#3 DODATEK WALENTYNKOWY: Miłość i inne złośliwości

♫

Kiedy parkuję powoli, dostrzegam światło w oknie. Nie mocne, nie wyraziste, ale przymglone, takie, jakie dają lampki choinkowe. Zatrzymuję się ostrożnie, by nie wpaść w poślizg, wyłączam silnik i resztę sprzętu, i wychodzę.

Powietrze jest rześkie, chłoszcze twarz, ale i oczyszcza płuca. Czuję wyraźnie, jak wypuszczany z moich płuc dwutlenek węgle różni się znacznie temperaturą od okolicy. Drepczę w miejscu, a śnieg pod moimi butami skrzypi.

Moje uszy spowija cisza — głęboka, przyjemna. To nie jest taka zwyczajna, jaka panuje w pokoju, w którym nie ma żywej duszy. Osiedle jest oddalone od centrum, z którego dochodzą odległe dźwięki: przejeżdżający pociąg, szumy, szczekanie psa kilka ulic dalej. Serce mi bije z mocą i w tym pozornym bezdźwięku słyszę to bardzo wyraźnie, ale mimo to z pijanym entuzjazmem podchodzę do furtki i przekraczam próg podwórka.

Po wspięciu się po schodach coś mnie wstrzymuje od wciśnięcia dzwonka. Boję się, że obudzę domowników, ale po chwili strzelam się w czoło, bo przecież wiem, że jej rodzice są z bratem na nartach, a dziadkowie w sanatorium.

Więc będziemy... sami?

Z jakichś powodów myśl mnie zaczyna przerażać. Nie to, żeby nam się nie zdarzało przebywać sam na sam, ale...

Bądź facetem! — ganię samego siebie w myślach i zdecydowanie wciskam dzwonek.

Słyszę kolejno otwierane drzwi i tupot ciężkiego, męskiego chodu. Światło w przedsionku rozbłyska i zza półweneckich szybek w drzwiach wejściowych pojawia się jedyna rezydentka tej posiadłości. Majstruje przy zamku, a ten po chwili ustępuje i widzę ją w całej okazałości.

Ma na sobie burgundową, męską koszulę w kratę, ewidentnie na nią za dużą, z podwiniętymi do łokci rękawami, krótkie, czarne szorty i białe stopki. Włosy, jak zwykle, w bezładnym, niedbałym koku. Pod oczami widać wyraźne worki, a to znaczy, że robota papierkowa zajęła jej całą poprzednią noc i znaczący wycinek dzisiejszego dnia, z małą przerwą na drzemkę, bo pewnie nie dała rady wytrzymać tylu godzin bez snu.

Boże drogi, za dobrze ją znam.

— Bałwanie, doprowadziłeś mnie prawie do zawału! — Dopiero wtedy zauważam, że trzyma rękę na dekolcie, demonstrując swoje przerażenie.

Na jej twarzy gości typowy dla niej grymas.

— Nie mogłeś zadzwonić, czy coś? — burczy dalej, robiąc mi miejsce, bym wszedł, ale ja mam jakieś opory. — No właź, czego się gapisz jak Tepes w wykres wiatrowy?

Wchodzę do środka, a ona stoi za mną, czekając aż zdejmę buty. Kiedy przekraczam próg kolejnych drzwi, ona je zamyka, gasi światło i rękami zagania do swojego pokoju.

Ma wrzosowo-beżowe ściany, jasny komplet mebli: wysoką szafę, komodę, stolik i biurko. Nad nim wisi zawalona tablica korkowa, obwiedziona wężykiem... lampek świątecznych. Mówiła mi kiedyś, że nigdy ich nie ściąga, bo światło lampy biurkowej ją oślepia, a tamte robią klimat. Na blacie leży pełno papierów, ołówków, długopisów, telefon, słuchawki, kilka podręczników. Na stoliku jest włączony laptop, pod ścianą stoi kanapa przygotowana pod łóżko, ze skotłowaną kołdrą. Czyli jednak spała, przemyka mi przez myśl.

— Czego się tak przyglądasz? — podnosi jedną brew w zdziwieniu. — Pierwszy raz tu jesteś?

Oczywiście, że nie. Przez dwa lata naszej znajomości bywałem tu wielokrotnie, zwłaszcza latem. Kręcę głową, niepewien, co odpowiedzieć.

— Po prostu masz tu bajzel. — Dodaję do tego standardowy, złośliwy uśmiech i odpowiedzi muszę się uchylić przed gumką.

— Odezwał się Perfekcyjny Pan Domu — burczy, ale po chwili odwraca się i zaczyna sprzątać papierzyska z biurka. — Chcesz coś do picia? — pyta, nie odrywając się od zadania.

Nie ma typowej budowy. Nie jest szczupła; ma mocne nogi, boczki i niezbyt płaski brzuch, za to totalną planimetrię pośladków. Ale ma też pokaźny biust, który dzisiejszego wieczora postanowiła wyeksponować, rozpinając kilka górnych guzików swojej koszuli.

Nigdy wcześniej nie postrzegałem jej ten sposób. Była po prostu przyjaciółka, powiernicą tajemnic, ulubionym wrzodem na tyłku. Była wtedy, kiedy nie było nikogo. Milczała, gdy widziała, że nie mam ochoty gadać. Motywowała, kiedy chciałem się poddawać. Dodawała siły w chwilach słabości. Pierwsza wyciągała ręce, kiedy upadałem. Była upierdliwa, złośliwa i okropna, ale ta ciepła osoba, którą dojrzałem pod skorupą, przypadła mi go gustu na tyle, że nie mogłem się oprzeć. Widziałem w niej dobrą duszę, chociaż początkowo wszyscy myśleli, że jestem szalony.

Cóż, po dwóch latach znajomości z nią można nieco odejść od zmysłów.

Ale to wszystko zaczęło się jakiś miesiąc temu: jak nigdy przedtem, wparowała do naszego boksu z francuskim warkoczem na głowie, który zrobiła jej siostra Fannemela w czasie pierwszej serii w Lahti i była cała w skowronkach. Zachowywała się tak uprzejmie, że mnie sam nieobecny zawsze duchem Klimek zaczął szczypać po rękach, jak w transie pytając: Co jej się stało? Kto jej to zrobił? Pacnąłem go po łapach, bo mnie skóra zaczęła boleć, ale sam miałem oczy wielkości pięciozłotówek. Dostrzegłem w niej to, co do tej pory jakoś mi umykało: figurę, serdeczny uśmiech, poczucie pewności siebie, kobiecość. I chociaż po godzinie jej przeszło, wrażenie w głowie zostało. I nie chciało odejść.

To jednak nie tak, że spodobała mi się dlatego, że prawdopodobnie pierwszy raz od dwudziestu czterech lat się uczesała. Przecież na co dzień widzę dużo ładnych dziewczyn i jakoś nie dostaję fioła na ich punkcie. A z nią było inaczej. Zacząłem zauważać mikrogesty, które wobec mnie wykonywała. Kładzenie mi głowy na ramieniu, ilekroć siadaliśmy obok siebie. Klepanie po udzie. Tarmoszenie policzków w chwilach radości. Mierzwienie grzywy. Wpatrzone we mnie oczy, gdy coś mówiłem. Znakomita pamięć do wszystkiego, co jej opowiadałem. Zapamiętywanie detali na mój temat: ulubiona kawa, sposób wiązania szalika, rutyna przedkonkursowa, metoda, by mnie rozśmieszyć, miejsca łaskotek. Ściskanie mojej ręki w momentach smutku. Zaczynałem sobie bzdurać, że... może ona do odwzajemnia.

Tylko co ma odwzajemniać?

— Zniszczoł, ty mnie dzisiaj przerażasz — pyta, wzdrygając się z udawanego strachu. — Pijesz coś czy nie?

— Nie, dzięki.

Wzdycha i odkłada poukładane papiery na bok, po czym sięga po ciastko ze stolika.

— Chcesz też?

Kręcę głową i przez chwilę siedzimy w ciszy, ona opiera się tyłem o blat biurka i zajmuje się konsumpcją słodkości.

— Dużo masz roboty? — pytam, wyciągając się swobodnie na pierzynie.

— Kończę — odpowiada z pełnymi ustami, po czym przełyka i dodaje: — ale jestem potwornie padnięta.

Klepię miejsce obok siebie, a ona siada tam po turecku, więc podnoszę się, by na nią spojrzeć. Widzę zmęczenie w jej niebieskich oczach, które powolnie mrugają, ale nie odrywają się ode mnie.

— Może się połóż, co?

Kręci głową.

— Nie ma mowy. Nie będę spała, jak ty tu jesteś.

— Przecież sypialiśmy razem w pokojach. Nie przeszkadza mi to.

Znowu kręci głową.

— Mieliśmy jakoś wesoło spędzić Walentynki, pamiętasz? I nie zamierzam tego spartaczyć tylko dlatego, że jestem trochę śpiąca.

Najwyraźniej ja i Tośka mamy zupełnie odmienne rozumienie słowa trochę.

Wzdycham, ale nie oponuję, wiedząc, że to mija się z celem. Opieram plecy, a ona po chwili przytula się do mojej klatki piersiowej, ziewając. Odruchowo obejmuję ją ramieniem.

Czuję się tak, jak nie czułem się od lat. Jej bliskość nie jest mi obca, bo przecież przytulamy się nie od dziś, ale w pewnym sensie jest to bardzo wyjątkowa dla mnie bliskość. Daje mi poczucie pełni spokoju, bezpieczeństwa, bycia potrzebnym. Poczucie, że nic więcej mi nie potrzeba, tylko jej miękkiego ciała i równomiernego oddechu.

Znowu milczymy. Podejrzewam, że Tośka odpływa i nie chcę tego zepsuć, ale zaczyna mi się nudzić, więc wyjmuję z kieszeni telefon, ale zamiast aktywować wifi, omyłkowo wybieram Bluetooth. Laptop automatycznie łączy się z moim odtwarzaczem muzyki i włącza ostatnio odsłuchiwaną piosenkę* — More Than Words od Extreme. Zabiję Agatę za używanie mojego telefonu...

Tośka porusza się i mówi z ospałym uśmiechem:

— O, lubię ten kawałek.

I zanim udaje mi się samego siebie powstrzymać, wypalam:

— Chcesz do niego zatańczyć?

Socha spogląda na mnie jak na wariata. Czego ja się w ogóle spodziewałem?

— Zwoje ci się wyprostowały? Zapomniałeś o weselu?

No tak. Moja dusza wyszła z tego cało, ale stopy żałowały jeszcze przez jakiś czas. Ale to mnie jakoś w ogóle nie zraża.

— Nie marudź — subtelnie ją od siebie odsuwam i wstaję na równe nogi, wyciągając w jej kierunku rękę. — Chodź.

Przypomina mi się ten pamiętny weekend w Lillehammer, kiedy poszło mi o wiele gorzej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Wtedy to ona wytargała mnie na środek jakiejś polany i kazała mi się drzeć. Dziwna metoda na rozładowanie złości, ale skuteczna.

Wtedy też zakumplowała się z tym kurduplem Fannemelem i tego gniewu, niestety, żadne krzyki nie były w stanie stłumić. To była oczywista zdrada, ale nie, musiał ją Mustaf z całą resztą gromady bronić, że Norwegowie są w porządku. Akurat. Poświęcasz takim pół życia, a oni cię później nawet w najprostszej sprawie nie poprą...

— Zniszczoł, co tobie się znów w tej kopule przestawia...

— Mogę prosić do tańca? — Nie ustępuję, niemal jej przerywając. Widzę, że się waha. — Muzyka upływa.

Wzdycha, ale łapie moją dłoń, a ja przyciągam jej ciało do siebie. Obejmuję ją w talii, wystawiając nasze splecione dłonie na zewnątrz. Kołyszemy się, a przynajmniej usiłujemy to robić, bo Tośka jest sztywna jak kłoda. Rozpoznaję po jej szeroko otwartych oczach, że wprawia ją to w pewien dyskomfort, a może nawet przerażenie.

Cała ona. Preferuje bliskość na odległość.

Po jakimś czasie jednak zgrywamy się, a ona lgnie do mnie, kładąc głowę na mojej wątłej klatce piersiowej, ściskając mnie mocniej w pasie. Bujamy się na boki, a czas zwalnia. Muzyka nadaje odpowiedni klimat, a światła wokół tablicy dokładają swoje.

Jesteśmy tutaj. Sami. Bez zgiełku wrzeszczących kibiców. Bez konkursowego pośpiechu. Bez kamer. Bez presji. W mroźny, walentynkowy wieczór. Z drżącymi rękami i mocnym biciem serc.

Nie wiem, co ona czuje. Nie wiem, czy choć w części odwzajemnia to, co rodzi się i rośnie we mnie każdego dnia. Nie potrafię już patrzeć na jej usta, chociaż niezbyt okazałe, to dla mnie wyjątkowo atrakcyjne. Nie potrafię, bo wszystko we mnie wyrywa się jak ten mustang, którego sam muszę ściągać lejcami. Kiedy mnie przytula, chciałbym ją uwięzić w więzach swoich ramion i nigdy nie wypuszczać. Chciałbym jej powiedzieć, że kiedy jesteśmy razem, nie potrzebuję trofeów, triumfów ani całej kariery. Że w jej ramionach gotów jestem odpłynąć na wieczność, bo tylko taka śmierć byłaby dobra i bezbolesna.

Piosenka się kończy, a ja widzę, że Tośka prawie przysypia na stojąco. Przeciera leniwie oczy, starając się nie stracić kontaktu z rzeczywistością jak Klimek na co dzień.

— Idziemy spać, co?

Zaciągam ją do łóżka, w którym sama się kładzie, a ja nakrywam ją kołdrą, sam zaś siadam obok. Mruga bardzo ociężale, ale patrzy na mnie.

— Aleks?

♫

Aleks. Zaczynam się zastanawiać, co ważnego zamierza mi powiedzieć. Na jej ustach błąka się jakiś chichot i nie do końca wiem, co się dzieje.

— Hmm?

Próbuje mruganiem ożywić swój wzrok, ale nie odrywa go ode mnie. Głowię się nad tym, co tak konkretnie zwraca jej uwagę, ale cierpliwie czekam na ciąg dalszy.

— Jesteś przystojny, wiesz?

Ta informacja uderza we mnie jak obuchem w głowę. Staram się szybko pozbierać, co jest trudne, bo jednocześnie zalewa mnie fala szczęścia i paniki, i nie wiem, które jest większe.

— Bredzisz z niewyspania — odpowiadam asekuracyjnie, naciągając na nią wyżej kołdrę. (Robię to też dlatego, że odpięło jej się kilka dodatkowych guzików i znajduję się w wielkim niebezpieczeństwie). — Nie powinnaś była zarywać nocy.

— I masz zajefajnie miękkie włosy — ignoruje mnie w zupełności.

Wyciąga rękę, by mnie zapewne pogładzić po włosach, ale nie sięga, więc z rezygnacją ją opuszcza i po chwili podźwiga się na łokciach, by usiąść w pionie.

Serce uderza mi coraz mocniej. Oddycham płytko i zastygam w bezruchu. Patrzę na nią i tylko na nią, czując, jak świat znika. Rzeczywistość wyślizguje mi się przez palce.

— I niebieskie oczy. Zawsze wesołe.

Nie wiem, co się ze mną dzieje. Kręgosłup zamarza w lekkim nachyleniu ku jej twarzy.

To bardziej niż oczywiste. Wpatrujemy się sobie w oczy. Już nie mruga. Jej tęczówki są morskie jak i moje, i widzę w nich coś, czego dotąd nie dostrzegałem. Też płytko i szybko oddycha. Kładę swoją dłoń na jej i wyczuwam chłód. Denerwuje się.

Ośmielam się wyciągnąć dłoń i pogładzić ją wierzchem po twarzy. Ma zarumienione i miękkie policzki, lekko rozwarte usta. Muskam je kciukiem, a potem moja dłoń wędruje na szyi i nie rusza się stamtąd.

— Tośka. — Mój głos jest zaskakującym szeptem, w dodatku bardzo rozedrganym.

Patrzę na nią. Nadal jest przerażona, ale to uczucie z wolna ustępuje innemu. Spogląda mi uparcie w oczy, jakby szukając w nich odpowiedzi na niewypowiedziane pytanie i ukojenia strachu. A przecież nie ma się czego bać.

— Ha? — Tylko tyle wydobywa się z jej gardła. Ledwie przy tym porusza mięśniami twarzy.

Czuję, jak jej ciałem wstrząsają mikrodrgania. Wewnątrz musi umierać z przerażenia. Za długo ją znam, by tego nie wiedzieć.

— Ty też masz ładne oczy, wiesz? — Z jakiegoś powodu wydaje mi się, że wszystko głośniejsze od szeptu byłoby zabójstwem dla naszego słuchu. — I usta.

Przysuwam się powoli, ostrożnie. Twarda i nieustraszona Tośka teraz wydaje się płochliwa jak sarenka, którą każdy gwałtowny ruch może oderwać od wykonywanej czynności i zmusić do ucieczki. Boję się, że wymykająca się uczuciom Tośka zaraz się ocknie, zerwie, schowa w innym pokoju. Zamiast tego ona siedzi absolutnie nieruchomo, czekając na mój następny ruch.

Gdy nasze twarze są tak blisko, że czujemy własne oddechy, zatrzymuję się. Z bliska zmęczenie w oczach rozmywa się, a wszelkie wypływające z tego mankamenty urody stają się najpiękniejszymi mankamentami świata.

— Nie jesteś dla mnie tylko przyjaciółką, wiesz? — szepczę.

Przytakuje nieznacznie głową jak w transie. Nie jestem pewien, co ma oznaczać ten gest? Zgodę? Stwierdzenie faktu? Kiedy moje wątpliwości narastają, ona niespodziewanie zabiera głos.

— Wiem — udaje jej się wyszeptać. — Wiem po sobie.

Zbliżam się o wiele bardziej. Tak bardzo, że nasze usta się spotykają, a ja czuję, jak wszystko we mnie wybucha, rozlewa się i wypełnia mnie po brzegi. Czuję wszędobylskie ciepło, czuję przyćmiewające szczęście, czuję, jak każdy najmniejszy trybik machiny mojego ciała rozpoczyna swoją pracę na nowo. Wplatam dłonie w jej włosy, a ona kładzie ręce na mojej talii, wciąż nieśmiało, wciąż niepewnie.

Moje dłonie spływają wzdłuż jej pleców, zatrzymując się dopiero na pośladkach. Wtedy w mojej Tośce, w Tośce marudzie, w Tośce malkontentce, w Tośce niedostępnej, odzywa się zwierzę. Jakby dostała sygnał do startu. Przywiera do mnie szczelniej, obejmuje nogami w pasie i całuje z taką zachłannością, jakby bała się, że zniknę, że rozpłynę się w powietrzu. Jakby nadrabiała stracony czas.

Kto by pomyślał, hmm?

Kiedy nasze usta wreszcie się rozłączają, oboje oddychamy nieco spazmatycznie, jakby wciąż w szoku, że to, co się między nami stało przed chwilą, stało się naprawdę.

Siedzi na moich udach, swoje wciąż zaciskając wokół mojej talii i patrzy na mnie, ale jest przy tym śmiertelnie poważna. Widzę, jak żyła umiejscowiona w głębieniu między jej obojczykami pulsuje szybko. Czeka na ciąg dalszy. Czeka w napięciu.

— I co teraz? — pytam półgłosem.

— Teraz wypadałoby pocałować mnie drugi raz, nie? — Jej rezon niespodziewanie wraca.

Przygryza wargę. Nieśmiały uśmiech błąka się po jej twarz, a ja go odwzajemniam. Niemal natychmiast spełniam jej sugestię. Przerywam tylko na chwilę, żeby powiedzieć:

— Ale wiesz, że cię kocham, prawda?

Wywraca oczami, nadal uśmiechnięta.

— Jasne, że wiem, baranie.

* Żeby nie było, że sobie zmyślam — mój laptop robi mi to za każdym razem... Oczywiście, warunkiem jest zapamiętane urządzenie, a że to nie pierwsza wizyta Zniszczoła u Tośki, to wniosek nasuwa się sam.

Wiem, Charlie w poważnym, romantycznym wydaniu ssie. Nie musicie mi mówić. Ale postanowiłam wykorzystywać te dodatki jako moje próby w innych kierunkach. :) Jesteście więc moimi królikami doświadczalnymi, bo na Was sprawdzam, czy mi wychodzi. :D

Poza tym, po napisaniu tego przez długo czas czułam, i nadal czuję, obrzydzenie do samej siebie. Bleh. Tośka i Zniszczoł grożą mi śmiercią od dwóch tygodni, bo takie to niezgodne z ich kreacjami, jednak wykorzystałam ich częściowo, żeby było ciekawiej. Ale naprawdę mi niedobrze z myślą, że ich użyłam w tak nieodpowiedni sposób.

Przypomina o siódemce i ankiecie, oraz o naszej Grupie Nie Stękaj. :)

Szczęśliwych Walęwtynek! :D

PS. Zauważyłam, że po siódemce przewaga Tośki w mendowstwie maleje :D