9. Smells like a Slovenian spirit(us)

UWAGA! Podkład muzyczny do tego rozdziału nie jest taki sam, jak cytowany na początku utwór. :) Polecam odtwarzać w kółko przez cały tekst!

to jest ta słowiańska brać,

lubię dużo pić i spać,

to jest ta słowiańska brać,

lubię pić i spać!

Drzewa. Śnieg. Auta. Szara droga.

Tak to pośród bajecznych niemieckich krajobrazów wracaliśmy z Bischofshofen, przy czym, co warto podkreślić, większość osobników za nami, na tylnej kanapie, waliła wódą na kilometr i spała w najlepsze. Sierściuch dziwnie jęczał przez sen, Kubackiego pusty czerep uderzał o szybę na każdym wyboju, ale on nie otworzył oczu nawet na chwilę. Kamil znowu się ślinił, a Pietrek chrapał jak niemądry...

Stękała siedział ze mną i Zniszczołem z przodu, początkowo obrażony jak panienka, bo go wykolegowali z picia, nabijając się, że za młody. Po pewnym jednak czasie zmęczenie klepaniem buli wzięło górę i walnął w kimono. Słuchaliśmy więc po cichu stacji radiowej, którą wybrał Skrobot, a ja czytałam jakieś niemieckie badziewie, które znalazłam w jakimś kiosku. Taki szwabski Koteczek.pl, tylko w wersji papierowej.

I wszystko byłoby fajnie, gdyby się ten cymbał nie odezwał.

— Antek, mogę ci coś powiedzieć?

W dalszym ciągu byłam wściekła na siebie, że mi wóda otworzyła niepotrzebnie gębę na tym dachu. I co, teraz będziemy już się sobie zwierzać jak dwie psiapsiółki?, pomyślałam z obrzydzeniem. Westchnęłam ciężko, po czym, nie odrywając się od szalenie ciekawej lektury na temat szwabskich celebrytów, odparłam:

— A koniecznie musisz?

Zniszczoł trochę się zakłopotał.

— No... wiesz, są rzeczy, o których ciężko się gada w męskim gronie — odparł, przestając się wreszcie gapić na własne palce. Spojrzał mi prosto w oczy. — Zwłaszcza jeśli jest w nim Mustaf.

To akurat mogłam zrozumieć, więc jęknęłam z niezadowoleniem, ale dodałam:

— Noooo, dooooobra, to dawaj.

Myślałam, że burak się rozwinie jak proboszcz na sumie w niedzielę, a tu nic, cisza. Skrobot wyłączył na chwilę radio, bo próbował podpiąć swój pendrive, więc słyszałam tylko burczenie silnika i pogwizdywanie Zbyszka, który siedział za kierownicą piątą godzinę, nie wykazując oznak zmęczenia. Pełen szacun.

Spojrzałam pytająco na szczygła, który coś się nie kwapił do zwierzeń. Nie, żeby mi to przeszkadzało, ale takie niezdecydowanie było wkurzające.

— Bo ja kogoś poznałem.

Wywróciłam oczami. To już bym wolała to kazanie. Może bym jakieś wnioski z niego pożyteczniejsze wyciągnęła.

— Wow, wyszedłeś ze swojego pokoju? — sarknęłam. — I kogo poznałeś? Psa sąsiadów czy listonosza?

Zmroził mnie wzrokiem, więc odpuściłam sobie przyjemne kpiny, ale nie podobało mi się to. Zaczęłam się stresować. Z czym on się zamierzał przede mną obnażać? Nieważne, byle by to nie były jego okolice krocza, pomyślałam w lekkiej panice.

Zrobiłam zamaszysty gest, żeby mu pokazać, że ma kontynuować.

— Gadaj, kto został tym nieszczęśnikiem?

Tym razem puścił mój genialny komentarz mimo uszu.

— Nazywa się Agata. Mieszka w Katowicach. Studiujemy razem. Była ostatnio w Wiśle na nartach i wpadliśmy na siebie na poczcie. — Co za debil, uśmiechał się do własnych dłoni. — Jest... jest super. I... chyba ją lubię.

Podniosłam brwi.

Okej, kogoś tu popierdoliło. Albo jego, albo jego.

Spodziewałam się jakichkolwiek wyznań. Nie wiem, że ma pryszcze na dupie, że ma owłosione plery, że lubi golić nogi i chodzić w japonkach, że jarają go cycki Kim Kardashian, ale na pewno nie liczyłam, że mi się szanowny kolega Zniszczoł wywnętrzy z czymś takim. Wyrzygał przede mną wątrobę, a ja wcale nie chciałam takich rzeczy oglądać. I nie bardzo też wiedziałam, co z tym zrobić. Sprzedać na czarnym rynku? Ugotować na obiad? Pierwszy raz w życiu żałowałam, że szaflarska menda śpi, bo on by chociaż rozwiał sentymentalny nastrój jakimś debilnym docinkiem, ja bym na niego nawarczała i temat by się zmienił. Teoretycznie sama mogłam mu głupio dociąć, ale pierwszy raz w życiu poczułam, że nie wypada.

Ja. Poczułam. Że nie wypada. Warczeć.

Zaprawdę, powiadam Wam, świat ten zmierza ku końcowi.

Siedziałam sztywno w swoim fotelu, modląc się, żeby Zbyszek zahamował na szlag i tym samym rozluźnił atmosferęm i wszystkie idiotyczne Agatki poszłyby w piiiiii...ng-ponga grać.

— Socha, ty coś jeszcze dziś powiesz czy mam sobie do następnego TCS-u poczekać?

Pamiętam ten czas, kiedy chciałam być dla niego miła. Było to minutę temu i już odeszło w zapomnienie. Zaraz mnie tak wpienił, że najchętniej bym go wyrzuciła przez przednią szybę.

— A co, mam ci gratulacje składać, że się zakochałeś?! — warknęłam cicho, żeby nie obudzić reszty schlanych cymbałów.

— Nie zakochałem się wcale! Po prostu mi się podoba! — odwarknął w ten sam sposób. — Mogłabyś chociaż powiedzieć, że cieszysz się z tego powodu, ale widzę, że nie masz w sobie za grosz przyzwoitości.

Prychnęłam pogardliwie.

— A z czego tu się cieszyć? Że za pół roku przylecisz mi się wypłakiwać w rękaw, bo cię panna Anna rzuciła dla jakiegoś wypakowanego dżolero z audicą?

— To jest Agata.

— Nieważne. Postawiłeś mnie w posranej sytuacji, to co mam zrobić? Fajnie, że ci się ktoś podoba. Mnie się podoba Zac Efron, ale jakoś nie każę się wszystkim dookoła cieszyć z tego powodu. — Z tych emocji rzuciłam szwabskim szmatławcem prosto w ryj naszemu nowemu koledze kadrowemu.

— Aaaaaleeee żeee ktooo się kooomu podobaaaa? — ziewnął budzący się Stękała, ściągając gazetę z gęby.

— Ty się nie wtrącaj, tylko idź spać dalej, bo dzieci w twoim wieku potrzebują dużo snu.

— Jestem od ciebie młodszy tylko o dwa lata!

Spojrzałam na niego przez ramię, z rękami na biodrach.

— Czy nikt cię nie uczył, że starszym się nie pyskuje?

Zwęził te swoje prawie nieistniejące oczy do maleńkich szparek.

— A czy ciebie ktoś uczył, że bycie kobietą nie usprawiedliwia świńskiego zachowania?

Prychnęłam.

— Synek, idź spać, ja ci dobrze radzę.

Prychnął.

— Jak będę chciał.

— WIĘC ZACHCIEJ.

Założył ręce na piersiach, udając, że interesuje go, co się dzieje na drodze.

— Ok, to nie dostaniesz mojej wielkiej milki z herbatnikiem — powiedział po kilku minutach, niby to obojętnie.

— MASZ TĘ NARTĘ Z HERBATNIKIEM?

— Aha.

Musiałam się na chwilę zatrzymać, żeby przekalkulować wszystkie za i przeciw.

— Dobra, ale przynajmniej udawaj, że nie słuchasz, okej?

Wyszczerzył się jak debil. No, takie negocjacje to ja rozumiem. Odwróciłam się w stronę Zniszczoła, bo teraz on był obrażony. Jak to jest — podpisujesz kontrakt, że będziesz jeździć z jedenastoma facetami, a potem okazuje się, że to jednak same panienki...

Westchnęłam.

— Niech ci będzie. Przepraszam, nie powinnam była zachować się jak świnia, ale sądziłam, że wiesz, że jestem ordynarnym prosiakiem. I mam nadzieję, że wyjdzie ci z tą Anetą.

— Agatą.

— Wszystko jedno.

Zniszczoł przez parę sekund wyglądał jeszcze na wpienionego, ale spojrzał na mnie kątem oka, a na jego twarz wrócił trwały paraliż, od którego odbijało mi się oranżadą z komunii.

— Okej, ja też nie powinienem był cię takimi newsami napastować i żądać entuzjazmu. Przepraszam, to nie było fair.

Przez kilka minut nic nie mówiliśmy, więc zaczęłam się czuć dziwnie. Żeby rozluźnić atmosferę, palnęłam:

— To jaka ona jest?

— Kto?

A oto przykładowa rozmowa z amebą.

— No, ta Amelia. — Wywróciłam oczami.

— Ach, Agata. — Proszę, tylko nie mówcie, że to ten bipolaryzm znowu się odezwał... — Ale że z wyglądu, z charakteru...?

— Z obydwu.

Uśmiechnął się do siebie. Ja Wam mówię, to jest choroba...

— Jakiś metr siedemdziesiąt pięć, długie nogi, szczupła. Brązowe włosy, zielone oczy. Szalona na punkcie wakeboardingu. Bardzo mądra, zna się trochę na skokach. Dobrze mi się z nią gada, jest wyluzowana i ma ładny uśmiech.

Próbowałam wyobrazić sobie tę jego Agatę, ale zobaczyłam tylko żyrafę z deską w pysku i sztucznym bananem. Więc to jest typ Zniszczoła?, chodziło mi po głowie. Zero oryginalności. Myślałam, że powie, że lubi jakieś filigranowe brunetki z dużymi cyckami, a tymczasem okazało się, że on woli taplające dupę w wodzie szatynki-modelki. Zresztą, na co ja liczyłam. W końcu to też facet, dlaczego miałby więc mieć realne wymagania...

— Ładny uśmiech? — O, nie, ten głos zawsze zwiastuje furię. — Mówicie o mnie?

Spojrzeliśmy na wychylającego się zza naszych pleców Kubackiego, któremu waliło z ryja wódą na kilometr i w ogóle nieprzyjemny był, bo dziwną brodę zapuszczał, w której wyglądał jak gnomy ogrodowe mojej ciotki z Wejcherowa — ani to ładne, ani to pożyteczne.

— Walnij się w czajnik, Mustaf.

Popatrzeliśmy na siebie ze Stękałą bardzo zdziwieni. Serio, dwa dni znajomości i synchrony lepsze niż w You canʼt dance? Piróg zeszczałby się ze szczęścia.

Niestety, nasza urocza chwila została przerwana zamaszystem rzygiem, którym Pieter ochrzcił nasz autobus.

Czy ten sezon może się już skończyć? Please.

* * *

Nie od dziś wiadomo, że zawody poprzedzające ważne imprezy sezonu są najczęściej słabo obsadzone. Genialny i poukładany trener Łukasz Kruczek, weteran skoków i znawca sportowy wielki, pomyślał więc sobie, że wszystkich nielotów z kadry A zostawi w domu, co by sobie mogli w Szczyrku do woli bulę klepać na takim bzdecie jak HS106. Bo przecież za dwa tygodnie miały nadejść nikomu do szczęścia niepotrzebne Mistrzostwa Świata w Lotach w Tauplitz/Bad Mitterndorf. Najpopularniejsze pingwiny szalały na Skalitem, nie przekraczając zapewne punktu K, a ja liczyłam, że co najwyżej będę musiała sobie ucinać przejażdżki do Szczyrku, ale zostanę w domu. Nic bardziej mylnego.

Ten bałwan, zwany popularnie trenerem, wymyślił sobie, że sam siebie przetestuje bez asystentki, a może Maciejowi Masiusiakowi (co to w ogóle za nazwisko?) też się przyda pomoc, chociaż on wcale o nic takiego nie prosił. TO NIE WIEM, PO CO SIĘ ZGODZIŁ. I zamiast spać do późna, obijać się do woli i mieć w dupie czyste pranie, musiałam spakować te pierdzielone walizy raz jeszcze i swój zgrabny zad zabrać do Harrachova.

W międzyczasie mama zawracała mi gitarę opowieściami z domu. Że brat został napastnikiem, że tata dalej chleje, że babcia nadal ma obsesję na punkcie porządku, a dziadek — wszystko w nosie. Tym samym utwierdziłam się w przekonaniu, że nie chcę tam wracać i wolę mieszkać u wujostwa niż z własnymi rodzicami. Co gorsza, zapowiedzieli mi, że przyjadą na konkursy w Polsce i to też mnie raczej średnio ucieszyło. Z tego powodu wolałam być już w Czechach.

Wyjeżdżaliśmy, dla odmiany, ze Szczyrku. Nie mogłam powstrzymać wywrócenia oczami, jak pod busem z radości podskakiwał Titus, a obok niego z niepokojącym uśmiechem w telefon gapił się ten najlepszy przyjaciel Zniszczoła, Biegun, czy jaki inny równik. Paskudnie łobuzerski wyraz twarzy nosił też Kusy, który, mimo braku słońca, miał na nosie ray-bany. Stefek gadał z kimś z odrutowaniem na zębach, a Andrzej szczerzył do mnie te swoje durne kły, machając WIELKĄ, PYSZNĄ MILKĄ Z HERBATNIKIEM.

I tak, proszę państwa, zaskarbia się sobie uznanie i sympatię Antoniny Sochy — mówiąc w jej języku.

— Antoooś! Heeeeeeej! — zawołał śpiewnie Titus, wierzgając kończynami jak małpa.

Czy nie możemy go jeszcze raz zamknąć w bagażniku?

— Cześć, Titus — mruknęłam, taszcząc się obok niego z moją torbą, która ważyła tyle, co leki na uspokojenie dla Tepeša, a musi brać ich sporo. Podniosłam głowę, popatrzyłam na Miętusową ucieszoną facjatę i mnie oświeciło. — Zapomniałam ci słownika kupić.

— Słownika? — pytał skonfundowany. — Ale że niby co, z angielskiego?

— POLSKIEGO ORTOGRAFICZNEGO, BAŁWANIE! — odwrzasnęłam. — Jak mi jeszcze raz wyślesz takie kulfony w smsie, to cię znajdę i dostaniesz takim tomiszczem w łeb.

Stękała z Kłuskiem zaśmiali się z Titusa, który przypominał w tym momencie szczeniaka z oklapniętymi uszami. Na kilka sekund zrobiło mi się go żal. Ale tylko na tyle. Dlaczego? Otóż gdy już mieliśmy wsiadać do busa, na parking pod kompleksem skoczni podjechało kilka innych samochodów. Niestety, z jednego z nich po chwili wyszła szaflarska menda ze złośliwym uśmiechem na gębie, ze złośliwie rozłożonymi rękami i złośliwym tonem głosu, mówiącym złośliwie:

— Antonino! Jakże się serce me raduje na twój widok...

— Moje na twój nie, więc lepiej idź tam po swojemu bulę klepać.

Tym razem skończyło się jednak na pokazaniu sobie języków, bo po chwili musiałam ich wszystkich zostawić na pastwę Treneira. Do niego należało najtrudniejsze zadanie: ze wszystkich nielotów wybrać tych, którzy najmniej zrobią obciachu na mamucie w Austrii. Zdążyłam jeszcze, nie bez politowania, rzecz jasna, odmachać szczerzącemu się do mnie Zniszczołowi i koniec historii, musiałam się pożegnać z krajem własnym ojczystym. Oraz jego czołowymi nielotami.

Bida z nędzą, jednym słowem.

* * *

W Czechach wszyscy w kółko powtarzają výborně!, więc mniemałam, że to naród, któremu wszystko smakuje. Chłopaki pokładali się ze śmiechu w restauracjach, a ja w duszy pytałam Boga, ile jeszcze będę musiała pokutować za tamto straszenie brata. Ale jakoś mniej mnie irytowali niż pierwsza kadra. Ten odrutowany, jak się okazało, nazywał się Kuba Wolny, szybki jak konik polny (nie wiem, kto mu tę ksywę wymyślał, ale bystry to on nie mógł być), i był dziwnie znośny, podobnie jak Stęki. Titus to Titus, taka chodząca, podskakująca fangirl z męskimi genitaliami, więc przyzwyczaiłam się do jego niespożytej, pozytywnej energii. Przynajmniej nie wpieniał mnie trwałym paraliżem twarzy, bo zdarzyło mu się powiedzieć coś mądrego (rzadko, bo rzadko, ale nie psujmy mu momentu chwały). Stefek, najstarszy z ekipy, śmiał się po swojemu i zachowywał jak porządny, cywilizowany człowiek, aczkolwiek nadal twierdziłam, że jest w nim coś niepokojąco spokojnego — coś, co pewnej zimowej nocy mogłoby odrąbać ci łeb. Stękała zaopatrywał mnie w słuszne porcje słodyczy, a poza tym mądrze gadał, więc nie wadził mi, a nawet zaczynałam go lubić. Kłuskowi głowa obracała się we wszystkie strony, kiedy szukał lachonów do złowienia (ciekawa jestem tylko na co, bo na pewno nie na intelekt), a pomagał mu w tym Biegun, który wcale nie miał oporów przed krzyczeniem: Ej, Kusy, a ta?! Aaaaale ma zderzaki! Przeleciałbym jak Prevc wszystkich po kolei.

Zasada generalna jest taka: im młodszy facet, tym mniej w gaciach i głowie.

Pierwsze próby na skoczni dużej, bo o rozmiarze stu czterdziestu dwóch metrów, wyszły raczej kiepsko. Andrzej radził sobie nieźle, podobnie Kuba, nieco gorszy tylko był Stefek, ale pozostałych trzech nadawało na opał do kominka, tacy byli drewniani. Dlatego kwalifikacje poszły pomyślnie, ale pierwszy konkurs już sztywno. Do trzydziestki awansowali tylko trzej najlepsi na treningach, ale podejrzewam, że była w tym spora zasługa nieobecności śmietanki stawki, więc brakowało Krafta, Freunda, Kasaia, Gangnesa... Nie dotyczyło to Petard Gorana Janusza*. Słoweńcy byli zawsze i wszędzie w pierwszym składzie. I, co najlepsze, prawie nigdy się nie męczyli. Ja to nie wiem, może ich ten Janusz czym szprycował? W każdym razie to oni zdominowali sobotę, a my musieliśmy się zadowolić trzecią dziesiątką.

Więc ani Kruczek, ani Masiusiak...

Ale słoweńskie orły nadal spoglądały w naszym kierunku bez przerwy, jakby nas szpiegowały. Było to co najmniej dziwne. Cała ta ich ekipa to jedno wielkie dziwactwo, więc gdy Kusy stwierdził, że pewnie stanowią ukrytą opcję gejowską, przestaliśmy zwracać na nich uwagę, a reszta nielotnej formacji ciągle zasłaniała sobie zadki, jakby to miało pomóc, gdyby przewidywania Kłuska się sprawdziły.

Kuba przestał być taki fajny, kiedy zaczął marudzić jak Sierściuch co weekend, reszta natomiast całkiem entuzjastycznie przyjęła myśl, że jutro też jest dzień, bla, bla, bla... Nie chcieli posłusznie iść spać, jak im Ojciec Maciejusz przykazał, więc zaciągnęli mnie siłą na soczkowo-bananową imprezę do pokoju Kłuska i Bieguna. Nie podobało mi się to, ale z własnej głupoty (nie spakowałam książek...) musiałam cierpieć.

Wixa pełną gębą. Były banany, były soki Frugo, były planszówki... Żyć, nie umierać. Graliśmy w Twistera i zastanawiam się, jak tej pokrace Biegunowi udało się zabrnąć tak daleko w skokach, skoro miał problemy z najprostszą koordynacją ruchową. Hofer był jego dziadkiem, czy jak? Pograłam z bęcwałami w Makao, poukładaliśmy puzzle, pociupaliśmy w Chińczyka, ale to wszystko. Ech, a mogłam z kuzynem Smerfy oglądać... — przemknęło mi z nostalgią przez głowę.

Poczułam, że coś mi się rusza w kieszeni, więc wygrzebałam swojego androzłoma. Nieznany numer, ale zlitowałam się, to on płacił za rozmowę. (Albo i nie?).

— Czego?! — warknęłam przyjaźnie jak zwykle.

— Ekhem. Czy mam przyjemność z panią... Antoniną Sochą? — odezwał się niski, męski głos po drugiej stronie.

Kogo pogrzmociło, żeby o ósmej wieczór wydzwaniać?

— No przecież mówię: czego?! — Rozdrażnił mnie ten totalny brak przyzwoitości.

W słuchawce zapadła kilkusekundowa cisza.

— EKHEM. Z tej strony Apoloniusz Tajner...

Zmarszczyłam brwi, próbując sensownie ruszyć tą swoją makówką.

— Kto, kurwa? — skrzywiłam się.

Głos po drugiej stronie ewidentnie tracił cierpliwość. No ja, kurwa, też.

— APOLONIUSZ TAJNER.

I się przebrała miarka.

— Słuchaj, frajerze, jeśli myślisz, że jesteś zabawny, dzwoniąc na losowy numer i przedstawiając się jako jakiś grecki popierdol, czy kij wie kto, to się grubo mylisz. Zadzwoń jeszcze raz, a cię znajdę i przerobię na tatar! — Rozłączyłam się, bo lada chwila wywaliłabym telefon przez okno.

Schowałam komórkę do kieszeni, a śmiejące się nielotne bałwany od razu się zainteresowały. Co wolno wojewodzie... i tak dalej. Wścibskie dzieci. Taką cenę płaci się za głupotę własną niezmierzoną.

— Aaaaa, jakiś pojeb. Przedstawił się jako Apoloniusz Tajner, czy ktoś taki. — Wzruszyłam ramionami, odpowiadając na pytanie Bieguna.

Reakcja powinna zostać wytransmitowana, bo sześć par oczu spojrzało na mnie jednocześnie z takim wytrzeszczem, że biedny Piróg znowu by się zeszczał ze szczęścia. A Egurrola zaklaskałby się na śmierć. Ja wiem, że skoczkowie to nie są istoty zdrowe na umyśle, ale żeby miały jeden wspólnie funkcjonujący mózg? W sumie... Składowa ilorazów inteligencji wszystkich może łącznie dałaby jakieś przeciętne sto punktów.

— Wyzwałaś... Tajnera... od... popierdolów? — Stefek wyglądał, jakby miał stan przedzawałowy.

— Bo co? — burknęłam, nalewając sobie multiwitaminy do kubka. — Znasz go?

— TO JEST PREZES POLSKIEGO ZWIĄZKU NARCIARSKIEGO, KRETYNKO! — wrzasnął na mnie Andrzej.

Halo, przepraszam, co tu się właśnie odjebało?

Najpierw chciałam zamordować mądralę Stękałę, bo sobie gówniarz pozwalał na całego. Wielka czekolada wiosny nie czyni! Ale potem zdałam sobie sprawę, że są ważniejsze sprawy, na przykład moje życie, które wisiało na włosku. Jedno było pewne: miałam przejebane. Już chciałam wpaść w wielki popłoch, oddzwonić, przeprosić i zapaść się pod ziemię ze wstydu, ale...

...wtedy ktoś zapukał do drzwi. Boidupy od razu zatelepały się ze strachu, że to Ojciec Maciejusz się o bibie i moim wyskoku haniebnym dowiedział, ale Stękała tylko z lekkim zaciekawieniem podszedł i otworzył drzwi.

A za progiem stał Semenič. Uśmiechał się dziwacznie i sterczał jak ta sierota w zielonych, totalnie niesłoweńskich barwach.

— Hej — zarabizował angielszczyznę. Pomachał nam z lekkim zażenowaniem, po czym kontynuował: — Widzę, że macie tu już swoją imprezę... — Podniósł brwi na ułamek sekundy, dziwiąc się najwyraźniej, jak pełnoletnie osoby mogą się bawić przy kolorowych soczkach i zdrowej żywności. Sama nie wiem, stary. — ...ale chcielibyśmy zaprosić was na naszą. Dwa piętra wyżej.

Patrzeliśmy na niego jak na kompletnego debila, mrugając bezrozumnie. To znaczy oni bezrozumnie, ja się zastanawiałam, skąd on się tu urwał i kiedy ostatni raz widział swojego psychiatrę. Dałby mu Tepeš numer po znajomości.

— Także... tego. Pokój pięćset dwa. Przyjdźcie. Albo nie. Whatever. Peterowi bardzo na tym zależało. Więc... nara. — I już go nie było.

Każdemu z nas co innego ślina na język przyniosła, ale najgłośniejsze myśli miał Kłusek, który wstał i wrzasnął: IDZIEMY NA IMPREEEZĘĘĘĘĘĘĘĘ! I wszystkich nań wytargał. Niektórych dosłownie. Ja nie zamierzałam się poddać bez walki, więc zapierałam się nogami o futrynę i o mały włos wyrwaliby ją razem ze ścianą. Walczyłam dzielnie niczym lwica, ale nawet chudzielce, jak się dobiorą w grupę, są w stanie wyszarpać słonia z rowu, więc skapitulowałam, choć nie obyło się bez licznych obelg i marudzenia.

Wcale nie podobała mi się perspektywa zabawy z podopiecznymi słoweńskiego Janusza skoków narciarskich. Dlatego po schodach wlokłam się bardzo niechętnie, w dodatku te soki zaczęły mi psuć kwasy żołądkowe, zgagi dostałam i w ogóle jakoś tak niedobrze mi było. W pewnym sensie zatęskniłam pomyślałam z niewielką dozą nostalgii o pierwszego rzędu nielotach, bo wśród nich był Miszczunio, a on by im chlaństwo śródweekendowe wybił z głowy długimi nartami Wanka.

Biegun już pod nosem nucił z podekscytowania, a Kłusek, znowu w tych swoich pedalskich ray-banach, stanął jak gdyby nic przed drzwiami z numerem pięćset dwa z rękami w kieszeniach, żując gumę. Co on liczył, że będzie się z kimś całował, czy jak? Słychać było ze środka jakieś chińskie disco, śmiechy i rozmowy.

Przypomniała mi się sauna w Innsbrucku i odechciało momentalnie mi się nieśmiesznych żarcików na temat orientacji seksualnej.

Kusy zapukał i po kilku sekundach w drzwiach pojawiła się facjata Petera Prevca, który najpierw zmierzył nas wzrokiem, potem uśmiechnął się półgębkiem, a później uroczystym gestem zaprosił nas do środka.

Pokój był większy od któregokolwiek z naszych (JUŻ WIEM, KTO MI PODWĘDZIŁ TE APARTAMENTY, KTÓRE CHCIAŁAM REZERWOWAĆ). Wszyscy Słoweńcy zamilkli na nasz widok, mierząc wzrokiem jak wcześniej ich lider. Kranjec mnie przerażał, bo miał spojrzenie bossa mafii. Ten młody, Demon, zerknął na tę wizytację znad telefonu, pijąc jakiś sok z kartonika przez rurkę. Semenič tylko uniósł brwi, jakby w ogóle się nie spodziewał, że przystaniemy na jego ofertę (CÓŻ, NIEKTÓRZY NIE PRZYSTALI). Hvala mrugał, nie bardzo chyba ogarniając rzeczywistość (czy tylko mnie się ktoś przypomniał?). Damjan szczerzył się jak Zniszczoł na co dzień, Lanišek zresztą też, ale on wyglądał, jakby zjarał o dwa blanty za dużo.

Zapadła względna cisza z monotonnym umc, umc w tle i zrobiło co najmniej niezręcznie. Zupełnie jak po mojej rozmowie z prezesem Polskiego Związku Narciarskiego.

Swoją drogą, przez głowę przemknęła mi zaskakująco nieciekawa myśl, że mogę wkrótce stracić posadę osobistej asystentki Kruczka i już wreszcie przestać jeździć z tym cyrkiem obwoźnym po świecie. W sumie trudno powiedzieć, czy się ucieszyłam. No, bo płaca nie była znowu taka najgorsza, poza tym pierwszy raz w życiu miałam swoje zagraniczne, narciarskie ferie. I miałabym wrócić do książek, do jeżdżenia zażulonym busem, do czytania Foucaulta, Klemensiewicza, Gombrowicza...?

JAKAŻ TO BYŁA PIĘKNA WIZJA.

— Halo, Antek, czego się napijesz? — Stękała pomachał mi przed oczami plastikowym kubkiem.

Kiedy oni wszyscy się rozsiedli?

— Eee, niczego.

Słoweńcy, którzy najwyraźniej jakimś cudem zrozumieli naszą rozmowę, jak jeden mąż spojrzeli na mnie wzrokiem Dona Corleone — wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu. Zrozumiałam, że to była słoweńska wersja Z nami się nie napijesz??????, więc w obawie przed śmiercią odwróciłam się na pięcie i popatrzyłam na barek.

Rum, gin, whisky, brandy (?!), piwo, wódka, wino, tequila... Co oni, kurwa, z barmanem na konkursy jeździli?! Jakim cudem przemycali to na lotniskach?! I gdzie tu były jakiekolwiek popitki?!

— Eee, naleję sobie rumu z colą — stwierdziłam, z ulgą dostrzegając kilka butelek prawdopodobnie najbardziej zacukrzonego napoju na świecie. Dobry do czyszczenia rdzy, dodam na marginesie.

— Daj. — Stękała wziął kubek, który przed momentem sobie wybrałam i sam dobrał mi proporcje. Z kurewską przewagą rumu. — Proszę. — Wręczył mi mój superlekki drink, a ja uparcie patrzyłam w jego nieistniejące oczy, próbując przepalić mu czaszkę na wylot.

— I ja mam to, kurwa, wypić? — warknęłam.

— Aha — odparł radośnie, przysysając się do swojego napoju wyskokowego. — Do dna! — Poklepał mnie po ramieniu i poszedł do Kłuska, który już zaśmiewał się z czegoś z Semeničem.

Bo, nie wiedzieć jakim cudem, oni wszyscy dobrali się w jakieś grupy konwersacyjne, ale o mnie, oczywiście, nie pomyśleli. Bo po co. Nie dość, że przez cały czas latasz im koło dupy, to jeszcze cię siłą zataszczą na imprezę, a potem oleją jak zwykłe gnojki. Westchnęłam, próbując upuścić trochę gniewu, a rum z colą szybko to uskuteczniał.

Stałam jak ci frajerzy imprezowi, opierając zad o stół z zaopatrzeniem, i obserwowałam towarzystwo. Kombinowałam, jak się wymknąć niepostrzeżenie, ale między tymi patałachami nie istnieje, oczywiście, pojęcie świętego spokoju, więc po kilku minutach podszedł do mnie Prevc. Ten starszy, tak dla jasności.

— Czemu tak stoisz?

— Czemu ci tak zależało, żeby nas tu ściągnąć? — walnęłam prosto z mostu.

Słoweniec uniósł nieznacznie brwi, wyraźnie zaskoczony moją bezpośredniością. W polskiej kadrze nikogo by to nie zdziwiło.

Prawie zatęskniłam za tymi głąbami.

— Już od kilku tygodni zastanawialiśmy się, czy można z wami imprezować — oznajmił mi tym swoim arabskim angielskim. — I wygląda na to, że się nie pomyliliśmy.

Faktycznie, cały pokój gadał, śmiał się i chlał, tylko ja zamulałam jak stary komputer.

— Chodź.

Od momentu, w którym Prevc mnie pociągnął za ten nadgarstek, świat zaczął wirować.

Nie, nie jak w tanich romansidłach — z miłości. Z wódki.

W dużych ilościach.

* * *

Łaaaaaaaał, aaaaleee ten pookój deeeensił... Albo to byłam ja? Kto to wie...

Nie mam pojęcia skąd, ale w pewnym momencie na środku pokoju pojawiło się bongo. I ciągle stacjonował przy nim Lanišek z tym swoim flegmatycznym uśmiechem. A potem wszyscy przy nim siedzieli. Oprócz mnie, rzecz jasna, bo ja leżałam na czyimś łóżku, licząc gwiazdy na suficie. Jak one się tam znalazły? Nie wiem i nie wnikam.

Wszystko zaczęło się od tego, że mądry Hvala ruszył tą swoją laleczkowatą szczeciną, połączył stoliki i podpierdzielił z korytarza fotele, więc usiedliśmy wszyscy przy jednym stole. Słoweńcy to wciąż szczep Słowian, więc nie rozumieli słowa nie. Zwłaszcza przy alkoholu. Zaczęło się spokojnie, od jednego kieliszka, ale oni mieli takie tempo, że niejeden ruski by trupem padł. Co mi się udało, wylałam za kołnierz. Czyli do doniczki z pelargoniami, która stała na parapecie za mną. Jedyne, co tam teraz wyrośnie, to slavicus alcoholicus — kwiat, który wali wódą. No, bo bez przesady, nie chciałam wszystkim pokazać, co jadłam w ciągu ostatniej doby. Semenič po pięciu kielonach dostał ataku głupawki, przez co trzy razy spadł pod stół, a potem tańczył walca do jakiegoś disco-slovenijo, w którym jedynym zrozumiałym wyrazem było coś w stylu skoči (?). W pewnym momencie Peter wywalił swojego młodszego brata, krzycząc coś o bajkach dla dzieci, a potem zagrali w rozbieranego pokera. Z całych sił próbowali mnie wciągnąć w to bagno, więc im zagroziłam, że jeśli lubią swoje zęby, to mają przestać mi zawracać gitarę.

Widziałam najlepszego przyjaciela Damjana, któremu szło tak fatalnie, że po dwudziestu minutach był tylko w majtkach, a potem stracił i to...

Trauma życia, powaga.

— Aaaaanteeeeek, cho no piiiić! — zawołał mnie rozlazłym głosem Kranjec, kołysząc się przy stole.

Reszta oblegała bongo.

— Zaaaaaraaaaa — odparłam. — Nie paaaali sięęę...

W zasadzie to żaden z nas się sobie nie przedstawił, Słoweńcy usłyszeli, jak Wrony Macieja na mnie wołają i się nauczyli.

Podniosłam się do pionu. Świat kręcił się jak wstążki wiatrowe w Kuusamo.

W tym samym momencie zawibrował mój telefon, więc postanowiłam uraczyć mojego przyszłego rozmówcę łaskawą zgodą na połączenie. Aaaa, nie, to sms tylko był. Otworzyłam go i zmarszczyłam brwi.

ZNCSUHAA!!!!!:

ANBUD NINW DO AFMFA!!!!!!!!!!!!

Ja wiem, że te smartfony to zaawansowana technologia, ale jeszcze nie wymyślili aplikacji tłumaczącej sanskryt. Przynajmniej mnie nic nie było na ten temat wiadomo.

Eee, nawalony ktoś pewnie, pomyślałam i rzuciłam komórkę na łóżko. Sama się chciałam położyć, ale mnie w końcu niecierpliwy Kranjec wytargał za rękę i przyprowadził do stołu. I lał mi tyle, że już miałam wrażenie, że wodę piję. W wyniku wielkiej, acz krótkiej kłótni zdołano odciągnąć Laniška od bonga, a ten przysiadł się do mnie. Źrenice miał wielkości główki od szpilki, reszta jego gałek ocznych czerwona była jak angora.

— HAHAHAAHAHAAHAAHAAHAHAAHAAH, ROBI, SMOK CI SRA NA GŁOWĘ, HAHAHAHAAHAAHAHAAH!

Zamrugałam oczami, patrząc na Kranjca, który intensywnie przeglądał internety na telefonie, zupełnie nie słuchając zjaranego Anže. W o wiele gorszym położeniu byli jednak Biegun i Kusy, którzy właśnie rozkładali matę do Twistera, z kolei Damjan i Titus pokazywali sobie brzuchy i porównywali je pod różnym kątem padania światła. Konik Polny, Stęki i Stefek natomiast zaśmiewali się do rozpuku kilka metrów ode mnie, z drinkami w rękach. Nie byli jednak na haju, w przeciwieństwie do reszty. Reszty, prócz Prevca, który zmierzał do mnie trochę chwiejnym krokiem.

— Jak się bawisz? — Przysiadł obok, przyglądając się śmiejącemu się do blatu Laniškowi.

Ten to dopiero miał odjazd. Szybszy nawet niż na rozbiegu.

— Super.

Czknęłam.

Zapadło chwilowe milczenie. To i tak cud, że raczył do mnie otworzyć swoją słoweńską gębę, bo Prevc znany jest z tego, że nigdy nic nie gada. Chyba że już koniecznie musi, bo od tego zależy jego dalsza kariera, czytaj: wywiady z Tadziem M.

— Gdzie macie resztę drużyny? — Pociągnął z kubka.

Mimo że nawalona jak Messerschmitt, spojrzałam na niego jak na debila. Kursu z konwersacji to Słoweński Orzeł na pewno nie przeszedł.

— Eee, w domu?

No trzymajcie mnie, wszyscy skoczkowie są niedomyślni czy ja się z nieodpowiednimi kumpluję?

Chwila, czy ja użyłam słowa KUMPLUJĘ?

Co Słoweńcy dosypują do tej wódy? Swoją drogą, taka średnia była. Zahaczyliby o byle monopolowy w Polsce, to by zaraz im się lepszy stuff trafił.

Peter podparł głowę ręką i wydął usta.

— Szkoda, liczyłem, że z Kamilem pogadam. Albo się napiję.

Ta, bo Dwukrotny Mistrz Olimpijski zachlałby między zawodami.

— Zzzzatańsssszzzz se mną, Antonino.

Odwróciłam się gwałtownie, bo ręce na ramionach położył mi Titus. Wywróciłam oczami, co spowodowało tylko większe zawroty głowy, i odparłam:

— Titus, weź się lecz, okej?

Miętus wygiął usta w podkówkę, zachwiał się nieco i czknął.

— Jesteźźźźź ooochropna, wiesssssszzzz?

— Też mi nowość — burknęłam.

Titus, widząc, że Lanišek zasnął, bezpardonowo zrzucił go z krzesła i dosiadł się do nas. Łapiąc za ramię, obrócił mnie przodem do siebie, za co od razu dostał po tych parszywych łapskach. Z podłogi dochodziło jakieś niemrawe mamrotanie, po czym kolega wiecznie naćpany wstał, kołysząc się na wszystkie strony i marudząc coś na temat ryb.

— Antonino — kontynuował swój pijacko-narkotyczny wywód starszy z Miętusów — dla-asssssszzzzzego uuuubrałaaaś się w ko-ostium Lei Sky-ywalker? Nie, sssszzze-eby mi tooo prze-eszkasssssało, aaale tro-ochę tu ssssi-imo.

Spojrzałam przez ramię ze zmrużonymi oczami na siedzącego za moimi plecami Prevca, który tylko wzruszył ramionami. Chciałam już powiedzieć coś Titusowi na temat jego stanu umysłu, ale niedane mi było to uczynić. Zza otwartego na oścież okna doszły nas jakieś okropne krzyki. Faktycznie, zrobiło się trochę pusto w pokoju. Podeszliśmy na tyle szybko, na ile pozwalała nam wóda. Titus położył mi się na plecach, co spotkało się z moją dezaprobatą, ale jego nie obeszło. A co tam się odwalało! Od razu wytrzeźwieliśmy. W mig.

— Lanišek, złaź stamtąd, kretynie! — wydzierał się... Demon.

Kablówkę mu odłączyli w pokoju? I od kiedy rozumiem słoweński?

Nie do końca rozumieliśmy, o co chodziło ale wyglądało to dość zabawnie. Jaśnie kolega Anže Lanišek pochylał się nad krańcem dachu i trzymał przed sobą zaciśnięte pięści. Kilku chłopa stało za nim i próbowało mu pomóc, w tym wspaniałomyślny najmłodszy z cudownego rodzeństwa, a to wkurzyło najstarszego. Ja to bym takiego do kaloryfera przykuła i zaraz problemów mniej, o.

— TY MI SIĘ WYRAŻAJ, BO POWIEM MAMIE! — zagrzmiał Peter... po angielsku.

Co wóda robi z ludźmi... Przynajmniej akcent miał lepszy.

— Co jej powiesz?! Że kolegę z drużyny próbowałem ratować?! — odkrzyknął mu młody w tym samym języku.

Łooo, to dopiero był baryton! I on miał niby szesnaście lat? Toż to nasz Stefek ma nawet wyższy głos, a z piętnaście lat od niego starszy...

— Nie, że wyzywasz ludzi od kretynów!

Wywróciłam oczami.

Stękała zabrał się do roboty, bo jak on by nic nie zrobił, to by przecież nikt palcem nie kiwnął, tylko by się słynni bracia wykłócali na przestrzeni okno-dach. Zuch chłopak! Wykonał kroczek, potem drugi, ale stał wciąż w pewnej odległości od swojego nowego kolegi z zagranicy.

— Słuchaj, Anže...

— Tyyyy, paaacz, aaaaale reeeekin! — zawołał uradowany Słoweniec, z zafascynowaniem palcem wskazując na jakiegoś nieistniejącego ryba pięć pięter niżej.

Nadal nie bardzo rozumiałam, czego byliśmy świadkami, bo dla mnie to wyglądało, że tam na dole była ulica. Ale co ja się znam, filologię polską studiowałam, o środowisku nic nie wiem.

Stękała pokręcił energicznie głową, ale nie zdążył nic dodać, bo mu się Lanišek wtrynił.

— Dziś będzie zaaajeeeebisty pooołóóóów — rozmarzył się chłopak, i dziwacznie zamachnął się złączonymi pięściami.

Andrzejek ogarnął wszystkich morderczym wzrokiem, po czym zagrzmiał:

— KTO GO W TO WKRĘCIŁ?!

— A ssso on robi, sze się tak grzessszzznie ssssapytamm? — wybełkotał Hvala.

— Bawi się w Santiago**! — warknął znowu Andrzej. Mój typ gościa. Gdyby nie to, że byłam z piętro niżej, a przy tym nabzdryngolona jak autobus z pielgrzymką do Lichenia, to pewnie bym mu pomogła w byciu ordynarną świnią. — No, kto?! PRZYZNAWAĆ SIĘ.

Kranjec wzruszył ramionami, a potem czknął i się zachwiał.

— To na pefffno nie był wujek Robi...

— OOOO BIAŁYCH ŚWIĘTACH WCIĄĄĄĄŻ MAAAARZĘĘĘ... — zaintonował radośnie Biegun, drąc ryja na pół Czech. — BOO W MEEEJ PAMIĘĘĘĘĘĘĘCI CIĄGLE MAAAAAM...

— Biegun, do konia wafla, święta były dwa tygodnie temu! — wydzierał się dalej Stęki.

Oto lista pięciu powodów, dla których Krzysztof zaśpiewał pieśń o charakterze bożonarodzeniowym na dachu w styczniu:

1. Wódka.

2. Wódka.

3. Wódka.

4. Wódka.

5. Bo to Biegunka.

— No?! Przyznawać się!

— Ooo, kuuuuurwaaa, chyba coś wielkieeego złapaałeeeem! — zawołał zadowolony Lanišek, z całych sił ciągnąć wędkę.

Która sięgała bruku. Pełen szacun.

— Stary, weź nie świruj, odpuść sobie — upominał go Demon, na co jego braciszek najdroższy reagował spojrzeniami Dona Corleone. — Tu nie ma żadnych ryb. Ani morza.

— Masz rację — przytaknął mu z ochotą Lanišek, kręcąc korbką jak szalony. — Tutaj jest Ocean Atlantycki! TU SĄ ORKI!

I potem się szybko pozmieniała sytuacja, bo ni stąd, ni zowąd, kolega Słoweniec-zapalony wędkarz, puścił tęczowego, zamaszystego pawia, tak rozległego, że część jego zawartości wylądowała w oku Pero, który wychylał się nieco mocniej niż ja. Mnie się nie dostało. I miał chłopaczek szczęście, bo bym mu w trymiga tam przyszła na ten dach i skórę przetrzepała.

BRAWO JA!

Szczęścia nie mieli też wszyscy ci, których okna wychodziły na tę stronę. Kilka osób wyszło na balkony, zainteresowanych zamieszaniem. Stabilni w nogach koledzy pomogli wstać sponiewieranemu i zbolałemu już Laniškowi, a później powoli zaprowadzili go do pokoju.

Kłusek zaczął głupkowato chichotać.

— Ale miałem pomysł z tym oceanem, co nie?

Wszyscy uczestnicy imprezy, a także goście hotelowi i zazdrosne o słoweńskie wprawne oko do strzału gołębie posłały Kusemu spojrzenie, pod którym się chłopaczyna skulił.

A potem Andrzej sprzedał mu prawego sierpowego prosto w nos.

Ja zaś zrzuciłam z pleców śpiącego Titusa.

Generalnie tej nocy zło zostało pokonane i Drużyna Sprawiedliwych wygrała. To znaczy, że jełopy dostały za swoje, a miękkie flety odpadły o stosownej godzinie.

Z pozytywnych rzeczy pamiętam wdzięczność Prevca, kiedy pomogłam mu posprzątać i wykopałam jego wszędobylskiego brata, żeby sobie Scoobyʼego pooglądał. Nie wiem, jak wróciłam do łóżka, bo po szybkim ogarnięciu imprezy, dokończyliśmy ze słoweńskim Złotym Gilem pół litra, które stało samotne jak ten jedyny Polak Kamil w dziesiątce między samymi Szwabami, japońskim samurajem i norweską mafią na górze skoczni.

Chyba narzygałam Peterowi do laczków, ale głowy nie dam. I nawet się nie bałam!

BRAWO JA.

* * *

Podziwiam tego Konika Polnego. Od rana razem ze Stefkiem hasali po hotelu jak radosne zające wielkanocne, zupełnie nie odczuwając skutków wczorajszej imprezy. Nie wiem, może to dlatego, że mało wypili? Kusy starał się zasłonić nos przed Ojcem Maciejuszem, a także — nie oszukujmy się — przed Stękałą, który swoimi bicami siał postrach wśród wypierdków z kadry B. Gębala, który został z nami oddelegowany do Czech, nastawił mu kinol w tajemnicy, aczkolwiek zdecydowanie nie po cichu. Biegun ledwie gadał, bo z relacji świadków wiemy, że nad ranem śpiewał wszystkie utwory zespołu Maroon 5 na dachu, wskutek czego z trenerami porozumiewał się na migi.

Przez walkie-talkie. Geniusz taki, że kapcie spadają.

Titus narzekał, że go w krzyżu łupało, bo musiał w nocy spaść z łóżka. Jeśli moje plecy są na tyle szerokie, to mogę się zgodzić.

Słońce mnie raziło. Śnieg mnie raził. Powietrze ostre też. Tylko woda była moim wybawieniem i osłodą życia marnego. Siedziałam obok Grześka (kolejnego skazańca z gniazda Kruczka), który sobie nucił Daj mi tę noc, w ray-banach Kłuska, z mineralką pod pachą, i modliłam się o rychłą śmierć.

— Przekaż tej całej Sosze, że jest beznadziejna. Posiała gdzieś moje notatki! — usłyszałam w krótkofalówce Grześka rozjuszony głos Ojca Maciejusza Masiusiaka (CO TO ZA NAZWISKO?).

Posłałabym mu buta na wieżyczkę, ale szkoda mi było moich traperków.

Do boksu Słoweńców nikt się nie odważył wejść, bo jechało od niego wódą na kilometr. Paść trupem się dało. Sami zaś Słoweńcy wyglądali blado jak wyniki nielotów Kruczka w tym sezonie. Przybili nam piątki, ale podobnie jak my, nie mieli siły gadać. Najgorzej wyglądał Lanišek, którego wściekły Janusz skoków narciarskich ganiał z miną Hannibala, a ten się potykał i wywalał co dwa kroki. Petardy Gorana przypominały bardziej wojenne niewypały. Podobnie też skakali.

O braku pałera nie można było mówić w przypadku Fannemela. Dwa dni udawało mi się go unikać, ale musiał mnie wyczaić w czasie ostatniego konkursu. Nie bardzo chciałam się komukolwiek pokazywać w stanie agonalnym (z wyjątkiem łóżka), więc wszelkie wizyty towarzyskie było wysoko niewskazane. Ryzykowało się narażeniem życia w razie zbyt dużej siły odrzutu po uderzeniu z mojej łapy.

— Ątek! Wieki cię nie widziałem! — nawijał, szczerząc się jak Miran do wykresów wiatrowych. Podszedł i zrównaliśmy się wzrostem. — Co się z wami dzieje? Dziwnie... pachniecie — dodał, krzywiąc się.

Westchnęłam (co chyba nie było najlepszym pomysłem w aktualnym stanie), ale wymusiłam uśmiech i odparłam:

— Ciężka noc.

— To chyba ze Słoweńcami — zachichotał. — Bo oni też cuchną jak bimbrownia.

Posłałam mu swoje spojrzenie asasyna, a ten od razu uniósł ręce w obronnym geście. Nie będą mnie tu żadne kurduple obrażać. Drągale zresztą też nie.

— Umiesz jeździć na łyżwach?

Czternasta godzina. Pełne słońce. Pizgało złem. Kac niszczył mnie wewnętrznie, a ten kretyn mnie pytał o jakieś łyżwy. Jakby z jednej takiej dostał w czoło, to by mu zaraz wróciło trzeźwe myślenie.

— Nie, bo co? — westchnęłam, zastanawiając się, jak głęboko musi sięgać moje miłosierdzie, skoro kurdupel stał jeszcze w jednym kawałku.

Zmrużył oczy, patrząc przed siebie, na skocznię, po czym sam sobie przytaknął głową. Powrót bipolarności?

— Nic, tak pytam — odparł zagadkowo, po czym się wyszczerzył jak mysz, która czeka na ser w klatce. — Hej, a słyszałaś, że Hofer ostatnio...

Nie było mi przykro, że się wyłączyłam. Wyjęłam z kieszeni komórkę, która zaliczyła zgona chyba razem ze mną, ale nadal żyła. Jako i ja. Obydwie przeżyłyśmy fale rzygów, hektolitry wódki i niezmierzone kilometry skoczkowej głupoty, więc chyba nic nas już nie mogło zabić. Odblokowałam ekran i od razu wyświetlił mi się sms, z którego z pewnością nie miałam siły wyjść w nocy.

To, co wtedy wyglądało dla mnie jak atak nerwowy u fangirl, w rzeczywistości brzmiało:

ZNISZCZOŁ!!!!!:

ANTEK JADĘ DO KULM!!!!!!!!!!!!

Nawet nie udawałam, że słucham Fannemela, bo byłam zajęta oddychaniem z ulgą i próbą skrzywienia mordy tak, żeby przypominała zadowolenie, ale wyglądałam jak pies z zatwardzeniem srający w polu.

Przynajmniej nie będzie mi dupy truł, że mu kariera nie idzie.

* Jest taki fanpejdż na Facebooku.

** Aluzja do powieści Stary człowiek i morze Ernesta Hemingwaya.

Przypominam, że Harrachov, bo mam inny plan.

Ale Ci Słoweńcy pozamiatali dziś w Planicy! I szkoda naszych, bo echhh :( 

I na pewno wybuchnę płaczem przy pierwszym zwycięstwie Kamila w przyszłym sezonie.