12. Kuttin zawodowiec

Honestly, can you believe

We crossed the world while itʼs asleep?

Iʼll never trade it in

‘Cause Iʼve always wanted this and

Itʼs not dream anymore

Itʼs worth fighting for

Paramore — Looking Up

— Co to ma znaczyć?!

Jeśli wam powiem, że byłam u kresu wytrzymałości nerwowej, to się zdziwicie?

Ja też nie.

— Wyłóżmy to bezpośrednio: zarezerwowała pani dla mnie sześć łóż małżeńskich.

Patrzyłam na to bezmózgie, blondwłose cielę za kontuarem, próbując nie przerobić go na tatar. Ja rozumiem, ja to naprawdę rozumiem — sama jestem blondynką, myślenie czasem przychodzi z trudem — ALE NIE, KURWA, SŁUCHANIE.

— Dla polskich skoczków, ja — padła elokwentna, niezmieszana niczym odpowiedź.

HELENA, MAM ZAWAŁ.

— Czy pani jest głucha?! Powiedziałam: SZEŚĆ POKOI DWUOSOBOWYCH!

Przysięgam, gdyby ten kontuar był niższy, to recepcja dawno zamieniłaby się w krwawą łaźnię. Ja nie wiem, ale chyba trzeba sobie specjalnie zaznaczać, jakie mają być łóżka, tak czy nie? Cóż, najwyraźniej Norwegia to stan umysłu. Widać po Hildem.

— Dla sześciu małżeństw, ja.

Wyglądało na to, że polska kadra skoczków narciarskich była grupą małżeństw homoseksualnych.

Za moimi plecami stała cała ekipa, poirytowana, śpiąca i zmęczona. Chwała Bogu, że Sierściuch po tych swoich żenadach w Sapporo w domu został, bo jakbym jeszcze jego zrzędzenia miała słuchać, to świat by wybuchnął. A już na pewno mój mały łeb. Przywlókł się za niego z nami Stękała, który też już miał minę terminatora.

— Nie mówiłam o żadnych małżeństwach! — wydarłam się. Postanowiłam jednak dla bezpieczeństwa świata wziąć głęboki wdech, licząc w zastraszającym tempie do dziesięciu. — A nie da się tego jakoś odkręcić?

— Ja, zaraz zobaczę, co jest wolne. — Norweska blondi zaczęła stukać swoimi kolorowymi, sztucznymi szponami w klawiaturę i ciężko analizowała to, co pokazywał monitor. — Mogę dać pięć dwójek, ale jeden apartament małżeński musi zostać, ja. — Potaknęła głową dla potwierdzenia własnych słów.

— ZAKLEPUJĘ DWÓJKĘ! — wrzasnęli wszyscy unisono.

Powoli przeniosłam rozwścieczony wzrok na Zniszczoła, który trochę jakby się obawiał kataklizmu. Numer do psychiatry, na cito poproszę...

— Ale państwo i tak są parą, ja? — Zamrugała sztucznymi rzęsami, co tylko przelało czarę nienawiści.

— ZNISZCZOŁ, TRZYMAJ MNIE, BO ZARAZ JĄ PRZEROBIĘ NA FILETA Z ŁOSOSIA! — wrzasnęłam zupełnie po polsku.

Aleks natychmiast podszedł, przytrzymał mnie za ramiona i próbował mi coś bredzić o oddechu, KIEDY JA STARAŁAM SIĘ NIE ZARŻNĄĆ TEJ DURNEJ RECEPCJONISTKI.

— Przepraszam, koleżanka nie lubi, gdy się jej imputuje, że jest między nami... jakikolwiek związek — bąknął przepraszająco, bo baba miała minę, jakby ducha zobaczyła.

Ducha to ona mogła — wyzionąć za moment.

Zniszczoł jednak zabrał z kontuaru kartę do pokoju, rozdał pozostałe reszcie i powoli, trzymając mnie za plecy, zaprowadził do naszego pokoju. Z pierdolonym łóżkiem małżeńskim, które — jakby na domiar złego — miało tylko jedną kołdrę. Weekend w Trondheim zaczął się więc raczej do dupy. Rzuciłam swoją torbę podróżną z poczuciem beznadziei na podłogę, po czym opadłam na wznak na ten nasz wspólny barłóg, który zafalował jak materac wodny. To samo po chwili uczynił Zniszczoł i już przeczuwałam, że dzisiejszej nocy dojdzie do krwawego mordu, bo bałwan zajmował zdecydowanie zbyt dużą powierzchnię. Myślałby kto, że taki szczypior będzie niezauważalny pod kołdrą. Pff...

Zniszczoł westchnął ciężko. Ku zdziwieniu wszystkich dookoła (w tym samych Norwegów), pogoda w Trondheim była całkiem obiecująca: temperatura na minusie, słoneczko w pełni, śniegu po pas i, co najważniejsze, bezwietrznie. Kruczek już od granicy ręce zacierał, że będzie skakanie jak ta lala. A ja tam nosem kręciłam, bo w Norwegii to jak w Finlandii — wiatr pojawia się zawsze wtedy, kiedy nie ma, czyli na czas zawodów. Pożytku z tego brak.

— Ja nie wiem, czy twoja dziewczyna mnie nie zabije — zagadnęłam, nie powiem, całkiem z kosmosu.

— Przecież ty jesteś moją jedyną dziewczyną, Tosiaczku! — Cymbał zaczął się śmiać jak debil, po czym niemal mnie zmiażdżył, próbując przytulić.

— Bleeee, Zniszczoł, opanuj się! — Natychmiast odepchnęłam bałwana tak, że prawie spadł z łóżka.

Będzie mnie obłapiać, zboczeniec jeden patentowany! On i Kubacki stanowiliby idealny Pedobear Team.

Spojrzałam na zegarek.

— Trzeba się ruszać. Za pół godziny idziemy na obiad.

Wstaliśmy na równe nogi, a ten się znowu wyszczerzył jak półmózg.

— Co zamówimy, kochanie?

Spojrzałam na niego moim wzrokiem płatnego mordercy.

— Nie drażnij lwa, Zniszczoł!

Zaśmiał się, ja wywróciłam oczami i wreszcie wyszliśmy z tego pokoju przyszłych tortur.

Pierwszego dnia odbywały się tylko treningi, mające na celu raczej zapoznanie się ze skocznią niż faktyczną próbę wyników. Co by nie mówić, część z naszych już tu kiedyś była, a skakali, jakby dopiero co narty do ręki dostali. Miszczunio kręcił się jak zawsze w pierwszej dziesiątce i, o dziwo, dołączył do niego Stękała. Natomiast cała reszta, czyli Zniszczoł, Muraniek, Żyła i Kubacki, mogli sobie piątki z Kazachami przybijać. Kruczek w gnieździe miał minę, jakby chciał z niego wyskoczyć. W sumie się nie dziwię — tamtego dnia oficjalnie się do nich nie przyznawałam.

Tylko posłuszne buldożki Kuttina chodziły jakieś przybite i oczy podkrążone miały. I zachowywały się co najmniej dziwnie. Ale niech im będzie — może po prostu robili artystyczny performens, żebyśmy się mocno zdziwili podczas konkursu. Jakby dobra dyspozycja Szwabów po tylu latach skoków narciarskich jeszcze mogła kogokolwiek zdziwić.

Za to w naszej kadrze cuda na kiju się działy, bo oto menda społeczna numer jeden, największy wrzód na zdrowym organizmie skoków narciarskich, kretyn stulecia i rokroczny kandydat do Kauczukowej Kulki Dawid Kubacki, siedział cicho, nikogo głupimi swoimi docinkami nie drażnił (a przynajmniej nie tak często), nikomu nie wadził i nawet nie twierdził, że on to wszystko wygra w tym zasranym Trondheim. Musiałam aż sobie kreskę w kalendarzu postawić, bo to był dziw światowy i wynaturzenie. Ciekawiło mnie tylko, co go tak pchnęło ku tej zmianie. Może mu ktoś wreszcie mordę za tę głupią gadkę obił? Jeśli tak, to chciałabym go poznać. I kwiaty mu posłać.

Po blamażu dziennym na skoczni przyszedł czas na blamaż nocny w moim, przepraszam — NASZYM łożu małżeńskim. Jak już się oboje wykąpaliśmy, to od razu wlazłam pod kołdrę i po chwili zastanowienia uczynił to Zniszczoł. Przez moment leżeliśmy odwróceni do siebie plecami w absolutnej ciszy, bo zrozumieliśmy, że jedna kołdra to będzie dużo za mało.

— Zimno mi, do kurwy nędzy — oznajmiłam, nie powiem, całkiem burkliwym tonem.

Zniszczoł westchnął.

Usłyszałam szelest pościeli i zrozumiałam, że bęcwał się przekręcił twarzą do moich pleców. Co kto lubi, prawda?

— To może ja ci całą tę kołdrę oddam, co? Bo ja tam nie potrzebuję.

Natychmiast odwróciłam się do niego facjatą.

— Chybaś się ze słupem zderzył, nie ma szans! — krzyknęłam, bo burak miał takie pomysły, że nawet Kruczek ze swoim wymarszem na skocznię w bokserkach wypadał przy nim blado (i tu wcale nie chodzi o to, że trener był nieopalony). Jeszcze by mnie finansowo obciążyli za straty na Zniszczołowym zdrowiu i tyle by było. — Idę poprosić o drugą. — Wygramoliłam się z pościeli, ale nim zdążyłam założyć bambosze, mój osobisty bambosz krzyknął:

— Czekaj, idę z tobą!

Szlag mnie trafiał już na samą myśl, że będę musiała z tym blond plastikiem przy komputerze gadać, ale trzeba być twardym, a nie miętkim, tak mi zawsze powtarzali. I ja się tego do dziś trzymam.

— Może ja z nią pogadam — odezwał się z niepewnym uśmiechem rudawy bałwan, a ja wzruszyłam ramionami. Bo jak tak się palił do rozmów poniżej pewnego poziomu, to co ja mu bronić miałam.

Okazało się jednak, że przyszła nocna zmiana i koleżankę szponiastą dmuchaną lalę zmienił kolega gej. Cóż, z dwojga złego lepiej z tej strony, jak to padło kiedyś w bardzo mądrej bajce*.

To wcale nie zabrzmiało teraz dwuznacznie, wcale a wcale.

Po kilku minutach kulturalnej nawijki Zniszczoła, recepcjonista-waginosceptyk przyniósł nam grubą, ciepłą kołdrę, którą bęcwałowi od razu zabrałam i się weń owinęłam. Bo pizgało jak w Kieleckiem. Jak ten urwipołeć umiał wytrzymać w takiej letniej piżamce, tego nikt nie wie.

Niestety, pod pierzyną znowu zaległa głucha cisza. Na kwadrans, ale jednak. I ja bym ją nawet doceniła, ale nie W ŁÓŻKU MAŁŻEŃSKIM Z JAKIMŚ WYPŁOSZEM Z RUDYMI KŁAKAMI.

— Ty wiesz, ja myślałem nad tym twoim Tajnerem i Harachovem, i muszę przyznać, że masz jaja — powiedział z dziwnym bananem do sufitu Zniszczoł, a po chwili spojrzał na mnie.

Wzruszyłam ramionami.

— W tej kadrze ktoś musi.

Bałwan strzelił mnie łokciem w żebra i się zaśmialiśmy.

Czaicie to? Przeczytajcie dobrze.

Zaśmia l i ś m y się.

Jeśli Zniszczoł to głęboko zdziwiło, to nie dał tego po sobie poznać. A może go wcale nie zdziwiło? Socha w końcu też człowiek, nie? Zdarza jej się śmiać, i to nie tylko z szaflarskiej mendy i jego taktyk konkursowych.

— Zanim zaśniemy, muszę powiedzieć ci jedną rzecz — odezwał się znowu.

Westchnęłam. Burak chyba nie miał zamiaru się zamknąć.

— No co?

— Agata nie jest moją dziewczyną, nawet się nie całowaliśmy — oznajmił bez ogródek, czym wywołał u nie tylko wywrót oczami.

— Super, Zniszczoł, ta informacja odmieniła moje życie i CV — warknęłam. — A teraz zamknij się i śpij.

Odwróciłam się do niego zadkiem, usłyszałam jeszcze tylko jego westchnienie i próbowałam zasnąć. Niby miałam zamknięte oczy i w ogóle, ale po głowie hasały mi jakieś dziwnie pozytywne myśli. I odpuścić nie mogły. Zaczęłam więc tradycyjnie liczyć odstrzelone szaflarskie mendy, tym razem wraz ze Zniszczołami, ale musiałam dojść do trzystu, żeby zasnąć.

Nawet nie wiem, kiedy i jak to uczyniłam, ale odpłynęłam dziwnie zadowolona.

— EKHEM, Socha, jak chcesz zrobić Grzywie dobrze, to musisz się TWARZĄ odwrócić. — Oczywiście, że Kubackiemu nic nie dolegało. Takie mendy zawsze są odporne na wiedzę, trudne do zabicia. A do zabicia niewiele już brakowało... — Taka z ciebie żona jak z koziej dupy trąba...

Żaden dzień, który zaczyna się drażniącym głosem Mustafa, nie może skończyć się dobrze.

Wzdychając w próbie uspokojenia nerwów, otworzyłam najpierw jedno oko — ciemność. Drugie oko — owłosione nogi. Zajęło mi aż trzy sekundy, żeby się zorientować, jak leżę. A leżałam bardzo, bardzo, kurwa, BARDZO nisko na brzuchu Zniszczoła. Wrzeszcząc jak opętana, zerwałam się na równe nogi, celując palcem w półprzytomnego, budzącego się RYŻAWEGO EROTOMANA.

— Ty zboczeńcu! Ty perwersie! Co zrobiłeś w nocy, co?! Przyznaj się, antychryście jeden!

Jęcząc i przecierając, Zniszczoł jak gdyby nigdy nic, ale ze skwaszona miną, usiadł.

— Antychryście? — Spojrzał na mnie, mrużąc oczy.

Kubacki zachichotał jak złośliwy chochlik, na co zgromiłam go spojrzeniem. Które, oczywiście, nie podziałało na tego bezmózgiego imbecyla.

— Tosiek, ja nic nie zrobiłem! — warknął po chwili ciężkiego, porannego łączenia wątków. — To nie moja wina, że sama się do mnie w nocy przykleiłaś! Co miałem zrobić, zrzucić cię na podłogę?!

Gały mi miały lada chwila spierdolić z oczodołów. Kubacki uśmiechał się triumfalnie.

— Sa-sama...? — bąknęłam, ledwie oddychając.

— Taaa — jęknął Zniszczoł, którego światło dzienne nadal raziło.

Houston, mamy, kurwa, jebitny problem. Może byś pofatygował swoją dupę i pomógł?

— A mogłeś mnie zrzucić! — warknęłam.

— Żebyś mnie na miejscu zatłukła?! Chyba się z choinki urwałaś!

No dobra, miał rację. Prawdopodobnie przerobiłabym go na tatar. Ale tak mnie zatkało, że nadal gapiłam się na niego, nie wiedząc, czy go potraktować z buta czy ozłocić. Przy czym but wydawał się jednak realniejszy w moim przypadku.

Zniszczoł westchnął ciężko.

— Czy z tobą każdy poranek zaczyna się od krzyku?

— Ale sam wybierasz, z jakiego powodu.

Uśmiechający się z dwuznaczności mojej odpowiedzi Kubacki został siłą wytargany z pokoju. Zbieraliśmy się z dobry kwadrans, psiocząc na siebie z tym rudawym cymbałem, i generalnie byliśmy bardzo niezadowoleni z poranka.

A co to moja wina była, że mnie zboczeniec jeden ułożył dziwnie we śnie?!

— Przez ciebie zmarzłem jak cholera!

— Ponoć nie potrzebujesz kołdry w nocy — sarknęłam.

— A ty najwyraźniej potrzebujesz dwóch!

— Ooo, wypraszam sobie, to było nieświadome!

Ledwie zdołaliśmy przekroczyć próg pokoju, a coś wielkiego i jasnowłosego uwiesiło nam się na plecach.

— To co, Zniszczołowie? — odezwał się znów wesół jak skowronek niepytany Kubacki. — Pora na terapię małżeńską!

Jednym ruchem zrzuciliśmy łapska mendy z naszych ramion.

— Ja ci zaraz zrobię terapię szokową metodą pięści Sochy! — warknęłam i zostawiłam go za plecami z głupim wyszczerzem.

Podczas śniadania doszło do mnie, jak mało spałam i jak bardzo chciało mi się do domu. Te podróże to koszmar jest, słowo daję. Tylko się przesiadasz z samolotu w samolot i nawet nie masz kiedy waliz wypakować. Ledwie zjesz w domu grochówę, a już ci Kruczek dupę zawraca, dokąd jedziemy następnym razem i czy już mu dawałam bilety, i że on na pewno je zgubił, i że co on ma teraz zrobić, że on wszystko zaprzepaścił. To mu tłumaczę spokojnym tonem, że MA SIĘ, KURWA, OGARNĄĆ, BO W JEGO WIEKU BY WYPADAŁO wszystko mam pod kontrolą, a bilety dopiero będę drukować.

Niektórzy, nie powiem, trochę spięci byli. Wiewiór zaczął chyba stosować poluzowaną filozofię życiową Jana Ziobry, bo od zwycięstwa w Zakopanem nic nie było w stanie go zestresować. Wcześniej to trochę miał pietra przed samymi konkursami, ale teraz — absolutnie.

Inni się nie stresowali, bo nie wiedzieli, czym powinni.

— Ale... że co teraz jest? — spytał elokwentnie Muraniek, zatrzymując łyżkę z owsianką w pół drogi do gęby.

— Że kwalifikacje, baranie! — odezwał się Pieter. — Klimek, co ty bierzesz? Weź se następnym razem pół dawki...

— Nie daj się wykiwać swojemu dilerowi jak Wiewiór — stwierdził złośliwie Mustaf.

A żebyś się tą zakrztusił tą kanapką, gnomie jeden paskudny ogrodowy...

— Te, Mustaf! — Żyła pogroził mu palcem. — Ty woli mojej dobrej na pokuszenie nie wystawiaj! Bo możesz się kiedyś ciężko zdziwić!

Jak się chłopczyki przestały wykłócać o każde gówno, to ruszyliśmy w pełnym rynsztunku na skocznię.

Tam się dopiero dziwa działy.

Austriaki to blade były jak dupa zimą, takie jakieś się chore wydawały i bez życia. Nie to, co radosny Stękała, którego mina mówiła: Rozpierdolę was tu wszystkich. O, i taką postawę to ja rozumiem. A nie tam jakieś stany agonalne. Muraniek w końcu ogarnął, gdzie się znajduje i, co najważniejsze, po co się tam znajduje, więc zaczął się rozciągać. Skrobot ubezpieczył nas we wszystkie możliwe pokłady torebek do gorących napojów, bo Laponia niedaleko, to i pizgawa większa. Zniszczoł marudny był jak baba w ósmym miesiącu ciąży, focha strzelił, udawał, że jest na mnie obrażony (a jak wiadomo, nie jest to fizycznie możliwe), a Miszczunio rad był i kontent. Kubacki znowu głowę zwiesił w kącie i nieswój siedział.

Na kwalifikacje patrzyłam tylko przez palce, bo to porażka na całej linii była.

Muraniek i menda nie przeszli ich pomyślnie, bo po skoku na sto piętnaście i sto dziesięć metrów nie można — chyba że jest to HS90. Żyle się poszczęściło, bo przy Hildem Tepešowi palec się na przycisku omsknął, wskutek czego ten zaczął się chwiać tuż za progiem i nawet setnego metra nie osiągnął. Zniszczoł w sumie serc widowni nie podbił, ale sto dwadzieścia pięć skoczył, więc siary nie narobił. A Stękała huknął sto trzydzieści i było cacy.

Na kilkadziesiąt minut przed skokiem Kamila zdarzyła się rzecz niemożliwa.

Staliśmy jeszcze w budce — to jest on, ja, Skrobot, Gębala i Zbyszek, a Miszczunio ostatecznie się mierzył, ważył i takie tam. Nagle zadzwonił mu telefon, ten się uśmiechnął do wyświetlacza, po czym wyszedł z budki. Pomyślałam sobie z przekąsem, że to pewnie ta jego żonka doskonała dzwoni, ale miałam nie być już taką ordynarną świnią, więc starałam się nie robić głupich min.

Ale nie było go i nie było, i nie było...

— Czego on się tak grzebie? — spytał Zbyszek, zerkając na zegarek. — Na górze ma zaraz być.

— Eee tam — machnął ręką Gębala. — Na upartego nie musi wcale.

Tylko że jego dalej nie było.

— Antek, weź no go tam skontroluj. — Asystent trenera brodą wskazał drzwi, więc nie bez westchnienia odłożyłam herbatę i wyniosłam dupę na mróz.

Wyszłam i co zobaczyłam? Stoch przykucał oparty o blaszaną ścianę budki, telefon mu od niechcenia leżał w dłoni, oczy miał wielkie jak własne gogle, blady był po gębie jak śnieg... Ogólnie to kontakt z rzeczywistością miał identyczny z Murańkowym, to znaczy, że równie dobrze mógł odbywać jakąś daleką, spirytualistyczną podróż w nieznane.

— Eeee... wszystko ok, Kamil?

Zaczął bezgłośnie poruszać ustami, nadal patrząc gdzieś przed siebie.

— Halo, Miszczu, żyjesz? — Nawet go lekko kopnęłam w udo dla pewności, że nie mam do czynienia z trupem.

— Nie mogę... — mamrotał. — Nie mogę dziś skakać... Nie będę już dziś skakać...

— Ale że w kwali? — No, teraz to sama pobladłam.

Pokręcił głowa, dalej coś do siebie mrucząc. Nagle wstał i zaczął iść gdzieś w pizdu.

— Hej, a konkurs?! — zawołałam za nim. — Gdzie ty leziesz?!

Machnął ręką i odburknął:

— To jeszcze zobaczę...

Aż do samych zawodów ślad wszelki po nim zaginął. Z nikim nie gadał, nic nie jadł, nic nie robił poza gapieniem się w ścianę. Jak go próbowali zapytać, co się stało, to odpowiadał, że nic. Pff, bardzo, bardzo wiarygodnie, panie Stoch.

Chcecie wiedzieć, jak wypadły zawody? Otóż jest takie słowo w języku polskim: TRAGICZNIE.

Najwyżej klasyfikowany był szósty Stękała. Potem długo, długo nic i ex aequo dwudzieści piąci Żyła i Zniszczoł. Stoch nie awansował do drugiej serii, zajmował jakieś odległe czterdzieste miejsce, bo taki był nieobecny duchem podczas skoku, że gdyby nie spiker, to można by nie zauważyć, że w ogóle wziął udział. I klapa była wielka narodowa.

Po powrocie spakowaliśmy się prędko, bo czekał nas błyskawiczny przejazd do Oslo.

* * *

Na tych portalach sportowych to takie głupoty wypisują, że włos się na głowie jeży. Na jednym na przykład opublikowali artykuł, poparty rzekomo wiarygodnymi źródłami, że Kamil Stoch się rozwodzi. Na innym stwierdzili, że od lat leczy alkoholizm i teraz wrócił do nałogu, stąd to załamanie. Z kolei jeszcze inny puścił plotkę, że Zniszczoł chodzi na dziwki.

Ja was proszę, kto to wymyśla? Aleks i dziwki? Jakby go która zobaczyła, to by nogę dała momentalnie. On przypomina strach na wróble w ogródku u mojej ciotki na wsi, a nie chłopa. A takich perwersji ze straszydłami to nikt nawet za pieniądze nie będzie spełniał. Ja bym nie spełniła, choćby mi milion zaoferowali. Niechętnie przyznam, że i ja takie bzdury czytywałam, bo i kto tego nie robi, cʼ nie? Poza tym, jako Kruczkowa asystentka muszę być na bieżąco, coby nie było, że trener reprezentacji polski ma do tyłu z informacjami ze świata hien dziennikarskich.

I właśnie miałam zacząć czytać jakieś wynurzenia na temat Fannemela, kiedy ten się zjawił jak Filip z konopi tuż obok z tym swoim mysim wyszczerzem. Nie mogłam znów być taką ordynarną świnią, więc wymusiłam swój. Nie, nie mysi — uśmiech w stylu: Lubię cię, więc ciebie zjem na końcu.

Swoją drogą, wrzuciłabym coś na ruszt, przemknęło mi, kiedy zauważyłam jakąś grupkę wcinającą kanapki.

— Cześć!

Zbaw mnie, norweski kurduplu, od zagłady mojej niechybnej.

Odpowiedziałam mniej więcej tym samym.

— Straszna pizgawica, nie?

— Taa, stóp powoli nie czuję — odburknęłam w szalik. — Jak nastroje w kadrze? Gotowi pokazać reszcie, że to wasz teren?

— Eee tam — machnął ręką norweski krasnal. — Przecież konkursy domowe to nie priorytet, prawda?

Niby metr sześćdziesiąt pięć, a rozumu więcej niż Boski Apollo.

Sekundę później rozległo się wołanie, które brzmiało jak AAAAAANDEEEEEERS!, a pochodziło od grupy zdecydowanie za bardzo ucieszonych Norwegów, popierdzielających w naszą stronę w jakichś pedofilskich podskokach. NORWESKA INWAZJA, GDZIE JEST MOJA KATAPULTA?!

Z kolei sam mój przyjaciel liliput nie wyglądał na zadowolonego z obecności kolegów.

— Anders, na pięć minut z oka cię spuścić nie można! — żachnął się w (zabawnych zapewne w jego mniemaniu) żartach Hilde, biorąc się pod boki.

— Od razu na podryw lecisz! — dowalił Gangnes. — Cześć, tak w ogóle, Kenneth jestem. — Próbując nie wtopić się w śnieg, uścisnęłam lodowatą dłoń nowego-starego narybku trenera Stöckla.

— Antek — mruknęłam.

A potem mi się zaczęli po kolei przedstawiać: i Tande, i Forfang, i Hauer, a także Hilde, który przecież gorszy od reszty pozostać nie mógł. Oczywiście, zdawałam sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie mieli jeszcze ze dwie budki sobie podobnych w wiosce skoczków, bo wystawiali kwotę narodową, ale jakoś nie kusiło mnie, żeby na dłużej dłoń z rękawiczki wyciągać i z resztą Norek się zapoznać. A Fannemel dalej stał mroczny jak chmura gradowa.

— Na jakim etapie jesteście? — szczerzył się aryjski Laczkowy Król serc trzynastoletnich. — Buzi-buzi już było?

Ekipa się zaśmiała, a sam Tande dostał z łokcia w brzuch od swojego kolegi wzrostu Calineczki. Mnie do śmiechu nie było, bo ton ich wypowiedzi bardzo mnie zaniepokoił. Co ten Fannemel im o mnie naopowiadał, do konia wafla?!

Forfang na to wywrócił oczami.

— Ile ty masz lat, Danny? — I już myślałam, że znak od niebios dostałam, że mi mądrego kogoś przysłali, ale... — Buzi-buzi to jest w podstawówce. W tym wieku idzie się od razu do łóżka! Powiedz nam, jaki jest? Bo, wiesz, my nie bardzo mamy jak to przetestować.

Fannemel był już na twarzy czerwony jak reprezentacyjna kurtka Apolla za czasów trenerskich, więc w końcu wybuchnął:

— Możecie się od nas odwalić?!

Rzuciłam im spojrzenie mordercy, na które zwykle ciężko zapracowuje sobie Kubacki, nie robiąc nic, poza byciem sobą.

— Spokojnie, tygrysie — zaśmiał się Hilde, kładąc liliputowi rękę na ramieniu. — Koleżanka przecież wie, że żartujemy, prawda? — Puścił mi oczko, na które na odpowiedziałam czymś w stylu bolesnego uśmiechu, po czym zagarnął ekipę i tyle go widzieli. — Miło było poznać! — rzucił jeszcze przez ramię na odchodnym.

— Was też — mruknęłam znowu w szalik.

Fannemel nadal był czerwony jak ketchup firmy Pudliszki, ale zaczął się tłumaczyć:

— Ątek, błagam, nie słuchaj ich, to kompletne niedorozwoje umysłowe... — Feelinʼ ya, bro. — ...do których, na domiar złego, za minutę muszę dołączyć, bo nas trener posieka na drobno. Mam nadzieję, że nie jesteś zła za te ich durne aluzje?

— Zaufaj mi, wiem, jak to jest żyć z tyloma debilami na co dzień.

Posłał mi swój myszowaty uśmiech, po czym pognał w podskokach do swoich kolegów.

(Swoją drogą, ci Norwegowie to muszą chyba od Laniška towar skupować, bo ja innego powodu do tych podskoków nie widzę).

Kiedy wróciłam do naszej budy, sytuacja była dokładnie taka sama, jak sprzed kilku dni; Miszczunio nadal się nie otrząsnął po tej tragedii (?), która przydarzyła mu się w Trondheim, to jest — w dalszym ciągu chodził z wytrzeszczem i mówić, że był nieobecny duchem, to nie dopowiadać. Kubackiemu (chwilowo, jak mniemam) skończyły się pokłady debilizmu, siedział jak kura na grzędzie i udawał, że nie istnieje. Zniszczoł się wreszcie na mnie odfoszył i teraz dla odmiany szczerzył się, stukając kciukami po klawiaturze, jakby ataku nerwowego dostał. Niestety, zła informacja była taka, że znowu dzieliliśmy pokój, ale tym razem na recepcji siedziało mniejsze cielę, więc nie musieliśmy dzielić też kołdry... Reszta zachowywała się raczej według swoich typowych standardów.

Największe klocki odwaliły się już w trakcie kwalifikacji. Konkurs stanowił apogeum.

Otóż Szwaby spod wodzy Kuttina nadal chodziły przymulone jak Pieter bez zioła, w ogóle bladzi byli i tak dalej. Myśleliśmy, że może załamkę formy mają, że te podróże ich męczą. A tu nie! Nic z tego!

W kwalifikacjach aż dwóch Austriaków odpadło za nieprzepisowy strój. Jak zobaczyłam minę Kuttina w gnieździe, to przeszło mi przez myśl, że Kruczka jego głupota i nieogar życiowy uratowały, bo gdyby się zorientował i spytał o coś swojego austriackiego kumpla, to chyba skończyłby z chorągiewką w głowie.

A potem, w trakcie zawodów...

Stękała poradził sobie całkiem, całkiem. Kubacki spierdzielił tak, że klękajcie narody. Muraniek serc nastoletnich nie porwał, ale przeszedł. Pieter skoczył sto trzydzieści, wyszczerzył ten ryj swój durny do kamery, ale przynajmniej siary sportowej nie było. Zniszczoł grzmotnął sto trzydzieści dwa metry i bardzo długo utrzymywał się na prowadzeniu. A potem Miszczu skoczył zaledwie sto dwadzieścia metrów przy mocnym wietrze w gębę i zszedł z zeskoku, jakby w ogóle nie zwracał uwagi na otoczenie. I jużeśmy myśleli, że będzie trza Miszcza pocieszać, że przecież każden jeden może mieć gorszy dzień, a tu nagle włazi ten szwabski Ken Hayböck, rekina na kasku głaszcze, niby leci, niby wszystko ok, a pięć minut po jego skoku informuje nas szanowny pan DJ, że ukochana maskotka Kuttina nie wystąpi w serii drugiej, bo sobie rajty w kroku naciągnęła.

HA.

Ale to nic.

Jego psiapsióła, Kraft, wlazł jakoś niedługo później. I też sobie tam przydzwonił w metr sto czterdziesty, szczurze zęby wyeksponował, dumny, że prowadzi, a tu nie. Naczelna skoczna szafiarka, Sepp Gratzer, nie uznał jego kombinezonu za trendy, więc i psiapsióła poleciała.

I, ku naszemu wielkiemu zdziwieniu, Fettner też. Jeden się Poppinger ostał, który pobielał na twarzy na samą myśl, że tylko on jeden naród swój reprezentować będzie.

Jestem prawie pewna, że biedny Kuttin musiał sobie sztuczną szczękę po wszystkim załatwiać, bo żuł zęby jak Orbitki.

W ten oto sposób zarówno życiowej łajzie Kubackiemu, jak i podłamanemu Miszczuniowi, udało się wleźć do drugiej serii. Tyle że to nic nie dało, bo najwyższe miejsce zajął z pełnym, szczygiełkowatym wyszczerzem Zniszczoł — a miejsce było to dziesiąte. On się coś za dobry robił. Ja tylko mogłam zgadywać, że rękę przyłożyła do tego Anitka. Już mu ona na motywację wjechała na bank.

Podczas wieczornego spotkania z trenerami, kiedy nudziłam się jak mops, przypomniałam sobie o telefonie, który wygasiłam po spotkaniu z Fannemelem. Odblokowałam ekran i ukazał mi się tytuł nieprzeczytanego artykułu.

Wybuchnęłam szyderczym śmiechem, ściągając na siebie gniew Kruczka i zainteresowane spojrzenia pozostałych.

— Czaicie? Napisali w internetach, że Fannemel to jakiś regularny melanżowicz i lowelas. O, że to norweski przepychacz gardeł...

Ekipa się roześmiała, a ja wykrzywiłam gębę w ironicznym uśmieszku.

— Taaa, ze swoim wzrostem potrzebowałby krzesła, żeby cokolwiek przepchać.

Jełopy wybuchnęły jeszcze głośniejszym śmiechem, a ja do nich dołączyłam.

I wtedy zaległa głucha cisza.

Każden jeden, co do nogi, gapił się na mnie, jakbym się urwała z księżyca. Ani to skakać, ani myśleć umie. Jakim cudem oni pokończyli podstawówki? Nie mówiąc już o szkołach średnich i studiach...

— Ty nas nie oszukuj, Socha, że ty się śmiać umiesz — rzucił z przekąsem Kubacki, który jako pierwszy otrząsnął się z nieskażonego myślą letargu.

Spiorunowałam go spojrzeniem.

— Tobie zaraz przestanie być do śmiechu, jak ci gębę butem rozkwaszę — warknęłam, po czym omiotłam ich pełnym politowania spojrzeniem. — Zdarza mi się mieć dobry humor.

Zrobili jeszcze większe gały, nadal gapiąc się jak cielęta na malowane wrota. Wówczas wywróciłam oczami. Menda szaflarska miała pod nosem perfidny uśmieszek.

— Zbadajcie se łby, ćwoki. — To im oznajmiwszy, opuściłam pokój trenerów.

* * *

— Że też ci jeszcze palce nie spuchły od tego pisania — sarknęłam, czytając książkę na brzuchu i kątem oka obserwując uśmiechniętą do wyświetlacza gębę Zniszczoła.

W Vikersund też utknęliśmy razem.

— Eee tam, kwestia wprawy.

Czy on naprawdę jest taki tępy czy tylko udaje?

Wywróciłam oczami.

Zapadła chwila ciszy.

— Dałbyś dziewczynie odetchnąć od swojej głupoty.

W odpowiedzi dostałam poduszką w łeb, a on — spojrzenie mafijnego egzekutora.

— Ty jakoś wytrzymujesz cały czas — odparł, rad i kontent, że mnie rzekomo przegadał.

Mnie? Przegadać? Z Letalnicy na główkę do basenu skakał, czy jak?

Prychnęłam z pogardą.

— Bo ja mam nerwy stalowe, o. A ona młoda jest, niedoświadczona. Nie wie jeszcze, w jakie bagno wlazła. Daj jej to przemyśleć, może się zorientuje i zrezygnuje.

Ku mojemu zdziwieniu, Zniszczoł się zaśmiał. Wstał ze swojego łóżka, po czym stanął tuż przed moją gębą. Powolnie podniosłam na niego wzrok i zobaczyłam to, co zwykle: rudawą grzywę, niebieskie ślepia i uśmiech szczygła naćpanego ziołem od Laniška. I kły równe a białe. Nachylał się do mnie jak pies na tresurze, co na nagrodę za siadanie czeka.

— To ty może ewentualne małżeństwo z Mustafem przemyśl, bo z tym swoim wrodzonym mendostwem tworzycie parę stulecia.

Pożegnał go w drzwiach mój laczek, a z korytarza usłyszałam śmiech.

I jak tu się nie uśmiechnąć, no?

Vikersund. Skocznie wielkości World Trade Center. Niby mamut, a jednak dinozaur. Z dołu to widać było tyle, co mucha nasrała. Przy odjeździe pizgało jak w Kieleckiem, a przesz my w Norwegii drugi tydzień z rzędu się kisiliśmy jak te ogóry ciotki Friedy z Niemiec w jej ekologicznej spiżarni. A ja nieszczęśliwa byłam, bo z domu połowy ulubionych rzeczy zapomniałam, w tym najlepszej herbaty na świecie o smaku jabłka i mięty. Więc ponura byłam jak chmura gradowa.

Stękała chodził z piersią dumnie wypiętą, bo oto miał rekord życiowy trzaskać za godzin kilka w kwalifikacjach. Kubacki jakimś lewym zwolnieniem lekarskim się wywinął, mamrotał do słuchawki, że ma czterdzieści stopni gorączki, że katar, że kaszel, że gardło, że już mu trumnę składają, że już ma nagrobek wybrany, że umrze, Kryształowej Kuli nie wygrywając. To go na duchu podniosłam, że ta jego śmiercionośna zaraza (cytat za: Dawid Kubacki) pewnie do Lahti mu przejdzie, ale on tam coś pod tym swoim gnomim nosem wymamrotał i stwierdził krótko: Nie jadę. Nie to nie, co ja się mam prosić? W związku z tym Sierściuch powrócił na arenę międzynarodową w całej swej krasie i okazałości. Wesół był jak słowik, pewien, że huknie pewnie ze dwieście pięćdziesiąt dwa metry i wszystkim tym Prevcom i Fannemelom pokaże, jak się winno skakać. Muraniek sobie uświadomił, co go czeka, dopiero jakeśmy przy budkach stanęli i spojrzeli w górę.

— Ja-ja mam tu-u skakać?

— Nie, bardziej latać — dociął mu Sierściuch, szczerząc się szatańsko.

Żyła dziabnął go łokciem w żebra.

— Maniek, ty nie bądź taki mądry, co? Bo mnie to się wydaje, że tyś się z Mustafem na rozumy pozamieniał.

Ja to wam powiem, że z każdym dniem tego naszego Wiewióra coraz bardziej ceniłam. Bo on to sobie nic z tego nie robił, ręce zacierał i na dobre wyniki liczył. Zniszczoł też miał pozytywne nastawienie i z gębą w tym swoim trwałym paraliżu paradował. A nasz Miszczu dalej chodził struty. I żaden nie wiedział, czego on takiego niezdrowego nażarł się w tym Trondheim.

A zatem pierwsze kwalifikacje przebiegły szampańsko dla Stękały, który bez jakichkolwiek zawahań i kompleksów wygrzmocił nowy rekord Polski, lądując na dwieście trzydziestym piątym metrze i aż w telewizorni śmiejącego się debilnie Pietera pokazali. Dumni z siebie nie mogli natomiast być ani Muraniek, ani Sierściuch, bo oni skończyli na metrze sto osiemdziesiątym, ale się dostali. Reszta poleciała raczej przeciętnie. Nawet Miszczunio miał błysk i zaorał dwieście dwadzieścia pięć.

Za to austriackiej złej passy trwał ciąg dalszy. Szanowny pan Kuttin kolejno tracił swoich podopiecznych przy miarce krawieckiej Jacykowa skoków, to jest — Seppa Gratzera. Ale ten bawił się bardziej w Louboutina, bo ich za trzewiki nieodpowiednie z listy kandydatów do złamania rekordu Fannemela skreślił. Szwabski trener zgrzytał zębami aż wióry leciały. Tylko Kruczek nie zczaił, bo nadal się jarał Stękałą i jego nową życiówką. Wszyscy zachodzili w głowę, co ten Kuttin tak namieszał, że swoim choćby nikłe szanse zabierał. Ślepego krawca zatrudnił, czy jak?

Odpowiedź przyszła po pierwszej serii, w której odpadli najsłabsi z kwalifikacjach. W przerwie Sierściuch więc od razu zawisł na telefonie, jęcząc swojej nieszczęsnej dziewczynie w słuchawkę, jaka to niesprawiedliwość wiatrowa go spotkała. Muraniek wyglądał na człowieka lekko w szoku, ale to pewnie efekt spotkania z największym mamutem na świecie. (Swoją drogą, ciekawe, ile świnek-skarbonek musiał rozbić szef Norweskiego Związku Narciarskiego, żeby takiego bydlaka wybudować? Na pewno więcej niż Apollo na promocję narciarstwa klasycznego w Polsce w całym swoim życiu). Zniszczoł przeszedł, bo mu podwiało, Miszczunio na wyżyny swoich umiejętności też się nie wspiął, ale i siary nie narobił, a Stękała czuł się najwyraźniej jak ryba w wodzie.

— Ludziska, heca jest! — Żyła, który wlazł do drugiej serii, bo Hayböck zakończył swój występ po interwencji Gratzera, wpadł do budki ucieszony.

Podniosłam brew.

Za nim wtarabanił się Skrobot, któremu śnieżyca przyłożyła drzwiami w dupę. I dobrze, bo, kuźwa, zimę do środa wpuszczał, kiedy my tu biedną farelkę okupowaliśmy, żeby nam kończyny nie pozamarzały.

— Jeśli chodzi o krok w kolanach u Gangnesa, to już wiemy — wyszczerzył się Zniszczoł, zalewając sobie kawę.

— Eee tam, co mnie Norwegi interesują — machnął ręką Żyła. — Lepsze mam!

— Nie trzymaj nas w niepewności, Wiewiór — sarknęłam, rozdrażniona koniecznością picia jakiejś nie swojej herbaty.

A ten dalej michę cieszył.

— Bo nasz Kacper podsłuchał Austriaków, no nie? Bo on tak umie trochę po niemiecku. — Skrobot taki poliglota? To dopiero news... — I on usłyszał, jak Heinzu wyklina na swoich asystentów. Bo on niby wpadł na jakąś nową technikę naciągania stroju, ale go reszta nie zrozumiała, więc się wściekł. A potem jeszcze coś z butami kombinował i tak samo wyszło. Brakuje tylko, żeby przy nartach majstrował.

— I stąd tyle dyskwalifikacji? — zabłysnął nikłym intelektem swoim Sierściuch.

Nie, Macieju, Piotr powiedział to, bo lubi bez sensu jęzorem kłapać.

Bo w sumie lubi.

— Aha! — przytaknął Żyła, rad, że jakieś pikantne wieści z frontu przynosi. — Bo do tego doszła jeszcze ścisła dieta... Kacper mówi, że ponoć o jabłku dziennie żyją. Takie to ziółko z tego Kuttina!

Ha! I mają Szwaby za kombinowanie na boku! Karma is bitch, panie Kuttin! Nowego hasła chyba potrzebujemy. A ja już nawet mam jedno.

Strój się nie dopina? Wina Kuttina

Kto pod kim dołki kopie, ten sam w nie wpada. I to Polacy mądrze wymyślili, bo się sprawdza. Szwaby Polaków olewają, więc nie mogą lekcji cennych od swoich (dalekich) sąsiadów czerpać. I dobrze im tak. Kto sukces na skróty próbuje osiągnąć, ten potem długo cierpi.

I tak pierwszy dzień zmagań w Vikersund zakończyliśmy małym fiaskiem, bo najwyżej w tabeli był... znowu Miszczunio. Tyle tylko, że było to miejsce dwudzieste, więc tak jakby do dupy. Reszta już tylko uzupełniała finałową trzydziestkę.

Drugi dzień był tragiczny. Od rana mieliśmy obsuwę, bo mi budzik z tego dziadowskiego androzłoma nie zadzwonił i cudem sama się pół godziny po czasie obudziłam. Ale nerwowość była. Psioczyłam, warczałam, Kruczek wpadał w panikę średnio co kwadrans, z Miszczuniem nadal nie było kontaktu mentalnego, Zniszczoł chodził cały w skowronkach, mimo że pół nocy z tą swoją Anetką przegadał na Fejsie, Muraniek przeżywał kryzys osobowości, bo włączyła mu się akrofobia**, Sierściuch wpadł w popłoch i kręcił się jak kot za ogonem, nie mogąc wybrać rękawiczek, Stękała odważnie czekał na rozpoczęcie kwali, a Żyła nogi na łóżku wyciągał, ręce za głowę zakładał i całe to nieszczęście w poważaniu swym chudym przeraźliwie miał. Szkoda tylko, że zamiast tego to ja musiałam stresy w pracy ponosić.

Żądam odszkodowania! Wysokiego!

Ale ten dzień tragiczny był z innego powodu. W sumie dwóch. No dobra, trzech.

1. Przez kwalifikacje pomyślnie przeszli tylko Stoch, Żyła i Kot.

2. Do drugiej serii weszli jedynie pierwsi dwaj.

3. Zniszczoł mi pod uchem lamentował tak, że miałam ochotę rozpłaszczyć go na ścianie jak natrętne muszysko.

4. W związku z tym, że pozapominałam ponad połowy swoich ulubionych rzeczy, w tym najgrubszych swetrów, umierałam z zimna i przymarzałam do termosu.

(O, to cztery jednak. Sorry, nie lubię matmy).

Był więc płacz i zgrzytanie zębów. W sumie to dzwonienie zębów, bo inaczej mojego samopoczucia opisać nie potrafię. Wymarzłam tam, że mi gile w nosie zmroziło, nawet nie mogłam smarkać, bo chusteczka w połowie drogi sztywniała. A żeby nam chociaż dodatkowo jakiś ciepły rosół przynieśli, a tu nic! Oni tylko te filety z łososia żrą i nic innego nie obchodzi tych Norwegów zasmarkanych. Chwała Panu, że mnie jeszcze w tym złym nastroju nie nawiedził kurdupel norweski, Fannemel, bo bym go w zaspę wdeptała bez większych skrupułów.

Taka mściwa byłam ja, Antonina Socha. O! I żaden mi nie podskoczył.

A wszystkie te loty wygrywali Słoweńcy: Prevc i Kranjec. Czasem coś się udało ugrać Gangnesowi, ale tylko na najniższym stopniu podium.

Wieczorem nie mógł mnie rozgrzać ani gorący prysznic, ani ciepła kołdra. Leżałam w łóżku, pół nocy telepiąc się jak osika. To już nawet Zniszczoł przestał romansować i komórkę na szafkę odłożył, a ja dalej miałam oczy jak pięciozłotówki i dygotałam jak pokrywka w starych garncach mojej babci, która nadal ma piec węglowy w kuchni. Nie mogłam się uspokoić, normalnie jakbym ataku nerwowego dostała.

W sumie była jedna metoda...

Uspokój się, Socha. Nie przechodź od razu do rozwiązań radykalnych. Poza tym, pewnie i tak zaraz ci przejdzie.

Nie no, a jak nie?

Nie bądź głupia! Nie ryzykuj!

Przecież ten bałwan tam rudawy i zawszony (zapewne) i tak cię lubi, więc...?

A jak sobie pomyśli?

A co sobie pomyśli? Że mu zaufałaś? No, powiedz, dużo się pomyli?

Oczywiście, że tak, ja nikomu nie ufam!

Pierdol, pierdol, ja posłucham, że tak ojca twojego zacytuję.

Ty mi się tu ojcem nie zasłaniaj!

To jak? Robisz coś czy wolisz zamarznąć na śmierć? Albo, co gorsza, zachorować na jakieś anginowe świństwo?

W mojej chorej, schizofrenicznej głowie (TO PRZEZ NICH! TO PRZEZ PRACĘ Z TYMI MATOŁAMI! W WIŚLE ZOBACZYMY SIĘ W SĄDZIE I ARRIVEDERCI, ROMA!) wreszcie zapadła cisza, a ja gapiłam się na ledwie widocznego w ciemnościach pokoju Zniszczoła, którego klatka piersiowa podnosiła się i opadała, kiedy oddychał tak płytko, że przez moment przeraziłam się, że z nieboszczykiem pokój wynajęłam.

Raz Sosze śmierć.

— Zniszczoł? — zawołałam głośnym szeptem.

— Hmm? — odezwał się tak głośno, że aż się wystraszyłam, że ludzi w budynku całym pobudził. Ale ślepiów nie otworzył, burak jeden pastewny.

Chrząknęłam sobie dla odwagi.

— Zimno mi — odszepnęłam znowu głośno.

Usłyszałam pełne gniewnego rozbudzenia westchnienie, ale po chwili jego kołdra uniosła się zapraszająco. Prędko pozwijałam swoje bambetle i wśliznęłam się pod nią, ogrzewana przez ciepło Zniszczoła, który w takie pizgawice obleśne potrafił spać tylko w bokserkach i t-shircie, a także dzięki dwóm kołdrom. I dopiero wtedy, po odczekaniu kilku minut, przestałam się trząść.

— Spróbuj o tym komuś powiedzieć, a odrąbię ci jaja tasakiem — odezwałam się pełnym głosem.

Zaśmiał się, przyklejony do moich pleców, aż poczułam, jak ten dźwięk wibruje w jego ciele. Bałwan. Tyle miejsca miał, a mojej dupy się przyczepił, do konia wafla!

— Ja wohl, mein Kommandant!

Ech. I to tyle by było, jeśli chodzi o polskie nadzieje skoków narciarskich — wszystkie i tak wolą Niemców. Ale przynajmniej taki był z tego pożytek, że mnie jedna z nich od niechybnego choróbska uratowała.

A spróbowałaby tego nie zrobić!

* Cytat pochodzi ze... Shreka, ale to już pewnie wiecie. :D

** Akrofobia — lęk przed wysokością.

Wszystkim tym, którzy mają wątpliwości, spieszę z wyjaśnieniem: owo „ja” w każdym zdaniu jest dość charakterystyczne dla Norwegów. Kto choć raz słuchał z nimi wywiadu, ten wie! :D Można powiedzieć, że jest jak polskie „kurwa”, tylko w znaczeniu „tak”. Choć gdyby się uprzeć, to i nasz „przecinek” może spełniać taką funkcję. :D Przykład:

— Niech zgadnę: ty też zapomniałaś o zadaniu z matmy.

— KURWA.

Prawdę mówiąc, uważam, że rozdział jest, eufemistycznie rzecz ujmując, słaby. Częściowo nie miałam na niego pomysłu (tzn. ogólny zarys był, a nie miałam czym zapełnić luk — ostatecznie jednak powprowadzałam sobie fajne wątki. Jeśli ktoś ich nie zapamięta — a są drobne — to może uznać, że z kolejnymi rozdziałami wyskoczyłam jak Filip z konopi), częściowo... Cóż, kto mnie obserwuje na Twitterze, ten wie, że pewne wesele się stało.

Mówią, że stara miłość nie rdzewieje. I wszystko fajnie, gorzej tylko, jeśli jest jednostronna...

Wiecie, że złapałam welon? :D

A mój partner a.k.a. były krasz z liceum, złapał muchę.

PSZYPADEG?

ANKIETĘ WYPEŁNIAĆ, LENIE JEDNE PATENTOWANE!

I komentować! Bo będę z miotłą gonić!

(Choć ten rozdział jest taki do dupy, że Was nie będę winić, jeśli tego nie zrobicie).

Następne przystanki: Lahti&Kuopio.

PS. Perosz mi wszelkie błędy wybaczyć.