15. Draka w Willingen

So what if you can see the darkest side of me?

No one will ever change this animal I have become

Help me believe it's not the real me

Somebody help me tame this animal

Three Days Grace — Animal I Have Become

Wiecznie nas do tego zapchlonego Szwabolandu albo do Norwegii wysyłają. Jakby innych skoczni nie było. A Skalite wita i o zawody pyta! Ale nieeeeee, po co! Szwaby mogą mieć więcej, bo bogatsze są! Że ja jeszcze się nie pochorowałam na duchu od tych wyjazdów do kraju ludzi Szatana, to był cud prawdziwy śląski, ja wam mówię.

Z przyczyn oczywistych uszczerbków na zdrowiu psychicznym od przebywania z kadrą skoczków narciarskich nie uwzględniono.

Musiałam się kisić w autokarze jak ten ogór ciotki Friedy. Niedaleko zresztą miałam do niej z Willingen. Ale przecież bym babsztyla nie odwiedziła, bo od tego jej jedzenia można się tylko wrzodów żołądka nabawić, a mnie żadne gastroskopie nie nęcą, więc z dwojga złego wolałam wieczny zwierzyniec z tą bandą patałachów w busiku niż jakieś obstrukcje.

Gapiłam się w okno, mając nadzieję, że dostaniemy jakiś arcyważny telefon od jegomościa Hofera, że zawody odwołane, że zawracajmy, że on podaje się do dymisji i kolesiowskiego duetu z Tepešem nadejdzie upragniony koniec. Ale nie, musiałam tylko patrzeć na zaśnieżone, szwabskie lasy. To już bym w nich wolała w szałasie mieszkać, niż...

— A ty co, dziś już bez makijażu i fryzury? — odezwał się niepytany Zniszczoł.

Spojrzałam na niego wzrokiem asasyna.

— A co ciebie to gówno obchodzi? — warknęłam.

Wyszczerzył się, gotów mi powiedzieć coś do porzygu milusińskiego, ale zza niego wychylił się z paskudnym wyrazem twarzy Kubacki.

— Nasza Tosieńka zakopała topór wojenny z kuferkiem i grzebieniem?

— Za to ty nadal nie gadasz z golarką — odcięłam się.

Nic go to nie zraziło.

— Mustaf, ty nie wiesz najlepszego! — zawołał ucieszony Grzywa. I TY, RYŻY BRUTUSIE, PRZECIWKO MNIE?! — Ona była na randce z naszym pucharowym kulturystą Fannemelem!

Gdyby nie te odszkodowania dla PZN-u, to cymbał dawno by uklepywał śnieg od spodu.

Moja twarz wyrażała tak wielki, a zarazem tak usilnie maskowany gniew, że ratowały nas od niechybnej zagłady wyłącznie niesprzyjające okoliczności do dokonania masowego mordu. A tym bezmózgim amebom było śmiesznie! Jak ja bym ich tak za te szopiaste kudły wytargała... to bym od razu zeskok zamiotła!

— Nie wierzę, Socha, ty się rozwijasz uczuciowo... — Jakież to było, kuźwa, śmieszne. No boki zrywać. W Szaflarach wszyscy mają takie wieśniackie poczucie humoru? — Kto wie? Może nawet kiedyś będziesz się całować!

Wdech, wydech. Pamiętaj, według nieogara Kruczka, ten element jest istotny dla kadry.

Uśmiechnęłam się, wkładając w to cały swój jad.

— Ty za to ze swoją strategią na odzyskanie dziewczyny możesz całować co najwyżej klamki, jak ci laski będą drzwi przed nosem zamykać.

Menda prychnęła, ale widziałam, że już sobie w głowie układała jakąś niespełnosprytną kontrę i byłam gotową ją zgrabnie i mądrze odeprzeć, kiedy wciął się ten rudawy bęcwał:

— Ale to nie wszystko! — zawołał w zgryźliwej satysfakcji. — Wiewiór tak ją trzasnął nartami, że przez cały weekend była dla wszystkich miła!

— PIERDOLISZ!

Wywróciłam oczami, woląc gapić się na szwabski asfalt i korki w mieście niż na ich szpetne, ucieszone ryje. Jeden z trwałym paraliżem, drugi z brzydotą wrodzoną i, co gorsza, nieuleczalną. W sumie to mi go szkoda — urodzić się od razu z paskudnym pyskiem...

Minęliśmy znak z napisem WILLINGEN. Chwała Bogu, że lada chwila mieliśmy wysiąść z tego ambulansu z Toszka, bo ja nie wiem, jak inaczej nazwać bus pełen upośledzonych umysłowo ludzi z jedną jedyną zdrową na duszy i ciele kobietą.

— Serio. A wiesz, jak jej odwaliło? Normalnie tańczyła, śpiewała i kleeeep...

Odwróciłam gwałtownie łeb od szyby, gapiąc się na Zniszczoła z piłkami palantowymi zamiast oczu. On, jakby wreszcie coś dotarło pod jego strzechę, zawiesił głos, obserwując moją reakcję. Prędko zmrużyłam groźnie powieki, czekając, co wreszcie wydusi z tych swoich rybich ust.

— ...pała bez sensu ozorem ooooo... no, tych, eee, KOSMETYKACH!

Kolejny raz otarł się o śmierć.

Pokręciłam głową z politowaniem i przestałam słuchać ich przemądrzałej, inteligentnej rozmowy, woląc oglądać szwabskich górali w tym zadupiu. Dzięki temu wypatrzyłam na postoju w korku ZAJEDWABIŚCIE CUDOWNY tort na wystawie jakiejś piekarni i wpadłam na pewien plan.

Wyłączyłam się z tej uwłaczającej wszelkiej godności konwersacji o dupie Maryni już do końca drogi. Jak się zatrzymaliśmy pod hotelem, miałam ochotę wycałować ziemię, bo to oznaczało, że przez następne siedemdziesiąt dwie godziny będę musiała słuchać tylko jednego z tych patanfianów i to jeszcze w miarę znośnego, jak się muzykę w słuchawkach na full puści — Zniszczoła. Stanęliśmy w recepcji, wypełniłam papiery, wzięłam do rąk klucze, po czym menda szaflarska oznajmiła mi z dumą:

— Biorę Grzywę.

Przytaknęłam głową i dałam mu klucz. Sekundę później miałam bejsbolówki zamiast oczu. Znowu.

WAIT, WHAT?!

— Bo? — skrzywiłam się, widząc na tej jego nieskażonej myślą gębie satysfakcję.

— Bo będę go uczył wyrafinowanej sztuki podrywu — oznajmił z dumą, zrzucając niewidoczny pył ze swojej piżdżącozielonej kurtki.

Prychnęłam z pogardą.

— Chcesz go skazać na celibat?

Wiewiór roześmiał się debilnie, a ja wzruszyłam ramionami, czując triumf, bo oto Kubackiemu mina nieco zrzedła. Niech ma bałwan bezmózgi. Lepiej, żeby się zawczasu nauczył, że Antoninie S. nie podpierdziela się współlokatorów. Z drugiej strony — odmiana mi się jakaś też należała, nie? W końcu zbyt długie przebywanie z rudym może mieć fatalne skutki dla życia osobistego.

Zresztą — co ja się okłamuję. Moje życie osobiste ograniczało się do tej bandy niedorozwojów, łażenia na zimnie i oglądania szurniętych, wychudzonych facecików latających na nartach.

— Trudno. Jak chce być wiecznym prawiczkiem, to jego sprawa. — Kątem oka dostrzegłam, jak Zniszczoł zaczyna się wewnętrznie pienić. — Sierściuch, idziesz ze mną.

Kot spojrzał na mnie i wyszczerzył się na całego. Wywróciłam oczami.

— Miszczu, zostali ci w takim razie Muraniek i Wiewiór.

Kamil uśmiechnął się do mnie i przytaknął na znak, że się zgadza. Za każdym razem, kiedy na niego patrzyłam, widziałam Ewę z bebechem wielkości beczki piwa. A przesz ona taka drobna jest jak piórko. Dzielnie jednak dotrzymywałam tajemnicy, bo ja może i jestem ordynarnym prosiakiem, ale nie zdradziecką szują!

Rozdałam wszystkim klucze, po czym spojrzałam z obrzydzeniem na suszącego kły Sierściucha.

— To będzie długi weekend...

* * *

Mieszkanie w jednym pomieszczeniu z Sierściuchem było o tyle trudne, że musiałam się nauczyć przechodzić przez pole minowe. Nie, nie zostawiał po sobie śmierdzących klocków — TYLKO KOSMETYKI. Wszędzie walały się jego kremy, toniki, mleczka, gumy stylizacyjne, odżywki, sera... Generalnie upośledzeniec zabrał ze sobą pół hurtowni Oriflame, czy tam innego Avonu. Ja miałam jedynie najpotrzebniejsze rzeczy: szampon, żel pod prysznic i szczoteczkę z pastą do zębów. I ten przeklęty kuferek z zestawem do makijażu, który włóczyłam z sobą po świecie od Kulm.

Poza tym jadaczka mu się nie zamykała, bez przerwy nękał tę swoją Kaśkę. W Niżnym Tagile, jak również gniliśmy razem, przynajmniej siedział cicho, bo był pokłócony. Nikomu źle nie życzę, ale... mógłby się pokłócić. Do rudawego patałacha już przynajmniej przywykłam, z tym przeżywałam tresurę od nowa... A wiecie, ile się szkoli takiego jednego dzikusa? Mogę już śmiało powiedzieć, że prawie na tym zęby zjadłam.

Wieczorem nie ominęło mnie szalenie interesujące spotkanie z trenerami, omawianie strategii na najbliższy weekend i dramat wyboru drużyny. Kruczek obiecał matołom, że zdecydują wyniki jutrzejszych treningu i kwalifikacji, więc nie wiem, czego się Kubacki zaczął szczerzyć. Było wiadomo, że on akurat mógł sobie zaplanować całe sobotnie popołudnie na pisanie tych swoich grafomańskich sonetów do Martki-nartki. Zauważyłam, że Zniszczoł od razu napiął się jak guziki każdej mojej koszuli — zawsze ktoś dostanie guzikiem w czoło, a jemu to mało brakowało, żeby nie zemdleć od uderzenia. Przewróciłam oczami, bo od razu wiedziałam, kto mu będzie musiał durne pomysły z głowy wybijać.

— Cho do nas, Tosiek — marudził mi za uszami, ciągnąc mnie za rękę, jak tylko opuściliśmy epicentrum nieszczęść kadrowych — pokój trenerów. — Pogramy w butelkę. — Do tego wyszczerzył paszczę, poruszając dwuznacznie brwiami.

Pacnęłam go w czoło, wyswabadzając nadgarstek z jego ręki. Jakiż śmieszek, łohohoho, no wewnętrznie potargało mi jelita. To, że przez czterdzieści osiem godzin raz w życiu miałam załamanie nerwowe i byłam nieco... lekkoduszna, nie znaczy, że teraz będę obcałowywać wszystkie chętne mordy.

— Spadaj pan — odparłam. — Wyspać się chcę.

Antonina Socha, nieznana światu mistrzyni żałosnych wymówek. Byle tylko to łyknął.

— Przecież i tak nie umiesz nigdy spać w nowym miejscu.

A ŻEBYŚ WPADŁ POD SPYCHACZ ŚNIEGU NA SKOCZNI, RYŻY KUTAFONIE!

— Ale teraz BĘDĘ spała — uparłam się i odwróciłam w stronę swoich drzwi.

Zniszczoł prychnął.

— Bujać to my, ale nie nas. Coś kręcisz, Socha. — Zbliżył się znowu z tym durnym wyszczerzem i nadpobudliwymi brwiami.

— Ta, jak wiatr w Kuopio — burknęłam, szukając w kieszeni spodni kluczy do pokoju.

Rudawy bałwan się roześmiał, ale po chwili, widząc, że próżne są jego prośby, westchnął.

— Nie to nie. Sami zjemy te dwie paczki czipsów o smaku zielonej cebulki.

Nie, Socha, nie daj się wciągnąć z jego durne gierki... Na pewno nie mają żadnych czipsów... Uspokój swojego wewnętrznego nałogowca...

Prychnęłam, odblokowując wreszcie drzwi.

— Akurat. Kruczek by was posiekał na drobno, gdybyście się obżarli przed zawodami. DOBRANOC, MENDO.

I tyle mnie widział.

W łóżku jednak rzucałam się jak karp a wannie przed Wigilią, spać nie mogłam i niepokój wewnętrzny przeżywałam. A przesz nie zaszkodziłoby się troszkę przespać, prawda? To nie, musiałam mieć gały jak piłki ping-pongowe. Taki Sierściuch to wrócił o dziesiątej wieczór, padł na łóżko i dwie minuty później mruczał przez sen. Ja tymczasem gapiłam się w sufit, słuchałam najwolniejszych kawałków w słuchawkach (nawet Chciałbym umrzeć z miłości od Myslovitz ani Everything od Lifehouseʼa nie pomogły, więc to już był poważny stan), napiłam się herbaty, łaziłam po pokoju, czytałam, grałam na telefonie, brakowało tylko, żebym powtórzyła swój występ haniebny z Kulm — reality show jak malowany. Big sister zamiast Big brothera. Mózg mi parował i uszami wychodził. Ja złożę wniosek o grupę inwalidzką za ten sezon, wyskoczy Tajner z zaskórniaków! HA! To by była zemsta idealna. Za te igrzyska w Wiśle i Zakopcu i w ogóle za byt jego irytujący.

Chociaż jak tak na nich patrzę, to myślę, że raczej nasze pingwiny-nieloty powinny się po tę grupę inwalidzką zgłosić.

Kiedy tak pomyślałam o tym spaślaku z naszego związku, to mi do głowy przyszedł szef mój niewydarzony i ta jego banda pomyleńców na nartach. Bo sezon nam się tak jakby kończył, nie? Po Willingen przenosiliśmy manaty na nowego mamuta w Oberstdorfie, a stamtąd już prosto do Planicy, na kolejnego mastodonta. Tymczasem w pierwszej dziesiątce mieliśmy już nie tylko Miszczunia na miejscu siódmym, ale i Zniszczoła na dziesiątym. Za nimi na czternastym czaił się Żyła, zaraz po nim jego BFF Sierściuch, cztery miejsca niżej Muraniek, potem długo, długo nic i trzydziesty piąty Kubacki, czterdziesty drugi cichy asasyn Stefek Hula, Stękała i reszta niedorobionych frędzli od Ojca Maciejusza. Ja tam jakoś regularnie skoków nigdy nie oglądałam, tyle co u babci siadywaliśmy wszyscy w niedzielne popołudnia, ale wiem, że to w sumie nie był taki zły sezon. Nawet jakby się miejsca miały niewiele zmienić, to przecież dwóch w dziesiątce to my nie mieliśmy już szmat czasu. Chyba tylko jeszcze zanim Małysz kopnął PZN w dupę. Prasy sportowej czytywałam mało, ale znowu tak zacofana jak Muraniek, który nie wiedział, gdzie aktualnie rozgrywane będą zawody, nie byłam, więc coś mi tam nie raz przed oczami śmignęło, że niby najlepszy sezon od dobrych kilku lat mieliśmy. U takich Szwabów jednych czy drugich to byłaby obniżka formy, a u nas to święto narciarskie, grecki pojeb i ekipa korytożerców już otwierali szampana i pewnie od tygodnia zalani w sztok pod fotelami prezesa leżeli, a my tu ciułaliśmy punkt do punktu, żeby na bandę patałachów nie wyjść.

Mówię my, bo przecież ja też się do tego przyczyniłam, nie? W końcu kto już czwarty miesiąc szanownego Naczelnego Polskiego Ornitologa niańczył, no kto? Jakby nie ja, to oni by dalej w Klingenthal siedzieli, zagubieni jak te ślepe barany na pastwisku. Jak oni funkcjonowali bez asystentki? Tak to jeszcze mieli szansę stanąć na podium klasyfikacji generalnej, konkursów przecież zostało całkiem sporo. Bo wygrać Kulkę to nie — wiadomo było, że zabierze ją Prevc z ekipy alkoholizujących się regularnie Słoweńców, ale przecież gruby na całe podium nie jest, to wszystkich nagród zgarnąć nie mógł. Poza Pucharem, złotym medalem za loty i orłem za Cztery Skocznie i tak mu już niewiele zostało.

Kiedy miałam w końcu zasnąć i przestać słuchać pochrapywania matoła Sierściucha, to zawibrował mój budzik i tyle miałam ze spania u Szwabów. Ale przecież czekał mnie trip lepszy niż spanie. Wygramoliłam się z pościeli, włożyłam ocieplane dresy i kurtkę oblepioną logami sponsorów, po czym wylazłam na korytarz.

Nie zdążyłam zrobić dwóch kroków, kiedy za plecami usłyszałam skrzypnięcie.

— Dokąd wychodzisz?

CZY TA RUDA MENDA NIGDY NIE ŚPI?! MA USZY JAK NIETOPERZ?! Odwróciłam się na pięcie, miażdżąc wzrokiem zadowolonego z siebie z jakichś względów Zniszczoła, który stał z rękami na biodrach przed uchylonymi drzwiami swojego pokoju.

— Nigdzie — warknęłam. — To ci się śni, młotku, śpij dalej.

Teraz ręce złożył na piersi, wyglądając przy tym jak obrażony pięciolatek. Mózgiem zresztą nie odstawał w tym względzie. Już miałam iść dalej, ale się odezwał:

— Idziesz coś jeść — stwierdził z wyrzutem. — BEZE MNIE.

Zazgrzytałam zębami.

— POWIEDZIAŁAM: TO CI SIĘ ŚNI!

Ale bubek bezmózgi, oczywiście, nie odpuścił.

— Przejrzałem cię — oznajmił szybko i z satysfakcją, uśmiechając się.

— Mówisz do swojej konwersacji twarzoksiążkowej z Anitką?

— Z AGATĄ. A poza tym: no wiesz co?! Po tym, ile dla ciebie zrobiłem, nawet nie chcesz mi powiedzieć?!

Była piąta rano, z mojego żołądka wyzierała samotna pustka, a jakiś rudy cymbał postanowił przeciąć mi drogę na śniadanie. Wyglądałam jak co dzień, czyli jak siedem nieszczęść, czułam się wymiętolona jak chorągiewka Kruczka po konkursach w Finlandii i w ogóle to najchętniej bym skoczyła w przepaść i się zabiła. Dlatego opuściłam ramiona i westchnęłam.

— No dobra. — Niech ma, a co. Niech pozna dobroć Sochy. — Ubieraj się, ale migiem i cichaczem. Idziemy do piekarni, którą widziałam po drodze. Mają na wystawie taki zajeeeeeedwabisty tort. Jeśli go nie kupię, to sobie chociaż popatrzę.

Zniszczoł wyszczerzył swoje żółtawe kły i w czasie krótszym niż trzy minuty pojawił się na korytarzu w pełnym rynsztunku. Nawet nie miałam siły powiesić go na szaliku za wszelkie zło, które mi uczynił, tylko machnęłam ręką, by szedł za mną.

Na zewnątrz, oczywiście, pizgało niemiłosiernie. Co się dziwić — usrani obywatele, usrana pogoda. Ciemno jak w dupie, bo to piąta była przecież, na dodatek wiatr chciał łeb urwać i generalnie kiepsko widziałam ten cały weekend w Willingen. Wczoraj w czasie spotkania Treneiro piszczał, że co, jeśli znowu wszystko poodwołują w pizdu, że punktów nie zdobędą. A mnie by to na rękę było. Wyspałabym się i w ogóle.

Zniszczoł, na szczęście, szedł cicho. Miałam nadzieję, że rozumiał moją potrzebę dobudzenia reszty szarych komórek na mrozie, ale nadzieja matką głupich...

— Antek, głodny jestem — marudził.

— No przecież idziemy jeść — warknęłam.

— Ale że gdzie, w piekarni?

Wywróciłam oczami. Jełop durny.

— To taka piekarnia dla tych, co wcześnie wstają do roboty albo wracają z nocki — wyjaśniłam bęcwałowi. — Mają kilka stolików i menu z własnymi wypiekami. No co? Staliśmy w korku, to zdążyłam przeczytać witrynę.

— Jaka ty dobra z niemieckiego jesteś — żartował sobie, zapewne niezwykle udanie we własnymi mniemaniu.

— Lepsza niż ty z polskiego — warknęłam i zatrzymałam się, bo dotarliśmy już pod drzwi. — Właź.

Ale Rudy się cofnął i zapraszająco rozłożył ręce.

— Panie przodem, panno Socho.

Pokręciłam głową, ale pchnęłam oszklone drzwi.

Skoro tylko przekroczyliśmy próg, zadźwięczało jakieś dzwonkopodobne żelastwo, robiąc rumor na cały pogrążony prawie w ciszy lokal. Słychać było tylko rozmowy piekarzy z zaplecza. Po kilku sekundach za ladą zjawiła się paskudnie brzydka, ale przynajmniej uśmiechnięta Szwabka, która zwracała uwagę głównie na Zniszczoła. Jeeeeżu, żeby na rudych lecieć, to trzeba jakieś fetysze paskudne mieć...

Kiedy szanowny brązowy medalista z Kulm zajęty był nieudolnym flirtem (zapewne stosował już nowe techniki swego najlepszego przyjaciela Kubackiego) z Helgą, a ja dostrzegłam za jej plecami na półce promocję Milki.

Milki, na której był ryj Wellingera.

POMOCY, CHYBA SIĘ DUSZĘ.

Ale to nie ta czekolada była najważniejsza, tylko kubek, który obok niej stał. Że niby pamiątkowy jakiś, czy że nagroda, a kto by tam wiedział tych Szwabów, nie? W każdym razie... fajny był. Taki super. Że normalnie piłabym.

— Kochanie, co chciałabyś zjeść?

Odwróciłam wzrok od półek i spojrzałam na Zniszczoła oczami, które mówiły: Czy ty się, kurwa, nie zapomniałeś, królewiczu? A ten się szczerzył dalej, padalec jeden!

— Kochanie, a lubisz swoje zęby? — Posłałam mu uśmiech tak sztuczny, że kolekcja lalek Barbie w sklepie za rogiem stopiła się z zazdrości. — Bo możesz zaraz szukać nowych.

Zniszczoł zachichotał.

— Ty się, Antoś, tak nie denerwuj, bo nadciśnienie będziesz miała.

— Przy was to ja powinnam mieć już stałe leki na arytmię.

— Och, więc państwo jesteście parą, tak? — zaszwargoliła zaświergoliła Helga z podekscytowaniem wymalowanym na pryszczatej gębie, najwyraźniej uznając, że nasze potyczki to część związkowych zalotów. — Bo mogę zaproponować zestaw dla dwojga...

Podobno rano są największe szanse na zawał. To ja bym poprosiła o numer do dobrego kardiologa. POTRZEBNY NA CITO!

— NIE SPAŁAM CAŁĄ NOC, JESTEM GŁODNA JAK LEW, A TA WIEŚNIACKA KUĆMA ŚMIE MI TU IMPUTOWAĆ...

Nie zdołałam się rzucić na przerażoną Szwabkę, która nie zrozumiała ani słowa z moich słusznych wrzasków, bo mnie Zniszczoł w swoim niedźwiedzim uścisku zmiażdżył, co tylko spotęgowało mój wkurw. Odepchnęłam go z całych sił, a ten się dalej śmiał. Mina Helgi: bezcenna.

Mina Sochy: mordercza.

— Przepraszam za przyjaciółkę, nie lubi, gdy jej się sugeruje, że coś między nami jest. — Grzywa szczerzył się przepraszająco do pryszczatego babsztyla za ladą, kiedy ja głęboko oddychałam przez nos, żeby tylko nie wybić otoczenia co do nogi. — Wie pani, ona z tych, co wolą dziewczyny.

Jak dostał w żebra z łokcia, to aż zawył! Sprzedawczyni wpadła w jakąś niemą panikę, a Zniszczoł się słaniał, przyciskając ręce do lewego boku i krzywiąc się jak ja na widok Kubackiego. I widzicie? Z Sochą się nie zadziera, bo się wyjeżdża na taczkach. Ale mogę mówić i mówić, a do tych kapuścianych łbów nic nie dociera.

W końcu się wyprostował, uspokajając Helgę gestem.

— Zwariowałaś?!

A czy to było pytanie retoryczne?

— Mogłaś mnie uszkodzić, a dziś trening! I kwalifikacje!

— Z rana nie mam humoru — burknęłam.

Mimo odniesionych ran wojennych, małpiszon się zaśmiał serdecznie.

— A o jakiejkolwiek innej porze masz?

Pff.

Już mu miałam odpowiedzieć tak, że w pięty by mu poszło, ale wtedy spasła Helga (no dobra, nie była spasła, była nawet chudsza ode mnie, ale trzeba jakieś porównania homeryckie¹ zachować, prawda?), nadal oszołomiona naszym zachowaniem, odzyskała resztki rozumu i spytała nas, czego sobie życzymy.

— Dwie bułki mleczne z czekoladą, earl grey bez cytryny dla pani, a dla mnie czarną kawę bez cukru.

Szwabka poprosiła nas o zajęcie stolika, a ja szłam do niego totalnie zamurowana. Nawet nie wiem, jak usiadłam, bo mi nogi zesztywniały. Gapiłam się w tego rudawego małpiszona i nie wierzyłam w to, co usłyszałam, a ten sobie popierdzielał na androidzie, jakby mnie w ogóle nie było. To postanowiłam zwrócić jego uwagę.

— Ty wiesz co, my za dużo czasu ze sobą spędzamy — wymamrotałam, jak już mi język w paszczy odmroziło.

— Bo? — Zerknął na mnie znad świecącego wyświetlacza swojego srajfonowatego androida, czy co on to tam miał.

— Bo już nawet wiesz, jaką herbatę piję.

O bułce nie wspomniałam, w końcu o mojej nic nieznaczącej pasji do wyrobów czekoladowych i cukierniczych wiedziała każda osoba z otoczenia.

Wzruszył ramionami, jakby to było nic. Halo, pacan mnie prześwietlił na wylot, miał na mój temat tajne informacje, a zachowywał się, jakby wcale nie popełnił przestępstwa! Co z nim było nie tak?!

To Kubacki. To na pewno był wpływ jego durnoty. Jedynego w miarę znośnego członka kadry chciał mi zepsuć gnom szaflarski zapyziały.

— Bez przesady, nie tak trudno to zapamiętać — mruknął nonszalancko i w tym samym momencie przyszło nasze zamówienie. Na razie tylko bułki, ale dla mojego żołądka był to sygnał startowy. Zabrałam się do tego, jakby mnie z puszczy po dziesięciu dniach głodu wypuścili, a ten se żuł tę bułę powoli. No tak, on to ma na wszystko czas. — Bierzesz ją na każdej stacji benzynowej, a potem co chwilę latasz na siku.

Prychnęłam.

— Zazdrościsz mi sprawnych nerek, Grzywa, przyznaj się zwyczajnie.

Zniszczoł pokręcił głową ze śmiechem, ale w telefon dalej się gapił.

Helga przyniosła nam w końcu ciepłe napoje, a wówczas mój ujemny poziom codziennego szczęścia podskoczył o kilka szczebelków, teraz to już została tylko setka do zera! Niby Szwabi, a jednak umieją człowieka zaspokoić prostą bułą z czekoladą i ciepłą herbatą.

Earl greyem. Bez cytryny.

Po kilku minutach dzikiego wcinania buły zorientowałam się, że ryży palant znowu chichocze.

— Czego rżysz? — warknęłam.

— Jesz jak świnia.

— Uczę się od najlepszych.

— Jesz do lustra?!

No boki zrywać, kuźwa.

— Nie, z polskimi skoczkami.

Potrzebowałam chwili, żeby przełknąć ostatni wielki kęs i uspokoić szalejące tętno.

— Kilka godzin w jednym pokoju z tą blond wszą siedzisz i od razu robisz się wrzodem na dupie — stwierdziłam ponuro.

No nie, teraz to wyszczerz na jego gębie osiągnął jakieś pierdzielone apogeum. Zaraz mi bułka podeszła do gardła, a oczy prawie same się wywróciły. Czemu Bóg mnie skazał na takie durne towarzystwo? Czy ja kiedykolwiek uczyniłam jakieś większe zło? Ja nie Kruczek, nie wmawiam wszystkim swoim współobywatelom, że moi podopieczni umieją latać. On to jest agitator: do kamery mówi: NASI POLECO DALEKO, a za jego plecami Kubacki ląduje na pięćdziesiątym metrze na obiekcie HS145.

— Czy mam rozumieć, że wcześniej nie uważałaś mnie za wrzoda?

I czego on tak tę mordę cieszył?

Prychnęłam.

— Dobre sobie. Wy wszyscy jesteście jak przewlekła choroba wrzodowa.

Zniszczoł pokręcił głową ze śmiechem i zapadło milczenie.

Zorientowałam się, że stolik, który zajęliśmy, stał tuż obok wystawy, na której widniało moje cukiernicze spełnienie marzeń, obiekt mego pokarmowego pożądania i pocieszenie dla moich skołatanych nerwów. Gdy spojrzałam na nie z bliska, w moim żołądku zaburczało z głodu. Znowu. Chociaż dopiero co zjadłam bułę.

A najgorsze było to, że skończyła mi się kasa. No co? Musiałam w domu jakoś wynagrodzić Tymkowi swoją nieobecność. Ale od czego miałam przecież Zniszczoła, prawda?

Chrząknęłam, żeby się jakoś nastawić na uprzejmość — program, którego mi nie wgrano przy konstruowaniu, a który jemu przedobrzyli.

— Słuchaj no, Aleks... Czego się szczerzysz, młocie?!

Zaprawdę, powiadam wam, ten jego paraliż do szewskiej pasji mnie doprowadzał. Nawet dwóch zdań nie mogłam powiedzieć, żeby ten nie zaczął się szczerzyć. I tak cud, że się od tego swojego androzłoma odczepił, bo jeszcze trochę, a musiałabym do Anetki dzwonić, żeby z nim pogadać.

— Bo nazwałaś mnie Aleks — odparł jak uskrzydlony.

A Kubackiego nazywałam szaflarską mendą. Nie widzę związku.

— No i? — spytałam, tracąc cierpliwość. Ja tu próbowałam przemycić prośbę o pożyczkę, a temu się zebrało na łapanie za słówka.

— Nikt inny mnie tak nie nazywa — wyskoczył jak Velta ze swoim medalem w Falun. — To takie... osobiste. Przejaw szalonej emocjonalności z twojej strony.

Powieście mnie, zanim mój mózg dozna trwałego uszkodzenia! Jeśli już nie jest za późno...

Jak usłyszałam tę jego wziętą z sufitu teorię, to naprawdę zaczęłam doceniać fakt, że przydzielono mnie do Sierściucha w ten weekend. Coś w tym pustawym, rudawym deklu Zniszczoła się kotłowało, ale każden jeden by zauważył, że nie zapowiadało się na nic dobrego. Bo ja rozumiem — mieć majaki, słyszeć głosy, widzieć nieistniejących ludzi. Ale żeby innym cechy charakteru dorabiać?!

— Przyznaj się, znowu Lanišek wcisnął ci jakiś szajs — odparłam, krzywiąc się.

— Nie, jadłem kolację z Piterem — odpowiedział bez krępacji, jakby mówił o pogodzie.

— I jeszcze cię trzyma?!

Rudawy cymbał zbierał się już do jakiejś niezwykle dobitnej riposty, ale zadzwonił mój telefon. Szlag, dochodziła szósta trzydzieści. Miałam obudzić jełopów kwadrans wcześniej... Zważywszy na to, że na ekranie wyświetlił mi się numer Kruczka, miałam powody do obaw. I ani dobra herbata ani bułka, ani nawet myśl o śmietankowym torcie nie były w stanie poprawić mi humoru, bo już wiedziałam, że w tej kwestii mam cały dzień przekreślony.

Oczywiście, nasłuchałam się jałowej gadki Naczelnego Polskiego Ornitologa na temat tego, jak ja się wywiązuję ze swoich obowiązków, że gdzie ja się szlajam i czy nie widziałam gdzieś jego szarej czapki. PRZYGANIAŁ KOCIOŁ GARNKOWI! Że też jemu głupio nie było tak opierniczać kogoś, kto mu dupę regularnie czwarty miesiąc już ratował! Przełknęłam to litościwie, planując się wyżyć na mendzie szaflarskiej i jego nowym najlepszym, obecnym tutaj ze mną przyjacielu przy najbliższej okazji, po czym się rozłączyłam, naprędce tłumacząc rozkojarzonemu przez telefon i Anitkę Zniszczołowi, że najwyższa pora zbierać zady z powrotem do hotelu, jeśli nie chcemy zostać przechrzczeni na Hildę i Hansa.

Grzywa rzucił kasę na stolik, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji, i już mieliśmy wyjść, kiedy prawdziwa Helga zza lady złapała nas w drzwiach. W rękach miała wielką Milkę o smaku Oreo ze sztucznie wyszczerzoną mordą Wellingera. I kubek — ten kubek marzeń. I wpakowała mi to wszystko do rąk.

Zamurowało mnie jak okno w izolatce w psychiatryku.

— Ale... co to jest? — bąknęłam, gapiąc się w oszołomieniu to na podarki, to na szaloną Helgę.

— Widziałam, jak pani na to patrzyła — odparła z promiennym uśmiechem na pryszczatej gębie. — Prezent od firmy. Żeby... — Lasce ewidentnie coś leżało na wątrobie, bo zrobiła się czerwona jak nos Pietera. Po chwili spojrzała na mnie w ten sposób. — Żebyś mnie zapamiętała.

Posłałam maskującemu durnowaty chichot Zniszczołowi spojrzenie zwiastujące rychłą i bolesną śmierć.

Jak go w ten zad chudy kopnę, to aż na Lesbos zaleci!

* * *

Jak pingwiny-nieloty Kruczka trenowały, to wiatr siedział cicho, bonifikaty były minimalne. Niestety, Szamanowi Tepešowi zabrakło magicznych pyłów i zaklęć, żeby zaczarować także kwalifikacje — w efekcie zaczęło tak wiać w plecy, że nawet my, na dole, koło boksu liderskiego, zaczęliśmy się bać, że nas zwieje z powrotem do Polski (przy czym ja bym taką opcją nie pogardziła. Przydają się czasem te Szwaby!). Od razu wyczułam blamaż międzynarodowy wielki, jak tylko się pierwsza lebioda na belce pojawiła i ją przytrzymali, bo dupę by mu zdmuchnęło.

Miszczunio i ryżawy małpiszon mieli spokojne swoje rozczochrane, ale pozostała czwórka musiała walczyć. Zasiadł więc na tronie nowotarski księciunio, Szopen z bródką gnoma ogrodowego i miną świadczącą o tym, jak bardzo pogardzał zgromadzonym wokół skoczni plebsem. Trzy razy właził i złaził, przy ostatnim już mu żyła na karku wyskoczyła i gulę miał, że mógłby nią przez przypadek zabić kogo niewinnego. Kruczuś — ciach! — machnął dumnie polską flagą, a Kubacki z pełną gracją pogrążył siebie i swój kraj w mrocznej otchłani rozpaczy i zażenowania. Skoczył bowiem sto dziesięć metrów i żadne kolosalne bonifikaty go nie usprawiedliwiały.

Posłałam mu promienny i pełen szczęścia uśmiech, kiedy schodził z zeskoku. W ogóle się nie odezwał, tylko urażony przebrał się i poszedł do domku.

Następny z naszych w kolejce był Murańka. On jako jedyny miał niemal od razu zielone, ale nie ogarniał tego przez kilka pierwszych sekund, więc mu nasi trenerzy zaczęli wrzeszczeć, żeby już jechał i dopiero wtedy to zrobił. Ten przynajmniej sto dwadzieścia pięć metrów skoczył, to jeszcze można przeboleć.

Potem pojawił się Sierściuch. Grzywkę do kasku wcisnął, gogle poprawił, wiązania sprawdził i poczekał chwilę, a potem go szanowny Tepeš raczył wypuścić. Doleciał, co prawda, do puntu K, ale wylądował tak pokracznie, że to cud, że się nie wywalił.

Zaraz za nim zobaczyliśmy Wiewióra, który szczerzył się jak debil sam do siebie (nie, żeby to kogoś w ogóle dziwiło, choroby psychiczne są znakiem rozpoznawczym polskiej kadry skoczków narciarskich), a potem przestał, jak mu dwa razy kazali schodzić. Wiatr kręcił jak mikser, raz mi nawet czapkę zerwało, tak to wszystko się toczyło. Całe kwalifikacje trwały dobre dwie godziny i już mi żal nawet tych sierot przed telewizorami było, bo oni się pewnie więcej reklam na oglądali podczas jednego popołudnia niż w ciągu całego poprzedniego roku. Ale w końcu słoweński szaman się zlitował i pozwolił Żyle lecieć. I nagle wiatr zmienił kierunek — pod narty.

Zanim zdążyliśmy się zorientować, Wiewiór wygrał całe to zamieszanie i gębę swoją paskudną do kamery pokazywał tak często, że ja na miejscu jego żony dawno bym telewizor wywaliła przez okno. Dostał dwa tysie w euro i cały rad i kontent szedł z wszystkimi do budki.

Przez wichurę odwołano serię dla prekwalifikowanych, co Zniszczoł przyjął z wielkim bólem serca. Odbił to sobie jednak podczas kolacji, bo gęba mu się nie zamykała, non-stop nawijał o tej Anitce, zachwalał, opowiadał, żartował, a mi tostów w żołądku nie chciało strawić. Z tęsknotą pomyślałam o Stękale, który by się na pewno z nim nie patyczkował, tylko nos mu złamał i po sprawie. Oczywiście, poza Zniszczołem nikomu do śmiechu nie było — może poza Kubackim, który uśmiechał się ze złowieszczą satysfakcją, pewien swego jak mało kto — bo lada moment Kruczek miał wybrać brakujących dwóch członków jutrzejszej drużyny. A ja miałam przy tym stać i oglądać fontanny łez przegrańców.

— Dobra, będę się streszczał. — I chwała ci za to, trenerze. — Piter i Maciek.

Murańka zamrugał bezrozumnie, nie ogarniając, dlaczego w pokoju trenerów zapadła taka gęsta cisza.

— Ale... że co, urodziny mają?

Zrobiwszy zbiorowego fejspalma, rozeszliśmy się do swoich pokoi. Niestety, ściany były w nich tak cienkie, że bez przerwy słyszałam szaflarskie mendy wrzodogenne gderanie i marne próby pocieszenia w wykonaniu Zniszczoła. Jemu to było łatwo, bo on miał miejsce zaklepane. Pozbył się swoich durnych obaw sprzed kilkunastu dni.

W zasadzie ja też miałam swoje obawy (zarażenia się płaskomózgowiem już się nie bałam, trzymałam się od Kubackiego z dala). Między innymi to, co będę robić, jak się sezon i moja umowa skończą prawie jednocześnie. Nie, żeby mnie martwiło opuszczenie szatańskiego epicentrum debilizmu i ogólnego wkurwu, bardziej zastanawiałam się, kto się zajmie tym życiowym nieogarem, któremu trzeba przypominać o urodzinach żony i dzieci, majtkach, biletach i zebraniach PZN-u, nosić klucze do jego pokoju, wymieniać walutę i kupować ulubione ciastka z czekoladą (i szamać pół opakowania po drodze). W gruncie rzeczy poza tym, że był okropną, szantażystowską szują, Teneiro nie był złym człowiekiem, tylko... zagubionym. Na trochę niższym levelu niż Murańka, ale to wcale nie czyniło go poradniejszym. Nie chciałam się jednak nad tym pastwić, bo by mi już tych tostów w ogóle nie strawiło.

Ten wieczór spędzałam w romantycznym towarzystwie raportów dla greckiego popierdola Adonisa polskich skoków, Apoloniusza T. Sierściuch wyciągnął się jak długi na swoim łóżku brzuchem do góry i miał zadowolenie wymalowane na pysku. Jeszcze brakowało, żeby zaczął mruczeć, do konia wafla.

— Zadurzył nam się strasznie ten Grzywa, nie? — wypalił z wyszczerzem.

Prychnęłam. Zniszczoł jest rudy — i tak nie ma u szans u tej swojej cizi.

— Chyba zadłużył — u mnie za te wszystkie pocieszenia.

Zapadła chwila ciszy. W sumie to coś mi się należało od życia za to naprostowywanie jego psychiki — no nie wiem, dzień bez wkurwienia byłby miłą odmianą.

— Wiem, że — mimo tego już prawie całego sezonu spędzonego razem — nie za dobrze cię znam i niewiele razy gadaliśmy na poważnie... — ciągnął. — No dobra, NIGDY tak nie gadaliśmy, ale wydaje mi się, że ty wcale nie jesteś taka, jaką próbujesz być. Zawsze się zachowujesz, jakbyś się uważała za lepszą, ale na moje, to ty tylko udajesz.

WODY! WODY OGNISTEJ! Stary Zygmunt się w grobie przewraca, bo Sierściuchowi się na psychoanalizy zebrało.

— Sierściuch, ja ci dobrze radzę, ty się w Freuda lepiej nie baw, bo jeszcze ktoś ucierpi — wymamrotałam, nie skupiając się szczególnie na jego bredniach.

Co za burak! Widzi, że mam pracę ważną do zrobienia, ale nie, musi się wywnętrzać AKURAT teraz. Po co w ogóle ze mną się w takie dyskusje wdawać? Powinien był się nauczyć, że jedyne, co może ode mnie dostać w zamian, to buta na twarz, żeby się zamknął.

— Bo gdybyś naprawdę była taka, jaką próbujesz nam pokazać — ciągnął pacan zapchlony — to wcale byś się nie zgodziła pracować dla Kruczka.

Poruszyłam się niespokojnie. Rubryki raportu zaczęły mi odjeżdżać, a długopis telepać w dłoni. Chrząknęłam sobie, a co.

Jasne. A co się miałam nie zgadzać, NAJWYŻEJ BY MNIE POSADZILI ZA WTARGNIĘCIE, CO MI ZALEŻY, TO PRZECIEŻ NIE TAK, ŻE MIAŁAM JAKĄŚ KARIERĘ W PLANACH, CHCIAŁAM ZOSTAĆ KATOWICKIM ŻULEM.

— I nie pocieszała mnie ani Grzywy, no i nie pomogłabyś Mustafowi z tym całym związkiem.

Nadal skutecznie go ignorowałam, ale kątem oka widziałam paskudny uśmieszek na tej jego kociej mordzie. Rubryki wreszcie przestały mi skakać przed oczami i już kończyłam te bezsensowne bazgroły dla matoła Kruczka.

— Wydaje mi się, że nas bardzo lubisz, ale za nic się nie przyznasz, bo z jakichś powodów uważasz, że nie należy tego otwarcie okazywać.

Postawiłam ostatnią kropkę tak mocno, że prawie zrobiłam sobie dziurę w nodze, zgasiłam lampkę nocną i nakryłam się po sam nos kołdrą.

— Dobranoc!

— LUBISZ NAS! — wykrzyknął zdumiony własnym geniuszem i ucieszony jak wieprz w chlewiku.

— POWIEDZIAŁAM DOBRANOC, BĘCWALE NIEKUMATY!

Usłyszałam, jak mruczy jeszcze coś z niezadowoleniem pod tymi swoimi kocimi wąsami, zagrzebuje się w bambetlach i gasi lampki.

A ja i tak nie mogłam zasnąć, bo tak mnie wpienił, że zaczęłam planować w głowie gulasz z kota.

* * *

— Wielkieś mi uczyniła pustki w domu mojem, / Moja droga Antosiu, tym zniknieniem swojem... — przywitał mnie Kubacki od progu, jak tylko zwlokłam się na dół na śniadanie.

Nie spałam całą noc, byłam głodna i wkurwiona, a popis jego pseudozdolności literackich nie poprawił mi samopoczucia. Usiadłam z resztą bałwanów i spojrzałam w swój pusty talerz. To też mi nie polepszyło humoru.

— Ty nas, Kubacki, nie oszukuj, że się na klasyce polskiej literatury znasz — rzuciłam, sięgając po pieczywo. Lepszy suchy chleb niż nic.

Pieter, który szamał już jakieś trawsko, zaśmiał się głupkowato. Czyli przez noc nic się nie zmieniło, pomyślałam z rozczarowaniem.

— Hehehehe, Mustaf próbuje odzyskać swoją Martkę-nartkę przez pisanie wierszy.

Zaczęłam się krztusić. Myślałam, że przez debila zasranego z Szaflar zaraz w strasznych mękach z tego świata zejdę, i to jeszcze unicestwiona jakąś sucha bułą! Kruczek mnie poklepywał po plecach, a Żyła podał szklankę wody. Jak się napiłam, to mi przeszło, ale zaraz byłam czerwona jak pomidor z ogródka ciotki Friedy i wpieniona jak Jurij Tepeš przez całą zimę.

— I, co gorsza, przyucza Grzywę — wymamrotał Skrobot zza menu.

Coś w mojej głowie zaśmiało się złośliwie.

— Daj mi numer do Anety — zwróciłam się z pełną powagą do Zniszczoła.

Rudawy bęcwał uniósł brwi w zdziwieniu.

— Agaty. Po co?

Na moją twarz wpełznął jadowity uśmiech.

— Muszę jej złożyć swoje kondolencje z powodu chłopaka.

Cały nasz stolik się zaśmiał, tylko nie ten cymbał, oczywiście.

— Nie jestem jej chłopakiem! — zaperzył się, ale nie na długo, bo po kilku sekundach uśmiechnął się łobuzersko. — ...jeszcze.

Wywróciłam oczami i ochota na jedzenie szybko mi przeszła. Brakowało mu tylko spasionego, gołego Amorka ze łukiem nad głową, a wtedy obraz jego debilizmu byłby kompletny. Paraliż twarzy, plus żyrafiasta ukochana, plus mylne przekonanie o własnej zajebistości równa się WEŹ SIĘ UTOP, STARY. W duchu zaczęłam dziękować Bogu za swój status związku, bo gdybym miała wyglądać jak upośledzony narkoman, to chyba bym rzuciła z jakiegoś HS20 w Wiśle, przysięgam.

Śniadanie zjadłam na jednej nodze, bo Treneirowi spieszyło się na Mühlenkopfschanze, jakby tam co za darmo rozdawali. A rozdawali — bonifikaty za wiatr ogromne. Ja co tydzień powtarzam, że te Szwaby nie mają niczego mądrego do pokazania, to nie, to nas szanowny Hofer musi wysyłać tam, gdzie jest największy cyrk. Ja rozumiem, że oni z Tepešem mają aspiracje artystyczne — jeden chce być szamanem, drugi treserem zwierząt — ale testowanie tego na Bogu ducha winnych ludziach to zbrodnia, masowy mord! Na naszym zdrowiu psychicznym i fizycznym. W sumie nie wiem, po co braliśmy te pokraki Murańka i Kubackiego, skoro jeden w ogóle nie ogarniał, gdzie jest, a drugi wszystko złośliwie komentował, twierdząc, że to skocznia dobra dla plebsu, a nie dla skocznej śmietanki.

Kiedy to powiedział, wybuchnęłam śmiechem prosto mu w twarz.

— Mają robić kontrolę antydopingową jutro przed indywidualem — wpadł do domku zdyszany Grzesiek. — Niezapowiedzianą, więc Niemcy, oczywiście, wiedzieli pierwsi.

Zniszczoł, który właśnie dopinał swój kombinezon, uniósł brwi w zdziwieniu.

— Serio? — nawet mnie szoknęło.

— A ty myślisz, że czemu się ruskie wycofały z całego weekendu? — Skrobot uśmiechnął się zjadliwie.

Ale naszych to niespecjalnie ruszyło.

— Boi się tylko ten, kto ma coś na sumieniu — palnął tonem księdza na kazaniu ryżawy bałwan, po czym zarzucił sobie narty na ramię i polazł w trzy dupy.

Pierwsza seria ciągnęła się jak ciasto zakalcowate. Nasza ekipa prawilnego wpierdolu pod wodzą Łukasza Kruczka zajmowała dumne piąte miejsce, aczkolwiek w czołówce było ciasno jak (zapewne) w szafie Alutki. Prowadziły norweskie szumowiny i krętacze, drudzy byli słoweńscy szmuglerzy rośliny zwanej z łacińska cannabis, ex aequo na trzecim miejscu stały zaś dwie drużyny szwabskie: Autriacy i Niemcy. Traciliśmy do nich sześć i jedną dziesiątą punktu. Każden jeden z naszych musiałby chyba z pięć metrów dalej skoczyć, żebyśmy wbili na podium. Generalnie więc była porażka na całej linii. Najlepiej radził sobie Miszczu, bo to jego ulubione Willingen było przecież, a w dodatku Ewa zadzwoniła na godzinę przed konkursem, że dzidziuś ma się bardzo dobrze i rośnie jak na drożdżach. Tu już w ogóle był wniebowzięty, że mu się potomek najprawdopodobniej uda.

Czekaliśmy na drugą serię już pół godziny. Na telebimach pokazywali non-stop czerwone światło za belką startową, prawie urwane chorągiewki i gębę szefa wszystkich szefów, to stare dziadzisko z Austrii, Waltera Hofera. Widział, że wiatr chce łeb urwać, ale szedł w zaparte, byle kasy natrzepać, byle mamona się zgadzała. Za hajs FIS baluj, a co. A my siedzieliśmy, dupy odmrażaliśmy i mózgi nam chciały eksplodować od narzekania mendy szaflarskiej. Jednym słowem — kiedy byś nie pojechał do Szwabolandii, to zawsze skaranie Boskie będzie.

W pewnym momencie na pokazali Hofera po raz trzydziesty chyba, ale... nie miał krótkofalówek, tylko komórkę. Skrobot parsknął śmiechem.

— You used call me on my walkie-talkie... — zanucił Drakeʼa, a reszta ekipy podchwyciła.

No boki zrywać. Nie byłam w sosie, bo ja tu być zadowolonym, kiedy nie czujesz ani dupy, ani brody, ani postępu u swoich podopiecznych. Do czego tu kły ziębić?

Staliśmy przed budką czterdzieści minut tylko po to, żeby się dowiedzieć, że wszystko to w pizdu poszło i na nic się nie przyda, bo konkurs odwołany.

Utopcie mnie w topniejącej zaspie, błagam. UTOPCIE MNIE, PÓKI NIE JEST ZA PÓŹNO.

Po powrocie do hotelu poprosiłam obsługę restauracji o zalanie wrzątkiem mojego ulubionego earl greya w moim nowym ulubionym kubku. Pizgało mi tak, że zębami mogłabym Macarenę wydzwonić. Na szczęście, od środka rozgrzewała mnie urocza do porzygu rozmowa telefoniczna Sierściucha z tą swoją nieszczęśnicą, prawdopodobnie najbardziej poszkodowaną kobietą na świecie, Kaśką. Zastanawiałam się długo, czy mu nie zrobić szybkiej operacji mordy wrzątkiem, ale ostatecznie szkoda mi było tej dobrej herbaty, więc miał matoł szczęście. Ale nie miałam tak przesrane, jak Zniszczoł zza ściany, który musiał odpierać nieustające ataki Mustafa na swoją osobę. Ja bym go zrzuciła z tego naszego wspólnego balkonu, ale że Rudy był sierota, to go oszczędził.

Dobrze tak frajerowi. W czasie kolacji w ogóle nie zamienił z nikim słowa, bez przerwy pinkolił na tym swoim żałosnym androzłomie, a paraliż z gęby to już mu w ogóle nie schodził. Gdyby nie to, że siedziałam za daleko, to bym mu wydźgała oko widelcem. Normalny wieśniak! Latać to by jak odrzutowiec chciał, ale savoire-vivreʼu się nauczyć to już ni ma komu! Ja to powtarzałam i powtarzać będę: KSIĄŻĘTA JUŻ WYGINĘŁY, TERAZ ZOSTAŁ TYLKO PLEBS.

Jedyne, co mnie pocieszało w tej zasranej Szwabolandii, to ten kubek.

Następnego dnia wcześnie rano debile wytargały mnie na rozruch. Oczywiście, najpierw prawie wyrwałam framugę drzwi, bo tak się zapierałam, ale koniec końców się zgodziłam — zwłaszcza po tym, jak spojrzałam na swój bebech. Matoły próbowały odwalić taką szopkę, jak w Lillehammer i zostawić mnie z tyłu, ale nie dałam się im wyrolować i trzymałam Zniszczoła za kurtkę, więc kiedy zaczynał przyspieszać, musiał zwalniać — inaczej wróciłby do hotelu półnagi. Przez całą godzinę nasłuchałam się przerobionej pod Hofera wersji Hotline bling, miałam ochotę zatkać sobie uszy śniegiem, bo mi mózg zaczynał krwawić.

Wróciłam spocona jak świnia, urobiona jak wół i w ogóle to bym najchętniej zasnęła w tych przepoconych ciuchach i basta. Zebrałam jednak swoją szacowną dupę i powlokłam się do łazienki. Niby nic, wszystko w normie, namydlam swoje spasione cielsko, nucąc You used call me on my walkie-takie, kiedy zorientowałam się, że te ściany są cieńsze, niż mi się pierwotnie wydawało.

— ...że sprytnie sobie to Grzywek wymyślił, nie powiem.

Zakręciłam kurek, słuchając, jak skapuje ze mnie woda. Prawie na nią syknęłam, bo przez to nie słyszałam, co gadają. Jakieś cymbały stały na naszym wspólnym balkonie, jak nic.

— O czym ty bredzisz? — TAK, TO BYŁ GŁOS CZŁOWIEKA O BRODZIE GNOMA.

Powoli i po cichu otworzyłam drzwiczki kabiny.

— No o tym z NIĄ — Rozpoznałam słodki głosik Sierściucha.

— Jaką NIĄ?

WŁAŚNIE, KURWA, WYGADAJ SIĘ WRESZCIE!

Usłyszałam czyjeś pełne politowania westchnienie, po czym sierota kotowata jedna wreszcie to wypluła:

— No z Sochą.

Zdębiałam. Wyszłam po cichu z brodzika (jakby mnie miał kto przyłapać, regularny debil), a moje uszy same się nastawiły jak anteny. Z jakichś nieznanych mi powodów moja pikawa dostała świra.

— Aaa, że ten przekręt z Kruczkiem?

Co. To. Ma. Kurwa. Znaczyć. Ja się. Kurwa. Pytam.

Wdech, wydech. Starałam się uspokoić, chociaż miałam ochotę wyskoczyć z tej łazienki jak mnie Pan Bóg stworzył i wydusić z nich obu prawdę. Przeszkoda polegała jednak na tym, że na mój widok mogliby dostać zawału, zanim zdążyłabym się czegokolwiek dowiedzieć.

— Ta — odmruknął Sierściuch. — Taka z niej mądrala, a jakoś się nie połapała.

Czy te zasrańce właśnie mnie obgadują?! Jak im tam zrobię wjazd...

Kubacki prychnął pogardliwie. Proszę bardzo, druga mądrala — gówno skacze, ale do złośliwości pierwszy.

— Przecież ten dekiel by na to nie pozwolił. Upatrzył w niej sobie psiapsiółkę i nie odpuści. Myślisz, że nie dopuściłby jej do prawdy, gdyby nie wiedział, że Socha wyrwie mu jaja, jak tylko się dowie?

Jaja to ja bym mogła oderwać i bez okazji — za żywota.

Serce mi tak waliło, że niemal zagłuszało rozmowę. Ale te durne jełopy nie umiały, oczywiście, się wysłowić normalnie, tylko jakimiś grypsami waliły.

— Czyli co, uważasz, że Grzywa nigdy nie powie swojej najlepszej przyjaciółce, że to wszystko było zaplanowane? Że jedna z największych przygód w jej życiu wydarzyła się, bo on tak chciał?

Halo? Proszę przysłać pogotowie.

Kubacki musiał Sierściuchowi przytaknąć, czy coś w tym guście, bo następne było tylko prychnięcie tego drugiego.

— Grzywa w życiu by nie zaryzykował utraty kontaktu z tą wariatką — puściłam to mimo uszu dla dobra szaflarskiej mendy — dla takiego szczegółu. Przecież wyszło na dobre, nie? Zaaklimatyzowała się, nawet nas polubiła. Będzie miała co opowiadać wnukom. Wyobrażasz sobie, co by tu się działo, gdyby Zniszczoł z tym swoim uśmiechem wparował za ścianę i powiedział: Hej, Antoś, wiesz, tak w sumie to jak cię zobaczyłem, to sobie pomyślałem, że byłabyś dobra jako asystentka Kruczka i zaplanowałem cały ten szwindel. To co, idziemy na kawę? Stary, pierze by latało w powietrzu, a z Grzywy zostałaby mokra plama.

I zostanie.

Telepiąc się w furii jak osika, zrobiłam turban na głowie, a drugim ręcznikiem przewiązałam najważniejsze partie ciała. Mając bardzo głęboko w odbytnicy, czy zrobię plamy na podłodze i co sobie inni pomyślą, wyparowałam z łazienki i bez pukania wtargnęłam do pokoju tego antychrysta. Stojący na balkonie Sierściuch i Kubacki natychmiast się do mnie odwrócili i weszli do środka.

— Gdzie jest ten kutasiarz? — zapytałam, ledwie trzymają nerwy na wodzy, zanim te dwa cymbały zdążyły się odezwać.

Już ja im, kurwa, zrobię z dupy jesień średniowiecza.

— Kto? — W oczach Kota widziałam narastające przerażenie.

— Zniszczoł, a kto, ciemna maso?!

Sierściuch wskazał na drzwi łazienki. Bez wahania podeszłam do nich i zaczęłam w nie walić z całej siły. Że się nie rozwaliły, to cud był szwabski normalny.

— ZNISZCZOŁ, WYŁAŹ STAMTĄD! SŁYSZYSZ MNIE?! WYŁAŹ! W TEJ CHWILI!

Nie trwało długo, a jełop wylazł — mokry, z ręcznikiem na biodrach i zdezorientowany jak ślepe dziecko we mgle. Nie dość, że mi nerwy nadszarpnął, to jeszcze wzrok chciał uszkodzić swoją chuderlizną. Długo sobie tak nie postał, bo od razu złapałam go za ramię i przycisnęłam do ściany, swoim przedramieniem blokując mu szyję.

— TY ZAKŁAMNY GNOJU! — wrzasnęłam, że aż mnie musieli pięć pięter wyżej usłyszeć. Ale miałam to w dupie, byłam taka wściekła, że mogłabym mu skręcić kark bez większych skrupułów. — Chcę, żebyś mi zaufała, co?! Skąd to wziąłeś, z Bravo Girl?!

Wiercił się, ale nie mógł się ruszyć.

— Antek! — krzyknął wreszcie, bezskutecznie próbując odciągnąć moje przedramię od swojej szyi. Miałam puścić jedyną rzecz, która go trzymała wedle moich zachcianek? Pff. — Możesz uspokoić i mi łaskawie wyjaśnić, co się roi w tej twojej... — zawahał się, szacując poziom furii w moich oczach. Cóż, raczej nie schodził poniżej: URWĘ CI JAJA. — ...głowie?!

— Hmm, no nie wiem — udałam, że się zastanawiam — może mam problem z tym, że CELOWO ŚCIĄGNĄŁEŚ MNIE DO KADRY?!

Zniszczoł zbladł; bardzo dawno nie widziałam na tym jego ryju niczego poza trwałym paraliżem radości i szczęścia, a teraz wyglądał, jakby zobaczył Hofera w Playboyu. Im dłużej jednak milczał, tym silniejsza była moja chęć rozszarpania go na strzępy.

— Skąd... skąd to wiesz? — wybąkał.

— Podziękuj swoim zgromadzonym tu kameralnie przyjaciołom — sarknęłam, wskazując uroczystym gestem na zdębiałych Kubackiego i Kota. — Zapomniało im się chyba, że mamy wspólny balkon i cienkie ściany.

Zniszczoł obrzucił ich krótko piorunującym spojrzeniem, po czym ciężko westchnął, przełknął ślinę i z rozmysłem zaczął:

— Daj mi to wyjaśnić, zanim mnie zeżresz. — Nie widząc sprzeciwu, ale szał w moich oczach, ciągnął: — Kiedy pierwszy na nas wpadłaś i Bogdan cię zabrał, gadaliśmy o tym, że trener potrzebuje asystentki. — Unikał mojego wzroku, wiedząc, że nadal mam groźny szczękościsk. — Szukał jej od pół roku, ale ciągle... zapominał o rekrutacji. — Próbował się zaśmiać, ale spojrzeniem wgniotłam go w panele podłogowe. Przewrócił oczami i skapitulował. — Dobra, przyznaję, w pierwszej chwili myślałem, że jesteś kolejną groupie, bo te, które do tej pory się zgłaszały, to były napalone nastki, które chciały tę pracę ze względu na nas. — Cóż za skromność, może powinni go nazwać Modest? — Kiedy zobaczyłem cię z zepsutym samochodem na drodze, to wydawało mi się, że dostałem znak do działania: pokazałem ci, że jesteśmy pokojowo nastawieni.

Na wspomnienie tamtej feralnej wyprawy z Tymkiem poczułam jeszcze większy wkurw: na siebie, że ją wymyśliłam i na ten koreański złom, który najwyraźniej przyczynił się do jakiegoś globalnego przekrętu. Gdybym wiedziała, to w tamten dzień nie wyszłabym z domu. Nie zmieniało to jednak faktu, że mój poziom żądzy mordu rósł z każdym pojedynczym słowem tego zasranego gnoja.

— Potem ponownie spotkałem cię na Malince — ciągnął, widząc, że tylko szybko oddycham, ale jeszcze nie łapię za ostre przedmioty. — Zrozumiałem, że może właśnie kogoś takiego potrzebujemy. Wtedy wiedziałem. Podczas imprezy w moim domu pokazałaś, że jak chcesz, to umiesz okazywać uczucia. Nadawałaś się do tej roboty i byłaś naszą jedyną nadzieją. W restauracji nie byłaś wcale najlepsza, ale wkładałaś serce w to, co robiłaś. Wiedziałem, że będziesz sumienna, obiektywna, bo masz zasady — dlatego wiedziałem, że prośba cię nie przekona. Więc obmyśliłem plan. — Zacisnęłam jeszcze mocniej pięści, co nie umknęło jego uwadze, więc przyspieszył opowieść: — Ściągnąłem cię na trening, poinstruowałem Łukasza, co ma robić. Może jest nieogarnięty, ale na pewno umie być przekonujący. On wpadł na zakaz wejścia, a my po prostu uciekliśmy, żeby nie dać nikomu pretekstu do powołania ewentualnych świadków. Zresztą i tak byśmy wszyscy zaprzeczyli. Bałem się, że się nie zgodzisz, ale... poszłaś na to. Pomyślałem... — Na jego paskudnym ryju pojawił się jakiś żal, czy kij wie co. — Pomyślałem, że może nas polubiłaś i spodobał ci się ten pomysł, skoro się zgodziłaś.

Czy ja byłam w szoku? Skąd. Przecież każdego dnia ktoś na świecie dowiaduje się, że ludzie, do których z trudem przekonał się po czasie, tak naprawdę spiskowali przeciwko niemu i robili wszystko, żeby go zmusić do podjęcia decyzji, których w normalnych warunkach wcale nie musiałby podejmować. Prawda?

Ze wszystkich ludzi w tym wariatkowie, on był ostatnią osobą, którą bym podejrzewała o to, że kiedykolwiek zacznie działać na moją szkodę. Ba, nawet... zaczęłam...

Nieważne. Byłam wściekła, ale nie tylko. Znałam to uczucie. Nienawidziłam go, a jednocześnie nie mogłam uwierzyć, że obraz, który od kilku miesięcy budowałam i brałam za prawdę, okazał się jakimś jebanym falsyfikatem. Przez cztery miesiące żyłam w przekonaniu, że po latach bez Olgi wreszcie znalazłam kogoś, kto mógłby ją zastąpić — a raczej spróbować to zrobić — a tu się okazuje, że on wbił mi nóż w plecy, a teraz zamierza go powoli przekręcać, traktując to jak nic wielkiego.

Zajebię skurwysyna.

— NIE MIAŁEŚ PRAWA — zagrzmiałam, aż mi samej zadźwięczało w uszach — NIE MIAŁEŚ PRAWA DECYDOWAĆ ZA MNIE O TYM, CZEGO CHCĘ, A CZEGO NIE! Jesteś skończonym dupkiem, egoistycznym, fałszywym i wyrachowanym kawałem kutasa, który myśli tylko o sobie! W ogóle cię nie obeszło, co JA o tym pomyślę! Nieważny kto inny, ważny miłosierny pan Zniszczoł, przykładny przyjaciel, chłopak i sportowiec, kłaniajmy mu się w pas! — To była dopiero rozgrzewka. Nabierałam rozpędu przed Armagedonem. — MOJE ŻYCIE TO NIE TWÓJ INTERES! Nigdy nie był i nigdy nie będzie!

Idealną, zawsze kretyńsko uśmiechniętą twarz Zniszczoła ściągnął najprawdziwszy gniew.

Szanowni państwo, wkurwiłam wieczny kwiat lotosu, ostoję spokoju. Czy dostanę za to talon na kurwę i balon? Ewentualnie milion złotych przelewem na konto w ciągu czternastu dni roboczych.

— JA jestem egoistyczny?! — huknął taki poważny, że momentami miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. — To co powiesz o swoim dziecinnym, chamskim i prostackim zachowaniu?! Jedziemy razem na tym samym wózku już piąty miesiąc, a ty nie potrafisz nawet podziękować za przyniesienie ci durnej kawy! Wszystko robisz z łaską, wszystkich w kółko obrażasz i jeśli JA mam w dupie uczucia innych, to w takim razie jak głęboko TY je masz?!

— JA NIE PIJĘ KAWY! — wrzasnęłam, prawie zdzierając sobie gardło, bo ileż można ludziom tłumaczyć?!

— To może my sobie pójdziemy... — wymamrotał Sierściuch, razem z Kubackim skradając się do drzwi.

Natychmiast się do nich odwróciłam.

— GDZIE LEZIESZ JEDEN Z DRUGIM?! ZOSTAĆ!

Automatycznie się wyprostowali jak struny i zdrętwieli w miejscu.

Odwróciłam wzrok do Zniszczoła, który był już porządnie wpieniony i czekał na rozwój akcji. Zaraz w pięty pójdzie temu zadufanemu patafianowi.

— A co, oczekujesz, że teraz w podzięce zacznę ci bić pokłony? — sarknęłam. — Bo zmusiłeś mnie do zrobienia czegoś wbrew sobie?

W mojej blond łepetynie nie mieściło mi się, że ten kretyn mógł wpaść na coś tak poronionego. A mówią, że nieleczona choroba dwubiegunowa może być tragiczna w skutkach...

— Na dobrą sprawę do niczego cię nie zmuszałem, a jedynie podsunąłem pomysł. Sama zdecydowałaś, że wybierasz Kruczka. Zawsze mogłaś wybrać komisariat.

— HA!

Uśmiechnęłam się gorzko, przewidziawszy, że zacznie odwracać kota ogonem.

— Oczywiście. I zmarnować sobie całe przyszłe życie. Na tym polega szantaż, Zniszczoł — na maskowaniu wolnej woli groźbą drugiej, zwykle tragicznej w skutkach opcji.

— Jestem pewien, że Łukasz by nigdy nie na ciebie nie naskarżył. To nie ten typ człowieka. — Założył ręce.

Wow, mówiliśmy tak cicho, że słyszało nas tylko nasze piętro.

— Wiesz co, znam jednego takiego, o którym jeszcze do niedawna bym powiedziała: To nie ten typ człowieka. Teraz bym mu nawet miotły nie powierzyła.

Patrzyliśmy sobie prosto w oczy, bez jakichkolwiek zawahań. Atmosferę w pokoju dało się kroić nożem, a potem zrzucać ją z balkonu, próbując zabić ludzi z piętra niżej.

— Wiesz, to ciekawe — odezwał się po chwili z ta wrednym wyrazem twarzy, że miałam ochotę zrobić: łokieć, pięta, nie ma klienta — że tak mówisz o lojalności i zaufaniu, skoro sama poleciałaś do tego kurdupla Fannemela.

Uniosłam brwi, by po chwili je gniewnie zmarszczyć.

— On nie ma z nami nic wspólnego. Nie próbuj znowu odwrócić kota ogonem.

— No tak, Antonina Socha zawsze jest śnieżnobiała jak bielizna po wypraniu w Pervolu. To wcale nie tak, że zmieniłaś front.

— BO NIE ZMIENIŁAM! — zagrzmiałam. — Nie próbuj znowu się wyłgać, bo sam święty nie jesteś! A Anetka?

— AGATA!

— Gówno mnie obchodzi, jak ma na imię. Jęczałeś mi ciągle, że ci nie wychodzi, że jesteś nieudacznikiem, że nic nie potrafisz, a zamiast skupiać się na treningach, wolałeś zarywać noce i dnie, żeby z nią pisać. Najpierw miałeś w dupie swoją karierę, a potem z płaczem przylatywałeś, żebym cię pocieszyła. Gdybym wiedziała, zdeptałabym cię jak peta.

— Wypruwałem sobie żyły, żebyś wreszcie zaczęła żyć jak istota społeczna, żebyś komuś zaufała!

— Zabawne, że AKURAT TY wspominasz w tej chwili o zaufaniu.

Nie wytrzymał. Zerwał moją rękę ze swojego gardła, poczerwieniał na gębie jak Wiewiór po litrze Pana Tadeusza i zaczął się drzeć jak rodząca krowa na pastwisku:

— I taka właśnie jesteś! Pełna gniewu, nienawiści, sarkastyczna, ironiczna, brak ci skruchy i samokrytyki! Tylko ja, ja i ja! Zawsze musi być twoje na wierzchu, nie? Po mojemu albo wcale! Wszyscy muszą chodzić wokół ciebie na palcach, bo nie można wkurzyć naszej królowej wszechświata! Nie potrafisz okazywać żadnych uczuć, zachowujesz się, jakby ktoś cię zesłał do łagru i kazał odwalać niewolniczą robotę! Z kimś takim nie da się normalnie funkcjonować, jesteś chora!

— ZACHOWUJĘ SIĘ TAK, BO KTOŚ MNIE ZMUSIŁ DO CZEGOŚ, CZEGO NIE CHCIAŁAM ROBIĆ! Zniszczyłeś mi plany, marzenia, całą przyszłość! Co będę robić, kiedy skończy się kadencja Kruczka?! Zamiatać drogi czy dawać dupy na rogu?! Zamiast spokojnej magisterki, co dzień muszę się użerać z bandą bezmózgich kretynów, z których jeden wiecznie nie ogarnia, gdzie jest, drugi zachowuje się jak po ziole, trzeciemu się wydaje, że jest multimedalistą i może wybrzydzać, a w życiu konkursu nie wygrał, czwartego bardziej obchodzi własna grzywka niż wyniki, a piąty ma mentalność wiecznie zadowolonego hipisa! TO NIE JEST NORMALNE, CZŁOWIEKU!

— Skoro tak ci się tu bardzo nie podoba, to pakuj manaty i wypad! — wskazał placem na drzwi. — Wracaj do Wisły pracować w tej zatęchłej knajpce twojego wujostwa albo do domu, żeby zlizywać swoją krew z butów tatusia, kiedy ci już przypierdoli tak, że zapomnisz, jak się nazywasz!

Zapadła głucha cisza. Słychać było świst wiatru za drzwiami balkonowymi, kapanie wody z deszczownicy w łazience i ciche tykanie zegara.

Moje serce dziwnie zamarło i ucichło. Miałam wrażenie, że grunt mi się osuwa pod nogami i zaraz wywinę orła na środku pokoju, i mnie będą szwabskie doktory badać, a do takich ekscesów to ja dopuścić nie mogłam. Nie dość, że upokorzona przez bandę beztalentnych patałachów, to jeszcze zmacana przez szwargolących oblechów, podziękuję.

— Posłuchaj — odezwał się po głębokim westchnieniu, które miało chyba powstrzymać jego wewnętrznego skurwiela. Cóż, fail. — Zrobiłem to dla ciebie. — HAHAHAHAHAHAHAHA, O KURWA, TRZYMAJCIE MNIE, BO ZDECHNĘ. — Już wtedy na skoczni wiedziałem, że jesteś kimś wartościowym. To, jak zawstydziłaś się, kiedy zadzwoniła ciotka Marta albo jak zmiękłaś, wymiotując u mnie w domu — martwiłaś się, żebym nie dostał mandatu, nie opierałaś się mojej pomocy... Byłem przekonany, że wszystko, co pokazałaś wcześniej, było tylko pancerzem, ale nie wiedziałem, dlaczego się za nim schowałaś. Ale zaufałaś mi i już wiem. I jest mi bardzo, bardzo przykro, Tosiu.

Przekręcał nóż powoli, rozkoszując się tym, jak debilnie wykrzywia się moja morda z bólu. Jebany sadysta.

— Fascynujące — wycedziłam przez zęby. — Jak się w porę zgłosisz, to może od razu dostaniesz doktorat z psychiatrii. I nie jestem Tosia.

Jego paskudna, zwykle ucieszona facjata, stężała w gniewie.

— Ja przynajmniej starałem się coś zrobić z twoim życiem, skoro ty sama tego nie potrafisz — dodał ciszej, patrząc na mnie spode łba.

Wyszłam, trzaskając z drzwiami z taką siłą, że wypadł z nich klucz po drugiej stronie.

* * *

Nie poszłam z nimi na obiad. Nie poszłam na rozmowę przed konkursem. Nie odezwałam się do Sierściucha. W busie usiadłam w przodu. Przez całą drogę słychać było wyłącznie radio, bo naszą kłótnię słyszał, oczywiście, cały hotel, oprócz Kruczka, który wtedy był w trakcie telefonicznego zażegnywania sporu z żoną, więc wypalił ucieszony:

— A co wy tak siedzicie jak widły w gnoju?

Dopiero jak dostał ciszę w odpowiedzi, to mu ten durny wyszczerz z gęby spadł.

Nie miałam zamiaru odzywać się do tych zasranych zdrajców.

Nie stanęłam w boksie obok Grzesia. Poszłam sobie na trybuny, obok Helg. Wiem, że miałam odprowadzić te ameby na badania antydopingowe, ale stwierdzili, że sami sobie poradzą, więc miałam ich w dupie. Co ja się będę GANGIEM BRUTUSÓW przejmować? Oni jakoś się nie kwapili, żeby pomyśleć o mojej opinii na temat pracy u Kruczka.

Nadal byłam wkurwiona jak Szopen po koncercie. Co w ogóle trzeba mieć w głowie, że coś takiego wymyślić? To mogły zrobić tylko te matoły patentowane od Kruczka, bo przecież drugich takich popierdolonych ludzi to ze świecą szukać. Pikawa nie schodziła poniżej setki uderzeń na minutę, nawet mi zimno nie było. Wszystkie spasłe Helgi bym najchętniej łokciami załatwiła, a może by mnie nawet potem nie zidentyfikowali, bo jeszcze przed pierwszą serią zrobiło się ciemno jak w murzyńskim zadzie.

W pierwszej rundzie na zdecydowane prowadzenie znowu wyszedł Prevc. Rzygać się chciało od tych jego wygranych. Zaraz za nim czaił się Kraft, a potem Forfang. Najwyżej, bo jeszcze w pierwszej dziesiątce, był nasz Miszcz, a jedenasty stał ten ryży Judasz Zniszczoł. Wiewiór nie wszedł do drugiej serii (typowe — wygrać kwalifikacje i przejebać konkurs), Muraniek był dwudziesty dziewiąty, a Sierściuch tylko siedem oczek wyżej. Ale trzeba im oddać, że to było mieszanie kulek w bębnie maszyny losującej, a nie konkurs. Przecież co tam się wyrabiało, to przechodziło ludzkie pojęcie! Ja ze swojego miejsca słyszałam, jak Kubacki obok Grześka do krótkofalówki (którą, niestety, mieć musiałam) znowu zaczął śpiewać You used to call me on my walkie-talkie i miałam ochotę rzucić nią w tego imbecyla, ale szkoda było mi sprzętu drogiego, to odpuściłam. Szkoda mi zresztą było marnować cokolwiek na tych Judaszów. Hofer z Tepešem naprawdę robili, co mogli, żeby napsuć nam krwi i świetnie im szło.

W przerwie gapiłam się w reflektory oświetlające Mühlenkopfschanze, w morze Szwabów wokół mnie, w kupę śniegu i prawie poszarpane przez wiatr chorągiewki. DJ zapodawał jakiś tłusty bit, ale byłam taka naelektryzowana, że jak bym mu tam podeszła, to bym mu tę konsoletę wysadziła w powietrze.

Na myśl o dzisiejszym przedpołudniu robiło mi się słabo. Miałam mętlik w głowie. Czujecie to? Ja. Nie wiedziałam, czy sama iść się powiesić czy to ich wziąć na sznur. Podejrzewam, że oni wszyscy razem wzięci byliby lżejsi niż ja, przy mnie każda gałąź by się załamała. Obecność Helg nie pomagała mi w logicznym myśleniu.

Wyglądało na to, że z Willigen miałam przywieźć tylko jedną dobrą rzecz — kubek z Milki.

Nagle muzyka ucichła i zabrał głos Goebbels zza konsolety. Chrząknął, kaszlnął, a potem zaczął szwargolić. Zrozumiałam go piąte przez dziesiąte, a pikawa mi momentalnie zaczęła tak walić w klacie, że mogłaby komuś spuścić wpierdol. Poczekałam chwilę na komunikat po angielsku, żeby mieć pewność.

— Polish competitor, Aleksander Znis... Znisto... well, nevermind. He has been disqualified due to steroids.

I zanim zdążyłam zatkać tę swoją niewyparzoną gębę, zaczęłam się wydzierać na całą skocznię jak zarzynana świnia.

¹ Jestem świadoma, że tamto nie było porównaniem homeryckim – dopowiadam dla ewentualnych czepialskich.

Witam uroczyście szanowne grono!

I tak oto dotarliśmy do punktu bezpieczeństwa Nie-lotnych, za którym nie można wylądować z telemarkiem. Jak widać można się nawet stoczyć.

Tak, dyskwalka. Zdecydowałam się na nią, a nie na wypadek, bo wypadek jest straaaasznie oklepanym motywem w opowiadaniach o skoczkach. Kochaś wymachuje bezradnie rękami w powietrzu, a potem się turla po zeskoku i biedna Mary Sue musi biec do szpitala, w którym on leży, muszą się tłumaczyć i obwiniać samych siebie, przepraszać, godzić się… A tu nie dość, że nie ma kochasia, to jeszcze nie ma wypadku. :D Mam nadzieję, że nie jesteście zawiedzeni? Naprawdę starałam się być odrobinę oryginalniejsza od reszty, choć pewnie motyw dyskwalifikacji za doping już się gdzieś zdarzył.

Jak to będzie dalej? No ja wiem, gorzej z Wami. :D Obiecuję, że szybko się sprawy nie wyprostują, przynajmniej nie dla duetu Zniszczoł-Socha. Swoje pięć minut będzie miała reszta zespołu. W końcu wnet zakończenie sezonu w Planicy, no nie? Trzeba się aktywować.

Chciałabym jeszcze wyjaśnić kwestię zgody Tośki na propozycję Kubackiego z 13. rozdziału. Nie chciałam tego robić, bo dobry autor nie wyjaśnia swojego dzieła — ale ja nie jestem dobrym autorem. :D Otóż odpowiedź tkwi w samym tekście:

Menda uniosła cwaniacko brew.

— Poza tym, jesteś z nami tu trzeci miesiąc trochę wbrew sobie. Czy się mylę...?

Zacisnęłam dłonie, gotowa przylać mu w tę jego gnomią facjatę, na której teraz widniała satysfakcja stulecia. Myślał, że taki jest spryciarz, co? Ja bym mu pokazała mój spryt, to by od razu padł na kolana i błagał o litość. A potem by posłuszny był jak tresowany york.

Wzrokiem więc dawałam mu do zrozumienia, że gdyby to było legalne, już by dawno został wgnieciony w śnieg jak paskudny robal.

Widząc, że zgrzytanie zębami nie pozwala mi przemówić, on zabrał głos:

— Socha, ja wiem, że ty jesteś mentalnie pożeniona ze Zniszczołem, ale ten jeden raz to chyba może mi wyświadczyć przysługę koleżka z kadry.

Wypowiedź Dawida, w połączeniu z niewerbalną odpowiedzią Tosi, można interpretować dwojako: jako to, że Kubacki „rozszyfrował” fakt, że Tośce zaczęło sprawiać przyjemność przebywanie z nielotami Kruczka lub to, że Mustaf wykazał się sztuką erystyczną, gładko argumentując fakt, że przecież przez cały czas Tośka robi wbrew sobie, więc kolejny raz nie zrobiłby jej różnicy. Wybór drogi interpretacji — także własnej, trzeciej — zostawiam Wam. ;)

Tak swoją drogą: na Twitterze wybraliście, że Waszą ulubiona postacią jest Olek, najlepsza impreza była ze Słoweńcami, a największa grupa odbiorców znajduje się w przedziale wiekowym 17-20 lat, nie jest źle! :D

I jak? Zaskoczeni czy nie bardzo?

Zaciekawieni czy przekonani, że wiedzą, co się dalej stanie? :D

I czy ktoś zauważył analogię...?