PROLOG

O jeżu, no wreszcie — mruknęła w myślach, prostując się na miejscu. Wyciągała krótką szyję, jakby się starała o rolę w Jeziorze łabędzim. Akurat. Ze swoją wagą mogłaby grać co najwyżej głaz, który spada na łabędzia.

Biało, biało, biało. Trochę świateł wokół wzgórza, a poza tym ciemno jak w egipskim sarkofagu. Tylko las i nic więcej! I trochę oświetlonych drewnianych domków z boku. Jak na Weinachtsmarku, tylko bez Weinachtsmarku. Smaczku dodawała niemała rzesza (he, he) wariatów z transparentami. Władający płynnie językiem Piekieł człowiek przy konferansjerce oznajmił, że dokuczający wiatr zelżał. Cały multinarodowy Lubliniec odetchnął z ulgą. Miran dziś nikogo nie połamie.

Stali pacjenci Toszka i pochodnych gapili się w szczyt wzniesienia jak sroka w gnat. Mały, kolorowy homo sapiens sapiens właśnie rozsiadał się tam wygodnie. Narty dłuższe niż on sam wpasował ze skupieniem w białe szyny. Właściwie z tej perspektywy przypominał raczej pstrokatego żuka niż pełnowymiarowego człowieka, ale niech będzie. Kiedy jego ręce odepchnęły ciało od ławki, zaczął migotać, znikać i pojawiać się z powrotem zgodnie z porządkiem osadzonych wzdłuż zjazdu małych lamp. Jak wypłata na koncie.

Nie trwało długo, a narty oderwały się od najazdu, uciszając charakterystyczny szum, które wydawały w zetknięciu z torami. Olaboga, to coś leciało! Darwin w grobie się przewracał. Że co? Że niby małpa i takie cuda na kijach?! Przecież to ledwie mózg ma! Dwie sekundy, góra trzy — pikowało z agresywnością Kamikadze. No i proszę bardzo. Nawet trafiło za czerwoną linię. Oj, będzie co świętować. Rozłożyło ręce jak po skończonej akrobacji, po czym ledwie wyhamowało przed bandą reklamową. Człowiek ten, ewidentnie płci męskiej, odczekał wydłużające się w nieskończoność kilka sekund, by na tablicy obejrzeć splot nieprzypadkowych liczb, po czym pomachał i odszedł, żegnany wiwatami barwnej ściany wielbicieli. Niestety, żadna z fanek nie rzuciła mu stanika, ponieważ niemieckie dziewczyny w ogóle ich nie potrzebują. Zazwyczaj. Bo polskie zostały wypchane przez wszystkie spasłe Helgi do ostatniego rzędu.

Kilku innych przedstawicieli tego gatunku wykonało podobne machinacje, a potem nastąpiła przerwa. Wśród zebranych kibiców dało się odczuć pewne rozluźnienie (momentami zbyt mocne), które najwyraźniej udzieliło się komentatorowi, bo jął puszczać dziwaczne mieszanki odgłosów godowych i donośnych, nie wnoszących żadnego znaczenia basów. Znużeni technicy wytaszczyli się leniwie z nartami, udeptując świeży śnieg. A było wypuścić tego Hulę…

A ona tak siedziała, słuchając mlaskania przeżuwanych bratwurstów i modląc się o drugą serię. Byle znaleźć się z dala od tego zwierzyńca.

Ku wielkiemu zdziwieniu, dudniący bit nagle ucichł i wszelkie mlaski ustały.

Ze stanowiska komentatorskiego wyłonił się ten sam niski, męski głos, z łatwością posługujący się językiem Piekła. Goebbels wydał z siebie serię chrząknięć, jakby kazano mu spowiadać się z niepłaconych podatków. W końcu to wykrztusił — jedno stanowcze zdanie.

Mała, jasnowłosa bestia, jedna z wielu na trybunach, po irytującym pozostałych kibiców dopingu wreszcie przestała się ruszać. Częściowo zrozumiała komunikat, ale była pewna, że zostanie powtórzony po angielsku. I nawet już nie była zła na spasłe Helgi za łokcie w brzuchu.

Spiker, ewidentnie lepiej wyszkolony niż wróżbita Maciej, odbierając jakby telepatyczny sygnał, wypowiedział dokładnie to samo zdanie w języku międzynarodowym, żeby każdy półgłówek dobrze zrozumiał.

Bestia, ni stąd ni zowąd, zakryła usta dłonią. A potem zaczęła przeraźliwe ryczeć, jak zraniony niedźwiedź, rozrywając na strzępy ciszę i bębenki uszne pozostałych obecnych.

Jest różnica, mam rację? ;) Mam tylko nadzieję, że pozytywna to zmiana, bo wreszcie opowiadanie przyjęło konkretny ton — taki, jaki miało mieć od początku. Jasne, będą się zdarzać poważne sytuacje, ale niezbyt wiele ich tu zobaczycie. :D Całkiem możliwe, że zmieni się też sytuacja, w której Tośka spotyka skoczków — piszę to bardziej do tych, którzy wcześniejszy twór czytali. Ciągle jeszcze mieszam i zmieniam w początkach, bo wiele rzeczy nadaje się do wymiany, ale mam nadzieję, że już za tydzień uraczę Was pierwszym rozdziałem.

Taki prezent. Z tej okazji, że dziś kończę dwadzieścia dwa lata. :) Mam nadzieję, że trafiony!

To tak na pocieszenie, że w Kuusamo zawsze to samo: gifset z uśmiechniętymi szkoleniowcami i skoczkami, Mikołajem i pięknem tej kapryśnej Rukatunturi: klik! Oraz ja i moje fikuśne poczucie humoru: klik! Klik!

Dajcie znać w komentarzach, co i jak. Na przyszłość: jeśli czytacie, komentujcie. Choćby to miał być tylko zapis Waszych zachwytów albo odgłosów wymiocin. To bardzo pomaga. Nie chciałabym, żeby mi blog zemrzył. Pisanie pisaniem, ale warto jest jeszcze mieć dla kogo pisać.

Całuski przesyłam. I to gorące, bo zima idzie.

Trzymajcie kciuki za Lillehammer! Ja tak trzymam, że aż mnie bolą. :<