5. Wichrowe wzgórze

I never wanted to say this

You never wanted to stay

I put my faith in you, so much faith

And then you just threw it away

You threw it away

Paramore — For A Pessimist, Iʼm Pretty Optimistic

— Dawaj moje walizki, półmózgu!

Zniszczoł spierdzielał przez pół parkingu, bez problemu trzymając w powietrzu moją ciężką jak sto cegieł walizę i uśmiechając się jak typowy kasztan. Najpierw mnie wystraszył, że rzeczy gdzieś porzuciłam albo mi je chciwe Szwabska pokradły, a potem, jak już podniosłam raban na cały hotel, wyskoczył z tą swoją głupią, wyszczerzoną facjatą i myślał, że zabawny jest, jak mi tak skarbem moim jedynym przed nosem zamachał. I jak go tu nie chcieć zamordować?

— ZNISZCZOŁ, PRZYGOTUJ SIĘ NA DŁUGĄ I BOLESNĄ ŚMIE...

— Nie obiecuj, nie obiecuj, bo jeszcze uwierzę! — Odwrócił się tylko po to, żeby pokazać swój durny zestaw kłów i poruszać głupio brwiami.

Trejner pokręcił głową z dezaprobatą, ale nie powiedział ani słowa i dalej analizował swój terminarz. Ja to powinnam robić, ale miałam stan wyjątkowy. Chrobot żuł gumę, oparty o nasz autokar, hrabiowie z asystenckiej Izby Lordów omawiali coś gorączkowymi szeptami, Gębala masował Kamila, bo ten źle spał w nocy i kręgosłup chciał go wpędzić do grobu, a reszta raczej z ziewami czekała aż będziemy gotowi do wyjazdu. To znaczy — aż ja i Zniszczoł wreszcie się wykończymy nawzajem.

W końcu znalazłam się w dogodnej odległość i — HOPS! — uwiesiłam się bałwanowi na plecach, dla utrzymania mocno ściskając go za gardło. Próbując ratować resztki swojego mizernego życia, odrzucił moją walizkę i zaczął się miotać, by mnie zrzucić, ściskając moje ręce wokół swojej szyi. Wierzgał normalnie jak jakiś Mustang z Dzikiej Doliny, słowo daję. Ale ja silna jestem, więc tak szybko nie dałam się zwalić z jego pleców.

— TOŚKA! — zawołał z rozpaczą.

Ścisnęłam go mocniej.

— JAK SIĘ DO MNIE MÓWI, TĘPAKU?!

— SOCHA, PUŚĆ MNIE!

— PRZEPROŚ, JEŁOPIE!

— PO MOIM TRUPIE!

— A to akurat da się załatwić.

W końcu wpadł matoł na pomysł, no po prostu geniusz — ugryzł mnie z całej siły w przedramię. Ja w krzyk, on ulga. Nie trwało jednak długo, a znowu rzuciłam mu się szyję, ale tym razem od przodu i powalając go na trawnik wokół parkingu. Tam się tarmosiliśmy dobre pięć minut, rzucając przy tym niewybrednymi obelgami, aż ostatecznie słabsze lelum-polelum ustąpiło.

— Dobra, przepraszam! — zawołał, wyciągając ręce w geście poddaństwa.

Zeszłam z niego, ale nadal byłam wściekła. Spojrzałam na niego z chęcią brutalnego morderstwa i warknęłam:

— Zażartuj ze mnie tak jeszcze raz, a obudzisz się wykastrowany!

Jak już w końcu przestał rzekomo naśladować dłonią i ozorem moją przemowę, pokazał mi język, a ja nie pozostałam mu dłużna.

— Burak! — krzyknęłam już na odchodnym, odwrócona do niego plecami, wracając do reszty z walizką toczącą się po bruku parkingu.

— Wariatka! — oddał.

Wszyscy czekali zniecierpliwieni na nasz rozejm, żeby móc w końcu jechać do domu, a Kubacki, który żywotnie nie znosił Klingenthal, ewidentnie niecierpliwił się bardziej niż pozostali. Na mój widok, takiej z potarganymi włosami i zadrapaniami na twarzy, uśmiechnął się jadowicie.

— Już? Skończyliście się chędożyć?

Posłaliśmy mu ze Zniszczołem jednocześnie tak samo zabójcze spojrzenie. Oto, jak działał nasz szlachetny pakt o nieagresji.

— Wal się, Szopen.

* * *

W Skandynawii, w odróżnieniu od Niemiec, o każdej porze roku pizga złem. A że w Kuusamo zawsze to samo, to tym razem również chciało oderwać łeb. I nie, to nie jest przenośnia. W dodatku, kiedy przybyliśmy, było już ciemno. Na pewno napadało tam więcej śniegu, ale wcale nie byłam taka pewna, czy zawody wypalą. Przy wietrze pędzącym z prędkością ośmiu metrów na sekundę? Chyba tylko dla naszych Mirek Tepes wcisnąłby zielone.

Podpisałam ostatnie papierzyska w recepcji i rozdałam wesołej gromadzie klucze do ich pokoi. Wszystkim nam trafiły się dwójki (prócz Szefa, który dostał trójkę, bo chciał mieć blisko siebie swoich asystentów), ale ja, jako nowa, nie bardzo wiedziałam, kogo mam sobie zaklepać. Przekichane. Żyła już się za Sierściuchem snuł, Ziober i Muraniek ustalali, kto zajmuje które łóżko, Stoch dobrał się z Kubackim, a Zniszczoł...

— Ja będę z Antkiem — wyszczerzył się i stanął obok mnie. Już mu przeszła złość za zeszłotygodniowy atak.

Bardzo chciałam dosolić mu po swojemu, ale zacisnęłam wargi. Obowiązywał mnie przecież ten cały układ. Mój bunt doprowadziłby do kolejnego spięcia i problemów lokacyjnych, więc posłałam mu tylko mordercze spojrzenie.

— Spodoba ci się. — Poklepał mnie po ramieniu.

— Zapewne — wymruczałam pod nosem, wlokąc się za nim do pokoju.

Rzucił bagaże w kąt, a potem walnął całym swoim chudym cielskiem na łóżko i zadowolony był z siebie, a ja już czułam, że czeka mnie najgorszy weekend mojego życia.

Usiadłam spokojnie na swoim wyrku, mając nadzieję, że będę w stanie po ludzku przeczytać sobie książkę, ale nie, jełop musiał zacząć paplać.

— To... jak będzie z tym Tośkiem?

— Zapomnij.

Zamknął się na chwilę. Ale tylko na chwilę.

— Jak myślisz, odbędzie się tu coś?

— Coś — podkreśliłam. — Na moje to pewnie uda się tylko połowa treningu i koniec historii.

Zniszczoł westchnął.

— Nie cieszysz się, że jesteśmy razem? W pokoju, w sensie. — Gdyby był szczeniakiem, na pewno ze smutkiem opuściłby teraz uszy.

— Cieszyłabym się bardziej, gdybyś przestał kłapać jadaczką. — Zerknęłam jednak na zegarek i zmieniłam plany. — Albo w sumie rusz dupę, bo trzeba coś zjeść. Chodź, idziemy po resztę jełopów.

Obeszłam wszystkie pokoje i razem wyszliśmy na miasto, czyli tak naprawdę na wioskę. Było o tyle fajnie, że spadł śnieg i jakoś od razu się bardziej świątecznie zrobiło, mimo że do Bożego Narodzenia jeszcze z miesiąc został. Ale lepsze to niż polskie świąteczne błoto.

Nazajutrz miał się rozpocząć trening, ale ciągle docierały do nas wyłącznie złe informacje. Przesunięte, anulowane, zmienione, opóźnione. Pierwszy dzień w Kuusamo, a już wszyscy kręcili nosami.

— Naprawdę nie rozumiem sensu organizowania tu zawodów — oznajmił Kamil podczas kolacji. — Przecież co roku jest to samo. Nie dało im to nic do myślenia?

— Idź, poskarż się Walterowi. Na pewno weźmie twoje marudzenie pod uwagę. — Pierwszy raz od dłuższego czasu wiedziałam wreszcie, co bym chciałam zrobić Kubackiemu. Kopnąć go pod stołem boleśnie w goleń!

Kamil wywrócił oczami.

— Jak go raban w prasie nie skłonił do myślenia, to jeden Stoch tym bardziej — podsumował Mistrz Olimpijski.

— Jakieś dobre wieści? — zagadnął Sierściuch, widząc, że Trejner zmaga się ze swoim smartfonem w celu otworzenia smsa.

— Eeee... raczej nie — zabił w nas wszystkie nadzieje Kruczek. — Startujemy bez kwali, o szesnastej trening, o siedemnastej trzydzieści konkurs.

— Ale jak to? — Żyle prawie żarcie wypadło z gęby, tak się zdziwił. — Nawet kwali nie będzie? Mówili, że zrobią.

Treneiro wzruszył tylko ramionami.

— Ja sobie tego nie ustalam, nie?

Pietrek wyglądał, jakby mu ulubioną zabawkę zabrali, tak się obraził. Liczył pewno na wygrane kwalifikacje, a tutaj taki psikus! Ładnie sobie Walter od początku pogrywa. Moje gratulacje. Nie ma to jak organizować zawody w miejscu, w którym wiatru nie ma wtedy, kiedy i zawodów nie ma. Jestem pewna, że wiele lat temu, kiedy ktoś mądry wymyślał skoki narciarskie, przyszedł jeden taki Fin, któremu nie szło, i przeklął Rukatunturi. I jestem prawie pewna, że to był jakiś daleki przodek Janne Ahonnena.

Po kolacji musiałam spędzić dobre pół godziny u Kruczka na ustalaniu szczegółów nowego planu dnia w związku ze zmianami w porządku zawodów. Ale wcale nie to było najgorsze, mimo że słuchanie jego głosu tak często może spowodować trwałe uszkodzenie psychiczne. Później musiałam wrócić i oglądać paskudną gębę Zniszczoła, i przystosować uszy do jego biadolenia.

— Idę się kąpać — oznajmiłam mu zaraz od progu, po czym zaczęłam zbierać rzeczy potrzebne do kąpieli. — I ani mi się waż podglądać.

Grzywa spojrzał na mnie z wyrzutem.

— Czy ty myślisz, że ja jestem jakiś niewyżyty?

— A czy ja muszę odpowiadać na to pytanie?

— Antek!

Wzruszyłam ramionami i poszłam robić swoje.

Najgorsze i tak przyszło o wiele później, kiedy oboje byliśmy w łóżkach. Ja nie mogłam zasnąć, bo po prostu nie śpię w nowych miejscach i tyle, a on nie mógł zasnąć, BO UBZDURAŁO MU SIĘ OGLĄDAĆ FIŃSKĄ TELEWIZJĘ I NABIJAĆ SIĘ Z TEGO, ŻE NIC NIE ROZUMIE. Panie, skąd brać siły, żeby go nie zabić?

— Weź to już wyłącz — wymamrotałam z twarzą częściowo w poduszce, odwrócona tyłem do swojego nieszczęsnego współlokatora.

— Tylko się ten teleturniej skończy — odparł spokojnie. Bo nie wiedział, że grozi mu śmierć i ciężkie kalectwo.

Odwróciłam się i spojrzałam na niego jak na debila, którym był.

— Przecież i tak nic nie rozumiesz.

Zniszczoł trochę się zmieszał.

— Wcale nie! Tutaj chodzi o to, żeby ten koleś w stroju kurczaka wrzucił pudding do tej skrzynki, a potem wylał go na głowę tej babki, co wygląda jak wyciągnięta z karnawału w Rio, a potem wyrzeźbił z tego... — Zmrużył oczy i wychylił się w stronę telewizora — ...eee... konia bez dwóch nóg?

Powinnam była odliczać paciorki różańca, żeby go nie roznieść. Serio. Gdybym mogła, to bym mu tak grzmotnęła, że tylko by po nim zostały buty w powietrzu.

— W tej chwili mi to wyłączaj, bo wstajemy o szóstej!

— To jest też mój pokój, mam prawo robić sobie, co chcę. — Moje krzyki w ogóle nie robiły na nim wrażenia, co tylko mnie bardziej wpieniało.

— A podoba ci się perspektywa zawalenia konkursu?! Bo to na pewno się stanie, jeśli zaraz nie walniesz w kimono!

— A w zeszłym tygodniu to kto mnie po nocach ciągał, hmm?! — No dobra, może czasem mu skakało ciśnienie. Całe szczęście, bo bym chyba zawał zeszła. — I jakoś wtedy nie miałaś żadnych problemów z tym, że mi nie pójdzie!

Niczym Filip z konopi, w naszych skromnych progach pojawił się Kubacki. Każdy włos wykręcał mu się w inną stronę, pod oczami miał wory, ale na pewno nie zapomniał o zaciskaniu pięści. Właściwie to żyły na jego rękach zaczęły mnie trochę niepokoić. Gdzieś tam, w głębi ducha. Bo na zewnątrz tego ducha nadal chciałam mordować.

— A ty czego tutaj?! — warknęłam na niego.

— Mam taką małą prośbę — powiedział dziwnie spokojnie. Za spokojnie. — Szanowni państwo Zniszczołowie, CZY MOGLIBYŚCIE ZAMKNĄĆ RYJE?! NIEKTÓRZY PRÓBUJĄ SPAĆ!

Podczas gdy ja mentalnie przygotowywałam się do agresywnego napadu na Mustafa, Zniszczołowi złość kompletnie przeszła, a jego uwagę przykuła zupełnie inna część wypowiedzi kolegi kadrowego.

— Państwo Zniszczołowie? — powtórzył, patrząc na Dejviego z charakterystycznym wytrzeszczem oczu.

— Bo się kłócicie jak stare małżeństwo, matole — odparł mu tamten, jakby musiał mu oczywistość tłumaczyć.

Matoł matoła matołem pogania...

— Możesz już opuścić to pomieszczenie? Chcemy się położyć — zwróciłam się do Kubackiego.

— Macie zamiar się chędożyć jak w Klingenthal?

Pożegnała go laczkowa armata w twarz, przed którą się uchylił, ale przynajmniej skutecznie wygoniła go z naszego terenu. Będzie szkodnik łaził i gitarę zawracał.

Spojrzałam gniewnie na Grzywę, który wyglądał, jakby czuł się trochę obrażony. No co za matoł, było nie oglądać fińskich teleturniejów, to by nie było scysji.

— Gaś światło i śpimy! — warknęłam.

Położyłam się z poczuciem ulgi i radosną nadzieją, że wreszcie zanurzę się w świecie, w którym nie ma nart, kombinezonów, bonifikat za wiatr i belkę, Waltera Hofera, jego przyjaciół Mirka i Seppcia, a przede wszystkim tych chudych, niepełnosprytnych kreatur. Jest jednak takie stare i dobre powiedzenie: Nadzieja matką głupich. Nie trwało dłużej niż pięć minut, a z ciemności wyłonił się ten durnowaty głos:

— Antek, jesteś na mnie zła?

Westchnęłam. Już nawet nie miałam siły się na niego wkurzać. On mnie po prostu przerastał. Był zdecydowanie nie do zdarcia. Niestety.

— Na pewno będę, jak nie zamkniesz w końcu jadaczki.

Tak to się robi u nas w Kuusamo.

A w nocy i tak nie spałam.

* * *

— Chłopaki, słyszeliście njusa?

Taaak, ten Żyła to jednak potrafi wprowadzić w odpowiedni nastrój. Pomijając cię w swojej wypowiedzi. Jasne, bo cycki rozmiar H to przecież tyle, co nic. Wyglądam prawie jak facet. Zastanawiałam się, ile jeszcze raz zostanę zdegradowana do podgatunku mężczyzny, kiedy Pietrek spojrzał na mnie przepraszająco i dodał:

— Znaczy się, chłopaki i pani asystentka.

Zniszczoł spojrzał na mnie kątem oka i się zaśmiał, za co dostał z łokcia w żebra. I już nawet mnie nie obchodziło, czy przez to nie wystąpi w konkursie. Po wczorajszej nocy miałam prawo rozwijać swoje umiejętności ordynarnej świni.

Wracaliśmy właśnie pieszo z sali, na której cała ekipa starała się mnie zaciągnąć do gry w siatkówkę. Uwielbiam ten sport, ale w połączeniu z nimi wydaje się najgorszy na świecie. Chciałoby się napisać: pizgało złem, ale wcale nie. Było całkiem ciepło, nawet wiatr trochę ustał... Tylko Trejner rozmawiał na tyłach z kimś przez telefon, a ja nauczyłam się już, że jak Kruczek odbiera telefony lub smsy o niepokojąco bliskich konkursu godzinach, to znaczy, że Walterowi zmienił się plan wsadzania sobie naszego czasu głęboko w dupę.

— Oświeć nas, Wiewiór, nie możemy się doczekać — sarknął Kubacki.

Kto mi może wytłumaczyć, jak udało mu się ujść z życiem przez dwadzieścia pięć lat? Dlaczego nie nadarzył się jeszcze nikt, kto miałby jaja, żeby go zutylizować? Dlaczego ja muszę wszystko inicjować na tym świecie?

— Bankieta organizują po mistrzostwach!

— Po mistrzostwach? — przebudził się ze snu zimowego Murańka. Chwała Panu, wrócił do nas duchowo!

— Takich w lotach. W Tauplitz — wytłumaczyłam mu jak dziecku pięcioletniemu.

— I Bad Mitterndorf! — dodał jak jakiś kujon Zniszczoł.

— Serio? — nawiązał do Żyły jego przyjaciel najlepszy, Sierściuch. — Kto ci mówił?

— A ze Romkiem se wczoraj pogadałem, nie? — Przez pięć sekund próbowałam sobie przypomnieć, kto w naszej kadrze nazywa się Romek i wtedy doszło do mnie, że nikt. — Mówił, że Rysiek od Wernera słyszał, a tamten od Heinza. — A mówią, że baby robią wspaniałą pocztę pantoflową. — Bo Kuttin i Schuster to chody mają u Waltera, wiadomo. — Nie to, co my, Czesi i Słoweńcy, przemknęło mi wspaniałomyślnie przez głowę. — No, a temu się sypnęło o tym całym bankiecie. Ponoć pojechali w stylu Zastaw się, a postaw się, he, he, he. Ma być wyżera i pompa, że ja cię pierdzielę!

Komu nie chce się tłumaczyć mi, kim są Romek i Rysiek...?

...ten nie podnosi ręki.

— Może Walter chce was utuczyć przed następnymi zawodami — odezwałam się. — Niemcy pewnie nie zostaną zaproszeni, żeby Schuster mógł ich gdzieś w swojej piwnicy głodować.

Właśnie Ziobro miał dowalić jakąś zapewne zabawną puentą, ale uprzedził go Kruczek.

— Tory się topią. Trening o osiemnastej.

Zostało nam pół dnia do zmarnowania. Ani potrenować, ani się obżerać, ani nic. Żyła i Sierściuch zorganizowali w swoim pokoju turniej w pokera na zakrętki z wody mineralnej i w turnieju tym wzięli udział Muraniek, Ziober i Kubacki, a także część sztabu, wyłączając Szefa i Chrobota, bo ten drugi co chwilę wyglądał na balkon i złorzeczył na Finów pod nosem, i ciągle zmieniał wosk. Stoch zaczytywał się w Traktacie o łuskaniu fasoli ze słuchawkami w uszach w swoim hotelowym zaciszu, a Zniszczoł poszedł sobie, jak to stwierdził, na samotną wycieczkę krajoznawczą, żeby skoncentrować się przed zawodami. Nie wiedziałam tylko o jakie zawody mu chodziło — te, które prawdopodobnie miały się nie wydarzyć?

Z braku laku, chcąc czuć się dobrze podczas gnicia na skoczni w czasie treningu, poszłam pod prysznic. Miło, że chociaż Finowie nie mają nas w dupie i woda nie jest u nich jedynym źródłem ciepła. Jakoś tak wpadłam w dobry nastrój: założyłam swój ulubiony t-shirt i, prócz majtek, nic więcej. Zostawiając włosy do samodzielnego wysuszenia, włożyłam słuchawki do uszu i początkowo tylko leżałam na łóżku, podrygując nogami w takt muzyki. Potem jednak poczułam powera, więc wstałam, wzięłam dezodorant z zamiarem poudawania artystki estradowej, i zaczęłam odwalać swoje typowe, durne densy, których nikt nigdy nie ogląda w obawie przed utratą wzroku lub śmiercią z zażenowania. Ale For A Pessimist, Iʼm Pretty Optimistic dało mi kopa i w dupie miałam wszelkie zagrożenia. Próbowałam nawet twerku tym swoim nieistniejącym, płaskim jak horyzont myślowy Hofera tyłkiem, ale skoki, zarzucanie mokrymi włosami i imitowanie seksownej tancerki latynoamerykańskiej były zdecydowanie lepsze. Wiecie, bo rock i salsa to niedaleko siebie leżą. Sama widziałam. W Empiku, jak ktoś płyty porozpierdzielał.

— ...soł macz fejt end den ju, dżast truł yt ełeeeeej!

Szit.

Kiedy zdałam sobie sprawę, że ktoś w drzwiach stoi, było już o wiele za późno.

— Zniszczoł!

Śmiał się jakby go koń posikał. I to chyba ten z teleturnieju. Zaczął się zwijać i zsuwać wzdłuż ściany. Okej, rozumiem, wyglądałam tak debil, ale to chyba nie powód, żeby się zapowietrzać przez kwadrans. Z jakimi ja bałwanami zgodziłam się pracować? Cóżem Ci, Boże, złego uczyniła...

— To nie jest śmieszne! — Kopnęłam go gdzieś w okolice zadka. Nie wiem dokładnie, bo siedział w jakimś pokręconym przykucu.

Ale to go tylko bardziej rozbawiło.

— Mówisz tak... HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA! ...bo się... HAHAHAHAHAHAHA! ...nie widziałaś...

Wywróciłam oczami i wtedy zdałam sobie sprawę z faktu, że nie mam ani spodni, ani stanika, więc czym prędzej odrzuciłam telefon i słuchawki na łóżko i zaczęłam przekopywać walizkę w poszukiwaniu ciuchów.

— A mogę wiedzieć, czemu katujesz mnie swoim półnegliżem? — zapytał, kiedy morda przestała mu w końcu rechotać.

— Żebyś się stąd w końcu wyniósł.

Z naręczem normalnych ubrań zamknęłam się w łazience.

Uff. Uszłam z życiem z tego ambarasu, ale byłam pewna, że milczenie w tej kwestii nie potrwa długo. Jeśli to doszłoby do Kubackiego... Wszyscy wiemy, co zrobiłby z tym Kubacki. Zniszczył mi absolutne strzępki reputacji, które gdzieś tam się zachowały.

Byłam dopiero na etapie zakładania stanika (no co, potrzeby fizjologiczne najpierw), kiedy usłyszałam, że dzwoni mój telefon. Pomyślałam sobie, że oddzwonię, jak wyjdę, ale wówczas przypomniało mi się, kto jest moim współlokatorem i aktualnie przebywał w pokoju.

— Tak, słucham?

Poderwałam się do drzwi.

— ZNIIIIISZCZOOOOOOŁ!

Zaczęłam się ślamazarnie ubierać, żeby matoła powstrzymać. Co za gnojek! Kto mu pozwolił dotykać mój telefon?!

Durny rozporek, akurat teraz musiał się zaciąć!

— Tak, tak, tutaj chłopak Tośki przy telefonie.

CO?!

Napierałam z całej siły na drzwi i dopiero po upływie dobrych trzydziestu sekund zdałam sobie sprawę z faktu, że najpierw trzeba było otworzyć zapadkę, bo przecież przed tymi niewyżytymi małpiszonami należy się chronić. Poza tym, która baba nie zamykałaby się w łazience w obecności dwunastu facetów?

Jedno było pewne: jeśli mama mu uwierzyła, to mogłam być pewna, że moja głowa poleci dalej niż Fannemel w Vikersund.

Dosłownie wpadłam do pokoju, a Zniszczoł, siedzący na moim łóżku, instynktownie przesunął się w tył, zanim zdążyłam go zaatakować.

— Eee, tak, przekażę jej, aleeeee muuszę kończyćbozaczynanamsiętreningDOWIDZENIA!

Rzuciłam się na niego i zaczęła się nasza typowa szamotanina, bo on nie chciał oddać, a ja nie chciałam odpuścić. Będzie mi zasrany baran zabierał telefon bez pytania! I takie rzeczy matce mojej jednorodzonej opowiadał! Kara ciężaru mojego ciała na jego była naprawdę niczym w porównaniu z tym, jakie wizje roiły mi się w głowie. Nawet nie wiem kiedy spadliśmy na podłogę i dopiero solidne łupnięcie głowy tego gamonia w deskę łóżka mi to uświadomiło.

— Dosyć! — zawołał ze skrzywioną miną. — Antek, przestań!

Dysząc, wyprostowałam się, wciąż na nim siedząc.

— Ale grzmotnąłem. — Położył ręce na głowie.

No dobra, trzeba było kretyna uratować, więc z westchnieniem zeszłam z niego i podałam mu pomocną dłoń. Jeśli się zdziwił, to nie dał tego po sobie poznać. Pomogłam mu usiąść na jego łóżku, a on ciągle miał nieciekawą minę. Usadowiłam się obok zaczęłam czuć się z tym wszystkim niekomfortowo. (Nie mylić z wyrzutami sumienia).

— Ty chyba zęby chcesz stracić! — Spojrzał na mnie pytająco. — Za dotykanie moich rzeczy bez pytania!

Znowu skrzywił się z bólu, a ja westchnęłam, wyhamowując złość.

— Co ci mama mówiła?

Popatrzył na mnie z lekkim zaskoczeniem.

— Skąd wiedziałaś, że to ona?

Wywróciłam oczami.

— Bo nikt inny by do mnie nie zadzwonił.

Zmarszczył lekko brwi, ale to chyba tylko pogorszyło ból w tej jego tępej czaszce, więc westchnął jedynie i położył mi głowę na ramieniu. To dopiero było niekomfortowe, i to tak, że cała zesztywniałam.

— Powiedziała, że jacyś Ania i Michał zapraszają was, to znaczy już nas, na ślub w maju.

Zabiję gnoja. Normalnie go wypatroszę jak karpia na święta. A z flaków zrobię sobie biżuterię!

Moja matka zadzwoniła, żeby mnie poinformować, że Ania i Michał wreszcie przyszli do nas z zaproszeniami, a ten kadrowy wrzód na dupie sprzedał jej cudownego njusa, że jest moim chłopakiem. Nie wiem, kto będzie miał mniej życia — ja czy on. Byłam jednak pewna, że na tym etapie czekało mnie odebranie kolejnego połączenia od kochanej mamusi, która zamierzała maglować temat domniemanego towarzysza życia, a nie, jak poprzednio, robić mi scysję o nową pracę. (Myślicie, że tłumaczenie, że mnie szantażowano w biały dzień coś pomogło? Pff. Równie skuteczne, co rozpaczliwe treningi Schlierenzauera).

W zasadzie Zniszczoł był moim tymczasowym towarzyszem życia, tylko takim raczej z przymusu niż z wyboru. Ale weźcie spróbujcie wytłumaczyć coś matce! Matki to zawsze mają swoje teorie i trzymają się ich jak Freund Kryształowej Kuli.

— Zamorduję cię! — wyznałam Zniszczołowi bezpośrednio. Bo ja to w ogóle bezpośrednie dziewczę jestem. — Uduszę, potem utopię, a na końcu zakopię w ogródku Hofera! Czy ty masz pojęcie, jaką katastrofę wywołałeś w moim domu?! Żyć mi nie dadzą! Zaraz zaczną zbierać na wesele i...

— Okej, przepraszam! — odkrzyknął. — Nie powinienem był ruszać twojego telefonu ani tym bardziej mówić takich głupot, ale, na miłość Boską, czy mogłabyś przestać krzyczeć?! Łeb mi chce rozwalić! A poza tym, przypominam ci, że obowiązuje nas umowa!

— Dobra, już dobra! — A od kiedy to Zniszczoł był takim służbistą? Umowy i umowy. I czego jeszcze? Zasadniczo niczego nie podpisałam i mogłabym używać tego argumentu, żeby utemperować matoła, ale kodeks moralny mi nie pozwalał. Bo, jak wspominałam, jestem sprawiedliwą ordynarną świnią. — Będę ciszej. Idę po batona do automatu, chcesz też?! — zapytałam wciąż ostrym tonem.

— Tak — burknął i zwinął się w kłębek na swoim łóżku. — Marsa mi weź.

Bleh. Snickersy są lepsze, nie zna się bałwan.

Niestety, moje życie byłoby zbyt piękne, gdyby pewnego dnia zabrakło w nim Mustafa. Osioł stał na korytarzu oparty o ścianę i jadł jabłko, ale złośliwy uśmieszek nie schodził mu z tej wrednej gęby. Oczywiście, obrzuciłam go swoim standardowym, pełnym pogardy spojrzeniem z nadzieją, że ruszy tą swoją plastikową makówą i zajarzy, że nie mam ochoty wdawać się z nim w bezsensowne konwersacje, ale nie. Musiał otworzyć tę swoją parszywą japę.

— Skończyliście się już chędożyć, Zniszczołowie?

— Skończyłeś już myśleć, że jesteś zabawny? — Ruszył za mną.

Chyba go współlokator wykolegował, bo ewidentnie szukał zaczepki, a więc w Mustafowskim rozumieniu — sposobności do rozmowy. Ale sobie znalazł. Cytując klasyka: Trafiłeś jak kulą w płot, mój mały przyjacielu*. (Chociaż biorąc pod uwagę ilość zboczonych aluzji Kubackiego, mały przyjaciel brzmi źle w tym kontekście).

— Nie ma sensu zaprzeczać prawdzie.

Spojrzałam na niego jak na kretyna. Czyli po prostu popatrzyłam na Mustafa. Wrzuciłam pieniądze i wybrałam numer na Marsa. Znaczy — nie w sensie, że się dodzwoniłam do naszych szarych, wielkookich przyjaciół z układu słonecznego, tylko batonika kupiłam.

— Takie są początki małżeństwa — zawsze burzliwe i trudne — powiedział tonem znawcy Kubacki, stojąc obok i zajmując mi przestrzeń na zachodzie. — Ale dopóki w łóżku wszystko gra...

— Kubacki, ty masz chyba jakiś zbyt wysoki poziom napięcia seksualnego — przerwałam mu, wyjmując dla siebie snickersa, po czym odwróciłam się do bałwana. — I won ode mnie, bo ja ci nie będę pomagać w jego rozładowywaniu. — Bez pardonu zaczęłam sobie wracać do pokoju.

— Jeszcze przyjdziesz mnie prosić o szybki numerek w szatni!

Obróciłam się do niego tylko po to, żeby mu pokazać, jak pukam się po głowie.

Wiecie, co jest śmieszne? Że trening o osiemnastej czasu polskiego odwołali. A wiecie, co jest śmieszniejsze? Że następnego dnia gniliśmy na skoczni dwie godziny jak getry treningowe mojego brata w jego torbie, czekając, aż przeprowadzi się seria próbna, a potem konkurs. Akurat. Skoczyło czterdziestu pięciu nielotów, Hofer własnoręcznie tory czyścił, a potem i tak wszystko przerwano. A wiecie, co jest najśmieszniejsze? Że szanownego pana dyrektora w ogóle to nie obeszło, żeśmy wymarzli jak morsy i śpiki nam zamarzały jeszcze w zatokach, i że łby chciało urywać. Nawet nam głupiej herbaty na rozgrzanie nie dali, żadnej rekompensaty za straty moralne i zdrowotne! Najlepiej to podsumował Żyła, wchodząc do kadrowego busa, jak wyjeżdżaliśmy z tego wariatkowa:

— Do dupy z taką robotą.

A Sierściuch mu zgodnie przytaknął głową.

* Chciałam dać Wam do zgadnięcia, ale jednak odkrywam karty: chodzi o Dzieci z Bullerbyn Astrid Lindgren. (To mi przypomina, jak czytałam je bratu i młodszym kuzynkom, a one ciągle prosiły mnie o czytanie im Dzieci z BULLERWY. Ja nie wiem, wadę wymowy mam, czy co?).

Romek i Rysiek — dla tych mniej zorientowanych: chodziło mi oczywiście o Romana Koudelkę i Richarda Schallerta.

Jeśli chodzi o dzisiejsze kwali do KO, to... strasznie żal mi Kotałke. Ma facet potencjał, ale na Niemców pecha też ma. No ileż można! Raz się Austriak zdarzył, ale też zawalił. Nosz...! Stękaczełe z maciupeńkimi szansami, ale zawsze. Stefcio i Kamiś raczej na lajcie, choć teraz to z naszymi Orzełkami nigdy nie wiadomo. Dejvi tak pół na pół.

Co do soundtracku — zacięłam się na tej piosence. Początkowo miało być Grow Up tego samego zespołu, ale melodia tego utworu tylko by Was uśpiła, soł. :D

Rozdział wyszedł jakiś taki... bleh. No nie wiem. Z założenia miał się wydawać przejściowy i taki wyszedł, ale zaimplantowałam w nim ważne info i wyjdzie to w praniu dopiero za... równych pięć rozdziałów. (Co za słów ja używam, to chyba jeszcze wpływ Sylwestra). W ogóle nie planowałam dwóch walk wręcz na linii Tośka-Aleks, ale ogóły jak nieśmieszny żart z walizkami, czy zaproszenie na wesele były planowane. Dla ciekawskich: w poprzedniej wersji Tośka dołączała do ekipy pod koniec LGP, a kiedy wsiadła do samochodu, dostała prawie zawału, kiedy zauważyła, że Kubacki, Zniszczoł, Kot i Titus się do niego włamali i siedzieli w środku. Uparli się, że chcą jechać z nią, a potem była cała historia z chowaniem ich w szafie przed rodziną i wymknięciem się Zniszczoła oraz narobieniem przez niego Tośce siary, ale cały ten rozdział został brutalnie wycięty. Może i brzmiał śmiesznie, ale był... głupi. Niepotrzebnie rozciągał fabułę, więc wszystko pomieściłam w Kuusamo, w którym — jak wiadomo — zawsze to samo.

I jakoś tak... umrzyły mi opisy?

A co Wy powiecie na temat rozdziału? Co Wam się wydaje/czuje? Bo ja sama nosem kręcę, ale ja to ja.

Taki lifehack — na podstronie z rozdziałami zawsze pojawia się tytuł przyszłego rozdziału. :)

A na koniec — boski, zwalający z nóg, roztapiający serce uśmiech cudownego Kamila. Chciałabym, żeby już zawsze się tak śmiał. Zawsze.

Kamil, wiedz, że my z Tobą jesteśmy, bo jesteśmy kibicami, a nie fanami sukcesu.

#teampolandforever!

Ten gif również należy do mnie, więc zabronione jest jego kopiowanie.

PS. Co mi nic nie gadacie, że ja w poprzednim rozdziale niezręczna napisałam osobno?!