#4 DODATEK KOBIECY: Jak zostać gwiazdą

Nieco podrasowana wersja wyciętej sceny z ostatniego rozdziału. Nigdy nie została napisana, ale była w planach. Indżojcie!

PS. Bez muzyki nie złapiecie klimatu.

Łoooo, świat wiruje. Wow, czemu te żyrandole tańczą? Hej, a ta waza z ponczem... pływa?

No dobra, muszę się przyznać. Mimo wszelkich prób zaprzeczania — jestem najebana.

W chuj.

Przepraszam, miałam nie przeklinać, ale jeeeeeeeeeedwabiści Norwegowie lali mi, ile wlazło. A wlazło sporo. Dobrze, że już sobie poszli, bo inaczej zaczęłabym rzygać prosto na stół, a to nie byłoby zbyt malownicze, jak mniemam.

Nasze polskie nieloty postanowiły mnie najwyraźniej zrobić na szaro, bo nie widzę mend od przeszło godziny. Zniszczoł to na pewno łazi wściekły jak Eisenbichler w Oberstdorfie. A co ja mogę, że ta norweska wesz uczepiła się mojej dupy? Przesz go nie prosiłam, prawda? No. To by się mógł szanowny kolega Aleksander, że tak powiem, odpierdolić.

Ups, znowu przeklęłam. Niedobra, niedobra Antonina.

Nigdy więcej wódy, przysięgam.

Plączę się po sali, słuchając jednym uchem, jak didżej pierdoli coś o karaoke.

KURWA, TOŚKA, CZY TY MOGŁABYŚ PRZESTAĆ WRESZCIE PRZEKLINAĆ, DO CHUJA PANA?!

Robię sobie fejspalma. Mój geniusz zasługuje na jakiś oficjalny certyfikat. Certyfikat porycia mózgowego imienia Dawida Kubackiego... Szczerze, to taką nagrodę potraktowałabym jak każde wydanie Śmieszchu — użyłabym w razie nagłej potrzeby fizjologicznej. Stan skupienia nie ma znaczenia. Zaczynam rymować, okej, dobrze, że wódkę odstawiłam dobry kwadrans temu.

W ogóle zauważyłam, że zaczęłam być milsza dla tego rudawego cymbała. Oooo, nieeee, trzeba wytrzeźwieć! Na wczoraj!

Spostrzegam ich. Aleks już z daleka kręci głową, a szaflarska menda ma na ryju ten swój durny uśmieszek. Jezu, szkoda, że te wazy z ponczem takie ciężkie, bo jak bym zdzieliła... Muraniek nie ogarnia totalnie. Rozgląda się dookoła i ciągle pyta biednego Stocha, gdzie są i po co tu przyszli. Ja jego żonie składam osobiste kondolencje i wyrazy podziwu jednocześnie, bo trzeba mieć nerwy ze stali, żeby takiego człowieka znosić. Sierściuch gładzi swoją perfekcyjną fryzurę i przepatruje tłum w poszukiwaniu lachonów. Niejedna by pewnie na niego poleciała (a potem przeżyła rozczarowanie życia, ale nie mówmy o tym głośno). Ech, nie no, on to wierny tej swojej Kaśce jest. Ku nieuciesze piętnastoletnich hotek. Żyle oczy się świecą na widok hektolitrów wódki na stole, a on wewnątrz na pewno umiera, że może sobie pozwolić na góra dwa kielony. Nie jest mi przykro. Dobrze tak mendom.

— Gdzie ty polazłaś?! — wyrzuca mi od razu Zniszczoł bez zbędnych wstępów. Uprzejmość mojego kolegi zasługuje na PORZĄDNĄ LEPĘ W RYJ. — Musiałaś uciec akurat do nich?!

— Zniszczoł, marudzisz jak moja mama, kiedy ma okres — mamroczę, bo nie chce mi się go bić. Niech ma przynajmniej w Sylwestra dzień dziecka.

Towarzystwo wybucha śmiechem.

CZY ONI WŁAŚNIE ZAŚMIALI SIĘ Z MOJEJ RIPOSTY?

Zniszczoł mierzy mnie gniewnym wzrokiem, ale nie odpowiada.

Na scenie robi się jakieś chore zamieszanie, a ja marzę o trzeźwieniu w swoim łóżku hotelowym. Ewentualnie szybkim rzyganku dla odpompowania wódy z organizmu. Muzyka cichnie, punktowe światło rozbłyska nad naszymi głowami i krąży. Zauważam, że morda szaflarskiej mendy coś za bardzo się cieszy.

— Tosieńko! — woła do mnie i razem ze Zniszczołem łapią mnie za nadgarstki, a mnie się to wszystko przestaje podobać. Densflor z Norkami — okej, wóda z Norkami — okej, ale Kubacki i Tosieńka?! DAJCIE MI SIEKIERĘ! — Nie słyszałaś? Pan na scenie obiecał nam karaoke i szuka chętnego! Co ty na to?

Zaciskają palce na moich rękach. Dobra, oficjalnie chcę stamtąd spierdolić jak tchórz. Nie obchodzi, co sobie pomyślą. Po prostu chcę wiać.

Ale nie ma odwrotu. Mustaf i Grzywa ciągną mnie w kierunku sceny, reszta popycha mnie za plecy. Stawiam opór, zapieram się nogami, motam się i szarpię, ale to na nic. Jasne reflektory sceny już czekają, żeby mnie pożreć.

Wóda, muzyka, mikrofon i Socha. Wynik tego równania jest zawsze ten sam: PORAŻKA.

Mam ochotę ich zabić gołymi rękami. Udusić jak kury na grzędzie. Jestem taka wściekła, że najchętniej wrzuciłabym szaflarską mendę do tej wazy z ponczem, a potem dobiła krzesłem. Bez żadnych skrupułów. Na oczach świadków.

— Zamorduję was, patałachy! — warczę, wchodząc po schodkach. — Czyj to był pomysł? Zniszczoł, nie śmiej się jak debil, wiem, że twój! Jak tylko skończę, to połamię ci narty i wsadzę je w dupę, knurze zasrany. Albo cię w nocy opierdolę na łyso!

— Oooo, nieee! Naprawdę? — nabija się tępak, a to sprawia, że najchętniej utopiłabym ten jego durny łeb w którymś z głośników. — Oszczędzaj siły na występ. — Nagle nachyla się, żeby mi wyszeptać z łobuzerskim uśmiechem: — Pamiętam wtedy w Kuusamo. Zapewniam ci taki fejm, a ty jak się odwdzięczasz?

Żeby go tak móc zdzielić w ten parszywy ryj! Ale nie! Członek zespołu wciąga mnie na scenę, wszyscy klaszczą, a ja gówno widzę, bo jupitery chcą mnie oślepić. Ma to swoje plusy — nie widzę ryjów polskich pingwinów, ergo — nie muszę się wkurwiać niepotrzebnie. Na dodatek publicznie. Marszczę facjatę i chyba się lekko chwieję. Na oczach około setki ludzi.

Dostaję jedyną okazję, żeby się swoim antytalentem wokalnym pochwalić i dzieje się to właśnie wtedy, kiedy moja krew przypomina rozrzedzony spirytus. Cudownie. To po prostu jest moje życie, co tu więcej gadać.

Jeszcze mi po szwabsku każą coś gadać publicznie. To biorę do ręki mikrofon i chrząkam. A w myślach morduję całą kadrę.

— Cześć wszystkim. — Zaczynam sama siebie podziwiać za zdolności przemawiania w germańskim po alkoholu. Geniuszem to jednak trzeba się urodzić, nie ma co. — Eee... — kontynuuję elokwentnie. — Znalazłam się tu, bo moi tak zwani przyjaciele, których pilnuję od miesiąca, postanowili mnie upokorzyć.

Po sali przetacza się fala śmiechu. Nie wiem, czy po prostu jestem taka najebana czy taka zabawna.

— Zawsze uważałam, że skoczkowie narciarscy to szumowiny. — No proszę, szołmen się we mnie budzi! Oto kolejny raz rozbawiam gości. — Cóż, pozostaje mi mieć tylko nadzieję, że nikt nie wyjdzie stąd z uszkodzonym słuchem.

Widownia śmieje się po raz trzeci, a potem światła przygasają. Na ekranie gdzieś na przeciwnej ścianie pojawia się tekst.

♫

Wtedy zaczynam czuć, że się boję. Jak cholera. Chcę stamtąd wiać w tempie natychmiastowym. Ale nie ma odwrotu. Wokalista zespołu szepcze mi na ucho tytuł i ostrzega, że muszę wejść natychmiast, bez przygrywki.

Wydaję z siebie krótkie Your sweet!, a potem czekam na kolejne takty. Widownia stoi sztywno. Światła mi przeszkadzają w obserwowaniu reakcji. Wiem jedno — polegnę. Nie moja tonacja. Totalnie nie.

A na moim nagrobku napiszą: Umarła z upokorzenia na scenie podczas pewnego sylwestra w Garmisch-Partenkirchen.

Ale kończy się czas wyrzucania z siebie pojedynczych słówek i biorę się do, eee, zwrotki. Jeśli to można tak nazwać.

Your sweet, sweet lovinʼ, won't you put it on me?

Keep me coming ‘cause your all that I need

You give me love, I give you everything that you want

So as long as you love me

Ludzie zaczynają tańczyć. KURWA, KLASZCZĄ DO RYTMU! Nie wierzę w ten cud, ale to daje mi pałera i zaczynam wyciągać góry. Przestaję stać sztywno jak kołek i zaczynam się przechadzać po scenie. Uśmiecham się jak debil Zniszczoł w dni powszednie. Daję z siebie wszystko. Zginam się przy górach, co by przepona lepiej pracowała.

Wóda robi swoje. Nie czuję wstydu. Zaczynam odwalać jakieś densy, obroty, dziwne gesty w kierunku widzów. Zarzucam włosami. Czuję ten bit. Mam wrażenie, że przez całe życie czekałam na ten moment, a jednocześnie niczego poza tym nie robiłam. Ludzie tańczą, bawią się, śpiewają razem ze mną. ROZBUJAŁAM TĘ BUDĘ!

Zniszczoł mi macha ze swoim typowym bananem. Sierściuch i Żyła kręcą dupami. Kubacki trzyma kamerę (ODRĄBIĘ ŁEB!!!), ale pokazuje mi okejkę, kołysząc się z boku na bok. Kamil jest w głębokim szoku. Muraniek nie ogarnia i ciągle ciągnie go za rękaw, pytając w kółko, czy Madonna przyjechała dać koncert noworoczny. Dzięki, Klemens. Aż tak staro chyba nie wyglądam.

Przychodzi przejście. Zatrzymuję się, zamykam oczy, żeby dać czadu na całego. Jak nie wyciągnę, to zaliczkę wpadkę stulecia, ale who cares. Skupiam się.

Anticipating what you gonna do with my love

In your arms you will hold me, hold me down with your love

Wybucham i podskakuję, zaczynając kolejny refren. Roznosi mnie. Schylam się i przybijam piątki z tymi tam w dole. Skaczę jak kibol na meczu, ale mam to w dupie, bo JESTEM PIERDOLONĄ KRÓLOWĄ SCENY.

Patrzę jeszcze raz na moje polskie ryje. Teraz wszystkie dołączyły do Kamila, a ja posyłam im największy wyszczerz mojego życia. Kubackiemu w końcu przydało się tak z przytupem utrzeć tego zadartego nosa.

Tak. Szczerzę się. Do moich nielotów.

Muzyka się kończy i wybucha burza oklasków. Stoję spocona i zdyszana, ale dumna z siebie jak nigdy dotąd. Ludzie wołają, krzyczą, gwiżdżą, ale w pozytywnym senie. Dostrzegam wśród tłumu, zaraz pod sceną, norweski gang wraz z Fannemelem, który patrzy na mnie jak na greckie bóstwo.

Ma rację, jestem boska.

Wokalista dziękuje mi i chwali mój występ, po czym zaczyna wybierać kolejną ofiarę, a ja schodzę ze sceny. Czekają na mnie dwie nacje skoczków: polska i skandynawska. Zniszczoł też mi się jakoś dziwnie przygląda, jakby... pękał z dumy?

Pamiętaj, nigdy więcej wódki, głupia babo.

— Byłaś niesamowita! — wyjeżdża mi z angielską mową-trawą Kurdupel, a mnie krew chce zalać. Ze szwabskimi skończyłam, to ten mi z następnym językiem wyjeżdża. — Nie miałem pojęcia, że...

— Tosiaczku! — Kubacki dopada mnie i tarmosi mi moje policzki. — Ty moja zdolniacho!

Niestety, szaflarska menda zarabia porządnego kopa w klejnoty i rozmowa się urywa. Drastycznie, rzekłabym.

— Coś chciałeś dodać, Dawidzie?

— Nie... — charczy.

— TO SOBIE ZAPAMIĘTAJ, ŻEBY MNIE NIGDY WIĘCEJ NIE NAZYWAĆ TOSIACZKIEM!

Spoglądam na Zniszczoła, który nadal się do mnie szczerzy, nic nie mówiąc, chociaż pytam go w kółko: CO?!. W końcu nie wytrzymuję i jednym kącikiem ust odwzajemniam tego jego durnego, wiecznego banana. Patrzę w jego niebieskie oczy. Jest w nich szczery podziw i radość, i duma. I sama nie wiem, czemu on mi musi tak utrudniać nienawidzenie go. No wrzód na dupie, jak się patrzy.

— Jesteś naprawdę boska. — Mówi cicho, ale ja go doskonale słyszę.

— Dzięki — mamroczę, czując, jak alkohol ustępuje, a moje policzki pokrywają się szkarłatem. — I dzięki za... to. Świetnie się bawiłam.

— Pasujesz do sceny.

ZNISZCZOŁ, PRZESTAŃ SIĘ TAK GAPIĆ...

— Taa, po litrze gorzały to każdy może być szołmen.

Aleks śmieje się po swojemu, serdecznie. Cieplej mi się robi na sercu, ale zakładam, że to ta wóda.

Wtedy za jego plecami widzę urażonego Fannemela, którego zlałam totalnie. Po chwili zaś jego oczy urastają do wielkości pięciozłotówek, więc odwracam się na pięcie, bo tam patrzy norweski kurdupel.

Wiecie, kto padł kolejną ofiara didżeja?

Kubacki. Totalnie przerażony.

Nie mogę się doczekać tego szoł.

Jak zaznaczałam, to podrasowana wersja tej sceny. Gdybym się zdecydowała ją załączyć, wtedy na pewno nie pojawiłoby się kilka, hmm, nietośkowych aspektów. :)

Przy okazji tradycyjnie przypominam o TCS-owej ósemce, ankiecie na OTP →

i Grupie Nie Stękaj, na której mini-fotorelacja z Wisły.

Tośka-szołmen, huh? ;)

Wszystkiego najlepszego, moje drogie panie! :D