8. Mój wielki szwabski turniej

Just find a style, so you can mimic

The tortured artist, the jaded cynic

The latest gadget, is just a gimmick

Another sucker, born every minute

Well I’m sick of this town, bringing me down

It’s a first world epidemic all around

Well I’m sick of this town, bringing me down

A lost generation trying to act profound

Billy Talent — Surprise, Surprise

Z pomocą wujka Darka wytaszczyłam ciężką torbę podróżną z bagażnika i stanęłam oko w oko z Wielką Krokwią. Po raz chyba dziesiąty, ale niech będzie, że zrobiło to na mnie wrażenie. Dobrego wrażenia natomiast nie zrobił na mnie widok Kubackiego, stojącego pod kadrowym busem i zaśmiewającego się do rozpuku w jakiejś superfascynującej (zapewne) rozmowie z Murańkiem. Od razu wywróciłam oczami. Cztery dni spokoju i znowu te gęby szpetne mi przyszło oglądać. Panie prezydencie, jak żyć? Westchnęłam, ale pożegnałam się z wujkiem, zarzuciłam sobie kosmicznie załadowaną torbę na ramię i ruszyłam w kierunku parkingu.

Najpierw zmrużyłam, a potem wybałuszyłam oczy. Sześciu (bo, oczywiście, Trejnerowi zapomniało się o limicie z Kontynentala) pacanów już czekało na kolejne obciachy podczas objazdówki po Szwabach: Sierściuch, Wiewiór, szaflarska menda, Mistrz Olimpijski, Muraniek i...

— ANTEEEEK! HEEEEJ! ZASKOCZYŁEM CIĘ, CO?!

...szczygieł numer jeden w kadrze. Wywróciłam znowu oczami, ciężko stękając przy ponownym zarzucaniu torby na ramię. Mój najdroższy kolega już ku mnie biegł, a ja nie wiedziałam, czego on tak tę swoją japę cieszy.

— Dawno cię nie widziałem, buraku! — Natychmiast wyszarpał mi bagaż, a ja nie protestowałam, bo inaczej doznałabym trwałej skoliozy w drodze do busa. — Dobrze wiedzieć, że dalej jesteś wrzodem na dupie.

Spiorunowałam go wzrokiem.

— Wzajemnie. Gadałeś z tą mendą Kubackim, prawda?

— Aha.

Sam wymieniony uśmiechnął się do mnie jadowicie, skoro tylko zbliżyłam się do obozu. Prychnęłam pogardliwie i zmierzyłam go wzrokiem, przywitałam się tylko z Murańkiem (który i tak nie zajarzył, o co chodzi), ale ich wyminęłam. Przeliczyłam na szybko frekwencję i wydawało mi się, że wynosiła sto procent, więc zmarszczyłam brwi, pytając:

— Czemu nie jedziemy?

Zniszczoł wyjął podręczne opakowanie M&Mʼsów z kieszeni i zaczął wpierdzielać.

— Łukasza jeszcze nie ma.

No jasne. Bo jak mu Socha nie przypomni, to Kruczek zapomni.

Westchnęłam, wyjęłam z kieszeni androzłoma i próbowałam się dodzwonić do szefa, obserwując kilka metrów od nas Pietrka z rodziną. Trzymał na rękach swoją córkę, obok stał znudzony synek, który popierdzielał na telefonie, i żona szukająca czegoś w torebce. Mała skrzywiła się nagle, po czym zapytała:

— Tatuuusiuuu?

— Co się dzieje, Karolka?

— A ty musis jechaaać?

W tym samym momencie Trejner odebrał, mówiąc krótkie: Już dojeżdżam. Rzeczywiście, kilka sekund później na parking zajechała audica, robiąc przy okazji profesjonalny drift. Wow, ta Agata to ostra babka.

Już ją lubię.

Jak wszyscy zostali sami, rodziny odjechały, a Zbyszek łaskawie wtarabanił się do kabiny kierowcy, Trejner postanowił, że nie pozostaje nam nic innego, jak swoje szanowne zadki zabrać do Niemiec. Nie bardzo cieszyła mnie wizyta u Szwabów (nauczona doświadczeniem, na wszelki wypadek zapakowałam dodatkowy koc i kilka butelek wody, bo kto wie, co tym razem odłączą), ale jak się zgodziłam na to wariactwo, to nie wypadało robić scen, zwłaszcza na dobę przed pierwszymi kwalifikacjami do Turnieju Czterech Skoczni.

Moja osobista przyczepa od razu się do mnie przykleiła, na co zareagowałam po swojemu, czyli wywrotem oczu. Rozwaliłam się wygodnie w fotelu, zamykając oczy, żeby nadrobić brak snu spowodowany nerwami przed podróżą, ale skoro tylko odpalono silnik, Muraniek poklepał mnie po ramieniu i spytał konspiracyjnym szeptem (który usłyszał nawet Tusk w Belgii):

— Anteeeek?

— Czego, baranie? — wymamrotałam, nie odwracając się do niego i nie otwierając oczu.

— Tak właściwie to... dokąd my jedziemy?

Kill me. Kill me now.

1. Oberstdorf, 27-29.12.2015

I znowu siedziałam jak ten cep w Szwabolandii. Ja nie wiem, nie ma gdzie indziej gór? U nas w Polsce też są ładne skocznie. I to nie tylko w Zakopanem, czy Wiśle, ale jeszcze na przykład w Szczyrku. Ja zaręczam, że tam niczego nie anulują! Ogrzewanie w hotelu będzie. Prąd też. Wszystko będzie. Ale nie, oczywiście, że nie, musimy ciągle słuchać tego szwargolenia. Litości... Bycie Austriakiem nie usprawiedliwia ilości konkursów w krajach dojczojęzycznych, Waltah.

Ledwieśmy się rozpakowali, od razu na trening. Gonitwa nieziemska, nie wiedziałam, do czego ręce włożyć. Chrobot trzeci dzień z rzędu nie spał, tak biedny harował i smarował. A Sierściuch mu tylko koło dupy chodził i powtarzał: Pamiętaj, jak nie posmarujesz, to nie pojedziesz. Kubacki od razu podchwycił temat i zaczął się nabijać z Kota, że on to pewnie potrzebuje wyjątkowo dużo smaru. Kiedy ich przepychankom słownym przypatrywał się Kamil, miał na twarzy prawdziwe zażenowanie. Ja też, mistrzu.

Pogoda była raczej kiepska — w rozumieniu: dla skoków. Wokół skoczni panowała zieleń, tylko na niej leżał śnieg, wszystko się topiło, bo temperatura dodatnia, a wiatr szalał na całego. I żadne zdolności Mirana Szamana nie były w stanie go zatrzymać. Dlatego trening szedł jak krew z nosa i już chciałam mieć cały ten durny turniej za sobą. W ogóle chciałam mieć cały sezon za sobą.

I skoki też.

A to był ledwie początek...

Na dodatek, jakby tego było mało, zawody też się nie odbywały w zwykłym trybie, tylko ktoś mądry musiał wymyślić rundę KO. KO to ja będę po tym całym handlu obwoźnym, zwanym czterema skoczniami. Modliłam się, żeby te kwalifikacje nastały w trybie natychmiastowym...

Po obiedzie pędem na skocznię. Kamer w trzy i nazad. Kibiców pięć razy tyle. Ludzie, święta są! Do domu karpia smażyć! Pierniki wpierdzielać! A nie, skoków się zachciało. Widział to kto, żeby się takie tłumy na kwalifikacje zebrały. I ja to miałam spokojnie znosić? Przecież ja miałam palpitacje serca od samego Zakopca, kiedy mnie bardzo inteligentnie Muraniek zapytał, dokąd my właściwie zmierzamy. Dobre pytanie, Klimatronic.

Już sobie dziadzio Hofer ustawił belkę i dał sygnał, żeby pierwszy nielot jechał. Z naszych najpierw pojawił się mój przyjaciel Aleksander. Wyglądał nie za ciekawie na tej belce, kręcił nosem i w ogóle, ale potem poleciał, jak na polskiego orła przystało. Sto trzydzieści metrów. Kwalifikacja pewna. Poszedł więc sobie postać na miejscu lidera, machając i szczerząc się do kamery. Wywracałam oczami, ale przynajmniej zaczynałam odzyskiwać wiarę w to, że przestanie spóźniać na progu o całe milenia.

Następny był jegomość Muraniek. Niepewnie tam w górze wyglądał, ale on nigdy pewny niczego nie jest, to i tym razem z trudem czegoś lepszego od niego wymagać. Niestety, lepiej byłoby, gdyby go zdjęli z belki, bo bałwan skoczył sto piętnaście metrów i taki nie do końca dumny z siebie zlazł ze skoczni.

— Miałem w plecy — mamrotał biednemu Grześkowi. — Bardzo w plecy. Narta mi nie wyyyszłaaaa... — marudził dalej. — I na progu do dupy tak jakoś...

Następny był Eisenbichler, który skoczył zaledwie metr dalej. Wściekł się tak, że niemal rozerwał pasek z gogli. Normalnie gorzej niż nasz Sierściuch, bo on to po prostu obraża się na cały świat i tyle, a ten to jakiś furiat.

Ale, co dziwne, wcale nie stanowił odosobnionego przypadku, jak się potem okazało. Bo jak Stefanowi Kraftowi nie wyszedł skok kwalifikacyjny, to uśmiechał się do kamery jak rozkoszny szczurek, a po zejściu z wizji, to jest za plecami kamerzysty, okazało się, że to jeden wielki zadżumiony szczur, który szuka zemsty.

Kubacki, który dał pokaz swojego nielotnego pingwinowania jeszcze przed austriackim szczurem, skoczył sto dwadzieścia pięć metrów. Marudził jak baba z wekslami. Od razu przypomniało mi się Klingenthal, więc odsunęłam się możliwie jak najdalej.

Zniszczoła wyprzedził... Sierściuch, który skoczył zaskakująco daleko, bo aż na sto trzydziesty piąty metr. Musiał mu ktoś kopa w zad na rozbiegu sprzedać, bo nie wierzę, że sam z siebie tyle uleciał. Bałwan Aleksander przydreptał do mnie i stał obok z bananem na mordzie, jakby go wygrana w totka spotkała, a nie kwalifikacja do konkursu. Radosny paraliż twarzy — straszna choroba, a ty i tak powiesz, że fotoszop...

Cała podstawowa część rundy zakończyła się dla nas ze średnim przytupem, bo Muraniek swoim grzmotnięciem o bulę nie zagwarantował sobie ponownego występu na Schattenbergschanze. (Tych Niemców to naprawdę powaliło z tymi nazwami, słowo daję). Ale ponieważ był to Turniej Czterech Skoczni, podstawowa dziesiątka Pucharu świata też brała udział. Ba, miała liczone punkty, bo rozchodziło się o rundę KO.

Pewna, że Kamil i tak sobie dobrze poradzi, częściowo przestałam zwracać uwagę na to, co się dzieje na skoczni, zaczęłam ziewać i chciałam wrócić do ciepłego hotelu, w którym stało miękkie łóżko. Ale nie, musiałam z cymbałami czekać na koniec szopki zaraz przy bandzie reklamowej. Spojrzałam więc na nieustannie stojącego obok mnie Aleksa.

— Ale ty jesteś brzydki — stwierdziłam bez ogródek, biorąc do ręki wiszącą u jego szyi akredytację ze zdjęciem, które — nie ma co owijać w bawełnę — było po prostu szpetne. — Nic dziwnego, że nie masz dziewczyny.

— No proszę, Dżoana Krupa prosto z Top Model się znalazła — sarknął Zniszczoł. — A może mam, a ty nie wiesz?

Prychnęłam pogardliwie, a zaraz potem wybuchnęłam szyderczym śmiechem. On miał naprawdę zabawne marzenia.

— Nie ma takich głupich, które mogłyby się nabrać na ten twój — wyciągnęłam dłonie, żeby zrobić powietrzny cudzysłów — urok.

W odpowiedzi Zniszczoł zamachnął się ręką, w której trzymał śnieżkę, ale chybił, bo się uchyliłam, i pocisk trafił idealnie pośrodku Sierściuchowej potylicy. Odwrócił się do nas z otwartym z niedowierzania i zaskoczenia pyskiem. W zasadzie na miejscu Aleksandra zaczęłabym wiać, ale okazał się facet, nie baba, więc ta groźna mina rozjuszonej kotki w ogóle nie zrobiła na nim wrażenia.

— Popierdzieliło cię?! — awanturował się Sierściuch, zapominając o obecności kamer. — Poświęciłem tym włosom DWIE GODZINY rano!

Cytując klasyka: Życie ostre jak maczeta...

Przytaknęłam głową w rozpaczliwym potwierdzeniu tej wersji wydarzeń. To były dwie godziny największego koszmaru w moim życiu.

Zniszczoł patrzył na niego jak na debila. (Jakby niby sam był mądrzejszy, pff!).

— Po to... żeby... je przyklepać kaskiem? — zapytał, ledwie powściągając śmiech.

Maciej cały się gotował ze złości. Całe futro zjeżył i syczał ostrzegawczo.

— Ty się dziwiłeś, jak Marta wytrzymuje z Kubackim, a ja się zastanawiam, jak heteroseksualna Kaśka czuje się w swoim homoseksualnym związku — dorzuciłam, nie powiem, całkiem zgryźliwie.

Wymienił porozumiewawcze spojrzenie ze Zniszczołem i w jednej sekundzie jeden złapał mnie za nogi, a drugi pod pachami, więc zaczęłam się drzeć wniebogłosy (nie, to nie jest hiperbola; dosłownie słyszałam, jak święty Piotr szczęka kluczami w bramie...

...za którą był tunel prowadzący prosto do Lucka).

Zaczęłam wierzgać wszystkimi kończynami i upatrzyłam swoją nadzieję w Mustafowym kapturze, więc końcem palców za niego chwyciłam, w związku z czym menda straciła równowagę, przewracając się prosto na mnie. W efekcie cała nasza czwórka wylądowała w lodowatym jak serce Hofera śniegu.

A więc byłam poobijana, zgnieciona i mokra. Usłyszałam też kilka siarczystych przekleństw i obelg w wykonaniu Kubackiego, którego nagłe spotkanie ze śniegiem raczej średnio zadowoliło.

Sama byłam wściekła, bo te zasrane jełopy sobie jakąś durną zabawę wymyśliły!

— Hej, robicie kupę na biskupa?! — zawołał podekscytowany Żyła który do tej pory zajęty był rozmową z Kołderką. O nie, jeszcze tego tu brakowało... — Ja też chcę!

— PIETREK, NIEEEE!

Ale się z tym ostrzeżeniem Sierściuch zdecydowanie spóźnił, zupełnie jak Muraniek na progu. Ciężar dupska Żyły zwalił się prosto na Mustafa, a więc dobił i mnie.

(Bez głupich podtekstów, ok?).

Po tym zdarzeniu mój kręgosłup nigdy nie był już taki sam.

Leżałam wgnieciona w ziemię, zmoczona i bez możliwości oddychania, ponieważ moją klatę przygniatały dwa stare konie z mózgami ameb. Zaczęłam wierzgać i miotać się w samoobronie, ale skoro tylko szanowni koledzy raczyli wstać (prawdopodobnie z siniakami po moich kopach), zaczęła się wielka bitwa na śnieżki. Naturalnie, był to wyjątkowo wyrównany pojedynek: czterech facetów na jedną Sochę. Zgadnijcie, która ze stron miała więcej jaj?

No jasne, że nie oni! Co za cioty, nawet nie potrafili dobrze wycelować! Gorzej zrobiło się, kiedy porzucili na chwilę śnieżki, by mnie dorwać i nasmarować. Bo szybcy to oni akurat byli jak rakiety. Ale wiecie, jak to mówią: Kto nie ma w głowie, ten musi mieć w nogach...

Niestety, moje życie byłoby niepełne, gdybym nie wyrżnęła orła, potykając się o własne sznurówki. W efekcie wyłożyłam się jak długa i od razu przystąpiłam do fizycznej obrony.

— AAAAAAAAAAAAAAA! ZASRANY DEBILU, CO TY NAROBIŁEŚ?! — wrzeszczałam, czując solidną porcję lodowatego śniegu, spływającego wzdłuż moich pleców. Myślałam, że gnojka rozszarpię na strzępy. — KUBACKI, JAK JA CI ZARA WYSMARUJĘ TĘ MORDĘ SZPETNĄ...

W tym samym momencie zrobił się motłoch, każdy obrzucał każdego i, nim zdążyliśmy się zorientować, czyjś atomowy pocisk wylądował na niezdjętych z oczu goglach Kamila, który właśnie zszedł z zeskoku, obserwowany przez kamery.

Z tego, co zrozumiałam, DJ powiedział coś w stylu:

— Wygląda na to, że polski zespół bawi się u nas znakomicie.

Kamil położył ręce na biodrach i pokręcił głową.

Zupełnie jak tatuś nieznośnych dzieci.

ALE TO ONI ZACZĘLI!

Kubacki o jedną dziesiątą punktu wygrał z Tomem Hilde, który wszedł jako ostatni lucky loser.

O tyle samo przegrał Sierściuch z Fettnerem, ale ten z kolei jako pierwszy przegrany dostał się do drugiej serii.

Zniszczoł ograł Wanka, choć trzeba przyznać, że Niemcowi nieźle powiało w plecy.

Żyła bez najmniejszego problemu poradził sobie z Poppingerem.

Kamil pokonał Geigera w okamgnieniu.

Eisenbichler, Forfang, Kraft i Tepes po swoich próbach zeszli z zeskoku wyjątkowo wściekli, mimo że je wygrali. Co tu się odpierniczało?

Największa walka nawiązała się między Freitagiem, Freundem, Kraftem i Prevcem. Wszystkich czterech dzieliło łącznie pięć punktów, więc sprawa wisiała na włosku. Przestępując z nogi na nogę, czekałam na rozwój sytuacji, słuchając marudzenia Murańka za plecami. Miałam ochotę poświęcić się i zatkać mu otwór gębowy własnym butem, ale stwierdziłam, że zdrowie przede wszystkim (fizyczne, dodam, bo z psychicznym przy nich było z tygodnia na tydzień coraz gorzej). Ostatecznie zwycięzcą okazał się niespodziewanie Freitag, co wpieniło Krafta, który musiał się zadowolić miejscem trzecim, bo drugie zajął Prevc.

Z naszych Kamil był szósty, Żyła dziesiąty, Kot dwunasty, Zniszczoł czternasty, Kubacki dwudziesty. A Muraniek, oczywiście, jak już skończył mamrotać pod nosem, nawet nie zrozumiał, co się wydarzyło, więc podczas dekoracji zmarszczył brwi i spytał jakże mądrze:

— Czemu oni robią dekorację... w środku konkursu?

Z tego też względu ucieszyłam się, że po czekał nas szybki przejazd do hotelu, równie szybkie pakowanie i wyjazd do innej części Szwabolandu.

I Sylwester.

2. Garmisch-Partenkirchen, 30.12.2015-1.01.2016

— Ątek? Wy tutaj?

Odwróciłam się od szwabskiej recepcjonistki, która rozumiała piąte przez dziesiąte po angielsku, żeby niemal się zderzyć czołem z gościem w moim wzroście.

Wspaniale. Norweski kurdupel sobie o mnie przypomniał. Nie bardzo uradowała mnie ta wieść, ale się uśmiechnęłam.

— A wy... też tutaj? — spytałam, starając się zachować pozory uprzejmości.

— Aha! — potwierdził radośnie. — Jesteśmy rozlokowani na trzecim piętrze. A wy... na drugim, jak widzę? — Spojrzał na trzymany przeze mnie pęk kluczy do pokojów powyżej numeru dwusetnego.

CO? On miał na myśli pobyt w hotelu?! Świetnie. Nie dość, że polskojęzyczne wrzody miałam na głowie, bo jeszcze te bełkoczące hybrydy chciały mi dupę zawracać. Żyć-nie umierać! Nie wierzę, że za taką drogę krzyżową dostawałam TYLKO TYLE.

Ale to miało też drugą stronę. Sylwester z Norwegami? Dlaczego ta perspektywa mnie przerażała?

— Aha. — Uśmiechnęłam się wymuszenie, po czym podpisałam ostatni formularz.

— Sooochaaaa, poooospieeeeesz sięęęęę — marudził Kubacki, aż od razu wrócił mi na twarz grymas, którym chciałam go wgnieść w podłogę, ale ten tylko posłał mi jadowity uśmiech.

Postanowiłam jednak zaistniałą sytuację wykorzystać.

— Jestemstraszniezajętawięęęęęc DO ZOBACZENIA POD SKOCZNIĄ!

Podeszłam do grupy polskich wrzodów na dupie, zostawiając Fannemela z dziwnym zawodem wymalowanym na facjacie. Rozdawałam właśnie wszystkim klucze, a ludzie się dobierali w dwójki i trójki, kiedy Zniszczoł zagadnął mnie lekko urażonym tonem:

— Czego ten burak od ciebie chciał?

Spojrzałam nade spode łba.

— Pogadać. Bo co?

Wzruszył ramionami.

— Nic. Ale nie podoba mi się, że będziemy z nimi w jednym hotelu.

Wyprostowałam się, założyłam ręce na biodra i popatrzyłam na niego podejrzliwie.

— Co ty masz do tych Norwegów?

Ruszyliśmy w kierunku schodów. Zajęło mi dwie minuty, żeby zrozumieć, czego się Kubacki taki szyderczo uśmiechnął na odchodnym. Bo znikał w windzie. A ty, babo, taszcz te walizy...

Aleks rzucił mi takie spojrzenie, jakbym powinna była się zawstydzić, że nie wiem jakiejś oczywistości.

— Bo to krętacze są i oszuści!

Popukałam Zniszczoła po jego durnym czółku.

— Moja rada: weź Niepierdol* i ulżyj sobie w bólu dupy. BAJ! — zawołałam, zamykając za sobą drzwi pokoju.

Na Große Olympiaschanze wtarabaniliśmy się następnego dnia już z samego rana. Bo treningi, bo kwalifikacje. Chrobot marudny był bardziej Kubacki, jak ma okres, więc moja głowa chciała eksplodować. Na dodatek Trejnera trzeba było pilnować bardziej niż zwykle, bo miał wyjątkowy dzień świra, więc chciał wyjechać na skocznię w swojej uroczej piżamie w chmurki i kapciach. Paląc takiego buraka, że policzki chciało mi wyparzyć, wepchnęłam go z powrotem do pokoju, pomagając się ubrać i spakować. A i tak prawie zapomniał krótkofalówek...

— Antek — poklepał mnie po ręce bezradnie Muraniek, patrząc na mnie tym swoim nieprzytomnym wzrokiem. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego, w myślach chcąc być już na końcu jego wypowiedzi. A to mogło potrwać... — Antek, spakowałem kask?

Sprzedałam sobie fejspalma, nie wierząc, że ci ludzie nie byli jakimiś przygłupawymi postaciami w kreskówki dla upośledzonych umysłowo...

Nie, myślę, że upośledzeni sami by wyłączyli telewizor, widząc tę szopkę.

— A skąd mam wiedzieć, Klimek? — warknęłam, wyrywając swoją rękę z jego dłoni.

— Wziąłeś. — Zniszczoł wywrócił oczami. — Przecież rano trzy razy sprawdzałeś!

— Ale już zapomniałem — mruknął zmieszany Klemens.

Czy ten sezon może się już skończyć? Pliz?

W końcu zapakowaliśmy swoje szanowne dupy i zajechaliśmy pod skocznię. I zaczęły się skoki.

Choć lepsza nazwa to grzmotnięcia w bulę.

Obydwie serie treningowe w naszym wydaniu wypadły co najmniej słabo. Ja nie wiem, co ten Kruczek z nimi robił w przerwie świątecznej, ale na pewno nie było to nic pożytecznego, bo się jełopy totalnie pogubiły i myliły strefę bezpieczeństwa z bulą. Najbardziej nie popisał się Muraniek, który w obydwu seriach nie przekroczył stu metrów. Warto podkreślić, że punkt K zaznaczony był na metrze sto dwudziestym piątym...

— Co ci tym razem nie wyszło? — spytałam, zajadając M&Mʼsy, kiedy się Klimatronic pojawił obok zmartwionego Grześka.

Murańka podparł głowę rękami, wbijając sobie łokcie w uda, i odparł:

— Życie...

Skinęłam głową w uznaniu.

— Trafna uwaga.

Znowu zaczęło się to żałosne zawodzenie, od którego odbijało mi się oranżadą z komunii, więc się odwróciłam od cymbała, próbując ratować siebie i wszystkich w promieniu pięciuset metrów:

— Weź idź do Chrobota, wysmaruje te twoje Sporty 2000 i zaraz ci narta lepiej popcha na rozbiegu.

Jezusie, ja już zaczynam mówić tym ich pokręconym slangiem... RATUJ SIĘ, KTO MOŻE!

Klemens zmarszczył brwi i zamrugał w zaskoczeniu.

— Do kogo?

Wywróciłam oczami.

— Do Chrobota — powtórzyłam, jakby był niespełna rozumu. — Ten, no, taki nartopuc, czy jak to się tam nazywa. O! Serwismen!

Klimek znowu na mnie zamrugał debilnie.

— Antek, ale on się nazywa Kacper. Kacper Skrobot. — Wzdrygnął się, jakby usiłując zapomnieć o mojej wtopie pomyłce, zabrał narty i polazł.

Do Skrobota.

Chciałam się zapaść pod ziemię. Najmniej ogarnięte dziecko skoków narciarskich właśnie oświeciło mnie, że przez miesiąc żyłam w kłamstwie, kojarząc naszego speca od poślizgu z dziwnym dźwiękiem. Grzesiek zaśmiał się ze mnie, a ja odwróciłam twarz w kierunku skoczni, udając, że nie wiem, o co chodzi.

Po półgodzinnej przerwie dziadzio Hofer wreszcie dał sygnał, żeby rozpocząć kwalifikacje. Dobra wiadomość była taka, że Murańkowi udało się przekroczyć setny metr. Zła, że tylko o sto centymetrów. Odpadł więc niemal od razu, bo wyprzedzali go nawet Kazachowie i Koreańczycy. Niemal kilka sekund później usłyszałam w krótkofalówce Grześka, jak Treneiro wyraźnie powiedział:

— Przekaż Klimkowi, że do Innsbrucku przyjeżdża za niego Andrzej.

Tym razem szczęśliwie udało się dostać do konkursu Sierściuchowi, któremu nagle się Niemcy odwidziały i skoczył zaledwie sto dwadzieścia metrów. Żyła i Kubacki bez problemu. W przypadku Zniszczoła — cóż, uplasował się pośrodku stawki, czyli bez szału, ale w normie. A Kamil nie mógł wystąpić, bo znowu go coś w plecach strzyknęło porządnie, więc zagwarantował sobie niemal bratobójczą walkę z Peterem Prevcem w rundzie KO, licząc, że go Gębala do jutra wymasuje jak trzeba.

Muraniek wyglądał jak cień samego siebie — bardziej niż zwykle. Przyjemne niusy go nie ominęły na pewno. Za to Kubacki był w wyśmienitym nastroju, jakby mógł to w podskokach przybiegnie do tego auta, wybijając przy tym wszystkim zebranym oczy łokciami.

— NJU JERS IW, BEJBE! — wołał z częstotliwością pięciominutową.

— Ty się tak nie ciesz, bo na jutro do pary dobrali ci Forfanga — utemperowałam go, włażąc do busa.

— Eeee tam, napijemy się dziś po kielonie, to jakoś się dogadamy.

Właśnie. Na śmierć zapomniałam o Norwegach snujących się po naszym hotelu.

Szit. W tym samym momencie zauważyłam, że pakują się do busa kilka metrów od nas. Fannemel mnie zauważył i mi pomachał, co z niechęcią odwzajemniłam.

— Ja to mam przesrane — marudził Kot, jak już byliśmy w drodze. — Jestem w parze z Freundem! Na bank nie wejdę!

— A ja się tam nie skarżę. — Żyła wyciągnął się w fotelu. — Żem se wyskakał Takie Uszy, hehehehehe.

Inteligentny komentarz to coś, co zawsze cenię.

— Ja w sumie też nie — przyznał Zniszczoł, zadowolony z siebie jak mało kiedy. — Hvala nie jest jakiś supersilny...

— Macie się skupić na dobrych skokach, nie na rywalach — burknął Treneiro, który był wyjątkowo nie w sosie po tym grzmocie w bulę w wykonaniu kolegi Klemensa.

Poza tym, znowu zadzwoniła do niego żona z całym poematem pretensji i innych takich, więc kręcił nosem, gubił się w rzeczywistości i marudził jak moher w autobusie. W sumie powinnam mu współczuć, ale właściwie to moim największym marzeniem było przewinąć czas na koniec marca i móc wrócić do domu. I nie musieć słuchać tych ich wynurzeń, które mnie nic a nic nie obchodziły.

Czasem się zastanawiam, czymem przewiniła, że mnie Pan Bóg tą gromadą pokarał, ale potem mi się przypomina, jak straszyłam mojego młodszego brata, aż się zaczynał płakać, i pytanie znika.

Muraniek nie mógł od razu wyruszyć, bo pierwszy samolot miał dopiero następnego dnia, poza tym jego pokój i tak był opłacony z góry. W każdym razie koło osiemnastej zaczęły się przygotowania do imprezy w sali balowej na dole. Recepcjonistka przekazała nam, że możemy się tam pojawić i skorzystać z dobrodziejstw hotelu za darmo, jeśli mamy ochotę. Kubacki z radości niemal wyskoczył z butów i już zaczął obmyślać, w co się wystroi na tę wixę.

Japierdolęweźciemniestądok?

A ja padłam na swoje łóżko zaraz po prysznicu i zapadłam w dawno niewidziany sen.

Myślicie, że udało mi się przespać całe to zamieszanie imprezowe, fajerwerki, bibę...?

HAHAHAHAAHAHAHAAHAHAHA. Miałam kiedyś takie marzenie... Ale to było zanim Zniszczoł otworzył do mnie swoją japę po raz pierwszy.

— A mendę bierzemy?

— TO NIE JEST MENDA!

— Jak zwał, tak zwał. To zabieramy ją czy nie?

— Czego ty się jeszcze głupio pytasz?!

— Ty się chyba taki nerwowy od przebywania w jej towarzystwie zrobiłeś...

— W takim razie z kim ty przebywałeś przez całe życie? Ze starym tetrykiem?

Stanęłam w drzwiach, rozczochrana i wściekła bardziej niż zwykle. Trochę się koledzy zdziwili moją obecnością. W moim własnym pokoju.

Kubacki i Zniszczoł plotkowali sobie jak dwie przekupki na targu i nie wiem, co było ich zamierzeniem, ale jeśli doprowadzenie do mnie stanu gotowości do morderstwa, to im wyszło.

— Posrało was, głąby?! Czego tu wystajecie?! — warknęłam na powitanie.

— Ubieraj się! — zawołał radośnie, jak gdyby nigdy nic, Aleksander. Marzyło mi się, żeby go wydusić jak kurę na grzędzie. — Idziemy na imprezę!

Nie ruszając się nawet o milimetr, mierzyłam go gniewnym wzrokiem. Westchnęłam, mając do czynienia ewidentnie z przypadkiem człowieka z tylko jedną półkulą mózgową.

— Zniszczoł, czy ty się dobrze czujesz?

Wywrócił oczami i wepchnął do mnie środka.

— Czesz się, ubieraj i spadamy. I nawet mnie nie wkurzaj żadnym nie! — dodał na odchodnym i tyle go widzieli.

Jak już opanowałam przemożną chęć mordu wrzasku, powlokłam się do łazienki, żeby się naprędce odświeżyć, doprowadzić włosy do względnego porządku (czytaj: użyć grzebienia pierwszy raz od tygodnia) i przebrać. Podeszłam do swojej walizki, ale zgodnie z przewidywaniami, znalazłam tam tylko kilka par szarych, dresowych spodni, kilka ciepłych swetrów, bluz, szalików i bieliznę. Okej, więc mogłam iść w samej bieliźnie albo jak wersja soft typowej dresiary. Miałam wymówkę.

Tylko po co ja w takim razie męczyłam się z tym końskim ogonem?!

Po chwili wpadł do mnie na powrót Zniszczoł i zaczął mi truć dupę, że mam iść w tym, co przywiozłam, że i tak nikt nie zauważy, że przecież idziemy na kilka drinków i że jak zaraz z nim nie pójdę, to mi skopie zad. No to mu odpowiedziałam, że to byłaby ostatnia rzecz, jaką zrobiłby w swoim życiu, które zaraz potem by się zakończyło, ale przebrałam się w swoje wyjściowe dresy i poszłam z resztą bandy, bo by mi przecież żyć nie dali. Poza tym liczyłam, że podchmielona lepiej zniosę ich obecność.

No to mnie Zniszczoł wystrychnął na dudka. Sala była wystrojona na złoto, wszyscy mieli garniaki i kiece, a ja wparowałam do środka jak ten żul spod Biedry. Nawet Kubacki miał na sobie coś w stylu obcisłej koszuli i eleganckich spodni, podobnie reszta bandy. Jedyne, co mnie ratowało, to śmieszne spodnie w gwiazdy Murańka, ale u niego to po prostu wynikało z faktu, że pewnie nie zajarzył, którego mamy i gdzie idziemy.

Popatrzyłam z nienawiścią na Zniszczoła, gotowa odrąbać mu jaja przy użyciu czegokolwiek. CHOĆBY ŁYŻKI.

— Nikt nie zauważy, tak?! — wrzasnęłam, ale, ku wielkiemu szczęściu mojego przyjaciela od siedmiu boleści, zagłuszała mnie muzyka. — Wy się wystroiliście jak szczury na otwarcie kanału, a mi brakuje tylko papierowego kubka z napisem: ZBIERAM NA JABOLA! Jak ja ci skopię to chude du...

— Ątek, nie sądziłem, że przyjdziesz!

No tak, z deszczu pod rynnę. Bo jak ci kadrowicze nie spartolą humoru, to jakiś kurdupel zrobi to za nich.

Norweski, w tym wypadku.

— Że wszyscy przyjdziecie, w zasadzie — poprawił się prędko, po czym chrząknął i ten dziecięcy uśmiech wrócił na jego myszkowatą twarz. — Chodźcie z nami! Otwarty bar. Można chlać, ile wlezie!

Chlać? A on nie był za młody na alkohol? On w ogóle sięgał do lady, żeby pokazać dowód? Czy ja właśnie pojechałam samej sobie?

I mnie skurczybyk wytargał za rękę, a ten bałwan Zniszczoł patrzył w oniemieniu, zamiast mi pomóc. Ja już to mówiłam tyle razy, ale potem raz jeszcze: PRAWIDZIWI KSIĄŻĘTA WYGINĘLI! TERAZ ZOSTAŁ TYLKO PLEBS! Dama w opresji, a ten cymbał jeden z pięcioma innymi gapili się jak cielę na malowane wrota i pomocnej dłoni nie wyciągnęli! Jesteś baba, to se radź! Ta sama śpiewka od dwóch tysięcy lat...

Gdybym ja żyła w tamtych czasach, to bym raz-dwa rebelię zrobiła, o. I żaden Kopernik by kręcącej się Ziemi nie odkrył, tylko jakaś Hildegarda Szastok, i by było!

Nim jednak zdążyłam się zorientować, wychylałam pierwszego kielona. A potem drugiego. I piętnaście następnych.

I chyba stara wersja Crazy In Love chyba leciała, ale nie byłam w stanie potwierdzić, bo od obrotów w tańcu szumiało mi w uszach.

* * *

♫

— Siedziała na lipie, wołała: Filipie, Filipie, podrap mnie po ci... — zaintonowałam radośnie, ale mnie musiał oczywiście bałwan w najlepszym momencie uciszyć, zakrywając dłońmi usta.

Generalnie pizgało znów złem. Pogoda w Garmisch-Partenkirchen przypomniała sobie, że w zasadzie była zima i że powinno tu być trochę śniegu, więc koło dziesiątej wieczór, jak szliśmy barmanowi do monopolowego po zapasy alkoholu (pod nosem marudził coś po szwabsku, że Norwegom powinni rezerwować miejsca w klasztorach na zadupiu, to może by okoliczne bary nie zbankrutowały), zaczęło prószyć.

Nie przypuszczałam, że będę się tak dobrze bawić. I w sumie nie byłam wcale pijana. To te budynki dookoła same się obracały... Jak ta Ziemia, jak ją Kopernik taką obrotną odkrył.

— Tośka! Nawalona zachowujesz się okropnie! — zrugał mnie mój towarzysz wierny i podpora moja. (Dżiz, tyle czasu minęło, a ja chyba dalej nie wytrzeźwiałam...). No, może trochę podpita byłam. Ale żeby mnie zaraz takimi epitetami obrzucać?!

— Ja może i jestem pijana, ale tę Tośkę to zauważyłam, Kubacki.

— Ja może i jestem głupi, ale nadal nazywam się jednak Zniszczoł.

— BYŚ NIE BULOKLEPIŁ, TO BYŚ JECHAŁ Z NAMI DO NIŻNEGO I ENGELBERGU I BYM CIĘ NIE MYLIŁA!

Zmroził mnie wzrokiem.

— Wredna świnia jesteś, wiesz?

— Wiem, wzajemnie.

Teraz, dla odmiany, wyszczerzył się jak mój brat na widok nowej konsoli. Pamiętacie, jak na początku wspominałam o skoczkowej chorobie afektywnej dwubiegunowej...?

— Przyznaj się, tęskniłaś.

— PFF! Chciałbyś.

Nogi mnie od tego densfloru bolały, to se chciałam klapnąć.

— Antek, błagam cię, zejdź z tego murku.

— Nie peniaj, Zniszczoł...

— Tosiek!

— Dobra, dobra. — Wywróciłam oczami, ale dla świętego spokoju usiadłam bokiem. — A tak mogę?

— W ostateczności... — przystał niechętnie, obserwując mnie, jakbym miała lada chwila się przechylić i targnąć na swoje życie. — Przynajmniej zdążę cię złapać.

Spojrzałam w dół. No, z takiej wysokości można by się zabić. Po chwili jednak zmarszczyłam brwi i skierowałam wzrok na Zniszczoła.

Czknęłam.

— Co ty, boisz się, że spadnę?

— A to takie dziwne?

W pijackim braku samokontroli uśmiechnęłam się do siebie, znowu czkając.

— Nie, ale podejrzanie miłe.

— Zależy mi na tym, żebyś żyła. — Zniszczoł popatrzył na mnie z wyrzutem.

Westchnęłam i odwróciłam głowę w bok. I czknęłam.

Przed nami malowała się panorama małego Garmisch-Partenkirchen. Było głośno, muzyka się zewsząd sączyła, wszystko się świeciło, nawet skocznia. Ludzi na ulicach co niemiara. Podobno pizgało, ale częściowo tego nie czułam, bo w wydychanym powietrzu miałam chyba ze dwa promile, więc moje wnętrzności wyjątkowo dobrze mnie rozgrzewały.

Chociaż muszę przyznać, szampański nastrój zaczął mi trochę mijać na tym durnym dachu. Taa, burak mnie zaciągnął na dach, usiłując dokonać morderstwa, jak sądziłam początkowo, ale wyszło na to, że to byłby jego ostatni zamiar. Co za bezjajeczna ciota...

— Czego sobie życzysz w tym nowym roku? — spytałam, co by nie było niezręcznie, bo od dziesięciu minut nikt nic nie powiedział.

Nie, żeby mi z tym było źle, ale tak głupio w Sylwestra zamulać, nie?

Zniszczoł, oparty łokciami na murku, odpowiedział mi, a jego trwały paraliż twarzy dopełnił grozy sytuacji:

— Lepszych wyników. I więcej farta do warunków. A ty?

Popatrzył na mnie, jakby liczył, że w tym stanie mogłam skleić coś mądrego. Debil większy niż ja...

Dżizys, nigdy więcej wódy, przysięgam.

Jeszcze raz spojrzałam na rozświetlone Ga-Pa.

— Być szczęśliwa — odpaliłam jak ten Wiewiór w drugiej serii, a po sekundzie czknęłam.

— To znaczy?

Pracować dalej z wami, cymbale jeden niekumaty.

— Mieć od was święty spokój! — burknęłam, bo i alkoholu ubywało z moich żył.

Oboje wywróciliśmy oczami, a ja założyłam ręce na piersi, nadal nie odrywając wzroku od rozświetlonego miasteczka, majaczącej w oddali skoczni i gór.

Przestało mi się to wszystko podobać. Budynki powoli zwalniały, powietrze ze mnie uchodziło. Czułam, że zima wróciła i pizga, ale nie miałam siły nawet zrugać Zniszczoła za to, że mnie tu wywlókł i że w ogóle debil jest, bo przez jego zaproszenie na pogaduszki Kruczek skazał mnie na pańszczyznę w szeregach narciarzy klasycznych. Na nic nie miałam siły. I ta impreza norwesko-polska wydała mi się potwornie głupia. I to, że Fannemel niemal od razu rezerwował mnie do wolniejszych kawałków. Co to w ogóle miało znaczyć?

CHCIAŁAM DO DOMU.

Bo przypomniało mi się, co oznacza Sylwester i jaka to głupia data. Nie miałam ochoty wystawać na mrozie jak ta ladacznica w Wigilię na A jedynce. Zatęskniłam za moim skotłowanym łóżkiem, słuchawkami i muzyką, ale taką prawdziwą, nie tam Ona czuje we mnie piniondz i inne Bijąs.

— Dlaczego się nie cieszysz? — zagadnął mnie inteligentnie Zniszczoł.

Bo z tobą muszę tu siedzieć, matole.

— Mogę ci coś powiedzieć? — odparłam bardzo na temat, po czym czknęłam.

— Jesteś pewna? — Patrzył na mnie bardzo zaniepokojony. Zamiast czuć zaszczyt, że chcę mu się zwierzyć... Zero, zero respektu. — To znaczy — wiesz, trochę wypiłaś i nie chcę, żebyś potem żało...

— Ufam ci, Aleks — wypaliłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

Zniszczoł kompletnie oniemiał, otworzył szeroko tę swoją bezmyślną paszczę i wydukał tylko:

— O-o-okej.

Westchnęłam i od razu pożałowałam, że w ogóle coś mi się ubzdurało, żeby otwierać gębę. Chciałam się wycofać, rzucić kilka inwektyw, żeby się obraził i nie musiałabym nic gadać. Z drugiej strony — niewielu o tym wiedziało, a Zniszczoł na gadulską pierdołę nie wyglądał, więc uznałam, że mu swoją ordynarną świniowatość wynagrodzę.

Niech ma. Niech się cieszy.

I niech stare rany zabolą raz jeszcze.

— Nigdy nie byłam lubiana, wiesz? — zaczęłam poniekąd od środka, i czknęłam, ale o wiele słabiej. — Zresztą tobie akurat jest pewnie ciężko się temu dziwić. W podstawówce byłam szarą myszką, a potem w gimnazjum... zwykłym weirdem. Ludzie nie bardzo chcieli ze mną gadać, a ja też się nie narzucałam z rozmową. Tylko jedna dziewczynka miała odwagę się ze mną bawić, kiedy byłam na placu zabaw. Olga. — Uśmiechnęłam się, patrząc na dymy unoszące się nad miastem. Polubiłaby Ga-Pa. — Podeszła kiedyś do mnie z pytaniem, czy mogłabym jej pomóc z zamkiem z pasku, bo jedna wieża ciągle jej się rozwala.

Wspomnienie, wyraźne jak film w HD, pojawiło się w mojej pijanej wyobraźni. Poczułam, jak uczucia tamtego czasu wracają. A może po prostu jedzenie i wódka zaczęły się niebezpiecznie mieszać w moim żołądku.

— Miałyśmy wtedy osiem lat. Olga była bardzo lubiana, potrafiła z każdym znaleźć wspólny język, ale tylko mnie nazywała swoją przyjaciółką, chociaż wiele dziewczyn próbowało się wkraść w jej łaski. — Westchnęłam, żeby nabrać sił i odwagi do dalszej części. — Na pół roku przed swoimi piętnastymi urodzinami Olga zrobiła rutynowe badania, bo kiepskawo się czuła. Diagnoza była niemal natychmiastowa: białaczka limfoblastyczna. — Zwiesiłam głowę, zaciskając usta. Trzy kartki spięte zszywką. Tylko tyle i aż tyle. — Potem wszystko potoczyło się szybko. Chemia była do bani, psycholog był do bani, terapie eksperymentalne też były do bani. Nikła w oczach tak skutecznie, że zniknęła na dobre. Tydzień po skończeniu piętnastu lat... A wiesz, kiedy obchodzi urodziny?

Spojrzałam Aleksowi w oczy, a on milczał i słuchał jak zaklęty. Pokręcił lekko głową, niecierpliwie czekając na dalszy ciąg.

— W Sylwestra. — Przerwałam na moment, starając się pozostać tą Sochą, którą zna świat. — Często do niej piszę, kiedy jest mi bardzo źle. — Te moje dłonie to mega ciekawe były. Wooow, te opiłowane paznockie... — Mam... mam w domu wielkie pudło niewysłanych listów do niej. Cholernie za nią tęsknię, wiesz? — ...ale życie byłoby zbyt piękne, gdybym nie pękła. Więc pękłam.

Nawet nie wiem kiedy, nawet nie wiem jak. Jak to się stało, że ręce zaczęły mi się trząść jak w późnym stadium Parkinsona? Że zaczęłam się dusić własnym oddechem? Że schowałam facjatę w dłoniach, jakby to miało sprawić, że Zniszczoł odzobaczy moją rozmemłaną, mażącą się mordę? Że osmarkiwałam mu tył koszuli, ściskając go tak, że tylko cudem uniknął zmiażdżenia żeber?

Dlaczego on nie mógł się okazać ostatnim dupkiem i mnie wyśmiać, tylko musiał przytulić, nie pytając o nic? Czy on zawsze musi mi utrudniać nienawidzenie świata?

— To dlatego nie miałaś chłopaka? Bo nie potrafiłaś nikomu zaufać? — zapytał, chociaż jeszcze nie byłam gotowa uznać, że jego koszula uzyskała odpowiedni stopień ufajdania. Tak sobie prowadziliśmy elokwentną rozmowę przez plecy.

Oczywiście, znowu go nienawidziłam, bo właśnie przy nim rozmazałam się jak jakaś baba.

Posłałam mu mrożące spojrzenie, którego siłą rzeczy nie mógł zobaczyć. No, ale przynajmniej rezon wracał!

— Miałam chłopaków, ale złych. Ona by mnie od nich ustrzegła, znała się na ludziach. Od razu by mi ich odradziła. Ale wiem, że... ekhem... znajomość z tobą by mi na pewno poleciła.

— Skąd wiesz?

Odsunęłam się od niego na długość ramienia, uśmiechając się złośliwie.

— Bo masz dobre serduszko, Zniszczoł — poklepałam go po lewym cycu, po czym dodałam: — Tylko po prostu wrzód i menda jesteś. — I wróciłam do oglądania jego pleców.

W tym samym momencie drzwi prowadzące na dach huknęły jak w wiejskiej gospodzie, a w progu pojawiły się, jak można było się spodziewać, dwa wsiury. Niezbyt pijane (a na pewno mniej ode mnie), ale nadal głupie jak but z lewej narty.

— Klimek ma małeeego, Klimek ma małeeego!

— MUSTAF!

— ...synka, oczywiście, Aga mu zdjęcie wysła... Ło, ło, ło, a co to za seksy bez naszej wiedzy?

— Mustaf, ile ty masz lat? — zapytał ojcowskim tonem Zniszczoł, odklejając się od mnie.

Przyjęłam to z lekką dezaprobatą, bo zaczęło mi bardzo pizgać. Pizgać szwabskim złem...

— Zależy, w jakim sensie pytasz, ale wiesz przecież, Olusiu, że dla mnie w miłości wiek nie gra roli. — Kubacki wyszczerzył się jak rasowy matoł, po czym obaj z Murańkiem dołączyli do nas przy murowanej barierce. Że też nie zdechli z zimna w tych koszulach...

Ku mojej nieuciesze.

— To co, Zniszczołowie, kiedy możemy się spodziewać pierwszego dziecka?

Zmroziłam bałwana wzrokiem.

— Nie zrobiłabym cię chrzestnym, choćbyś błagał. Nie licz, frajerze.

— To ty byś błagała, żeby bogaty wujcio Dejwi został ojcem chrzestnym twoich dzieci. Żeby wypasione prezenty dostały.

— Ale że kto jest w ciąży? — odezwał się wyrwany z dziwnego, półprzytomnego transu Muraniek, co wszyscy skwitowaliśmy fejspalmem.

Nim jednak zdążyliśmy to skomentować, nad miastem wybuchła setka migoczących parasoli. Zrobiło się głośno i jasno, a większość gości hotelowych wyszła przed budynek, żeby podziwiać fajerwerki. Frajerzy. My z dachu mieliśmy widok exclusive. Z ulicy to se mogli — odłamki pozbierać.

Westchnęłam, bo wódka wyparowała, a pozostała po niej tylko senność.

W co ja się, kurwa, wpakowałam? Powinnam była siedzieć zadem w domu i spędzić ten wieczór z serialem, pizzą i dużym kubełkiem lodów waniliowych, a nie z ekipą nartonogich bęcwałów. Jakim cudem dopuściłam do tego, że w moim życiu się tak poknociło? Do pewnej części mojego genialnego mózgu wciąż nie docierało, że stałam się członkiem sztabu szkoleniowego narodowej kadry skoczków narciarskich. Lipcowa Socha by wyśmiała tę styczniową. Miałam wrażenie, że to nie byłam ja, i winę za to zrzucałam na tych palantów, którzy w każdy weekend systematycznie szczerbili moją psychikę swoimi durnymi pomysłami. Na dodatek ten norweski kurdupel uczepił się mnie jak rzep psiej dupy.

Generalnie saga Zmierzch to dobry materiał zastępczy, jak ci się srajtaśma skończy, ale jedno zdanie w niej jest mądre:

Życie to jedno wielkie gówno, a potem się umiera.

Ta, chciałoby się.

Jakby na domiar złego, po kilku minutach grupowej bezmyślnej obserwacji fajerwerków doszli do nas Kamil z Żyłą i Sierściuchem, którzy w desperacji zaczęli szukać swoich kadrowych członków rodziny na dachu, i tyle z naszej prywatności i świętego spokoju.

— Szczęśliwego nowego roku, głąby — mruknęłam, średnio zadowolona z własnego położenia, ale za to wpatrzona w niebo. — A teraz spierdalajmy stąd, bo jutro będę, kurwa, zdychać i mi Trejner nogi u samej dupy powyrywa.

* * *

O Boże, czy sufit chce mi spaść na głowę?

Dżizus, ale tu pizga.

A mój łeb waży sto kilo...

— Eee, Antek?

Pierdolę, więc nie piję.

No, tego głosu to jeszcze u mnie nie było. Zamrugałam kilka razy i dostrzegłam Mistrza Olimpijskiego niepewnie przykucającego przy moim łóżku. Był w pełni ubrany i spakowany, a w progu mojego pokoju stała reszta sztabu, patrząc na mnie, jakbym się urwała z księżyca.

— Już dwunasta. Musimy jechać na skocznię.

Podniosłam się na łokciach i zamrugałam kolejny raz, nie do końca rozumiejąc, co się odwalało w moim prywatnym pokoju hotelowym.

A po chwili zerknęłam na siebie. Cóż, nie do końca wiedziałam, co robię, kładąc się spać poprzedniej nocy. Udało mi się rozebrać, ale nie podołałam już włożeniu piżamy.

— CZEGO SIĘ GAPICIE, ZBOCZEŃCY?! WON MI STĄD! — wydarłam się, bo widziałam już ten złośliwy uśmieszek na paskudnej facjacie Kubackiego. — TO TEREN PRYWATNY! — Stado baranów zaczęło prędko uciekać w kierunku korytarza. — Za pięć minut będę na dole — dodałam, otulając się ciaśniej kołdrą.

Pół godziny później wszyscy byli przebrani i w budzie na Große Olympiaschanze, a ja modliłam się, żeby nie puścić niekontrolowanego pawia tu lub ówdzie, więc łaziłam wszędzie z półtoralitrową szwabską wodą mineralną pod pachą i paczką gum do żucia. Kubacki tylko kręcił głową z politowaniem, Żyła się chichrał jakby zjarał dziś większego jointa niż zwykle, Sierściuch patrzył na mnie z odrazą (a przecież umyłam zęby), Kamil uśmiechał się pokrzepiająco, Muraniek marudził, bo zaraz spod skoczni miał złapać taksówkę na lotnisko, a Zniszczoł spoglądał na mnie z niepokojem, na co ja reagowałam wywrotem oczami. Polskie barany wyglądały jednak bardzo dobrze, bo nie spiły się wcale, czego nie można powiedzieć o Norwegach i Niemcach. Osobiście widziałam, jak Gangster nie zdążył do toy-toya i rzygał obok. Fannemela każdy krok męczył. Forfang blady był jak ściana. Miłośnik laczków Tande (wiecznie się w nich włóczył po hotelu) trzymał się za łeb, Hilde wciąż się zataczał... U Szwabów podobnie. Jeden mądry Freund i Eisenbichler byli trzeźwi, bo Freitag i Wank śmiali się do swoich butów, a Wellinger łaził w kółko z rękawiczkami w ręce, pytając, czyje one są, a po odpowiedzi Twoje resetował się i dodawał: Czyli czyje?.

Runda KO przebiegła dla nas pomyślnie, bo dwóch wygrało swoje pary (w tym, ku mojemu zdziwieniu-prawie-do-porzygu Zniszczoł), a trzech awansowało jako szczęśliwi frajerzy (Prevc okazał się lepszy od Kamila, a i tak się wyściskali jak psiapsiółki). Radośni chodzili jak rudawy burak we wszystkie dni powszednie, ja natomiast byłam świadkiem, jak Eisenbichler w drugiej serii ze złości... rozdeptał swój kask. Na totalną miazgę. Tak, dobrze czytacie — ROZDEPTAŁ KASK. Czego on się nachlał? Magicznego eliksiru Panoramixa? Zrobił to poza zasięgiem kamer i z dala ode mnie, ale na wszelki wypadek cofnęłam się o kilka metrów, bo kto wie, co by było, gdybym mu zagrodziła przejście...

Zwycięzcą został Prevc, a Kamil sprawił nam niespodziankę, lądując na stopniu tylko nieco niższym. Trzeci był Freund. Norwegowie, źli na siebie i okrutny świat, nawet nie udawali, że gratulują sukcesu wygranym. Kraft klął jak szewc po szwabsku, przebierając się w kurtkę, Forfang chciał rozszarpać wszystkich wokół, podobnie jak Tepes, którego Dezman musiał przytrzymywać, żeby ten nie poszedł do swojego ojca z pięściami. Kubacki był dziesiąty, Żyła pozycję niżej, Zniszczoł uplasował się w połowie stawki ex aequo z Sierściuchem, który już kręcił nosem.

— Majtki spakowałeś?

— Taaaak...

— A kask?

— Taaaak...

— A rękawiczki?

— Taaaak...

— A skarpetki?

— Taaaak...

— A bilety?

— Taaaak...

Generalnie rozmowy z Murańkiem były ekstremalnie porywające, niezależnie od sytuacji. Wywróciłam oczami, ale dałam sobie chwilowo spokój, bo bałwan nadal łaził jak ta szaflarska menda i wszystkich swoim narzekaniem babskim wkurzał.

— Ty! — Szarpnęłam go w pewnym momencie za fraki, że aż wybałuszył gały. — Nikomu ani słowa o tej rozmowie, jasne?!

Zamrugał bezmyślnie i palnął elokwentnie:

— Ale o jakiej rozmowie?

Puściłam jego kurtkę i machnęłam na niego bezradnie ręką, odchodząc w stronę domków. Bo na niego i tak czekała taksówka.

Wieczorem spakowaliśmy walizy i tyle nas widzieli.

Przyszła pora na inną część Szwabolandu.

3. Innsbruck, 2-3.01.2016

Wziuuuuuuuu! z rozbiegu... I bula.

Wziuuuuuuuu! z rozbiegu... I bula.

Wziuuuuuuuu! z rozbiegu... I bula.

Kto zgadnie, co to było?

Tak! Odpowiedź brzmi: kadra Polski podczas pierwszej serii treningowej na Bergisel. Kto odgadnął, ten wygrał talon na kurwę i balon.

W ogóle, jak to w Szwabolandii, musiało się coś posypać i nie mogłam zarezerwować ani w żaden sposób wyłudzić pojedynczego pokoju, więc mi jednego cymbała wepchnęli. Wiecie kogo?

STĘKACZEŁE.

Tak, znałam kolesia mniej niż dwadzieścia cztery godziny, a już z nim spałam. A ja przez ostatnie dwa lata życia pajęczynę w norze hodowałam, co by pewność była, że tylko wybraniec może ją zerwać, a tu proszę. Skazywali mnie na pedofilię, czy coś. Na dodatek podczas śniadania okazało się, że tym razem dzieliliśmy hotel ze Słoweńcami...

Żartowałam, tak na serio to obmyślałam, jak wysadzić całą Austrię jednocześnie.

Ten młody mnie trochę przerażał, bo pewny siebie łaził jak pan na włościach. Taka mniej zgredowata wersja szaflarskiej mendy. Ale najgorszy był jego brak oczu. To znaczy, on miał oczy. Istnieją legendy, że ktoś je kiedyś widział. A poza tym to łajza nie miała sponsora, a przecież skakała jak ta lala. No, taka dupa wołowa Muraniek to by się od młodego uczyć mógł, bo póki co, to robotę za techników odwalał, na buli śnieg ujeżdżając. Ale on był już tam daleko, daleeeeko w Polsce.

Kwalifikacje przebiegły dla nas pomyślnie, z wyjątkiem Kubackiego, który przydzwonił w bulę aż miło. Oczywiście, szaflarska menda łaziła potem po hotelu, wszystkim łby susząc o tym, jakie to Szwaby do dupy skocznie mają i że to nie jest rozbieg dla takich wybitnych talentów jak on. Nawet nie chciało mi się wywracać oczami, bo mnie tak suszyło po Ga-Pa, że marzyłam, kiedy to zasrane szwabskie turnee wreszcie się skończy.

Niestety, jeśli liczyłam na spokojne, bezwrzodowe popołudnie, to nie mogłam się bardziej pomylić. Nieloty wpadły na genialny pomysł relaksu nad hotelowym basenem i w saunie i, co gorsza, chcieli mnie w to absurdalne zajęcie wciągnąć. Popukałam się po głowie i powiedziałam, że jak zaraz się ode mnie nie odwalą, to zasadzę im takiego kopa, że pobiją rekord Fannemela, bo dolecą spod hotelu aż na Bergisel. Po pierwsze, baleronów nie wciska się w stroje kąpielowe, a po drugie — miałam nadzieję, że odeśpię częściowo (zapewne) nadchodzącą nieprzespaną noc w nowym miejscu. Nie mając wyjścia (złapałam przypadkowo czyjąś nartę w swoim wywodzie), odpuścili.

Ale co by to było za życie Sochy, gdyby jakiś pajac jej nie przeszkodził! Tym razem Trejner bezpardonowo wparował do mojego pokoju koło godziny dwudziestej oznajmiając, że wszyscy mają się za trzydzieści minut zjawić w restauracji, bo ważne ogłoszenie miał im tam obwieścić w czasie kolacji, więc, złorzecząc na nierozgarniętych trenerów reprezentacji i nielotów na wakacjach podczas TCS-u, zwlokłam się z łóżka i poczłapałam na basen.

Kilka starych babisk, para gejów i nikogo poza tym. Warcząc ze złości, podreptałam do sauny. Nie lubię saun, bo nie umiem w nich oddychać, w ogóle siedzi się takim spoconym, bleeeeee. Nie mniej jednak naciągnęłam swoją bluzę dresową i nacisnęłam klamkę.

— AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!

...lecz natychmiast wróciłam na korytarz.

TE ZASRANE ZBOCZEŃCE SIEDZIAŁY TAM NAGO! ZERO POSZANOWANIA DLA LUDZKIEGO CIAŁA! ZERO POSZANOWANIA DLA MOJEGO ZMYSŁU WZROKU, KTÓRY CUDEM NIE UCIERPIAŁ!

— JESTEŚCIE PIERDOLONYMI EROTOMANAMI! — wrzasnęłam zza zamkniętych drzwi, czując, że zaraz zejdę na zawał.

Odpowiedziała mi fala śmiechu. Co te wsiurskie cymbały widziały śmiesznego w zagrożeniu dla mojej psychiki i oczu to nie wiem, ale zastanawiałam się, czy gdzieś tu nie ma siekiery, żeby im te puste łby poodrąbywać. Kto to widział?! Tak sobie bezwstydnie swoje niedorozwinięte genitalia pokazywać w miejscu publicznym?! Ja zawsze wiedziałam, że tam pod tym spłaszczonymi kopułami dobrze się nie działo, ale nie miałam pojęcia, że są zdolni do gejowskich orgii!

GAY ALERT!

CZY TRENEIRO O TYM WIEDZIAŁ?

— Można?

Podskoczyłam jak oparzona, słysząc, jak ktoś zza moich pleców konwersuje do mnie w arabskim angielskim.

Odwróciłam się i... CZY SKOCZKOWIE MAJĄ WBUDOWANY JAKIŚ SYSTEM GPS, ŻEBY POZOSTAŁYCH NAMIERZAĆ?

Ze wszystkich latających porąbańców ten podobno był najnormalniejszy, a jednocześnie najdalej latał. Tak mi mówili i tak mnie nim straszyli. Ale ja wiem? Kamil się z nim kumplował, to chyba jakiś straszny nie mógł być. Nie zmieniało to jednak faktu, że stał przede mną tylko w ręczniku przepasanym w biodrach. Co oni się, kuźwa, zmówili wszyscy, żeby mnie swoim chudzielczym negliżem wieczorową porą straszyć?!

Popatrzyłam na Prevca, bardzo wolno kodując informacje w tej swojej zakutej pale.

Jasne, jeśli lubisz oglądać inne flety, przemknęło mi w głowie w odpowiedzi.

Uśmiechnęłam się i przytaknęłam głową, ale zanim jeszcze zamknął drzwi, zawołałam:

— Hej! — Spojrzał na mnie, jakbym była robakiem, którego wdepnąłby w ziemię przy najbliższej okazji (NIEDOCZEKANIE!). — Jakbyś mógł, to powiedz chłopakom, że jak do pół godziny nie pozbierają swoich gołych zadków z tej sauny, to ich trener przerobi na mielonkę. — Dorzuciłam do tego paskudnie sztuczny i maskujący poirytowanie uśmiech, po czym zostawiłam nieco skołowanego Petera Prevca w drzwiach.

Who run the world? Girls!

Podczas kolacji nie byłam głodna (!!!), a te zasrane tępe patafiany nabijały się ze mnie na całego. Ha, ha, ha, bardzo, kuźwa, śmieszne. Czy ja mam na twarzy wypisane: BRAKUJE MI PENISÓW W ŻYCIU? Nie! Nic dziwnego, że prawie dostałam zawału, jak zobaczyłam cały ich zastęp. (Żeby chociaż było na co popatrzeć...). Ten szczyl Stękała próbował coś do mnie zabawnego powiedzieć przed położeniem się do łóżka, ale go od razu ostrzegłam, że jeśli tylko spróbuje mi dowalić, to mu tak facjatę przemebluję, że go rodzona matka nie pozna. Więc się bałwan zakuty zamknął i czytał książkę aż do zaśnięcia. Musiałam więc ruszyć zad, zgasić jego lampkę nocną i odłożyć Pisiont twarzy Geja na stolik, bo ja, oczywiście robiłam tu za żonę, matkę i kochankę. Ale co zrobić, jak cię do pokoju z takim obszczymajtkiem wsadzą? Zabić Kruczka, oczywiście, że takich małolatów na dalekie wyprawy dla dorosłych zabiera. Ile w ogóle ten Endrju miał lat? Piętnaście? Szesnaście? Chyba siedemnaście góra. Jakim cudem go przez bramkę na lotnisku wpuścili w ogóle?

Poranek był wypełniony cudownym głosem Kubackiego, który zrzędził tak, że pożałowałam tego, że nie włożyłam do śniadania większych butów niż laczki, bo bym mu ten niewyparzony otwór gębowy zatkała i wszyscy by mi musieli się kłaniać w pas w podzięce. Tak by było.

Konkurs wypadł raczej średnio. Oczywiście, odnotowałam dalsze akty przemocy, nadal w wykonaniu Eisenbichlera, Krafta, Tepesa i Forfanga, bo byliśmy uczestnikami kolejnego odcinka programu pod tytułem Taniec z belkami, w tym wygrała para numer jeden: Walter Hofer i Miran Tepes. Dziś takie tango odwalili, że Pavlovic od raz wlepiłaby dziesiątkę. Nasza gniewna czwórka wylądowała w trzeciej dziesiątce, którą zaczynał Zniszczoł. Loterii tej oparli się nasz młody talent Endrju, a także Wiewiór i Kamil, bo taki Sierściuch na przykład był trzynasty i nosem kręcił. Czarny kot i trzynastka? To źle wróżyło na Bischofshofen. Pozostali trzej z ukontentowaniem przyjęli miejsca w czołowej dziesiątce — dla takiego Stękały dziewiąte miejsce to był absolutny sukces życiowy i w ogóle, Tadzio prawie się poszczał, jak z nim wywiad robił. Wygrał, jak zwykle, Prevc, drugi był Hayboeck, a trzeci — Freund.

Objawieniem tego sezonu pozostawał wciąż młodszy brat Petera, Demon (czy jak mu tam), które regularnie punktował. Obaj bracia mierzyli mnie dziwnym wzrokiem, kiedy stali za nami w kolejce do wymeldowywania się. Nie do końca wiedziałam, czy wyobrażał mnie sobie nago (czego bym mu nie poleciła) czy chciał zabić wzrokiem, ale postanowiłam nie zawracać tym sobie głowy.

Dziwni są ci Słoweńcy. Cała ekipa gapiła się na nas dalej jak dupa w sedes, gdy ładowaliśmy się do busa, żeby przemieścić się do Bischofshofen.

— Mustaf, ten Prevc się chyba ciebie boi — stwierdził durnie ucieszonym głosem Stękała. — No, wiesz, po wczoraj — dodał, widząc, że Kubacki nie może się zdecydować, z którego z miliona powodów słoweński orzeł miałby się go bać.

Po chwili uśmiechnął się z satysfakcją, niby to średnio zainteresowany i zaczytany w Jądrze ciemności. Amator klasyki literackiej się znalazł. Taki z niego czytelnik jak z Żyły angielski native speaker.

— Cóż, takich bombek to nie ma chyba żadna choinka.

Podczas gdy reszta wybuchnęła paskudnym rechotem, ja posłałam mu ostatnie mordercze spojrzenie w granicach Innsbrucku.

4. Bischofshofen, 4-6.01.2016

No to się porobiło.

Kubacki znowu zaliczył bliskie spotkanie z bulą — bezwypadkowe, ale chyba zapomniał, jak się skacze (w końcu lato już dawno minęło), więc łeb mi puchnął od jego jałowej gadki. Ogólnie całe kwalifikacje to było fiasko w naszym wykonaniu, bo tylko czterech przeszło, a w rundzie KO swoich przeciwników pokonali jedynie Żyła i Kamil... Sierściuch wlazł jako szczęśliwy frajer i tylko dlatego, że Fannemel dostał boczny podmuch, który prawie go zdmuchnął, więc musiał awaryjnie wyciągnąć podwozie i lądować na setnym metrze.

Ogólnie loteria wiatrowa w wykonaniu Mirana Szamana bardzo dziwnie poprzestawiała tabelę w tym finałowym konkursie, chociaż na Prevcu żaden wiatr nie robił większego wrażenia. On był jakiś z innej planety w ogóle. Skąd ci jego rodzice się urwali? Z Archiwum X?

— I co, już zawsze będę tak w kratkę skakał? — jęczał mi koło ucha Zniszczoł, zakłócając moje bezwrzodowe spożywanie jabłka.

— Nie, jeśli przestaniesz spóźniać na progu i tymi nartami falować jak reformy mojej babci na sznurze na pranie — odparłam, starając się nie przerywać swojej czynności.

Milczeliśmy chwilę, patrząc jak Demon Prevc zalicza rozmiar skoczni.

— Się nie załamuj, tylko rusz ten swój chudy zadek i weź się do roboty — dodałam, wrzucając ogryzek do pobliskiego kosza. — A spróbujesz mi się rozleniwić albo mazać jak baba, to ci takiego kopa zasadzę, że...

— DOBRA, DOBRA, skumałem — przerwał mi jak typowy, niewychowany wieśniak.

Założył ręce na piersi i zmarszczył, nie wiedzieć czemu, brwi.

— Wiesz, w sumie to nadal jest dla mnie dziwne, że się tak przejmujesz.

Wywróciłam oczami, bo mnie jego debilizm nieprzeciętny doprowadzał na skraj załamania nerwowego. Lem powiedział, że nie wiedział, ile na świecie jest idiotów, dopóki w internety nie wszedł, ale usprawiedliwiam go, bo nigdy nie jeździł polskimi skoczkami po świecie.

— A ja nie wiem czemu cię to tak jara.

Mimo że patrzyłam przed siebie, widziałam kątem oka, jak się na mnie gapi i szczerzy.

— Cieszę się, że... no, wiesz. Pogadałaś ze mną w Ga-Pa.

Znowu wywróciłam oczami, bo wiedziałam, że menda do tego wróci.

Prawdę mówiąc, następnego dnia miałam kacowe wyrzuty sumienia, że w ogóle się otworzyłam przed Zniszczołem. Czułam się jak kompletny debil i mięczak, więc w duchu liczyłam, że cymbał zapomni o sprawie. Ale równie dobrze mogłabym czekać, aż Gratzer przestanie macać chłopców w kroku.

— Musisz mi o tym przypominać? — warknęłam, żeby sobie nie myślał.

Nie zdążył jednak odpowiedzieć, bo w tym momencie, po naszej lewej stronie, miejsce miała ciekawa scena.

Kraft, Forfang, Tepes i Eisenbichler stali w swoim zacnym gronie i przekrzykiwali się nawzajem, każdy w swoim języku, więc brzmieli jak przekupki na chińskim targu. Agresywny Markus to był czerwony na gębie jak piwonia, Sztefek przypominał wściekłego szczura, Johanna słowa tworzyły coś na kształt bełkotu nabzdryngolonego buldoga, z kolei gniew na facjacie Jurija zwiastował Armageddon. Co gorsza, po kilku sekundach z przerażeniem zauważyłam, że Syn Szamana złapał Austriaka za fraki, tak, że niski biedak zawisnął w powietrzu, przebierając desperacko nogami. Z kolei Niemiec zacisnął palce na chudziutkiej, młodej szyi mistrza świata juniorów z 2015 roku.

Do akcji wkroczyli asystenci trenerów, znajdujący się tam, gdzie my, przy bandzie reklamowej, obok boksu lidera. Wymagało nadludzkiej siły, żeby ich od siebie oderwać, bo bałwany całkiem serio potraktowały tę sprzeczkę. Cudem uniknęli obserwacji kamer. Przecież dziadzio Hofer nie mógł sobie pozwolić na taki blamaż...

— Frajerzy — zaśmiał się szyderczo, stojący obok nas Skrobot, pojawiwszy się tu nie wiadomo skąd. Też jadł jabłko.

Zniszczoł spojrzał na niego pytająco.

— Założyli się, który z nich wygra TCS. O dziesięć patoli.

Nie powiem, że nie, ale wywaliłam gały jak Prevc, kiedy Jurij grzmotnął dwieście czterdzieści osiem i pół metra, i wygrał ostatni konkurs w Planicy, odbierając mu szansę na Kryształową Kulę.

— Pierdzielisz! — Aleksander wyraził to, co utknęło mi w gardle. — Skąd wiesz?

Skrobot wzruszył ramionami.

— Nie zauważyli, że stałem przed naszą budą w Oberstdorfie, jak się zakładali.

Naszą uroczą pogawędkę przerwał wrzask. Ale już nie taki, jaki wydaje Kraft, kiedy się go ciągnie za włosy, tylko z tysięcy gardeł, bo oto po zeskoku już nieśli na barkach Petera Prevca, który triumfalnie unosił nad głową swoje narty. Zgodnie z klasyfikacją, która pojawiła się na ekranie... nasz Mistrz Olimpijski był trzeci! W tym samym momencie zostałam niezamierzenie wciśnięta w tłum skaczących sobie w ramiona facetów. Moje obelgi, niestety, do nikogo nie dotarły, więc musiałam się zadowolić tym, że mogłam oddychać, choć tak najchętniej skopałabym im wszystkim jaja, ale chwili nie wypadało psuć.

Podczas dekoracji Prevc dostał jakiegoś Złotego Wróbla, czy innego gila, do tego puchar, kwiatki, zdjęcia, wywiady... A Kamil stał po jego lewicy na podium i gębę swoją urodziwą szczerzył. Bo był drugi w konkursie, wiecie? Takiego mamy zdolniachę, nie to, co te Kubackie i inne Sierściuchy. Słoweniec w pewnym momencie skinął na niego ręką, żeby z nim wlazł na najwyższy stopień podium, do nich dołączył drugi Freund, ale tylko Stoch i Prevc głaskali tego czyżyka. Bo mu Peter pozwolił, taki był dobroduszny. Kiedy Rudy Szwab tego próbował, Słoweniec posłał mu mordercze spojrzenie.

A Nienawista Czwórka stała z dala, obrażona na cały świat jak Sierściuch w dni powszednie. Choć dzisiaj był z siebie zadowolony, bo miał wysokie szesnaste miejsce w konkursie i całym cyklu. Żyła był dwudziesty pierwszy tego dnia, ale rechotał jak ten debil po swojemu (czy to zresztą była jakaś nowość?). Tak czy inaczej, na Paul Ausserleitner-Schanze stało się jasne, że w tym sezonie Peter Prevc pruł po zwycięstwo i nikt nie był go w stanie zatrzymać. Nawet taki Tepes. Ani Seweryn Przyjaciel. A już na pewno nie Fannemel, który posyłał mi z dala pogodny uśmiech, a ja go sukcesywnie ignorowałam.

— He, he, dobrze, żem tego Pana Tadeusza kupił — powiedział Żyła, zacierając ręce. Już liczyłam, że się Wiewiór zainteresował polską klasyką, ale... — Będzie czym świętować sukcesa Miszczunia!

No właśnie. Bo z tymi bałwanami jest tak, że jak już ci się wydaje, że są porządni, mądrzy i cywilizowani, to potem odwalają coś w stylu Pietera i kupują wódę w drodze na Turniej Czterech Skoczni. Ot, tak, na wszelki wypadek. Gdyby któryś z nich wygrał. A nawet jeśli nie, to przecież brak okazji to też okazja, nie?

Kruczek to taki był dumny, że kurtka mu lada chwila miała na klacie pęknąć. Tylko ten Stękała taki jakiś niezadowolony z życia łaził, chociaż na widok naszego Stocha na podium zaczynał się uśmiechać jak jakaś napalona groupie.

Ale może nie mówmy o seksie, okej? Po tej saunie miałam dość penisów na następnych tysiąc lat.

— Ja to wygram te loty — stwierdził dumnie Kubacki, żeby nas dobić na koniec tego szaleńczego wyścigu z czasem. — Tak będzie. I wtedy skończy się ta gadka, że mi się lato włączyło.

Ja to bym najchętniej piłę łańcuchową włączyła.

Żeby tych wszystkich debili powyrzynać w pień.

* Chyba wszyscy słyszeli o tej reklamie...

Powiem tak: jest dużo czytania i kto to machnie za jednym razem, temu w pas się pokłonię.

A te Ałmaty to takie... Nie mówmy o tym, ok?

No, i mam mały suprajsik. Nie jedziemy teraz, zgodnie z aktualnym kalendarzem PŚ, do Willingen, bo jest dla mnie ważne z perspektywy fabuły. Pisząc zarys akcji Nie-lotnych korzystałam ze szkicu planu, więc w mojej wersji nasi Tośkowi wybierają się do Harrachova. Oczywiście, nie na mamuta, tylko na dużą skocznię, ale... skład może Was nieco zdziwić. ;)

I mam ważne ogłoszenie: oficjalnym zwycięzcą plebiscytu na największą mendę opowiadania (na ten moment) jest... Dawid Kubacki! :D Serdecznie gratuluję! :D (????????) Wygrał liczbą głosów 19, na drugim miejscu uplasowała się Tośka (16), która początkowo prowadziła w tej klasyfikacji, trzeci okazał się Olek (3), a czwarty... Kamil, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, na którego ktoś oddał swój głos. Pozostałych nikt nit wybrał. :)

Zapraszam do głosowania w kolejnej ankiecie! :D

Trochę dziwnie dużo mi się tu Klimka zrobiło...

Jeśli ktoś jedzie do Wisły — to prawdopodobnie mnie rozpozna. :D Nie mówię jak, ale rozpozna mnie na pewno. :D

STRAAAAASZNIE SIĘ CIESZĘ! :D

A tak z innej beczki — co myślicie o rozdziale? :)