6. Mały Norweg musi zniknąć

I'm just looking for direction

But I don't understand

What's the story behind your eyes?

And everyday it's all confusion

Tell me more

I'm down again

Subb — Looking For Direction

W Lillehammer było o tyle fajnie, że nadal widzieliśmy prawdziwy śnieg. Żadnego produkowanego, tylko taki, jak być powinien, a nie taki, jak u Szwabów. Bo Szwaby to wszystko na odwal się robią — skocznie, śnieg... Tyle tylko, że już od samego rana Treneiro łaził i narzekał jak stara baba, że prognozy pogodowe są złe, jeśli chodzi o wiatr. No tak. W końcu nie opuściliśmy Skandynawii, więc na co on w ogóle liczył?

Fajnie, że śnieg był. SZKODA, ŻE NIEODGARNIĘTY ZE SKOCZNI! Kto to widział! Zawody światowej klasy, a oni zwykłej odśnieżarki uruchomić nie mogli! Co, za dobrze się spało?! I opóźnienia takie, że głowa mała. Pierwszy trening przesunięty. No ja tym Norwegom to nogi z... nart powyrywam! Kamil i Sierściuch oburzeni byli tacy, że im prawie mowę odebrało. Żyła się śmiał, że popili organizatorzy. Muraniek, jak zwykle, nie wiedział, o co chodzi. Ziober klął, ile się dało, ale pod nosem, dzięki Bogu. Kubacki psioczył po swojemu, że chyba dopisze Lillehammer do swojej czarnej listy, zaraz koło Klingenthal. Zniszczoł z kolei chodził z opuszczonymi ramionami jak zawiedzione dziecko.

Musieliśmy sobie czymś ręce i nogi zająć. Jełopy sobie wykombinowały, że wywloką mnie na poranne bieganie w promieniach oślepiającego słońca, w śniegu po kolana i ujemnej temperaturze. Po moim, kurwa, trupie. Okej, bieganie jest spoko, ALE NIE KIEDY MASZ METR SZEŚĆDZIESIĄT PIĘĆ, A ZASPY METR SIEDEMDZIESIĄT. Gdzie oni sobie zaplanowali trening! Tam nawet pies z kulawą nogą nie przychodzi, więc dlaczego Antonina Socha z niezdarną dupą miałaby się wybrać? Chwała Panu, że tym razem znowu byłam sama w pokoju, bo by mnie na bank na atak serca wywieźli jeszcze pierwszego dnia.

— Antek, chooooooodź! — marudził Zniszczoł, ciągnąc mnie za rękę, podczas gdy ja rozpaczliwie przytulałam się do framugi moich drzwi. — Pliiiiiis! Będzie faaajnie! Wiesz, jakie tam jest super powietrze?

Jakbym chciała się powietrza nawdychać, to bym sobie łeb za okno wystawiła.

— Musisz zrzucić tę poranną jajecznicę!

Co on w ogóle gadał? Ja ją chciałam jak najdłużej w sobie zatrzymać, bo była absolutnie mistrzowska, a ten mi kazał od razu się jej pozbywać.

— Olek, idziecie czy nie?! — zawołał z dołu Treneiro.

Grzywa spojrzał na mnie błagalnie.

— Dobra. Ale tylko ten jeden raz!

Uradowany Aleks zbiegł po schodach tak szybko, że dostałam chwilowego zaćmienia mózgu. Wciąż uważałam za cud fakt, że trzeci tydzień w ich towarzystwie nie poskutkował jakąś trwałą szkodą zdrowotną, na przykład zastopowaniem rozwoju umysłowego. Słyszałam, że w kadrze skoczków jest ono zaraźliwe. Tylko jeden Kamil odporny na to dziadostwo. Oczywiście, Mustaf skomentował nasze spóźnienie po swojemu, ale włączyłam sobie tryb Ignoruj Obecność Kubackiego, więc jego słowa utonęły w hałasie moich nienawistnych wobec niego myśli.

Z braku laku, założyłam swoje buty do biegania i dołączyłam do nich na Syberii przed hotelem. Miałam w planach bieganie, ale w parku, mieście, nie wiem, nawet parking hotelowy brzmiał lepiej niż górskie, kurwa, lasy. Początkowo jeszcze żywiłam tę złudną nadzieję, że matoły będą chociaż próbowały zrównać ze mną tempo, ale skąąąąd! Biegły barany przez to swoje pastwisko jak naćpane, nic ich nie obchodziło, wypruli jak F16! Nawet moja wiara w Zniszczoła upadła, bo ten tylko się do mnie szczerzył, kiedy dystans między nami się zwiększał.

— Jasne... półmózgi... zostawcie mnie... ja sobie... mogę pobyć... sama w lesie — wydyszałam, opierając się o jakąś wielką sosnę, której najniższe gałęzie ciężko zwisały nad moją głową, uginając się od śniegu.

Jełopy znikały mi powoli z zasięgu wzroku. Przez kilka sekund słyszałam tylko własny spazmatyczny oddech, a potem prawie do zawału doprowadził mnie czyjś bełkoczący po angielsku głos:

— Wszystko w porządku?

Najpierw podskoczyłam i krzyknęłam, a potem zasłoniłam sobie usta. Przede mną stała kreaturka mojej wielkości, tylko jakieś dwadzieścia kilo chudsza, obklejona logami sponsorów i zdecydowanie płci męskiej. Miała niebiesko-czerwone ciuchy i wielkie słuchawy na głowie, które nadawały jej wygląd ufo. Patrzyła na mnie z lekkim przestrachem.

— Taaak... To znaczy — tak, wszystko ok, po prostu... — my morons* brzmiałoby dziwnie, ale ostatecznie stanęło na: — moi koledzy mnie porzucili, bo są bandą cymbałów.

— Och — odparł bardzo elokwentnie w odpowiedzi, próbując zamaskować zaskoczenie moją bezpośredniością.

Skądś do kojarzyłam... tę myszkowatą twarz, ten uśmiech... Coś mi dzwoniło niebezpiecznie głośno dzwonami kościelnymi w głowie i brzmiało to jak ostrzeżenie, że zaraz walnę gafę życia.

— Jestem Anders, tak swoją drogą.

SZIT! Jak mogłam nie rozpoznać Fannemela? Rekordzisty świata w długości lotu narciarskiego? SOCHA, OBUDŹ SIĘ!

Oczywiście, życie lebiody do czegoś zobowiązuje, więc w tym momencie nastąpił nieoczekiwany zwrot akcji: najniższa gałąź, szarpiąca mi czapkę, postanowiła dać sobie siana z byciem silną i niezależną kobietą, więc zrzuciła ciężar śniegu prosto na mnie. Właśnie w momencie, w którym zamierzałam uścisnąć jego dłoń.

Usłyszałam cichy chichot, bo oczy miałam zamknięte i przykryte mokrą, lodowatą paćką.

— Antek — przedstawiłam się, nie drgnąwszy nawet o milimetr.

Ale skubaniec potrząsnął moją ręką, choć nie przestawał się śmiać. Ci Norwegowie to chyba coś biorą, bo jak tak patrzę na tego Hildego... Ciekawe, czego im tam Stoeckl dosypuje do porannej bułki z bananem.

Otrząsnęłam się gwałtownie z śniegu jak rasowy golden retriever, tyle że mniej ucieszona przy tym byłam, czego nie mogę powiedzieć o swoim towarzyszu.

— Jesteś z polskiej ekipy? — zapytał, wskazując kciukiem w kierunku, w którym pobiegli moi tak zwani koledzy z kadry, ale dawno zniknęli z horyzontu (kiedy kolega zaczął być synonimem zdrajcy, bo sobie nie przypominam?). Zauważywszy mój zaskoczony wzrok, dodał: — Och, biegłem za wami kawałek i częściowo rozpoznałem napis na tyłach kurtek.

Niestety, ja również przypominałam słup reklamowy (typem figury przede wszystkim), ale w o wiele mniejszym stopniu niż oni.

— Taa, niestety muszę się z nimi użerać — mruknęłam nie do końca pocieszona faktem, że moje i nielotów życiorysy były od trzech tygodni niejako z sobą zszyte.

Cudownie. Zapowiadało się na to, że już nie będę Antoniną Sochą, tylko tą z polskiej kadry.

— Jesteś... serwismenką?

Tak, tak, porównuj mnie to tego nartopuca i malkontenta Chrobota.

— Bardziej osobistą asystentką trenera.

— Och.

Bałam się, że zapadnie krępująca cisza, ale Fannemel natychmiast się uśmiechnął i zapytał:

— Masz ochotę na herbatę? Odechciało mi się biegać, a w miasteczku jest świetna kawiarnia, w której dają pyszną herbatę na wynos. Rozgrzejemy się trochę. Jestem stąd, więc możesz mi ufać.

Mój człowiek. Ja wam mówię, to jest mój człowiek.

Pół godziny później szlajaliśmy z papierowymi kubkami w rękach się po świątecznie wystrojonych, wąskich i całkiem zatłoczonych uliczkach Lillehammer. Wyglądało naprawdę wyczesanie: miało swój ryneczek, górskie domki, a nad całym miastem górował kompleks skoczni. Pokryte śniegiem wyglądało jak obrazek z tomiku bajek dla dzieci. Fannemel po prostu wpasował się wzrostem w ten krajobraz i przypominał Calineczkę w świecie swoich rozmiarów. Lokalizacja estetycznie bajeczna, ale jako kurort narciarski totalna spierdolina. Norwegia zawsze ma fajne skocznie i jeszcze fajniejsze bonifikaty za wiatr.

Przez cały czas łaziło mi po mojej pustej blond strzesze pytanie, czemu tak łatwo dałam się namówić na herbatę i co ja w ogóle robiłam z światowym rekordzistą w długości lotu. Myślę, że to przez tą myszkowatą twarz. Uśmiecha się taki i musisz z nim iść, bo inaczej umarłabyś z wyrzutów sumienia, że zabiedzone dziecko jedynej frajdy pozbawiłaś.

— Chyba jesteś nowa w zespole, co? — zapytał, wlokąc mnie po tych bajkowych uliczkach. — Wiesz, nie znam za dobrze sztabów trenerskich, ale dziewczynę w polskiej ekipie pierwszy raz widzę.

Westchnęłam. A tak go polubiłam... a tu matoł na wierzch traumatyczne wspomnienia z wakacji wyciąga! Bezwiednie, ale jednak.

— Taa, ale to długa i bolesna historia — mruknęłam, nie mając ochoty popadać w stany okołodepresyjne na samą myśl o przyjściu na tamten cholerny trening, czyli w rzeczywistości babskie pogaduchy. — Nie jestem tu dla własnej uciechy.

Myszkowata twarz rozciągnęła się w szczerym zdziwieniu.

— Jak to? Zmusili cię do pracy?

Tak, a nad moimi drzwiami powiesili napis ARBEIT MACHT FREI. Tylko czekać aż za niedługo mnie w jakiś sposób zutylizują.

— A co słychać w norweskim teamie? Stres przed występem wśród rodzimej publiczności? — Jeśli zdziwiła go zmiana tematu, to nie dał tego po sobie poznać.

— Cóż, raczej bez presji. Bardziej boimy się, że znowu wszystko się posypie jak w Ruce. Zbyt długa przerwa od skakania nie jest dobra w trakcie sezonu.

Przytaknęłam głową. Niespodziewanie chłopak wyjął z kieszeni telefon i zaczął bełkotać po norwesku, czyli w języku angielsko-japońsko-niemiecko-francuskim. Jeśli nigdy nie słyszeliście norweskiego, to musicie nadrobić braki. Skoki narciarskie mają u nich przedrostek hoppa i to mi wystarczy, żeby się z nich nabijać. Do końca życia.

— Przepraszam, to był mój brat — odezwał się w końcu w języku międzynarodowym, chowając telefon z powrotem do kieszeni. — Ciągle zapomina, o której zaczynają się zawody...

— MASZ BRATA? — Jeszcze chwila, a szukałabym gałek ocznych w tych wielkich zaspach. Nie wiem czemu, ale zawsze wyobrażałam sobie Fannemela jako jedynaka.

— Dwóch. Jednego bliźniaka, drugiego starszego. I siostrę, też starszą. Akurat dzwonił Einar, ten bliźniak.

Dwóch takich samych Fannemelów. O matko. O córko. O wszyscy święci... Swoją drogą, ci Norwegowie to całkiem płodni ludzie. U nas ze świecą takich szukać.

— Jesteśmy dwujajowi. — No, zakładałam, że osprzętowienie mieli pełne. — I to tak dwujajowi, że niewielu bierze nas nawet za dalekich kuzynów. — Ach, jemu chodziło o inne jaja.

Szłam obok, ale byłam w stanie tylko szurać nogami z otwartą gębą. O, i mrugać, to też potrafiłam.

— A ty? Masz jakieś rodzeństwo? — Fannemel wreszcie się odwrócił do mnie twarzą, ale zobaczył moją minę i się zmieszał. — Co? To takie dziwne, że mam bliźniaka?

— Nie, po prostu... — Starałam się zabrzmieć dla odmiany mądrze, ale zastanawiam się, czy to w ogóle możliwe w moim przypadku. — Wiesz, dowiedzieć się, że ktoś ma...

Spojrzałam na wibrującą wściekle komórkę i ujrzałam wdzięczny napis ZNISZCZOŁ!!!!! na wyświetlaczu. Zgasiłam go, bo przypomniało mi się, że wypadły mi z głowy moje asystenckie obowiązki. Ja w ogóle byłam w trakcie Pucharu Świata? Nie zauważyłam. Albo nie ma śniegu, albo konkursu. Gdy połączenie zniknęło, zauważyłam dwanaście nieodebranych smsów. Ryzykując życie, otworzyłam pierwszego. Treść wszystkich brzmiała mniej-więcej tak samo: Gdzie jesteś??????, TRENER CIĘ SZUKA, Antek gdzie ty kuźwa polazłaś sieroto jedna zafajdana, KRUCZEK ZARAZ CIE ZABIJEEEE!!!!!!!!!!!!!!

Znowu usłyszałam chichot Fannemela.

— Wiem, że to niegrzeczne czytać czyjeś wiadomości, ale — chociaż nie rozumiem polskiego — wydaje mi się, że trochę sobie przechlapałaś.

— Ten akurat to wrzód, który uczepił się mojej dupy wyjątkowo mocno — odparłam z niesmakiem, po czym dodałam: — Okej, fajnie było, ale muszę spadać. Do zobaczenia pod skocznią!

Nie uszłam jednak więcej niż pięć kroków, a wróciłam do stojącego w tym samym miejscu, uśmiechającego się Fannemela, którego mina mówiła, że przewidział ten obrót spraw.

— Dobra, odprowadzisz mnie do hotelu, bo przypomniałam sobie, że nie znam drogi?

Zaśmiał się, ale przytaknął.

Sądziłam, że chociaż na czas powrotu zaznam spokoju i porozmawiam z jedyną w tej okolicy osobą, która nie okrzyknęła mnie na starcie groupie ani nie pomyliła z facetem, ale nie. Bo jak żyjesz ze stadem małpiszonów, to tak właśnie jest, że musisz ich całodobowo niańczyć. A może raczej — non-stop cię atakują, jak te małpiątka swoją matkę. Zniszczoł wydzwaniał jak nienormalny, a ja go bardzo konsekwentnie ignorowałam. Jakoś nie bardzo miałam ochotę wysłuchiwać jego wrzasków, a przecież już wracałam.

Liczyłam, że pogadam z nimi dopiero w środku, ale nie. Bałwan stał z Kubackim przed wejściem, krzyżując ręce i wyglądając jak wściekły doberman. Szaflarska menda uśmiechała się złośliwie, co zresztą chyba nikogo nie dziwiło, i wiedziałam, że zaraz powie coś tak głupiego, że tylko go za to ubić. Pożegnaliśmy się z Fannemelem, który zachichotał na widok moich kolegów, najwyraźniej domyślając się, że to oni taką scysję smsową mi zrobili, i obiecaliśmy sobie spotkać się jeszcze na treningu pod skocznią. Chłopak poszedł w swoją stronę, a ja, niestety, w swoją.

— Gdzie ty się szlajałaś?! — przywitał mnie serdecznie Zniszczoł, podrygując nerwowo nogą. — Myśleliśmy, że przepadłaś na amen!

— A co ty się taki troskliwy miś zrobiłeś? — spojrzałam na niego, podnosząc podejrzliwie jedną brew.

— Żaden troskliwy miś, Łukasz marudził jak stara baba i chciałem mieć go z głowy.

Westchnęłam. Przez to spotkanie z Fannemelem nawet nie miałam ochoty zdzielić go w ten ryżawy łeb.

— Nie, nie, kochany Grzywku, Antoś po prostu bierze udział w norweskiej edycji programu Rolnik szuka żony.** — Dobra, Kubacki to jednak potrafił mnie wyprowadzić z równowagi. On by Gandhiego wpienił, więc co dopiero mnie! — Zadaje się z ludźmi na swoim poziomie.

— To wciąż wyższy niż twój. — Posłałam mu sztuczny uśmiech, a jemu się to bardzo spodobało. Chodzące metr osiemdziesiąt pięć jadu. — Wchodzicie czy będziemy tu tak stać jak matoły?

— To w ogóle zdrada, wiesz? — odezwał się Zniszczoł przed windą. — Zadajesz się z wrogiem!

— Zluzuj majty, koleś — odparłam. — Fannemel jest groźny jak myszka.

— Myszy roznoszą dżumę!

— W takim razie co roznoszą rudawe pokraki?

Zniszczoł zgromił mnie spojrzeniem, ale nagle mu się złośliwy uśmieszek wkradł na twarz, kiedy wsiadaliśmy do windy.

— Nie wiem, Freunda zapytaj.

Oczywiście, Treneiro chciał mnie zeżreć i na nic zdawały się argumenty, że to przecież oni mnie porzucili, a Fannemel tylko się mną zaopiekował (jakkolwiek to brzmi). Sama bym raczej nie dała rady wrócić. Zniszczoł się jeszcze paskudnie uśmiechał, jak mi uciekał w tym zasranym lesie, a oni mnie obwiniali! MNIE! Kim mnie Pan Bóg pokarał, to się w głowie nie mieści. Jeszcze do tego Grzywa był śmiertelnie obrażony. Próbowały mu pozostałe nieloty wybić z głowy pomysł zdrady, ale, oczywiście, on miał swój pomysł na to wszystko. Na szczęście, mieliśmy za dużo do roboty, żeby to długo roztrząsać, bo potem przyszedł obiad, a potem miał nastać trening i kwalifikacje. Wietrzysko wiało takie, że o mały włos, a zostalibyśmy bez głów. W Skandynawii nie ma normalnych konkursów i już. Jeden wielki totolotek.

W tak zwanym międzyczasie dodzwoniła się do mnie ukochana mamusia i truła zadek o rzekomego chłopaka. Przypomniało mi się, dlaczego miałam zabić tego buraka Zniszczoła! Usiłowałam jej spokojnym i opanowanym tonem wytłumaczyć, że on sobie tylko żartował, że to nie jest żadna miłość mojego życia, tylko wrzód na tyłku, bardzo bolesny zresztą, ale Gadał dziad do obrazu... i tak dalej. Matka zrobiła porządny risercz, pooglądała sobie naszego nielota na Góglach i stwierdziła, że jest bardzo przystojny, więc powinnam się o niego starać, bo skoro żartował o naszym związku, to może skrycie go pragnie, bo, jak wiadomo, w każdym żarcie jest trochę prawdy.

Mom, please.

— A poza tym, już was zatwierdziliśmy na liście gości!

Czyli wesele już miałam z głowy. Nie dość, że cała zima z nielotami, to jeszcze lato też, no i jak tu nie być cholerykiem, no jak?!

Niedługo po obiedzie Treneiro dostał telefon, że trening został przesunięty aż na dziewiętnastą, a potem na następny dzień. Problem w tym, że ze skoczni dużej mieliśmy przejść na normalną. Gniliśmy w hotelu, próbując się nie pochlastać z nudów, a oni w kółko przekładali, majstrowali... W wywiadzie dla Tadzia trener stwierdził, że mamy mały skandal i dobrze powiedział, no bo ileż konkursów z rzędu można odwoływać? Kuusamo to wiadomo, ale żeby jeszcze i Lille?

Sobota była jednak od rana bardzo intensywna, więc nie pospałam. Cymbały były pełne energii, a ja chciałam wrócić do łóżka. Nie dość, że nie umiałam zmrużyć oka, bo to znalazłam się w nowym miejscu, to jeszcze Żyła z Sierściuchem za ścianą tak chrapali, że się nie dało nawet. Ja nie wiem, czego oni się nażarli przed snem, ale wydaje mi się, że obowiązuje ich ścisła dieta, czy coś? Zniszczoł w dalszym ciągu mnie dziwacznie unikał, a ja tylko wywracałam oczami. To on miał jakieś schizy o zdradzie, nie ja. Po porannym brykaniu różnorakim, po naradach, zebraniach, ustaleniach, motywacjach, w końcu przed czternastą wybraliśmy się wreszcie na skocznię. Pogoda była bajeczna: świeciło mocne słońce, zero opadów, wiatr porywisty, mróz jak diabli. Wszystko jednak na razie miało się odbyć zgodnie z planem.

Z nowym planem.

Wrzuciliśmy rzeczy do budki i wszyscy polecieli, gdzie mieli. Tym razem chciałam stać koło boksu lidera, bo stamtąd lepsze widoki, no i w ogóle. Kiedy znaleźliśmy się na poziomie wyciągu, usłyszeliśmy czyjś bełkotliwy wrzask:

— ĄĄĄĄĄTEEEEK!

Jak jeden mąż spojrzeliśmy w kierunku przebierającego szybko małymi nóżkami Fannemela. Machał do nas jedną ręką, bo w drugiej trzymał... Cóż, kiedy się przybliżył, okazało się, że był to śmietankowo-truskawkowy torcik w przezroczystym, plastikowym pudełku. Na różowym wierzchu widniała litera A z migdałów oderwanych z innych części ciasta. Kubacki założył ręce i już miał ten paskudny uśmieszek, a reszta przyglądała się tuż obok z zaciekawieniem.

— Hej, chłopaki! — przywitał się lekko zdyszany. Ekipa coś tam mu odmruknęła. — Ątek, znalazłem cię na Facebooku i widziałem, że miałaś niedawno urodziny, więc... spóźnione: wszystkiego najlepszego!

Zatkało mnie. Zatkało kadrę. Zatkało konduktora pociągu w Wejcherowie. Zatkało proboszcza w Wygwizdowie Małym. Generalnie wszystkich zatkało, prócz Fannemela, który uśmiechał się, zadowolony z siebie.

Wow. Kurde. Wow. Okay, what the actual fuck.

Anders Fannemel kupił mi mały torcik na urodziny. Anders Fannemel grzebał w moim torciku, żeby utworzyć literę A na wierzchu. Anders Fannemel, którego znałam zaledwie dobę, kupił mi coś na urodziny.

A te zasrane leszcze z Tatr nawet nie wiedziały, że miałam urodziny. Znaczy się, Treneiro jest zwolniony, bo on nie pamięta, kiedy sam ma urodziny, ale reszta... To znaczy, w sumie lepiej, bo nie lubię się chwalić tym, że się starzeję.

— Co? Nie podoba ci się? — W oczach Norwega dostrzegłam tak przejmujący smutek, że aż mnie coś zabolało w klatce piersiowej. Co za okrutnik zabrał dziesięcioletniemu dziecku ulubionego Gameboya?! — Trochę poprzekładałem migdały, żeby twoje imię wyszło, ale chyba aż tak nie spaprałem?

Pokręciłam głową, bo nadal nie mogłam mówić.

— Miałaś... ostatnio... urodziny? — wydukał Zniszczoł, ledwie oddychając w szoku.

— I nie postawiłaś flaszki?! — oburzył się Żyła.

— No po prostu zdrajczyni — oznajmił tym swoim wkurzającym, sztucznie dezaprobującym tonem Kubacki. — Zdrajczyni narodu i tyle.

Spiorunowałam go wzrokiem, po czym wróciłam do Fannemela, który stał jak sierotka i nie wiedział, co się dzieje.

— O czym oni mówią, Ątek? Im też się nie podoba? — niepokoił się.

— Nie, tort jest... cudny. Serio. Dziękuję. — Zabrałam od niego ciastko, a ten od razu się rozchmurzył. Zasadniczo to był jedyny tort, jaki dostałam. — A oni po prostu licytują się, kto dostanie pierwszy kawałek.

Fannis zachichotał.

— Byle nie teraz, bo nie odlecą — powiedział, posyłając im uradowane spojrzenie. — To co, idziemy na górę? Jeszcze raz: wszystkiego najlepszego!

— Dz-dzięki...

Zostawili mnie z tym ciastem, głębokim zdziwieniem i niewiedzą, co zrobić. Miałam iść do boksu liderskiego, ale coś się ten Grzesiek spóźniał jak hot piętnastce okres po zakrapianej imprezie. Trzymałam więc plastikowe pudełeczko, spoglądałam na zawartość i dalej to do mnie nie docierało. Dostałam tort od rekordzisty świata w długości lotu, który właśnie wskakiwał na wyciąg. Czekający jeszcze na ławkę Kamil odwrócił się do mnie i poruszając bezgłośnie ustami powiedział:

— Zostaw mi kawałek.

Ze spokojem oglądałam treningi, które szły jak u typowych nielotów, z niewielkimi szansami na progres. Najlepiej poradzili sobie Kamil, Żyła, Muraniek i, o dziwo, ta szalfarska menda. Patrzyłam z uwagą na skok Zniszczoła, który pojawił się jako jeden z pierwszych naszych, zaraz po ekipie norweskich buloklepów, Kazachach, Koreańcach i Estończyku. Usadowił się na belce w swoim malinowym kostiumie, sprawdził zapięcie niebieskiego kasku i wiązania nart, dostał zielone światło, Trejner machnął chorągiewką i poleciał.

Znaczy bardziej się stoczył na siedemdziesiąty piąty metr.

Jęknęłam, chowając twarz w zagięciach łokci opartych o barierkę. Grzesiek poklepał mnie po ramieniu. Zniszczoł wtoczył się do nas z nieciekawą miną, ale nie było jeszcze źle, bo stwierdził, że zdoła się poprawić w kwalifikacjach.

Kiedy Anders skoczył, przyszedł do mnie nieśmiało:

— Chyba mi dobrze poszło, co?

Przytaknęłam, wymuszając uśmiech. Czułam się, cóż, co najmniej dziwnie.

— Dasz sobie radę w kwalifikacjach.

— Oby. — Uśmiechnął się blado i odszedł, bo zawołał go ktoś z załogi.

A potem wskoczył na miejsce lidera i nie zszedł z niego do końca treningu, deklasując wielu swoich kolegów, a także Freunda i Prevca.

Kamil kwalifikować się nie musiał, ale zdecydował, że sobie skoczy, bo i kto by mu zabronił. Aleks łaził wte i wewte, ewidentnie szukając spokoju przed zawodami. Muraniek próbował zrozumieć rzeczywistość i ciągle mnie pytał, skąd mam ten tort.

— Przecież stałeś obok. Od Fannemela — wytłumaczyłam mu po raz chyba sześćsetny, kiedy czekałam w budzie, aż się szanowni państwo powtórnie pozbierają.

— Ale... czemu? — zmarszczył brwi.

Dobre pytanie, Muraniek.

Kubacki nie wytrzymał i przewrócił oczami, po czym wtrącił się bez pardonu w naszą konwersację.

— Bo urodziny miała! Klimek, w którym ty wymiarze żyjesz?

Kolejne dobre pytanie. Co, oczywiście, nie zmieniało faktu, że menda wetknęła nosa w nieswój biznes i zasługiwała na potępienie.

— Ale tę flaszkę to postawisz, co, Tosiek? — spytał z nadzieją w oczach Żyła, wkładając na stopy wspaniałe narciarskie ciżemy.

— Nie ma wyboru, jeśli chce żyć z nami w zgodzie — zaśmiał się głupkowato Ziober, zakładając kask na ten swój śmiesznie wygolony łeb.

Ta, bo mnie akurat na tym zależy, cisnęło mi się na usta. Spojrzałam jednak na ubierającego smętnie plastron Zniszczoła i stwierdziłam, że nie będę go dziś podjudzać ani dołować, zwłaszcza że obowiązywała nas ta głupia umowa z Klingenthal. Mogłaby kiedyś wygasać...

Spojrzałam na zegarek.

— Ruszcie dupy, bo został ledwie kwadrans — oznajmiłam, ucinając głupią dyskusję o alkoholu.

Aleks wytoczył się jako ostatni, zostawiając Chrobota i Gębalę samych sobie (tylko bez sprośnych skojarzeń proszę!). Już się trochę uśmiechał i mobilizował przed kwalifikacjami, więc odnotowaliśmy jakiś postęp, ale dalej był za mało szczygiełkowaty jak na siebie.

— Się nie maltretuj już tak, popatrz na Japońców — odezwałam się, usiłując brzmieć racjonalnie. — Treningi to u nich zawsze wyglądają jak konkurs Kto więcej wydzwoni w bulę, a potem dają czadu w kwalifikacjach i zawodach. Nie spóźnij na progu, a będzie dobrze. — Poklepałam go po ramieniu i poszłam szukać Grześka.

Dołączyłam do sztabowego kolegi, który nad wyraz spokojnie dyskutował przez krótkofalówkę z siedzącym w gnieździe Kruczkiem, a po kilku minutach jegomość Walter Hofer postanowił, że pora rozpocząć kwalifikacje. Ku naszemu zdziwieniu, wiatr się trochę uspokoił (i ku nieucieszenie kombinatorów, bo im pokrzyżował konkurs), co nas odrobinę pokrzepiło. Po serii młodych Norwegów, Kazachów, Koreańczyka i kilku innych słabszych nacji na belce pojawił się Ziober w swoim błyszczącym kasku. Odbił się i wziuuuu! No, ładnie, dziewięćdziesiąt metrów stuknęło, granica przyzwoitości zaliczona, nie było źle. Awans gwarantowany. Raczej. Murańkowi poszło nawet lepiej, bo poszybował dwa metry dalej i schodził z zeskoku z tym swoim półprzytomnym uśmiechem na twarzy, posławszy kamerze buziaczka.

— Fajnie skoczyłem, co nie? — zacieszał, przebierając się w boksie liderskim.

— Całkiem, całkiem — przyznał Grzesiek, przytakując głową. — Łukasz też tak uważa, ale trochę za bardzo cię telepało w locie.

— Podmuch z boku dostałem.

Kilku zawodników później na rozbiegu wreszcie pojawił się Zniszczoł.

...i lepiej byłoby, gdyby tego nie robił.

Niby osiemdziesiąt pięć metrów to nie tak znowu źle, ale póki co, prezentował się jako najlepszy z buloklepów. W kazachskiej drużynie zrobiłby furorę i został liderem kadry, ale w polskiej mógł co najwyżej Stochowi narty wiązać. Posłał smutną facjatę do kamery i wyszurał z zeskoku z opuszczonymi ramionami.

Liczyłam, że jak się już zapiszę na ten burdel, to chociaż emocje jakieś będą, a tu na razie frajda porównywalna ze zbieraniem porzeczek. Czasem się trafi jakieś weirdo, które urozmaici zajęcie, ale to wszystko. Westchnęłam, bo co miałam gadać. Zniszczoł do nikogo się nie odezwał, zmienił ciuchy i powlókł się do ciupy Chrobota.

Kot i Żyła uderzyli w okolice rozmiaru skoczni, więc awans mieli bez problemu zapewniony. Kubacki gdzieś mniej-więcej w połowie wylądował, więc całkiem przyzwoicie. Tylko Aleks był ciągle w kolejce oczekujących na ten zaszczyt. Cóż, pozostało nam liczyć, że ktoś zepsuje swoją próbę. No i się nadarzył — Jurij Tepes, który koncertowo spartolił. Zresztą, gdyby nie spartolił, to by aż dziwne było. No, chyba że to byłaby Planica i chciałby wyrolować kolegę z Kryształowej Kuli. Ostatecznie Pietrek został zwycięzcą kwalifikacji, a jego najlepszy przyjaciel Maciej dostał trzecią lokatę. Się nasze Orzełki poprawiły, bo w komplecie awansowały do konkursu. Olek też, chociaż nie był najdumniejszy ze sposobu, w jaki mu się to udało. No i nadal boczył się na mnie za zdradę.

Tak czy owak, na pewno nie było czasu zastanawiać się nad tym, czy rozmowa z najmniejszym Norwegiem to sprzeniewierzenie się wobec własnego kraju czy nie, bo niecały kwadrans później zaczynał się już konkurs. Oczywiście wiało jak tunelu aerodynamicznym, ale co tam, dla Norwegów to była pewnie zaledwie morska bryza. Główny treser tego cyrku, tj. Walter Hofer, udawał, że nie widzi, co tam się działo i kazał swojemu przyjacielowi Mirkowi wciskać zielone jak leci. W pierwszej serii zawsze skacze się według kolejności pucharowej, więc znów pierwszy z naszych na belce pojawił się Ziober.

...Weź wyjdź, Janie. Osiemdziesiąt metrów? Wstyd i hańba. Wolicie nie wiedzieć, ilu wulgaryzmów używał przy biednym Grześku. Ja też sobie lubię łaciną zaświergolić od czasu do czasu, ale temu to by epopeja wyszła, słowo daję.

No dobra, to może chociaż Muraniek? Przecież to nasze cudowne dziecko jest. Na dziesiąte urodziny sobie rekord sprawił, to by przed dwudziestymi drugimi mógł sobie awans do drugiej serii sprezentować. O, i takie zachowania to ja pochwalam! Poprawił się w stosunku do kwalifikacji o trzy metry i znowu szedł ucieszony w kierunku boksu liderskiego. Nie postał tam długo, bo Niemcy jakoś szczególnie dobrze rozumieli tę skocznię, więc mu Leyhe zabrał prowadzenie, ale myślę, że nie poczytał tego sobie jako porażkę.

Zaczęłam ziewać, bo nastała dłuższa przerwa. No tak, gdyby teraz kogoś wypuścili, to Władca Wiatru mógłby się pożegnać ze swoim szefostwem, więc nie miał wyboru. Odechciało mi się kozaczyć, jak zobaczyłam, że na belce ustawiał się właśnie Zniszczoł. To jego tak przetrzymywali?

To się nie mogło skończyć dobrze.

Nieświadomie zacisnęłam dłonie na barierce. Pizgało tak, że nie czułam stóp i szczęki, ale to przestało być ważne, skoro naszym nie szło znowu tak najgorzej.

Nie spartol tego, kasztanie — powtarzałam jak zaklęcie w głowie. — Nie spartol tego, zwłaszcza na progu.

Prędkość na progu okej, ale ta pozycja w locie... Ta wysokość... Jezusie, miałam zawał...

Kill me. Kill me now.

Kazachy by dalej skoczyły. Przecież strefa lądowania się chyba dalej zaczyna! Sześćdziesiąt metrów! Co on, układ z Zioberem miał, żeby go do trzydziestki wepchnąć?!

Znowu nie odezwał się ani słowem, a ja nie bardzo wiedziałam, co mam mu powiedzieć, więc zwyczajnie stałam dalej tyłem do niego, udając, że skoki Francuzów są taaaaakie pasjonujące. Usłyszałam tylko jak wzdycha, zamienia parę słów z Grześkiem, a potem znika w kierunku budek. Grzesiek pogaworzył sobie niezbyt radosnym tonem z Treneirem i stanął obok mnie. Przez chwilę oglądaliśmy próbę szaflarskiej mendy, a gdy ją obsłużył (bo tam metr za punkt K trafił, więc musiał wysłuchiwać pomstowania na norweskie wiatry), wrócił do mnie i wypalił jak ten Żyła w wywiadzie:

— Myślę, że przyda mu się teraz towarzystwo.

Że co on, przepraszam, imputował?

— Nie moje — ucięłam ten dziwny sentymentalny nastrój, który się zaczął tworzyć. — Według niego jestem zdrajcą narodu na miarę Tepesa.

— Eee tam. Chyba nie aż takim, żeby nie pogadać z tobą w ciężkiej chwili.

Zignorowałam kolejną sugestię, wpatrując się w naszego szanownego Gato Loco (co to w ogóle za pomysł, żeby pchlarza na kask dawać; ja lubię yorka sąsiadki, a jakoś jego wizerunku na czapce nie noszę), który rzeczywiście był trochę loco***. Zalocował aż na dziewięćdziesiąty ósmy metr. No, proszę, proszę. Sierściuch rósł w siłę! Tak się szczerzył, tak machał, taki radosny był, że przez chwilę miałam wrażenie, że ktoś z taśmy puszcza jakieś stare nagrania Macieja z poprzednich sezonów. Oczywiście, wyszedł na prowadzenie, ale Fettner go przywrócił do rzeczywistości i już mu tak do śmiechu nie było. Zaraz się sfoszył — nie jakoś przesadnie, ale już się zabierał do demonstrowania swojego niezadowolenia. Stety, austriackiemu miłośników skoków z jedną nartą też mina szybko zrzedła, bo Pietrek przyszedł i powiedział, co się należało: setny metr był jego i koniec, kropka.

— Dooooobrzee, Żyła! — zawołałam spod bandy, gdy ten odprawiał ten swój rytułał przed kamerą ze skrzywionym uśmiechem, pochyloną głową i dwoma palcami w kierunku ekranu.

Natychmiast zakryłam usta dłonią, bo dotarło do mnie, co zrobiłam. Ostrożnie rozejrzałam się na boki, a potem odwróciłam. Grzesiek popatrzył wprost na mnie i podniósł brwi w lekkim zaskoczeniu, a ja od razu zainteresowałam się na nowo zeskokiem. Pozostawało mieć nadzieję, że ma język krótki, nie to, co Kubacki.

Niestety, zbliżaliśmy się do czołówki, więc boksu lidera nie dało się na dłużej zagrzać, zatem się kolega Wiewiór nie nacieszył swoim prowadzeniem, bo Fannemel go znacząco wyprzedził — dlatego, że miej mu wiało pod narty. A ja się pytam: no i co z tego? Nie Pietrka wina, że dostał mały huraganik, nie mógł dalej ciągnąć, bo by się rozpłaszczył na zeskoku jak te półprzezroczyste naleśniki ciotki Marty na jej nowej, teflonowej patelni. Lepiej, że se chłopina klapnął wcześniej, bo i obciachu nie było, że Polacy nie umieją w telemarki.

Kamil zaliczył progres i startował jako ósmy od końca. Ten biały kask z wszystkimi kontynentami, ulubiony malinowy kombinezon, totalnie skupienie i znak krzyża. No, kto by jego pomylił, ten debil! Ja to zawsze mówię, że jemu należą się głębokie pokłony, bo — jakby nie patrzeć — chłopak ma cały świat na swojej głowie. I niech by kto spróbował mi złe słowo powiedzieć...!

Co ja gadam. Co ja myślę. Socha, ty pomyleńcu.

Odepchnął się od belki, odbił się dobrze... Dobra wysokość, chociaż na progu wolnizna...

JEZUSIE, TEN GENIUSZ SKOCZYŁ STO DWA METRY PRZY WIETRZE W PLECY! Z TELEMARKIEM!

Zaczęłam się wydzierać na cały głos, przyłączając się do setek kibiców z biało-czerwonymi flagami. Podskakiwałam jak wariatka, a ucieszona reakcja Kamila tylko potwierdziła, że nie byłam w tym sama. I miałam ja tę nadzieję, że sobie Stoch zagrzał tamto miejsce dla lidera, bo, jak wiadomo, lider może być tylko jeden. I niech sobie to wszystkie Prevce i Freundy zapamiętają!

Po pierwszej serii Kamil był, niestety, trzeci. Bo Gangnesowi przypomniało się, że potrafi skakać, a Prevc stwierdził, że przerobi Lysgaardsbakken na małą Letalnicę. Przydzwonił w sto piąty metr, a co miał się chłopak szczypać. Kto bogatemu zabroni?

Freund był dziesiąty. Żyła go wyprzedzał o pół punktu. Shame, shame on you, Severin.

Z tej całej radości, że prawdopodobnie wreszcie szanowni podopieczni mojego szefa przypomnieli sobie o formie, zapomniałam, kto czekał na awans jak Jehowy pod drzwiami i się nie doczekał.

Spojrzałam w mały korytarzyk w kierunku domków, ale nie chciałam tamtędy iść. Bo mnie żadne melodramaty Zniszczoła nic a nic nie obchodziły.

— Poprawiliście się — usłyszałam czyjeś angielskie bełkotanie i odwróciłam się na pięcie, mierząc się z męskim osobnikiem mojego wzrostu.

— Nie da się ukryć. — Pierwszy raz od długiego czasu moją twarzą rozciągnął szczery uśmiech. Helloł, dwaj nasi w dziesiątce, reszta całkiem rozsądnie. Niech sobie szanowny Fannemel nawet nie myślał, że ten ich norweski laluś Ken Gangster sprzątnie nam zwycięstwo sprzed nosa. A już tym bardziej nie powinien sobie tak myśleć słoweński orzeł.

Słoweńcy są fajni, ale...

No dobra, dopóki wymieniał w wywiadach Stocha jako pierwszego spośród skoczków spoza kraju, z którymi się dogaduje, byłam w stanie go zaakceptować.

I czego się gapicie? Zrobiłam mały risercz w domu, a co. Mam internety, to nie będą się marnować, nie?

— Przykro mi z powodu Aleksandra — wypalił.

Zmieszałam się, nie powiem. Z jednej strony chciało mi się śmiać z tego imienia, ale z drugiej strony — skąd miał norweski koliber wiedzieć, jak się u nas imiona skraca?

— Ehem, no cóż, zdarza się czasem.

— Musisz z nim pogadać. Na pewno poczuje się lepiej.

Co ich wszystkich ugryzło z tym gadaniem? Nie, nie, nie i, do wszystkich krótkofalówek Mirka Tepesa, jeszcze raz nie! Widzieliście, żeby oskarżony kiedyś sobie na lajcie gadki-szmatki prawił z oskarżycielem? No właśnie, to czego się oni przyczepili?

Widząc moją nierozumną minę, pospieszył z wyjaśnieniem:

— Och, widziałem wtedy na twoim telefonie jego nazwisko przy tych, eee, ekspresywnych smsach.

Jęknęłam. Świetnie. Zapowiadało się na schemat: mówisz Antek → myślisz Zniszczoł, mówisz Zniszczoł → myślisz Antek. Przecież nie miałam go w dowodzie, no ludzie! Liczyłam, że się Norwegowie okażą jacyś mądrzejsi i zaraz zrozumieją, że ja i ten spóźniający na progu kasztan to dwa inne wymiary, ale nie. Byłam skazana na beznadziejną reputację.

— Na razie chce to sam przetrawić — odparłam na odczepnego, bo co mu miałam powiedzieć? Że chłopak miał na niego hejta, mimo że z nim nie gadał? — Dobrze ci dziś poszło. Kennethowi też. No i Forfangowi, Stjernenowi, Hauerowi... (sto lat później) …Tandemu, Hildemu...

Fannemel zachichotał.

— Byłoby szybciej, gdybyś po prostu powiedziała, że Norwegowie dziś wymiatają.

PO MOIM MARTWYM TRUPIE!

— Chciaaaaałbyś. — Zaśmiał się. — Druga seria fajnie się zapowiada. Może nawet załapiesz się na jakieś podium, jeśli kolega Gangnes będzie uprzejmy zepsuć swój skok.

— Och, nie, lepiej nie — spoważniał odrobinę. — Tyle razy był już poturbowany, że mu się należy wygrana. A ja mam rekord świata i mi wystarczy.

— Anders! — zagrzmiał ktoś z jego sztabu.

Norweska Calineczka odkrzyknęła coś do niego w swoim hybrydowym języku, a potem pospiesznie się ze mną pożegnała i tyle go widzieli.

A Kamil wygrał i znowu stanął ze swoim ulubionym słoweńskim kumplem na pudle, tyle tylko że tamten musiał obejść się smakiem. Naczelny członek norweskiej mafii, pierwszy po bossie Stoecklu Kenneth Gangster, był trzeci. I takie konkursy to ja mogę oglądać, proszę bardzo. Żyła pozostał na swoim miejscu, progres poczynił Sierściuch, skacząc z trzynastej lokaty na jedenastą (bo amator snowboardu na jednej narcie Fettner wydzwonił w bulę aż miło, a jego przyjaciel Poppinger szukał chyba pretekstu, żeby wieczorem zalać wspólnie robaka, bo podobnie wylądował), Muraniek trzymał się osiemnastego miejsca jak zbawiennej poręczy****, Kubacki zaklepał sobie dwudzieste drugie i kropka, nie przegadasz, chociaż psioczył, że Walter w poważaniu ma warunki, jeśli nie jesteś w czołówce. W tym względzie trudno jest się nie zgodzić. Ziobro zaś pilnował trzydziestego miejsca jak cerber.

Zniszczoł milczał jak zaklęty. Nie widziałam go na kolacji, nie spotkałam go w muzeum nawoskowanych nart Chrobota, drzwi do jego pokoju, który dzielił z szaflarską mendą, były zamknięte, co przy naturalnym talencie Kubackiego do niezamykania niczego, stanowiło rzecz niesłychaną. Stoch i Ziober powiedzieli mi dobranoc, więc postanowiłam dłużej nie wystawać na korytarzu i poszłam sobie.

Oczywiście, nie spałam prawie wcale. Rano wcześnie trening, śniadanie, trening na skoczni, kwalifikacje i...

— Uuu. — Sierściuch aż się z bólu skrzywił na widok wyniku Aleksa.

Zniszczoł pobił najgorszego nielota Marata Zhaparowa, bo spadł na bulę na pięćdziesiątym metrze.

Staliśmy z Kotem przy naszej budce, obok której stał telebim. Buloklep miał być lada moment na wieży, więc ja nie wiem, co on odpierdzielał, że jeszcze przy budce się kręcił.

— Sierściuch, a ty nie powinieneś już się dawać zmacać Gratzerowi?

Spiorunował mnie wzrokiem.

— Już ci tłumaczyłem, jak mam na imię!

Możliwe, że coś kiedyś jęczał, ale kto by tam Kota słuchał. Przecież miauczy toto cały czas i pożytku żadnego. Wzruszyłam ramionami, a on wreszcie poszedł, kręcąc głową ze złości. Ja wróciłam do budki na chwilę. Zostałam na czas kwalifikacji w tej okolicy, bo Chrobot przemycił skądś gorącą czekoladę, taką z tytki co prawda, ale lepszy rydz niż nic. No to weszłam, żeby zrobić sobie kolejny kubek i nie zdążyłam dobrze zalać proszku, kiedy drzwi otworzyły się na oścież jak w wiejskiej gospodzie, a do środka wtargnął wściekły jak pitbull (pies, nie ten łysy wokalista) Zniszczoł. Niemal rzucił nartami i zaczął zbierać rzeczy.

— Opanuj się, Eisenbichler, narty to nie Layʼsy, nie kupisz ich w sklepie za rogiem — burknął Chrobot.

Ale on nie słuchał, tylko się nadal pakował, tak agresywnie, że jeszcze chwila, a rzeczy pozostałych kadrowiczów zaczęłyby fruwać w powietrzu.

A ja sobie stałam ze świętym spokojem i mieszałam czekoladę.

— Co robisz? — spytałam od niechcenia.

— Z tobą nie gadam! — odwarknął.

Gdybym nie była twarda sztuka, to bym się bałwanowi od razu odwinęła z półobrotu, ale po pierwsze: umowa, po drugie: szef. Treneiro by wpadł w szał, gdyby się dowiedział, że mu zawodnika przetrąciłam. Chociaż, szczerze mówiąc, przy tej formie nie byłoby dużej straty.

Tak jak powiedziałam, jestem świnią. I to ordynarną.

— Co, zamierzasz teraz wrócić do hotelu? Zostawić kolegów? — Mój ton się trochę podniósł, bo ja nie wiem, co ten cymbał wyczyniał. — Bo tobie nie wyszło?

— Nie twoja sprawa.

Oooo, no to sobie nagrabił. Ja bardzo długo jestem cierpliwa, ale wszystko ma u mnie swoje granice. Westchnęłam ze złością, złapałam go za nadgarstek i wytargałam na zewnątrz. Nie bez problemów, to chudy bałwan był silny jak ja cię proszę, ale w końcu mi się poddał, choć wciąż próbował hamować stopami.

Ciągnęłam go, i ciągnęłam, i ciągnęłam przez las. Miałam w głębokim poważaniu jego protesty. Co prawda, po czasie zaczęło się robić ciężko, bo śnieg sięgał kolan, ale dla ogólnego dobra postanowiłam nie pokazywać, do jakiej furii doprowadza mnie konieczność podnoszenia nóg prawie do brody i zwalniania.

— Socha, gdzie ty mnie wleczesz? — marudził mi za uszami. — Jakbyś jeszcze nie zauważyła, to jestem wkurzony i nie mam ochoty na twoje durne zagrania. Jeśli myślisz, że spacer w pięknych okolicznościach przyrody załatwi sprawę, to…

— No co ty nie powiesz? — sarknęłam. — Aż tak głupia nie jestem. To nie jest żaden spacer, wbij to sobie to tego twojego pustego czerepu. A tak w ogóle, to chciałabym cię poinformować, iż czuję się dotkliwie urażona tymi durnymi zagraniami, ale niech ci będzie, znaj litość pani. A teraz do sedna.

Zatrzymaliśmy się pośrodku idealnie odosobnionej, leśnej polany. Leżało tam tyle śniegu, że w razie wypadku nie znaleźliby nas nawet za milion lat.

— Dawaj. Ulżyj sobie.

Zniszczoł wytrzeszczył na mnie te swoje niebieskie gały, jakbym mu statek-matkę Murańka pokazywała. Bo ten to na pewno jest z innej planety.

— Co? — wydusił wreszcie. — Tośka, co ty pieprzysz, do ciężkiej cholery?! Co, mam cię wziąć tu od tyłu, czy jak?!

Teraz to ja wytrzeszczyłam gały. Zdaje się, że mężczyźni skaczące patałachy i kobiety ordynarne świnie zupełnie inaczej rozumieją ulżenie sobie.

— A dzięki temu by ci ulżyło? — zdziwiłam się. — Tylko mi nie mów, że o mnie fantazjujesz! Zresztą, nieważne. No, nie obijaj się, rób swoje.

— Jakie swoje?! — Awanturował się dalej. My się chyba dziś na rozumy pozamienialiśmy. — Zawsze wiedziałem, że masz coś w głową, ale nie zdawałem sobie sprawy, że to tak poważny stan! Antek, jestem wkurwiony, nie rozumiesz?!

Założyłam ręce.

— Dlaczego?

Pięknie było patrzeć, jak Zniszczoł wychodzi ze skóry. Szkoda, że nie wzięłam aparatu. Byłoby co na Youtubeʼa wrzucać.

— Ślepa byłaś tam pod skocznią?! Bo jestem sportowcem, który skacze dla kadry narodowej, a zamiast dawać powody do dumy, przynosi wstyd! Skaczę, jakbym pierwszy raz w życiu narty do ręki dostał! Jak tak dobrze pójdzie, to na przyszły rok zapiszę się do drużyny narodowej Bułgarii. Może chociaż tam podniosę morale.

Wywróciłam oczami. Wcale nie, on się z Sierściuchem na rozumy zamienił. Znalazła się kolejna humorzasta panienka. Tak, tak, najlepiej jutro złóż wypowiedzenie i basta. Na usta cisnęły mi się takie obelgi, że dostałabym nagrodę w olimpiadzie międzyszkolnej z łaciny, ale ugryzłam się w język. Prawie dosłownie, bo w gumę do żucia nie trafiłam, ale obeszło się bez większych szkód.

Westchnęłam.

— Primo, nie wydaje mi się, żeby Vladi zechciał ci odstąpić swoją ciepłą posadkę, secondo — masz rację, jesteś sportowcem! Popełniasz błędy! I co z tego? To jest sport! Raz bijesz światowy rekord w długości lotu, innym razem wynoszą cię na noszach z zeskoku. Nic na to nie poradzisz. Poza tym jesteś też człowiekiem, nie maszyną. Masz wzloty i upadki. Masz psychikę, od której zależy połowa sukcesu. I nie sugeruj się wymaganiami tak zwanych kibiców, stawiaj sobie i realizuj własne. To twoja kariera, nie czyjaś.

— Ale czytałem na Skijumping...

— Tego w ogóle nie otwieraj! Tej Sodomy i Gomory czytać nie należy, bo można od niej dostać raka. Nie ma tam niczego przydatnego ani tym bardziej krzepiącego, bo udzielają się na niej głównie fani sukcesu, nie prawdziwi kibice.

Zniszczoł zamilkł dziwacznie, nie patrząc na mnie, tylko gdzieś między drzewa. Może mu się z Zakazanym Lasem pomyliło i centaurów szukał. Tego nie wie nikt. Całe szczęście, bo oglądać łby skoczków od środka to byłaby misja samobójcza.

— Ile razy będę musiał jeszcze upaść? — spytał cicho.

— Tyle, aż się nauczysz chodzić — odpowiedziałam hardo, ucinając sentymentalny nastrój. — No, kolego, bez obijania się — dawaj.

Skrzywił się i popatrzył znów na mnie, na nowo się wściekając.

— Ale co mam dawać?

— Krzycz.

— Krzycz? Zatargałaś mnie na to zadupie, żebym robił z tobą jakieś idiotyczne ćwiczenia wokalne?

Ja wam powiedziałam, książęta wyginęły! Poświęcasz się dla takiego, a on cię jeszcze obsmaruje! Za grosz poszanowania!

— One nie są idiotyczne! — obruszyłam się. — No dobra, może są, ale dają dobre efekty. Tak czy siak, to nie lekcje śpiewu. No krzycz. To bardzo pomaga. Sfrustrowanym kobietom poleca się takie sesje. Odprężają.

Zniszczoł znowu się skrzywił.

— Jesteś sfrustrowana?

— A dziwisz się? Jedenastu chłopa i ja. Frustracja to oczywiste następstwo. Nie wkręcisz mnie w zmianę tematu, buraku! Drzyj mordę albo cię w nią zdzielę!

Aleks popatrzył na mnie, jakby nie wiedział, czy chce się rozpłakać czy roześmiać, ale koniec końców otworzył gębę i zawył jak zarzynany niedźwiedź.

A potem tak mu się spodobało, że nakłonił do tego też mnie.

— Jak długo jeszcze zamierzasz zdradzać swój ojczysty kraj z jakimś... Skandynawem?

Wywróciłam oczami.

Wracaliśmy ze Zniszczołem okrężną drogą przez las. Było wciąż całkiem jasno, cicho i, co szczególnie ważne, bezludnie. Żadnych zdziczałych fanek, ani śladu Hofera z jego żoną krótkofalówką, zero nierozgarniętego Treneira. Na czas konkursów miałam wolne, bo sztab sam wszystko ogarniał. Tylko pomiędzy i w osobistych sprawach, jak urodziny żony, dzieci, teściów, rodziców — wtedy byłam potrzebna. Poza tym przypominałam o ważnych telefonach, spotkaniach, odprawach, szukałam ulubionych kapci, przetrzymywałam bilety, żeby nie pogubił, odbierałam akredytacje, załatwiałam papierkową robotę związaną z hotelami, zdawałam raporty... Generalnie się obijałam.

— Nie zdradzam nikogo. Zdrajcami to jesteście wy! On mnie przynajmniej nie zostawił W SAMYM ŚRODKU LASU!

Zniszczoł się skulił się i złapał za ramię w miejscu, w którym dostał ode mnie z pięści. Już mnie nic uszkodzeni zawodnicy Kruczka nie obchodzili.

— Hej, to ty nie potrafiłaś nadążyć!

Zasrany jełop! Nie wierzę, że mu pomogłam!

— TO NIE JA SIEBIE DO TEGO ZMUSIŁAM!

— Dobra, dobra... — Zniszczoł uniósł ręce w obronnym geście, a mój rażący gniew zelżał. — Więc co robiliście?

Wzruszyłam ramionami.

— Nic. Poszliśmy na herbatę, szlajaliśmy się po mieście.

— Na herbatę? Byliście na randce?!

Spiorunowałam go wzrokiem. Raz — bo zasugerował mnie (!) i randkę w jednym zdaniu, a w roli amanta nie były pizza i serial. Dwa — bo matoł miał ton, jakby to w moim przypadku w ogóle nie było możliwe!

— Na żadnej randce, baranie! Kupiliśmy herbatę na wynos, bo było nam zimno. A że chłopak niegłupi jest i fajnie nam się gadało, to sobie przedłużyliśmy wychodne.

Zniszczoł założył ręce i wyglądał na śmiertelnie obrażonego. Milczał przez chwilę, patrząc w przeciwnym kierunku.

Dobra, teraz to mnie totalnie zmieszał. On był na mnie zły, bo postanowiłam się rozgrzać, czy co? Miałam tam stać, aż zamarzłyby mi nawet gile w nosie? Po moim trupie! A niech się obraża panienka z okienka. Jak jest więcej baba niż chłop, to ja mu w tym genderze pomagać nie będę, ot co!

— Więc... teraz będziesz kibicować Norwegom? — wydusił w końcu, nadal z założonymi rękami, spoglądając gdzieś w bok i zerkając co chwila kontrolnie, czy się przejmuję.

On chyba z progu spadł, naprawdę. I to takiego gdzieś w Vikersund, że leciał i leciał, i leciał, a jak walnął, to z takim impetem, że mu się święta Wielkanocne z Bożym Narodzeniem pomyliły.

— Zniszczoł, czegoś ty się nażarł na śniadanie? Nie wrzucili ci tam szaleju do kanapek? — Z Kruczkowym nierozgarnięciem planowanie jakiejkolwiek intrygi było raczej niemożliwe. Zapomniałby, po co ją knuł.

Aleks wreszcie się odwrócił do mnie twarzą i wysuszył kły po swojemu, a ja, również po swojemu, pokręciłam głową z politowaniem.

Chciałam jak najprędzej zmienić temat, żeby on w końcu dał sobie spokój z tym swoim trwałym paraliżem twarzy.

— Ty się lepiej prędko pozbieraj, żeby w Niżnym Tagile dać wszystkim do wiwatu.

— A ty co się tak przejmujesz? — Ooo, nie, znowu miał ten swój okropny, łobuzerski uśmiech.

Po raz kolejny wywróciłam oczami. Przy nich wszystkich to mi kiedyś gałki z oczodołów powylatują, tacy są beznadziejni.

— Bo mi zależy, półmózgu — przyznałam bez ogródek. A co, raz do roku mogę być szczera, zwłaszcza że się kończył. Powiedzmy, że to był taki przedwczesny prezent gwiazdkowy dla niego.

W oczach Zniszczoła dojrzałam tak jakby, no, nie wiem, błysk nadziei?

— Na czym? — zapytał o wiele słabszym głosem, tracąc rezon i całą tą swoją szczygiełkowatość.

— Na waszych zwycięstwach, kasztanie! — zaperzyłam się. — Tak ciężko się połapać?

Jeżusie, ja z nimi na OIOM-ie kiedyś wyląduję, mówię wam... Wywiozą mnie z ciężkim, rozległym zawałem...

— Och — pokiwał głową. — No tak. Nie wiedziałem po prostu, że z ciebie taka patriotka — odciął się, znowu mając na tej szpetnej gębie złośliwy banan.

Już miałam się odgryźć, kiedy dostrzegłam, że znaleźliśmy się pod domkami. Wyglądało tam trochę jak w ulu: tam się Słoweńcy spieszyli, tutaj Japończycy rechotali, tam Austriacy grali w nogę, Niemcy woleli siatę (jak Szwaby wolą siatę od nogi, to wiedz, że coś się dzieje. Hofer ich opętał!). Nasi z kolei... Cóż, najpierw trzeba było ogarnąć nierozgarniętego Treneira, więc westchnęłam, bo to mnie przypadało to niezbyt szlachetne zadanie. Ja do dziś zachodzę w głowę, jak on potrafił przed kamerami udawać takiego porządnisia, kiedy w rzeczywistości była z niego taka dupa wołowa, że aż boli.

— Ooo, Zniszczołowie!

Ugh, Kubacki.

Podszedł do nas z tym swoim durnym, wrednym wyrazem głupiej facjaty. Nie wierzę, że dostawałam taką niską pensję za użeranie się z takimi wybrykami natury, jak szaflarska menda.

— Już po wszystkim? Jak chędożonko?

Zanim zdążyłam mu powiedzieć do słuchu, podszedł do nas Muraniek, rozglądając się dookoła podejrzliwie, jakby chciał się upewnić, że nikt nie podsłuchuje. Cudowne dziecko polskiego narciarstwa klasycznego było chore na głowę — ale czy kogoś to w ogóle dziwiło?

— Nie chodźcie do lasu. Słyszałem dziś zarzynanego niedźwiedzia i mordowaną dziewczynę...

Wyminęliśmy go ze Zniszczołem, starając się na siebie nie patrzeć, i jednocześnie powiedzieliśmy:

— Na razie, Klimek.

Niestety, drugiego dnia na podium zabrakło Polaka, ale Kamil uplasował się tuż za nim, więc nie było źle. Oprócz tego w pierwszej dziesiątce zameldował się Sierściuch, dumny z siebie jak paw. Kubacki w połowie stawki ex aequo z Żyłą, Ziobro bez awansu do drugiej serii, Muraniek dwudziesty ósmy. A Zniszczoł w ogóle poza wszelkimi rankingami, daleko, daleko w tyle.

Myślałam, że oprócz braku podium nic gorszego mnie tego dnia nie spotka, ale zostałam wybrana na skrybę podczas prywatnego zgromadzenia trenera i jego asystentów. Musiałam notować każde ich słowo, a gadali jak nakręceni, więc po pewnym czasie zapisywałam jedynie hasła, a potem zaczęłam sobie rysować piękny bluszcz w lewym dolnym rogu kartki. Niestety, Treneiro to zauważył i nasłuchałam się kazania. Gorszy był niż mój ojciec. Współczuję trójce jego dzieci... I żonie, która takiego intruza musi żywić, ubierać i kochać, bleh.

Tak czy owak, aktywowałam się dopiero pod koniec, bo do tej pory hasła o prognozach, przewidywaniach, obstawianiu pewniaków i sile wybicia, prędkościach na progu, sylwetkach w locie, a także limitach startowych jakoś nie nie jarały. Asystencka Izb Lordów nawijała swoją gadkę-szmatkę, więc się wyłączyłam, jak zawsze. Do czasu.

— ...i związku z tym Zniszczoł jedzie do Reny.

Zapisałam sobie starannie: Zniszczoł → Rena.

Zaraz, chwila. CO?

— Co? — powtórzyłam swoje pytanie, przerywając naradę.

Nie wiem, kto był bardziej zdziwiony — ja czy oni, kiedy wreszcie się obudziłam. Trenerzy na mnie spojrzeli, jakbym się urwała z wieżyczki startowej.

— Olek wraca do Pucharu Kontynentalnego — wyjaśnił mi Kruczek, jakbym była głuchoniema. No przecież wiem, pacanie, pytam: dlaczego?! — Z taką formą na nic nam się nie przyda, a tak przynajmniej złoi dupska kilku buloklepom, podbuduje pewność siebie i zabierzemy go z sobą do Engelbergu. — Odwrócił się z powrotem do swoich dwóch prawych rąk (łącznie miał cztery, bo jeszcze własną i moją). — W każdym razie, panowie, do Niżnego na pewno jedzie z nami Kubacki...

Świetnie. Jednej mendy się pozbędę, ale z drugą trzeba będzie się użerać. Pooomoooocyyyy, ja chcę umrzeeeeeć...

Z drugiej strony, myślałam, że na wieść o weekendzie bez Zniszczoła poczuję ulgę, ale wcale tak nie było. Nie to, żebym rozpaczała, bo jednak nielot z wozu, busikowi lżej, ale poczułam się dziwnie. Nie dobrze, nie źle, po prostu dziwnie. I chwaliłam Boga za to, że to nie mnie przypadała konieczność oznajmienia mu tego faktu w twarz. Ciekawiło mnie tylko, kogo nam dokooptują. I jak na to wszystko zareaguje sam zainteresowany...

Szit. Wyobraziłam sobie reakcję Zniszczoła i zaczęłam bardzo mocno współczuć Treneirowi. Miło było cię poznać, Kruczku. Aż mi się żal ich obydwu zrobiło...

Żartowałam. Dobrze tak pacanom!

* Moron — idiota, debil, patafian.

W oryginale pierwsze zdanie Tośki do Fannisa wyglądało mniej-więcej tak: „Yeah... I mean, yes, Iʼm fine, just... — my morons brzmiałoby dziwnie, ale ostatecznie stanęło na: — my colleagues ditched me ‘cause theyʼre kind of douchebags.” Miałam je rozpisać po angielsku, ale to wymagałoby tłumaczeń, post by się niepotrzebnie wydłużał... Więc odpuściłam.

** Anders Fannemel urodził w norweskiej wsi, jego rodzice mają farmę, ale rzadko mógł im pomagać, bo był za mały i zbyt wątły.

*** Pewnie wiecie, ale wolę mieć pewność: loco (hiszp. „szalony”).

**** Wisława Szymborska, Niektórzy lubią poezję.

Powiem tak: AAAAAAAAAAAAAAAA! MOI CHŁOPCY NA PODIUM! :D Wiem, że to oskakane Zakopane, wiem, że bez Freunda, bez Kasaia, ale może przestańmy na chwilę marudzić? Czasem jeden sukces jest w stanie napędzić do dalszych sukcesów. Oby tak było w tym wypadku! Mam nadzieję, że dzisiaj też będziemy mieć kogoś na podium. Nieważne kogo. Ale żebym ja widziała jedną z tych cudownych twarzyczek na dekoracji!

Top trzy momenty tego konkursu:

1. Zaciesze Kamila i jego moment z Morgim.

2. Wywiady ze Stefkiem. Bo ma tak przepiękne wnętrze, że aż wzrusza.

3. Zaniemówienie Andżeja, kiedy pierwszy raz w karierze stanął na podium w PŚ.

Moje motto: NIGDY NIE WĄTP W POLAKÓW!

A kiedy skacze Endrju: NIGDY NIE WĄTP W ANDŻEJA! :D

Przerwa się wydłużyła, ale sesja i moje jakieś problemy z weną, sami wiecie. Rozdział mi znowu niezabawny wyszedł, ugh. Nie umiem tego zmienić. Miał wyjść najlepszy na świecie, wyszło to, co zawsze. Wszystkim tym, którym brakowało Kubackiego — po kolejnym rozdziale będziecie mieli go dość. Zaufajcie mi. Bo następny już w trakcie! :D Przypominam, że tytuły nadchodzących rozdziałów zawsze się pojawiają w odpowiednim dziale. A na podstronie z bohaterami pojawił się ktoś nowy. :)

Zaznaczam też, że wszelkie obelgi kierowane w któregokolwiek z zawodników nie są moimi opiniami. Nie należy mnie utożsamiać z Tośką, bo po wieloma względami jesteśmy bardzo różne. W ogóle nie wolno z góry zakładać, że główny bohater i autor to ta sama osoba. (Wierzcie, nie chcecie, żebym Wam przytaczała całą teorię na ten temat).

A tu gif z Morgim. Zabraniam go kopiować, bo jestem jedyną twórczynią tego gifa i w godzinę po wstawieniu go ktoś go sobie skopiować na Twittera i wstawić jako swój. Tłumaczenie: Skopiowałam go z tumblra... Pudło, to był mój tumblr.

No i nasz dream team!

(również mojego autorstwa!)

Chłopaki, opłaca się w Was wierzyć. :)

A wszystkim, którzy uważają, że to koniec Kamila, życzę powodzenia. :)

Przepraszam za wszelkie błędy, bardzo chciałam dodać ten rozdział i mogą wyskoczyć kwiatki, mimo że odczekałam dobę przed sprawdzeniem.