. Nasuwa mi się cytat z innego polityka, ale że ja jestem bardziej kulturalna, to nie powtórzę, jak jeden taki nazwał nasz plan inwestycyjny.** Ciżba jak pod konfesjonałami przed Bożym Narodzeniem. Szkoda gadać, tylko na naszym (najwyraźniej jakimś VIP-owskim) piętrze można było zrobić kilka kroków, bez otarcia się dupą o kogoś przepoconego jak robol na budowie w lipcu zboczeńca i alkusa. Zerknęłam na przejście u dołu schodów. Wolałabym jednak oślepnąć.

Rudy Brutus spojrzał na mnie w tym samym momencie. Postawiłabym swój zapas czekolady, że będzie na mnie patrzył jak mohery w kościele, kiedy fałszuję na mszy, ale doznałam wstrząsu. Nie był mściwy jak Tepeš dla syna swego rodzonego. W tych jego niebieskich, wiecznie szczęśliwych ślepiach brakowało gniewu. Pojawiło się... współczucie? Smutek? Bo ja wiem? Nie znam się na uczuciach. Ale ja wyglądam podobnie, kiedy mama mi zabierze pudełko lodów, bo stwierdzi, że przeginam. Najważniejsze, że na tych jego rybich warach był czerwony ślad i wielka opuchlizna. Brawo, Team Socha!

Trochę mnie zamurowało, no nie powiem.

Jeśli miałabym na początku sezonu stawiać, że ktokolwiek będzie za mną tęsknił, wskazałabym na Zniszczoła. Tak, pamiętam, że po drodze mnie wkurwił i pamiętam, że nie od razu uważałam go za kogoś... kogoś. Ale teraz, z perspektywy już niemal przeszłej mojej pracy w kadrze, bez wahania wybrałabym jego. Może i był pojebany, wkurwiająco zadowolony z życia jak z skowronek, miał swój paraliż ryja, zachowywał się jak panikara i miewał zaniki wiary w siebie, ale... w tym sezonie przy każdej z tych okazji byłam ja. Chociaż z trudem przychodziło mi (nadal) przyznawanie się do tego, to powtórzę — misja Zniszczoła się powiodła. Ale myślę, że spowodowała efekty uboczne, których on sam się nie spodziewał. Kto go wyciągał z pierdolonego dołka za każdym razem, kto pukał po tej rudej czuprynie, że ma przestać się mazać i zamartwiać na zapas, bo jest zdolny? Kto pił z nim herbatę z automatu nad ranem w zasranym szwabskim hotelu z zepsutym ogrzewaniem? Kto przeprowadził z nim terapię krzykiem na norweskim zadupiu? Kto spędził z nim Sylwestra i pokrzepiał przez cały Turniej Czterech Skoczni? Kogo wziął na barana i z kim latał po całym zeskoku w Kulm? Kto klepał go w dupę, wstrząśnięty przez bliskie zderzenie z nartami? Myślę, że żadnego z tych zdarzeń ani jego rezultatów, Zniszczoł nie przewidział.

Szkoda tylko, że nagle uznał, że jego trzecie miejsce w generalce to czyjaś zasługa. I bynajmniej nie tej, co z nim piła podgrzewane szczyny z automatu w Klingenthal.

Czy chciałam czy nie, musiałam to powiedzieć: Zniszczoł był moim jedynym przyjacielem. Jedynym po Oldze. Tylko on miał jaja, żeby wydrążyć tyle dziur w moim murze, żeby się przebić na drugą stronę. O dziwo, z czasem w ogóle przestałam stawiać opór. Bo dobrze było mi z tym światłem, które zaczęło wpadać przez szpary.

A potem Zniszczoł wziął i spierdolił robotę. Typowy polski budowlaniec.

Patrzyłam na niego i zaczęło mi się robić gorąco. Dziwnie.

Poza tym, w kwestii pojebu wcale nie odstawałam, tylko moje zboczenie szło w trochę innym kierunku.

Agata spojrzała na mnie przelotnie i popchnęła szczygła delikatnie do przodu, sądząc, że mnie zleje. A ja bym swoje traperki postawiła, że on zamierzał podejść w moją stronę.

— Czego się tam tak gapisz? — zarechotał głupkowato Titus. I tak wygląda życie z nielotami. Chwila uniesienia, a potem przyłażą jeden debil z drugim i sacrum z hukiem wali w profanum. — Księcia z bajki zobaczyłaś?

Aleksa i jego dmuchanej lali już nie było.

— Ta, chyba z tej o ulicy Wiązów — odmruknęłam. — Cho, idziemy do tego gnoma szaflarskiego.

Pożałowałam swoich słów niemal od razu. Zobaczyłam ten tego złośliwy uśmieszek i odechciało mi się żyć. Pięć miesięcy ta sama morda, pięć miesięcy sprowadzania do parteru. Ile cierpień będzie musiała jeszcze znieść dusza ma wrażliwa? No właśnie niewiele.

Zapowiadała się dłuuuuga noc...

— Któż nas zaszczycił swoją obecnością! — zawołał Kubacki, czym wywołał u mnie naturalny odruch wywrotu oczami. — Świetna stylówa, Socha. Jacyków dostałby zawału.

Siedząca obok Marta walnęła po w ramię z naganą.

Wzruszyłam ramionami.

— Mam lepszych mentorów niż łysy gej w szaliczku. Suń dupę, głąbie. — Mustaf od razu zrobił mi miejsce, w związku z czym zasiadłam naprzeciw Sierściucha, obok którego na małym skrawku sofy zmieścił się Titus swoją chudą dupą.

— Co pijecie? — spytał zadowolony Kot, który po swojej prawicy miał Kasieńkę.

Biedaczka.

— Nic — odmruknęłam, udając, że interesuje mnie karta z drinkami, która leżała na stole.

Mustaf zaśmiał się jadowicie.

— Słaba główka, Socha?

Posłałam mu ostrzegawcze spojrzenie.

— Nie, biorę tabletki, cymbale niemyty. — Trochę to było niezręczne, bo Kubacki też miał wargę pękniętą i miałam takie poczucie, że jakieś podziękowania mu się należą, czy coś.

Wygodne było, że on nie wiedział, że ja wiedziałam.

— No tak, psychotropów nie wolno mieszać z alkoholem.

— Więc odstaw to piwo.

Nawet Nartka się zaśmiała, a Mustafowi już przestało być tak do śmiechu. I tak, proszę państwa, utylizuje się głąbów i kozaków. Koniec pracy, a ja nadal punkty do prywatnej klasyfikacji Ripostera Roku inkasowałam. A zatem potwierdza się, co wcześniej napisałam: bajecznym trzeba się urodzić.

Reszta osób przy stoliku zaczęła z sobą gadać, a mnie po zaledwie trzydziestu minutach słuchania odgłosów miksera (dupstepu) i lansu&bounceʼu (techno-electro-gówna) zatęskniło mi się za poczciwą Florence Welch albo chociaż Bastille, albo Billym Talentem, kimkolwiek, kto nie pisze tekstów na odpierdol, czyli: przeleć mnie na baletach, pomacaj mnie na baletach, balety, balety, balety, jestem najebany.

Zamówili mi colę. Czekało mnie bekanie nosem, ale postanowiłam nie marudzić, przynajmniej w tę ostatnią noc, więc wymamrotałam podziękowanie i przyssałam się do rurki.

Pół godziny przekrzykiwania się przez ŁUBU-DUBU i nagle poczułam, że blond menda po mojej lewicy klepie mnie w ramię. Odwróciłam do niego głowę, mrużąc gniewnie oczy. Myślałam, że chce do kibla czy coś, więc wstałam zza stolika, a on wyskoczył jak ten Filip z konopi:

— Idziemy densić, Socha.

Wywaliłam gały.

— Chyba ci piwo zaczęło reagować z psychotropami. W czajnik się walnij, Kubacki.

— Nie marudź, babiszonie paskudny — zaśmiał się, ciągnąc mnie za rękę w stronę parkietów na dole.

Zapierałam się nogami, jak tylko mogłam, ale menda wyćwiczona, więc udało jej się mnie zatargać pół piętra niżej. A może po prostu zamiast ugryźć go w łapę, zwyczajnie odpuściłam, bo miałam go już więcej nie zobaczyć? Był debilem, ale nie takim umysłowym w końcu. Tak, pojebało go z tą pewnością siebie i taktykami konkursowymi. Tak, był jadowity jak czarna mamba. Ale miał coś pod tą strzechą. Nie za dużo, ale aktualny stan dawał nadzieję.

Problem polegał na tym, że ja nie umiałam tańczyć. Gnom zawlókł nas na jakiś parkiet, na którym leciała muzyka tak zwana radiowa, i akurat puścili Lean on. Zaczęłam podrygiwać stopą, mając nadzieję, że nikt się na mnie nie gapi. Kubacki zdrowo wywijał, ale widząc mnie, zmarszczył brwi, złapał mnie za ręce i poderwał do tańca.

Było kurewsko niezręcznie, ale unikałam jego wzroku i było OK.

Do momentu, w którym postanowiłam to spierdolić.

— Eee, Kubacki, sprawa jest — powiedziałam mu do ucha, kiedy miałam sposobność.

Normalnie usiadłabym po drugiej stronie jakiegoś holu, ale to nie była normalna sytuacja. Ani ja w klubie, ani ja bez tasaka w obecności księcia z Nowego Targu.

— No? — Z ryja waliło mu już trochę piwskiem, ale postanowiłam to olać.

To się nazywa progres osobowościowy!

Przełknęłam z trudem ślinę. Raz spaślakowi śmierć.

— Dziękuję — wymamrotałam.

— Co?! — zawołał, bo oczywiście, zapomniało mi się, że w tym słoweńskim domu uciechy cielesnej trzeba do siebie wrzeszczeć.

Głęboki wdech.

— DZIĘKUJĘ!

Kilka osób, tych najbliżej nas, spojrzało na mnie jak na wariatkę, ale — nie chwaląc się — przywykłam. Nogi mi się jakoś tak trzęsły, serce waliło i tego, poziom niezręczności gwałtownie skoczył. Bałam się na ćwoka spoglądać, ale kiedyś musiałam to zrobić. Fajnie byłoby za pięćdziesiąt lat albo nigdy, niestety... odpowiedź nasuwa się sama.

Cymbał miał zdziwko.

— Za co?! — zawołał w zdumieniu.

Pokazałam na swoją wargę.

— Titus mi powiedział — dodałam.

Kubacki się zaśmiał, i to wcale nie chamsko, jak to miał w zwyczaju.

— Wpakuję go za karę do luku bagażowego w samolocie.

Czy ktoś może mnie uratować? Ja tu TONĘ. Bo wiecie, co zrobiłam? TEŻ się zaśmiałam.

Ten dym. To on. To jest rozrzedzona marihuana, przysięgam. Złapię Laniška i szybko go wykastruję. Ale na pewno nie będzie to proces bezbolesny.

Mustaf wzruszył ramionami.

— Nie ma za co, Socha — odparł ze śmiechem. — Prawdę mu powiedziałem. Głąb jest i tyle.

Zamilkliśmy na chwilę, nadal imitując taniec. Przednia rozrywka.

— Niezależnie od tego, co postanowisz — wypalił nagle Kubacki, kiedy utwór zmienił się na Hula hoop — wiedz, że jesteś najgorszym wrzodem, jakiego widziałem. — TASAKA! CZOŁGU! CZEGOKOLWIEK! — I najlepszym, co się przytrafiło Kruczkowi w ciągu ośmiu lat pracy.

Dobra, możecie odłożyć broń.

Chyba się uśmiechnęłam, ale nie jestem pewna, czy można to było nazwać uśmiechem. Dopiero się wprawiam w tych ludzkich sprawach. Bo, wiecie, ja jestem z natury płetwalem błękitnym skrzyżowanym z trollem górskim.

* * *

Długie przebywanie w dusznym pomieszczeniu skutkuje głupawką. I jest to informacja potwierdzona przez Instytut Badań Medyczno-Socjologicznych imienia Antoniny Sochy. Stwierdziwszy, że zbyt wiele czasu spędziłam w toksycznym towarzystwie mendy, Sierściucha i ich nieszczęśnic-niewolnic, a także wiecznie szczęśliwego Titusa, oznajmiłam im, że wychodzę trochę się przewietrzyć. Ja rozumiem, przemiana wewnętrzna, sranie w banie, ale niezmiennie zadowolona morda Mnientusa to zbyt wiele dla mojej wrażliwej psychiki.

Doznałam szoku (między innymi termicznego) po wyjściu na zewnątrz. Po pierwsze: pizgało jeszcze gorzej niż przed naszym przyjściem. Po drugie: powoli robiło się jasno. Spojrzałam na androzłoma i wstrząsnęło mną jak barman szejkerem, bo oczy me bystre i błękitne zarejestrowały godzinę piątą. Gdzieś spomiędzy drzew wyglądało słońce, niebo zrobiło się żółtawe.

Opis poetycki w pizdu.

Stało tu paru słoweńskich niedojebów, kilka groupie w kieckach, na które poszło mniej materiału niż na moją szmatę do mycia podłogi, melanżowicze, którzy dosłownie już rzygali tą imprezą, resztę stanowili trzeźwiejący palacze. I ja, spocona, w traperkach, starych jeansach, koszulce z Łan Erekszyn i kurtce z szumnym napisem POLSKA na plerach.

I kompletnie bezrobotna.

Westchnęłam sobie, bo wolno mi było.

Naciągnęłam rękawy kurtki i zaczęłam się im przyglądać. Cały materiał miał odcień oczojebnej żółci, na cyckach był oklejony logami sponsorów i nadawał się z lekka do prania, ale... jak nazywa się to uczucie, kiedy robi ci się smutno na myśl, że będziesz musiał wyprać i oddać kurtkę do pracy? Bo pod nostalgię chyba nie podpada, nie? Trochę się o tym naczytałam przy Mickiewiczu i Słowackim, i raczej nie takie bohomazy miałam w głowie.

Wcisnęłam dłonie pod pachy, bo i tak miałam na nich skórę jak hipopotam, a zaprawdę, powiadam wam, pizgało jak w Kieleckiem.

— A więc to prawda.

JA TU JUŻ NIE PRACUJĘ, A ADONIS APOLLO WISI MI TAKI RACHUNEK ZA WIZYTĘ U KARDIOLOGA, ŻE BĘDZIE MUSIAŁ KREDYT ZACIĄGNĄĆ W ING! Podskoczyłam jak oparzona i odwróciłam się na pięcie.

Zniszczoł opierał się o mur z założonymi rękami i miał na gębie dziwny uśmiech. Jakby... bez cienia nadziei? Zaraz mi wszystkie nostalgie przeszły jak ręką odjął. Zwłaszcza że gdzieś w oddali zauważyłam szanowną pannę Witkowską rozmawiającą przez telefon.

Teraz to ja założyłam ręce.

— To zawsze jest prawda — warknęłam. — A co? Myślałeś, że skłamię, żeby wymusić na tobie skruchę?

W którym momencie denszenia Gustaw stał się Konradem, że zaczęłam pierdzielić podniośle?

Ryży Brutus spochmurniał, zwiesił głowę i nic nie mówił przez kilka sekund. Nie znam instrukcji obsługi debili (chociaż po pięciomiesięcznym stażu w kadrze powinnam), ale jak mi się psuje komputer, to po prostu sprzedaję mu kopa. Czy to była jakaś sugestia?

Nagle podniósł łeb i spojrzał na mnie tak bezpośrednio, że aż się wycofałam

— Wiem, że zawsze jesteś bardzo honorowa.

O tym, że nie przestałam jeszcze oddychać, zapewniała mnie tylko para z mojej gęby.

Czy my tam staliśmy sami jak palec? Czy nie było Agatki, rzygających alkusów, groupies i jaraczy? Byli. Ale w tych durnych, modrych ślepiach Zniszczoła było coś takiego, że mną wykręcało. Tam, od środka. Jelita mi się zwinęły w kłębek, a to długie zasrańce są.

W tym samym momencie coś mi zaczęło pipczyć w kieszeni i z przerażeniem odkryłam, że to mój budzik obwieścił mi, że pora wstawać. A to znaczyło, jakoby...

— ZBIERAJ DUPĘ! — krzyknęłam, że wszyscy dookoła zaczęli się gapić. — Za godzinę musimy być na lotnisku!

To było niemożliwe. Już tu nie pracowałam, a znowu im ratowałam te chude zadki. Jak oni zamierzali sobie poradzić beze mnie?

Gdyby kiedykolwiek zabrakło producentom The walking dead aktorów, to radziłabym im zawczasu nakręcić polską kadrę skoczków narciarskich o godzinie piątej trzydzieści po słoweńskiej pacie. Dziesięciu trupów, które próbują spakować.

I rześki Miszczunio z kwitnąco wyglądającą żoną u boku. Oni zagraliby ewentualnie statystów.

Nie zjedli śniadania, więc niektórzy byli podwójnie gderliwi z tego powodu (kto miał przed oczami Kubackiego, podnosi rękę). A niektórym godzina nie robi różnicy, bo są wiecznie zadowoleni (przyznawać się, Titus wam przyszedł na myśl). Ale co ja poradzę, że taki lot kazał zabukować tłusty jegomość, bożek seksu wiatru Apollo Wszechwładca Tajner? Niezależnie od sposobu znoszenia wczesnych godzin porannych, wszystkich nas zrzędliwy Grzesiek wpakował do busika kadrowego.

Napisałabym, że po raz ostatni, ale pewnie by was to tylko wkurwiło.

Jechałam na samym przodzie z Treneirem. Radyjko grało, Wiewiór chrapał, Miszczu wisiał na telefonie i rozmawiał z żoną, która wracała z resztą drugich połówek późniejszym samolotem. Ogólnie to było zaskakująco spokojnie. Nawet ja byłam wewnętrznie jak ten kwiat lilii na niezmąconej niczym tafli jeziora. W każdym razie byłam przeciwieństwem wiatru w Kuusamo.

Zaczęłam sobie czytać Wieloryby i ćmy. Bo Twardoch przystojny na okładce był. A poza to takie o Śląsku, bliskie mojemu czarnemu jak węgiel sercu.

— Jesteś tego pewna, Tosiu? — odezwał się nagle Kruczek. — Zdecydowałaś na sto procent?

Nasłuchiwałam, ale busik wyglądał na zajęty sobą. Jakoś nie widziało mi się z nimi tak oficjalnie żegnać.

Chrząknęłam, nie odrywając wzroku od tekstu.

— Tak.

Bałam się patrzeć na Trejnera.

— Na pewno?

Przytaknęłam głową. Dalej symulowałam czytanie.

— Odchodzę.

Wówczas się Titus sierota ze snu zimowego przebudził. Siedział za nami, więc nagle się poderwał i wychylił zza naszych pleców. Gały miał jak piłeczki ping-pongowe, zbladł jakoś bardziej niż zwykle i wielkie przerażenie malowało mu się na tej ciągle szczęśliwej gębie.

— Ale jak to?! — wydarł się. Miszczunio już machał na niego, żeby zamknął japę, a Wiewiór tylko zamlaskał przez sen i odwrócił się na bok. — Antek, ty nie możesz! — awanturował się, chociaż nawet Grzesiek zaczynał już coś zrzędzić pod nosem. — Ty nie możesz trenera zostawić! Kto się nim zaopiekuje, jak ciebie zabraknie?!

Wywróciłam oczami.

— Trener ma wokół siebie ludzi z głową na karku, więc nawet jeśli zapomni o rekrutacji, oni mu przypomną. Poradzą tu sobie beze mnie — zapewniłam go opanowanym (jeszcze) głosem.

Ku ogólnej uciesze, Titus zamknął jamę chłonąco-trawiącą na kilka błogich sekund. Ale, jak to recytowała Paktofonika, były to chwile ulotne jak fotka...

— Ale... — bąknął. — Ale tak nie można!

— Jak nie można, jak można, właśnie to zrobiłam, Titus, bałwanie! — warknęłam.

To tyle w kwestii mojej cierpliwości.

I wówczas Titus przeszedł samego siebie, najśmielsze oczekiwania, a także zaskoczył wszelkie ustawy. Odwrócił ten swój durny łeb w kierunku dalszej części busiku i wrzasnął:

— LUDZIE, ANTEK NAS ZOSTAWIA!

— TITUS, A ZASADZIŁ CI KIEDYŚ KOPA KTOŚ, COŚ, GDZIEŚ, W COŚ?!

Doprowadziliśmy tym samym Grześka do stanu ostateczności, Skrobot obdzielił nas soczystym przekleństwem, nawet obudzony Wiewiór zaczął marudzić, Miszczunio z gniewem się rozłączył, Sierściuch wywalił gały. Jeden tylko Kubacki, menda zasrana szaflarska jedna, odetchnął z ulgą.

— Uff! Bo już myślałem, że nigdy się od nas nie odczepi... — oznajmił z jadowitym uśmieszkiem.

Zazgrzytałam zębami. Mogliśmy densić w słoweńskim penthousie, dziękować sobie, prawić półkomplementy, ale stałym punktem w naszej znajomości były wzajemne złośliwości. Bez tego po prostu wszystko by jebło z hukiem.

— Mam nadzieję, że następna trafi ci się taka dzida, że ci ten twój gnomi ryj przemebluje tak, że popamiętasz! — wysyczałam.

Kubacki wygładził sweter, uśmiechając się ze złośliwą satysfakcją.

— Jakże mi miło, że tak się o mnie troszczysz, Tosieńko.

Wzięłam głęboki oddech dla zachowania równowagi psychicznej. Wyglądało na to, że ostatnia wspólna podróż miała być moją drogą krzyżową. Więc lepiej wyjmijcie skarbczyki z komunii i zacznijcie sami nabożeństwo...

...żałobne. W ich intencji.

Sierściuchowi aż wąsy oklapły.

— Nie zostajesz z nami? — zapytał z dziwnym wyrazem twarzy.

— A kto się Treneirem naszym zajmie? Przesz ty żeś najlepsza w tym była, kurde bele! — Żyła wrócił do żywych, wasze modły zostały wysłuchane.

Odpowiedziałam im tylko smutnym uśmiechem. Albo czymś w tym rodzaju.

Zniszczoł patrzył za szybę z założonymi rękami. Rzucił mi jedno, nieodgadnione spojrzenie.

— Ale w sensie... — odezwał się Muraniek, drapiąc się po głowie — że kto odchodzi?

Odpowiedział mu jęk rozpaczy.

Na lotnisku zrobili nas w balona. Przyjechaliśmy po szóstej. Dziewczyny zdążyły wylecieć o dwunastej, a my siedzieliśmy jak te truśki. To znaczy niektórzy spali. Inni intensywnie uzupełniali płyny. A jeszcze inni usiłowali dodzwonić się do żony (Treneiro). A jeszcze, jeszcze inni profilaktycznie klęli pod nosem (Skrobot). Nikt ze mną nie zamienił słowa, co było mi na rękę. Dziwne zerki Zniszczoła, kiedy Agatka nie patrzyła, już mniej.

Nasz samolot wyruszył punkt czternasta. Polską ziemię pocałowaliśmy o szesnastej. Rozklapiochę w Wiśle dwie godziny później.

Wyciąganie walizek było dziwne, ja byłam dziwna, oni byli dziwni. A pogoda, jak zwykle była chujowa. Pocieszył mnie tylko widok Tymka z daleka.

— Ej! — zawołał Sierściuch wgapiony w telefon. — Ewelina Wrońska wygrała babski Kontynental!

— Co za jedna? — burknęłam, patrząc mu przez ramię.

Ciemne włosy, wojowniczy wyraz twarzy... Skądś ją kojarzyłam... Dzwoniło mi, ale który to był kościół?

— JA JĄ ZNAM! — oznajmiłam tonem Archimedesa.

— Skąd niby? — Sierściuch uniósł brew.

— DAŁAM JEJ BILETY, BO JEJ BOGDAN NA BRAMIE NIE CHCIAŁ WPUŚCIĆ! WTEDY! NA LGP!

Potem zrobił się potworny młyn, Tymek przykleił się do moich nóg, wujostwo chciało mnie wyściskać, matki, żony i kochanki dopadły swoich chudzielców, a Zniszczoł i Witkowska uznali za stosowne badać sobie właśnie w tym momencie migdałki. Baton zjedzony w terminalu podniósł mi się do gardła.

Więc tak to miało wyglądać. Ja ze swoją walizą w ręce, próbujący mi dodać otuchy Treneiro, który w ciągu tych pięciu miesięcy był dla mnie bardziej ojcem niż szanowny pan Socha przez niemal dwadzieścia trzy lata, gderliwy Grzesiek, zmieszany Gębala, poważny Zbyszek, zniesmaczony Skorobot, dziwnie przygnębiony Sierściuch, zjadliwie uśmiechnięty Kubacki, nieogarniający Muraniek, zmartwiony Wiewiór i pogodny Miszczunio.

I Zniszczoł gdzieś bardzo na uboczu, z tą flądrą uwieszoną na ramieniu.

Właściwie to czemu nie? Takimi chciałam ich zapamiętać.

Znowu próbowałam się uśmiechnął, mimo potwornej guli w gardle i ścisku w żołądku, ale pewnie swoim zwyczajem przypominałam mopsa z zatwardzeniem. Westchnęłam głęboko i skinęłam głową.

Odwróciłam się na pięcie, trzymana za rękę przez Tymka, który trajkotał, ile fabryka dała, i tym samym snułam się za wujostwem do samochodu. Tak oto, bez zbędnego patosu, zakończył się największy i najbardziej pojebany rozdział mojego życia. Następny taki zwrot akcji czeka mnie przy śmierci.

— Antek?

Albo... nie?

Zesztywniałam. Tymek krzyknął: Kto ostatni w aucie, ten fajfus!, więc zniknął z otoczenia.

Znowu poczułam coś dziwnego w klatce piersiowej. Może serio powinnam zapukać do kardiologa? Tylko że tym razem to było takie śmieszne... ciepło.

Przestań się uśmiechać, debilu, warknęłam na siebie w głowie. Dopisać Apollinowi psychiatrę do rachunku, odnotowałam w myślach. Baaaaardzo powoli odwróciłam się na pięcie i naprawdę nie wiem, jakim cudem miałam wtedy kamienną twarz.

Bo ten ryży dekiel się uśmiechał.

— Chyba musimy pogadać.

Zabijcie mnie. Wyszczerzyłam się jak Sierściuch do samojebki.

— Chyba tak.

* Jestem ciekawa, kto z Was zorientował się, że chodzi tu o Hitlera. Bo on tak się wyraził niedługo przed rozpoczęciem II wojny światowej.

** Chodziło o słynne „Chuj, dupa i kamieni kupa” Bartłomieja Sienkiewicza.

I w ten oto sposób wygląda ostatni rozdział Nie-lotnych!

ALE NIGDZIE NIE ODCHODŹCIE!

CZEKA NAS JESZCZE E P I L O G!

Pod którym czeka na Was naprawdę wiele ciekawostek. Myślę, że warto poczekać! Nie uciekajcie jeszcze, dobrze? :(

A tak Was jeszcze przy okazji zaproszę na NIEZWIĄZANEGO W ŻADEN SPOSÓB Z FABUŁĄ NIE-LOTNYCH Tośkowego, smutnego (podobno) oneshota. A, i jeszcze na swój felieton. I w ogóle to planuję siatkarskie ff. Dodatkowo przypominam o IV części Polaroidu.

CZY MNIE DO RESZTY POJEBAŁO?

(To pytanie retoryczne, proszę nie odpowiadać w komentarzach).

To jak, chcecie w dalszym ciągu Tośków 2? :D Według moich obliczeń, do startu brakuje czterech głosów w komentarzach! Nie mogą się dublować, więc żadne sztuczki z powtarzaniem swojego głosu nie pomogą :P

A na Wasze komentarze wkrótce poodpisuję, obiecuję.

Samego zakończenia nie skomentuję, bo to witki opadają.